2002
Hanne:
2002 was een jaar met hele mooie resultaten, ervaringen, ontmoetingen, en lang
leve de mensen in Yalanhuitz en in België, jullie samen maken het nog steeds
mogelijk om onze droom nog dag per dag te kunnen waarmaken, en ik denk ook een
droom voor velen.
2002 was ook een jaar van vliegen en spoeteren en steeds tijd tekort, wat op de
duur wel wat door woog, maar 't was wel zeker meer dan de moeite. Het was een
belangrijk jaar. Het leven in liefde in Guatemala, was niet altijd meer zo
sprookjesachtig als het jaar ervoor. We hebben heel veel bijgeleerd. We leerden
dit jaar met vallen en op staan, trekken en duwen en vooral ook met heel veel
geduld en hoop, vertrouwen en geloof! Want zoals steeds komt alles op de één of
andere manier wel goed en zelfs steeds beter! Vooral met de vele steun van onze
liefsten in België! 2002 x 2002 x dank!
2002 is een jaar dat voor 'leven in liefde' altijd heel bijzonder zal bijven,
want dit jaar werd het kliniekje geschapen, gegroeid en op 19 oktober geboren!
Ondertussen hielpen onze mamas en papas en vele anderen, met het opfleuren en is
het echt supergezellig geworden. 't Is een wonder, ongelofelijk! Ook de mensen
van Yalanhuitz voelen zich er al stilletjes aan thuis.
Het kliniekje: een klein juweeltje in de prachtige natuur.
Batjes
Eva:
16 november. De volgende dag met (nonkel)
Jean-Marie, vake & moeke, Hantje, Nigeriaanse dokter Godwin en ik naar
Yalanhuitz. De ezeltjes stonden ons in de terminal (eind van de weg) al op te
wachten. Moeke was het al goed gewoon om op ezeltjes te rijden en vake zat ook
veel meer op z'n gemak dan vorig jaar. Jean-marie stapt beter als wij en Godwin
zag sterren, maar is er ook geraakt.
Maandag zetten we iedereen aan 't werk in
het "slunsekot". We hadden de vorige week een grote camion vol dozen met kleren
verstuurd naar de terminal en de mensen van Yalanhuitz hadden alles al naar
beneden (Yalanhuitz) gedragen tegen dat we er toekwamen.
Per familie mocht er
iemand bij ons komen, meestal de papa van het gezin, om op te geven hoeveel
kinderen (& vrouwen) ze hadden, van welke leeftijd, enz... Vanzodra er een groot
deel van de kleren gesorteerd waren volgens leeftijd, maakten we voor iedere
familie een pakket klaar met per persoon twee kledingstukken. Hoe meer
kleerdozen we opendeden, hoe onvoorstelbaarder de kleerbergen. 't Werd een echt
"slunsekot"!
Nadat iedere familie hun pakket was komen ophalen hadden we nog
zoveel kleren over dat we beslisten om een grote kleerverkoop te houden. We
vonden het beter om de kleren te verkopen i.p.v. weg te geven, want zo hebben de
mensen meer respect voor de kleren en zijn ze minder jaloers van elkaar en 't is
een welgekomen hulp voor 't project.
Vake en moeke en Jean-Marie amuseerden zich
nog enkele dagen in 't slunsekot met het sorteren en de voorbereiding van de
verkoop, terwijl Hantje en ik consultaties deden en er één van die nachten ook
nog een kindje geboren werd.
De voorlaatste nacht dat we in Yalanhuitz waren,
voor we terug naar Huehuetenango zouden vertrekken, werd er ingebroken in ons
"slunsekot". Ze hadden een 200 stuks mee. 't Gaf een raar gevoel, niet voor die
kleren, maar wel voor 't vertrouwen...
De volgende avond hadden we een lange
vergadering met de comités, de burgemeester en de politiemannen van Yalanhuitz.
Ze namen het heel serieus en vonden het zelf nog erger dan wijzelf. Ze stelden
zelfs voor om iedere nacht, tot we terugkwamen van guatemala-stad, elk om beurt
een nacht in 't slunsekot te waken, maar dat vonden we natuurlijk niet nodig.
Zondag 24 nov. begon onze VAKANTIE!!! (...)
