Buenos dias a todos

Langs deze weg willen wij onszelf wat voorstellen en onze droom met u delen... Wat onze droom inhoudt, leest u verder op deze website.

Een 'leven in liefde' of het nu in België, Guatemala, Yalanhuitz of Pojom mag zijn, het is een doel van ons allen, waar we elk op onze eigen manier aan werken.

Wij bouwen aan onze droom in Guatemala, nabij de grens met Mexico, waar veel teruggekeerde vluchtelingen, Maya indianen wonen, in de hoop er een nieuw leven op te bouwen met de weinige middelen die ze hebben.

Aangezien de grote nood aan medische voorzieningen, voelden we ons geroepen om de plaatselijke bevolking op weg helpen bij de uitbouw van een betere gezondheidszorg.

Dit is onze inzet voor Yalanhuitz, Pojom en de vele dorpen er rond, maar dit kunnen we niet alleen. Dankzij de hulp van velen onder jullie, kregen we de mogelijkheid onze droom te verwezenlijken. Vandaar onze oprechte dank aan allen die een steentje bij gedragen hebben aan 'Leven in Liefde'.

Wie zijn we?

Hanne Dejonckheere en Eva Verstraete uit België, maar beiden ons hart verloren in andere continenten.

Eva Verstraete
° 03 oktober 1977, Sociaal verpleegster en Tropische geneeskunde
thuisadres: James Ensorlaan 9, 8670 Koksijde, tel.: +32 58 51 41 38, gsm: +32 476 35 83 86
evagua@itelgua.com; evasion33@hotmail.com

Hanne Dejonckheere
° 22 april 1976, Vroedvrouw, Kinderverpleegster en Tropische geneeskunde
thuisadres: Jonkersstraat 35, 8800 Roeselare, tel.: +32 51 22 49 85 gsm: +32 497 10 50 65
hannegua@itelgua.com; hannegua@yahoo.com

Sinds januari 2006 kwam ook Kurt Debuyck erbij (vriend van Hanne):

Kurt Debuyck
° 15 december 1970, Industrieel Laborant
thuisadres: Overheulestraat 267, 8560 Moorsele
kurt.debuyck@gmail.com

Wat was onze aanzet?

Eva:

Slechts enkele jaren geleden stelde ik mezelf de vraag: "wanneer ik morgen doodga, heb ik dan wat kunnen bieden aan deze wereld, los van eigenbelang, hebzucht, ...?".

Ik besloot om na mijn studies verpleegkunde voor enkele maanden in het buitenland te werken op vrijwillige basis. Bij het zien van de pijn, het lijden, de armoede, de ziekte,... van vele mensen in India, wist ik al zeer snel dat deze levensfase mij nooit meer zou loslaten. De mensen op straat leerden me hoe je kunt omgaan met verdriet en ze leerden mij m'n ogen te openen voor al het goede, ondanks hun pijn.

Na zes maanden in Calcutta gewerkt te hebben, had ik nog veel meer dan voordien het gevoel niet zo veel verwezenlijkt te hebben, aangezien de nood er zo groot is.

Eens terug in België werd het verlangen om terug te keren naar India, steeds groter en groter.

Mijn verblijf onder de mensen van de Zuid-Indische stammen heeft in mij een vurig verlangen aangewakkerd om in kleine dorpen te leven en te werken voor de armsten. Zo is de grote droom, om samen met Hanne een gezondheidspost op te bouwen, ontstaan.

Hanne:

Al van kinds af kwam ik in contact met andere culturen. In onze familie zijn velen besmet met de buitenlandse microbe, en zij waren mijn grote voorbeeld. Ook thuis kwamen er om de 2 jaar studenten van andere continenten een jaartje bij ons wonen om de cultuur en de ervaringen uit ieders land met elkaar uit te wisselen.

Al heel vroeg werd het mijn grote droom om ook in het buitenland te kunnen werken en het liefst om mezelf zoveel mogelijk te kunnen geven aan de mensen die het veel moeilijker hebben dan wij, de armsten onder ons. Elke keer toen ik de kans kreeg een stukje van mijn droom te kunnen uitvoeren, kreeg ik het gevoel van echt geluk. Ik wil er zijn voor de mensen die arm zijn en niet gerespecteerd worden. Jammer genoeg zijn er nog zovele mensen op deze wereld in zulke situaties. Ik ben blij om met hen te mogen samen leven en die mensen te kunnen tonen dat ze voor mij belangrijk zijn.

Voor mij is het ook een hele verrijking om die andere cultuur, de eenvoudige manier van leven en vooral de mensen te leren kennen en te mogen meegenieten van hun, soms zo mooie, levensvreugde. Ongetwijfeld blijf ik heel veel van hen leren, zodoende een zoekend mens te blijven, op zoek naar het goede, rechtvaardigheid en een "leven in liefde" met de mensen rondom mij.

