Brieven uit Yalanhuitz

November 2007

Yalanhuitz 5 december 2007

Dag liefsten & vrienden,

De vorige mail stuurde ik jullie op 16 oktober. In tussentijd is er weer van alles gebeurd. Op 't einde van de vorige mail schreef 'k dat 'k gespaard bleef van spoedgevallen... maar 'k wist al dat 'k dat niet mocht schrijven...

De daarop volgende nacht kreeg 'k een spoedgeval. Mathias, een jongen van 16 jaar, had in de namiddag tijdens het werken op 't veld, meer dan de helft van z'n grote teen (van rechter voet) afgekapt... gewoon helemaal weg! Om 1u 's nachts kwamen ze me vragen om hulp. Het was al een pak van m'n hart dat z'n bloeddruk behoorlijk goed was en dat hij goed bij bewustzijn bleef. Hij bloedde nog veel, maar 'k durfde niet veel aan de wonde te komen om zo te voorkomen dat het nog meer zou bloeden. Na een ganse discussie met de familie, kon 'k hen toch overtuigen om naar 't ziekenhuis te gaan. Aangezien 'k alleen was in 't kliniekje en zijn toestand stabiel leek, zocht 'k een andere auto die hem naar 't ziekenhuis in Huehuetenango bracht. Hij verbleef een kleine maand in het ziekenhuis. In tussentijd is hij terug in Yalanhuitz en gaat alles goed met hem, maar z'n teen is hij natuurlijk nog altijd kwijt...

De volgende dag kwam er een man met een heel diepe wonde, waarbij 'k vreesde dat er een pees doorgesneden was. Hij wilde absoluut niet naar het ziekenhuis, dus zat er niets anders op dan het zelf te naaien. In tussentijd gaat ook alles goed met hem.

Die zelfde dag kwam er nog een jongen van 18 jaar die sinds 2 dagen niet kon plassen. Zijn blaas was zo groot & gespannen en de jongen weende van de pijn. Ik probeerde een sonde te steken, maar dat lukte helemaal niet. Na een aantal pogingen gaf 'k het op en zocht een auto die hem naar het ziekenhuis bracht. De vijf uur durende rit over slechte wegen zal een hel voor hem geweest zijn. Blijkbaar een serieuze obstructie, maar in tussentijd gaat ook alles goed met hem.

De volgende dag nog een drie grote wonden... Vandaar... hou 'k in 't vervolg beter m'n mond & hout vast bij de gedachte aan spoedgevallen...

Vrijdag 19 oktober kwam Elly toe. Elly is een heel lieve & enthousiaste Nederlandse verpleegster. Dankzij haar kon 'k er een paar dagen tussenuit om vake en moeke op te halen in Guatemalastad. In tussentijd kwam ook Vivian toe (Duitse dokterstudente) en was Elly niet meer alleen...

Vake en moeke kwamen toe op 23 oktober. Blij weerzien!!! 'k Was zo blij hen terug te zien, te zien dat alles goed met hen gaat & zelf ook niet meer alleen te zijn!!!

We bleven nog twee dagen in Antigua en reisden daarna op 't gemak terug naar Yalanhuitz.

Va & moe voelen zich al goed thuis in Yalanhuitz (in tussentijd zesde keer dat ze hier waren!). Hun dagen waren goed gevuld met bezoekjes aan de mensen van Yalanhuitz, wandelingen naar Ixquisis, moeke waste de raampjes, kookte lekker, hield grote kuis in een aantal kasten, terwijl vake veel in de tuin werkte, yuca's plantte, hekkentjes maakte, enz...