't Was zalig! Echt vakantie!!!
Hangmatten aan 't strand, kleine zanderige kamertjes met muggenetten,
zonsondergang vol hartverwarmende kleuren, op zee met een klein vissersbootje...
Ik zag dolfijnen, maar de anderen beweerden dat het zeemeeuwen waren. 't Was
super de super, ginder in Monterico! Jammer dat twee dagen zo voorbij vliegen,
maar toch een ongelofelijke verademing om op zo'n korte tijd "vivir en amor" en
al zijn zorgen te kunnen vergeten. Vake en Moeke genoten ook met volle teugen en
besloten er nog een week te blijven.
Hoog bezoek in Yalanhuitz.
1 December. We reden samen met Karen door naar Chacula. Karen is een super-
enthousiaste vroedvrouw die voor enkele dagen "leven in liefde" kwam bezoeken.
We bleven in Chacula slapen om de volgende dag consultaties te doen in twee
dorpjes op weg naar Yalanhuitz.
's Avonds in 't donker kwamen we aan in
Yalanhuitz. Er was een kindje meegekomen (samen met z'n ouders) vanuit het dorp
waar we die dag consultaties gedaan hadden, om genaaid te worden. Het had een
lelijke vuile wonde, die na drie dagen moeilijk te naaien was, maar 't lukte al
bij al nog redelijk.
Ze waren de eerste patiënten die in het kliniekje bleven
slapen. 't gaf een goed gevoel om hen een mooi kamertje met verse bedden, warme
dekens, zachte matrassen, mooie badkamer, zelfgenaaide gordijntjes (moeke),
nachtlampje, enz... te kunnen geven.
'k Denk dat het voor die mensen als een
nacht in een 7-sterren-hotel was. 't Is zalig! Zeker voor ons. Ik denk dikwijls
dat het nog veel plezanter is te kunnen en mogen geven dan krijgen...
's Nachts
ging ik nog eens kijken hoe 't ging met ons patientje. Ze sliepen alle-drie
vanboven op de dekens en zeiden dat het een beetje koud was. We hadden de bedden
zo mooi opgemaakt, dat ze nooit hadden durven dromen dat ze ONDER die dekens
mochten kruipen om te slapen. Hun ogen glinsterden toen ik hen toonde hoe ze
tussen het onderlaken en het bovenlaken mochten slapen!
Container
Eva:
Volgende dag was ons patiëntje nog maar pas vertrokken toen we telefoon kregen
met het goeie nieuws dat de container toegekomen was in Puerto barrios en dat
hij de volgende morgen geleegd moest worden in Huehuetenango.
Met een beetje
pijn in ons hart omdat we alweer moesten vertrekken vanuit Yalanhuitz en mensen
die consultaties vroegen hulpeloos achterlieten, maar met veel blijdschap
uitkijkend naar de container, vertrokken we een uurtje later terug naar Huehue.
Intussentijd konden we ook vake en moeke verwittigen dat de volgende morgen de
container zou toekomen, dus deden ze ook al het mogelijke en bijna 't
onmogelijke om naar Huehuetenango te komen (die lieve schatten).
Vake en moeke aan het werk.
De volgende morgen kregen we bericht dat de container pas in de namiddag zou
toekomen... 's avonds zeiden ze ons "morgen", morgen werd overmorgen en
overmorgen werd overovermorgen...
Vrijdagmorgen om zeven uur kwam hij
uiteindelijk toe. Waaaw, t is super, zo groot, zoveel, zo ongelofelijk De
medicijnen, het medisch gerief en ook de schilderijen van vake, confituur van
moeke en vele lieve verrassingen van vriendinnen en zussen en cuniado, zo´n
rijkelijke Sinterklaas hebben we van ons leven nog niet meegemaakt!
De daaropvolgende week hielden we met de grote hulp van vake & moeke, mama &
papa, fransisca & tante magda, een grote slunsekot-uitverkoop. Eerste dag alles
aan 1Q (5fr) per stuk, volgende dag 1Q voor 2 stuks, daarna alles gratis... ´t
was ook echt een ganse belevenis. prachtig om de blije gezichten te zien en om
de mensen zo te zien opgaan in hun zoektocht naar ´t mooiste, ´t warmste en ´t
beste...