Van thuis uit kreeg ik de kans om naar school te gaan en een beroep te leren. Dat niet alleen, ik kreeg nog zoveel méér mogelijkheden. Als dank voor alle kansen die ik gekregen heb, wil ik graag mijn kennis en ervaring, zoveel ik kan, doorgeven aan mensen die deze kansen niet krijgen of gekregen hebben.

Kurt:

In tegenstelling tot Eva en Hanne lag mijn keuze om in het buitenland te werken iets minder voor de hand. Ik was reeds meer dan 10 jaar werkzaam in de technische sector en kreeg er voldoende kansen om me te ontplooien. Niettemin sluimerde er reeds een tijdje een verlangen om bepaalde dingen eens van een andere kant te bekijken.

Ik kan natuurlijk moeilijk ontkennen dat het feit dat mijn vriendin Hanne werkzaam was in Guatemala voor mij alles in een grote stroomversnelling bracht. Tijdens mijn eerste korte bezoek aan Hanne trof mij vooral de schoonheid van de natuur, het eenvoudige leven, het stralende geluk in de ogen van de vele kleine kinderen. Maar daarnaast was er ook het gebrek aan mogelijkheden die de mensen hadden in deze zeer afgelegen streek. Ik zag heel slechte wegen, gebrekkig onderwijs, geen elektriciteit... Dankzij Hanne en Eva was er gelukkig wel al een gezondheidscentrum.

Ik was snel overtuigd dat met het ingezamelde geld nog wel wat kon verwezenlijkt worden op verschillende vlakken bv. via het verder verfijnen en uitbouwen van de gezondheidspost maar ook op het vlak van onderwijs en vorming van plaatselijke gezondheidspromotoren en vroedvrouwen. v

Toen Hanne en Eva me aanboden om ook te komen meewerken zag ik een grote uitdaging voor mij om me niet alleen op persoonlijk vlak op een andere manier te ontplooien maar vooral structureel mijn steentje bij te dragen aan dit project ten dienste van deze Indianengemeenschap.

Onze ervaringen

Hanne:

Tijdens mijn opleiding deed ik telkens een vakantiejob in het H.Hart ziekenhuis te Roeselare. Ik werkte er op de gynaecologische dienst en dan verschillende keren als vroedvrouw op de materniteit en het verloskwartier. Sinds augustus 1999 tot eind juni 2001, werkte ik eveneens op deze afdeling, waar ik heel blij was ervaring te kunnen opdoen.

In 1997 trok ik voor het eerst naar het buitenland met de bedoeling er te werken voor en met de plaatselijke bevolking. Dit was in El Salvador, waar ik 2 maand mocht meewerken in het ziekenhuis Guadalupana te Cojutepeque.

In 1998-1999 ging ik voor 4 maand naar Guatemala, Chacula. Daar stond ik er helemaal alleen voor. Met de nodige boeken en uitleg van de plaatselijke gezondheidswerker mocht ik er consultaties doen, medicatie uitdelen... Ik organiseerde regelmatig bijeenkomsten en bijscholingen voor de traditionele vroedvrouwen van Chacula. Ik richtte mij vooral ook op consultaties speciaal voor de vrouwen, de zwangeren, de kinderen preventief en curatief. Via Ceiba, kreeg ik de kans om ook in andere dorpen samen te werken met de vroedvrouwen en gezondheidswerkers.

In Januari 2000, ging ik voor 1 maand op bezoek bij Eva in India. Daar werkten we samen met de plaatselijke bevolking van het Zuid-Indische bergdorpje Ambala-moola.

Op 15 juli 2001 ging ik terug naar Guatemala in de hoop onze droom "leven in liefde" te realiseren.

Tot eind augustus werkte ik opnieuw met de plaatselijke NGO Ceiba. Samen met Eva deden we prenatale en gynaecologische consultaties in de dorpen in het noorden van Huehuetenango.

Sinds eind september 2001 verloor ik mijn hart in Yalanhuitz, en bleef ik er werken tot eind 2006. In 2005 heb ik wel een tussenperiode in België ingelast, waar ik opnieuw ervaring kon opdoen gedurende 8 maanden in het H.Hart ziekenhuis in Roeselare, op de materniteit en de verlosafdeling.

Vanaf 2007 ben ik met Kurt naar Pojom getrokken, waar we samen de nieuwe Casa Materna, een tweede gezondheidspost trachten uit te bouwen.

Eva:

In 1998 studeerde ik af aan de Katholieke Hogeschool voor Gezondheidszorg te Gent. Daarna werkte ik voor korte tijd als thuisverpleegkundige bij het Wit-Gele-Kruis te Veurne.

In september 1998 ben ik voor de eerste maal naar India vertrokken. Ik werkte er gedurende zes maanden in een straatkliniek voor moeders en kinderen. Mijn taak bestond er hoofdzakelijk uit de coördinatie van de gezondheidsvoorlichting die aan alle patiënten gegeven werd.