Eind oktober kwam ook Karen toe. Karen is een heel lieve vroedvrouw, die hier vier jaar geleden ook was. In tussentijd eigenlijk een goede vriendin geworden! Doet zo'n deugd haar hier te hebben!!! Het duurde een ganse week om de uitleg & regels van "Leven in Liefde" aan haar uitgelegd te krijgen, aangezien we nooit aan de verleiding konden weerstaan om te beginnen kletsen over het leven, toekomstplannen, dromen, mannen,... (terwijl Elly & Vivian consultaties deden ;-)

Sinds begin november zijn we echt van start gegaan met natuurgeneeskunde. We hebben een tachtigtal planten die we gebruiken bij de consultaties. We hebben nog een ganse weg te gaan & oneindig veel bij te leren, maar we zijn zo blij dat we ermee gestart zijn & het werkt gewoon fantastisch. 'k Heb de indruk dat de mensen er ook wel vertrouwen in stellen & er helemaal niet weigerachtig tegenover staan. Indien nodig gebruiken we nog steeds de gewone, chemische medicatie, maar voor minder ernstige of meer psychische kwaaltjes gebruiken we nu thees, kruiden, homeopathie of zelfs aromatherapie.

Op één november was er net als ieder jaar een mis op het kerkhof. Hier is dat een heel mooie viering. Ondanks 't feit dat de meesten van Yalanhuitz in de loop van 't voorbije jaar wel iemand van hun familie of vrienden verloren zijn, is het er helemaal geen triestige bedoening. Kindjes spelen bovenop de grafstenen, vrouwen zitten op de graven terwijl ze appelsienen eten, mannen spelen marimbamuziek, ...

Op een avond kwam Martha met haar zoontje Jovani op consultatie. Jovani was uit een hoge boom gevallen. Hij gaf bloed over en bloedde uit z'n neus & oortje! Gelukkig was hij bij bewustzijn & reageerde heel normaal op alle prikkels... Ook z'n bloeddruk enzo waren perfect in orde. Toch durfden we zeker het risico niet lopen & stuurden hen naar het ziekenhuis in Huehue. Zoals verwacht had hij een schedelbreuk. Na een paar dagen in het ziekenhuis mocht hij terug naar huis. Hij stelt het goed nu.

In de loop van diezelfde week kwam don Toribio op consultatie. Hij werd om 7u 's morgens afgezet door een auto, aan de deur van het kliniekje. Hij had veel bloed in z'n stoelgang & zag er gedeshydrateerd en heel mager uit. 'k Stelde voor dat hij een paar dagen in het kliniekje kon verblijven om terug op krachten te komen, waarbij we hem een infuus & de nodige medicatie konden geven & hem wat in de watten konden leggen. Dat deed zowel voor hem als voor onszelf deugd. Don Toribio is een schat van een man, die geen kinderen heeft, enkel een tok oud vrouwtje (een al even grote schat). Dus niemand die eigenlijk echt voor hem zorgde. De eerste nacht dat hij hier sliep, sliep hij heel onrustig en riep va & moe een paar keer wakker, maar als ik dan ging kijken, ging alles goed met hem. De volgende dag zag hij er al stukken beter uit & na twee dagen in 't kliniekje wilde hij snel terug naar huis. We brachten hem naar huis met de auto, waar z'n vrouwtje & een paar uitgemergelde poezen hem opwachtten. Ze waren zo gelukkig hem terug te zien. Ze leefden zo ontzettend arm, maar wilden ons van alles en nog wat aanbieden. Een paar dagen later vonden we twee pompoenen, een zak wisquils en bananen aan de deur... Later bleek dat hij dat 's morgens vroeg was komen brengen (toch 2 uren stappen heen & terug).

Op 14 november kwamen Hanne & Vera (vrijwilligster in Pojom) voor de eerste keer terug opleiding geven aan traditionele vroedvrouwen uit deze streek. Vanaf nu zouden ze 1 a 2 keer per maand opleiding komen geven.

Diezelfde dag werden ook de kindjes gewogen, gemeten & gevaccineerd in 't kliniekje van Yalanhuitz.