Ook heel leerrijk voor ons om te zien hoe mensen in elkaar zitten, want
heel veel mensen kunnen niet tegen die weelde en doen dan ook al het mogelijk om
iets mee te nemen. We waren heel strikt in onze regel dat ´wie probeert te
stelen, mag niets meer kopen´.
In het begin kwam dat soms heel hard over, zeker
ook voor vake en moeke, mama en papa die medelijden kregen met degenen die
triestig vertrokken zonder iets... ook wijzelf hadden er hartzeer van, maar
eerlijk is eerlijk. Een man die een beertje verstopt had onder zijn jas zei
"maar ik vind het zo mooi!" Mijn hart brak en ´k wilde het veel liever zo
aan hem geven, maar dat gaat nu eenmaal niet.
Af en toe keken we toch eens heel
bewust de andere kant op om te doen alsof we niet zagen hoe kleine kindjes van
een jaar of drie, hun bemodderde kapotte schoentjes uitdeden en stilletjes
verwisselden voor een paar spliksplinter blinkende belgische schoentjes, en dan
stiekem naar buiten glipten...
Kerst in El Salvador
Eva:
De tijd vloog voorbij en het afscheid van vake en moeke kwam vlugger dan we het
wilden! 19 december waren vake en moeke en ik een dagje alleen ons drietjes. Ook
al voelden we ons alle-drie enorm gespannen voor 't afscheid maakten we er toch
nog een mooie dag van en genoten van iedere seconde dat we nog samen waren.
Dezelfde avond vertrokken vake en moeke al en bleef ik alleen achter (...) Ik
haat luchthavens en vooral "afscheid"!!! Ik heb er echt een hekel aan!!! Nu
gelukkig waren de volgende morgen Hantje & co terug bij me en hadden we de mooie
vooruitzichten van "kerst in El Salvador"!!!
In El Salvador gingen we een belgische vrouw, Mia Vercruyse, bezoeken. Mia woont
reeds 18 jaar in El Salvador en werkte eerst in een vluchtelingenkamp in Honduras
(voor Salvadoreense vluchtelingen).
In dat kamp is ze gestart met een
muziekgroep. Mensen die in het kamp verbleven speelden muziek om het er ietsje
vrolijker te maken en vooral om anderen bewust te maken over hun situatie, de
politiek, de oorlog, educatie...
Met een groepje van zes mensen is ze een
muziekschooltje gestart in Morazan (El Salvador) bij de terugkomst van de
vluchtelingen uit Honduras naar eigen land (1994).
Al het verschrikkelijke wat
ze meegemaakt hebben is nog zo dichtbij in hun leven van iedere dag. Hun muziek
heeft me heel erg geraakt. 't Is ontroerend mooi als muziek en de teksten hebben
zoveel diepgang.
Mia Vercruysse met de leden van de muziekgroep Morazan.
Onze vier dagen kerstvakantie waren we constant bij Mia en de
muziekgroep "Morazan". 't Was echt plezant om op te staan en te gaan slapen met
life-muziek, om de toffe mensen van de groep te leren kennen en om te genieten
van de Salvadoreense zonnestralen op onze spierwitte kuiten. Het deed zo´n deugd
om met Mia te babbellen en elkaar zo goed te begrijpen in alles, doordat we met
enorm veel gelijkaardige ervaringen zitten.
Het meest relaxerende van onze korte maar o zo mooie vakantie, was dat we NIETS
van "verantwoordelijkheid" hadden, want die weegt soms heel zwaar:
verantwoordelijkheid tegenover de patienten op de eerste plaats, maar ook
tegenover andere mensen zoals de burgemeester en de comités in Yalanhuitz, de
dokters in Huehuetenango, bezoek,... Nu lag alles voor eventjes in handen van
Mia en dat gaf ons zo´n vrij en gelukszalig vakantiegevoel!
'k Wens ieder van jullie een jaar vol leven in liefde toe!!! Alle goeds en vrede
in je hart voor 2003!!!
UNIDOS eva xxx
We verlangen echt tegen 4 februari om terug op vlaamse bodem bij jullie te
zijn... 2002 warme groetjes, warme knuffel, en tot een klein beetje later é!
Liefs Hannexxx