Daarnaast werkte ik ook in een tehuis voor stervenden van Missionaries of Charity, opgericht door Moeder Theresa. In mijn vrije tijd ging ik met enkele vrijwilligers de straatkindjes wassen, gaf engelse les in Tangra, de grootste sloppenwijk van Calcutta.

Eens terug in België volgde ik de cursus Tropische Geneeskunde.

In september 1999 vertrok ik voor de tweede maal naar India. Ik werkte er gedurende enkele maanden in een leprakliniek in Calcutta. Daarna trok ik naar de Zuid-Indische Nilgiri-Hills. Daar leefde en werkte ik drie maanden bij de Tribalmensen. De Tribals zijn mensen met een nog zeer authentieke cultuur, die in stammen wonen. We leefden er ver weg van de 'consumptiemaatschappij' zoals wij die kennen, maar zeer dicht verbonden met de natuur.

Ik gaf er verpleegkundige opleiding aan 12 lokale Tribalmensen. Aan de hand van deze kennis en hun eigen ervaringen konden zij onmiddellijke hulp bieden waar nodig en nieuwe zieken opsporen in hun eigen omgeving.

Eind april kwam ik terug naar België en ging onmiddellijk terug van start als thuisverpleegkundige bij het Wit-Gele-Kruis. Daarna kreeg ik een vast contract op de sociale dienst van de Sint-Augustinuskliniek te Veurne, waar ik het geluk had om loopbaanonderbreking te kunnen nemen.

Sedert maart 2001 ben ik in Guatemala om er te werken aan onze droom. Tot augustus 2001 werkte ik samen met Ceiba, een locale NGO, waar ik dagelijks prenatale consultaties deed in verschillende dorpen in de streek van Nenton en San Mateo Ixtatan. Deze consultaties deed ik samen met de vroedvrouwen van de plaatselijke dorpen om op die manier de traditionele vroedvrouwen wat kennis bij te brengen. Gedurende vijf maanden leerde ik veel over de Guatemalteekse cultuur en het leven van de mensen in de verafgelegen dorpen.

Sinds september 2001 heb 'k net als Hanne m'n hart verloren in Yalanhuitz, waar 'k nog steeds woon & de grootste voldoening ervaar bij het helpen van armen & zieken in nood.

Kurt:

Na mijn studies en legerdienst werkte ik in verschillende bedrijven om uiteindelijk een definitieve stek te vinden in staalharderij Ventec in Moorsele waar ik uiteindelijk 11 jaar werkte. In deze KMO had ik een veelzijdige job en kon zo met de verschillende aspecten van het bedrijfsleven kennismaken: technisch, commercieel, kwaliteitszorg...

In januari 2006 gaf ik mijn job op om naar Guatemala te trekken.

Projectomschrijving 'Leven in Liefde'

Waar werken we?

Guatemala, het land van het volk van de maïs, de eeuwige lente ... de eeuwige strijd.

Vanwaar onze start in Yalanhuitz?

Omdat het kliniekje waar we in India samenwerkten, als 2 druppels water geleek op het kliniekje van Chacula. Het bestond ook uit 2 bedden, 1 microscoop, enkele planken met medicatie, een consultatie ruimte ...

In Ambalamoola was dit een bloeiende gezondheidspost, gaande gehouden door de plaatselijke staf, die elke dag 75 à 120 mensen hulp kon bieden. In Chácula was voordien een dergelijke werking van het kliniekje nog totaal niet op punt gesteld.

Met de ervaring van India en de cursus tropische geneeskunde, voelden wij een drang om de mensen van Chacula en de omliggende dorpen te helpen bij het uitbouwen van een goede gezondheidspost.

Maar net voor onze komst, was de gezondheidspost al veel verbeterd olv Ceiba (plaatselijke NGO) Nu zijn er gezondheidspromotoren die voldoende opgeleid zijn om er dagelijks consultaties te doen en om zelf de continuïteit te verzekeren.

In de maanden dat we samenwerkten met Ceiba, hebben we ondervonden dat er gebieden waren die meer medische hulp nodig hadden dan Chacula. In september 2001 gingen we op zoek naar een centraal gelegen dorp, waar nog niets van gezondheidszorg aanwezig was. Al snel bleken er heel wat projectaanvragen voor medische hulp te zijn in de regios van San Sebastian Coatan, Barillas, San Mateo Ixtatan en de Cuchomatanes. Bij het bezoeken van deze regio's en in overleg met de plaatselijke bevolking, deden we een onderzoek naar de meest geschikte plaats om een nieuwe gezondheidspost te starten.

Uiteindelijk bleek de nood in Yalanhuitz het grootst. Ook het enthousiasme en de wilskracht van de plaatselijke bevolking naar het helpen uitbouwen van hun gezondheidszorg gaf ons veel vertrouwen.