Op de nacht van vrijdag 9 op zaterdag 10 november werd 'k wakker van een vrachtwagen die voor de deur van het kliniekje stopte & van het geschreeuw van een vrouw. Ik ging snel kijken. Maria zat voor de deur met contracties. Haar mama vertelde dat ze de ganse nacht weeën had en dat het babietje er niet uitwilde. Toen 'k haar onderzocht zag 'k onmiddellijk een beentje uithangen. Helemaal wit - blauw. 'k zocht de harttoontjes van de baby, maar kon die niet vinden. Karen (die vroedvrouw is) en Vivian werden erbij gehaald. Het babietje was reeds gestorven... Na een aantal pijnlijke uren werd er rond 7u 's morgens een mooi, compleet, gaaf, jongetje dood geboren. Zo pijnlijk & zo'n zonde van moeder natuur!!!!! Het had allemaal goed kunnen gaan, maar de mama had waarschijnlijk al te lang geperst voor ze naar het kliniekje kwamen... zo'n zonde dat de onwetendheid van mensen soms onnodig leventjes wegneemt. We brachten Maria & haar familie terug naar huis, waar ze een plaatsje kreeg onder een open afdak, op houten planken, naast een houtvuurtje. Toen we terug reden voelden Karen en ik ons allebei misselijk. Het is ongelofelijk hoe psychische gebeurtenissen je een katergevoel kunnen geven, misselijk kunnen maken voor de rest van de dag...

 

Op 16 november vertrok 'k samen met vake en moeke voor een weekje opreis, voor hun terugkeer naar België. Dat deed weer ongelofelijk veel deugd. We genoten daar nog meer van elkaar & hadden wat meer tijd voor elkaar dan in Yalanhuitz.

Bij m'n terugkeer naar Yalanhuitz bracht 'k Anita, Lina & Christina mee. Anita & Lina zijn twee heel enthousiaste & lieve verpleegsters, die voor een paar dagen op bezoek kwamen. Ze hielpen me met het sorteren van alle kruiden & medicinale planten. Christina is een Duitse pas afgestudeerde verpleegster. Ze is een geschenk uit de hemel!!! Ze blijft hier in Yalanhuitz tot ik terug kom van België (eind februari of begin maart).

In tussentijd is ook Rebecca toegekomen in Yalanhuitz. Rebecca is een Duitse dokterstudente die tot eind januari in Yalanhuitz blijft. Vivian helpt nu wat mee in het geboortehuis in Pojom, terwijl Rebecca & Christina hier de meeste consultaties doen. Karen doet de meeste prenatale consultaties & is het allerlaatste kamertje, dat nu omgetoverd wordt tot bureautje, aan het schilderen, terwijl ik me met papierwerk & duizend en één andere dingen terzelfdertijd bezig houd en ook wel geniet van wat meer rust nu er veel zeer vlijtige, behulpzame vrijwilligers zijn! Sinds vorige week ben 'k opnieuw beginnen te lopen. Dat doet ongelofelijk veel deugd! Op dat moment voel 'k me altijd zo één met de natuur, en die is hier buitengewoon paradijselijk!

Nog goed nieuws is dat sinds deze week Maria twee halve dagen per week komt werken in het kliniekje. Maria is een gezondheidswerkster die reeds een aantal jaren opleiding volgde bij ons (1 dag per maand). Ze is een schat, gemotiveerd, zeer goed in 't verzorgen van patiënten & het zorg dragen voor mensen, goed in sociaal contact en betrouwbaar... Dus iemand beters dan haar kan 'k niet dromen om (beetje bij beetje, in de toekomst steeds meer) in het kliniekje te werken.

Vandaag is er opnieuw opleiding voor de vroedvrouwen.

Nog een goeie twee weken en ik keer terug naar m'n Belgische thuis! Normaal gezien blijf 'k dan in België tot eind februari of begin maart. Ik kijk er al naar uit om jullie terug te zien!!!

Heel veel liefs

Vaya con Dios!

Con cariño

Eva x

meer foto's op mijn weblog