Yalanhuitz 31/08/2010

De tweede maand in Yalanhuitz
 

De maand Augustus is ondertussen ook aan ons gepasseerd. Waar te beginnen?

De feiten op een rij!

• Ondanks mijn vooroordelen over Nick en het schaamteloos ogendraaiend bij het volgende: “ Ge gaat dat zien Lauranne,  ik sluit mij daar aan bij de plaatselijke voetbalploeg”  en “ Oh maar Lauranne, ik ga veeeeeel goals maken op dat voetbalterrein” (Al kijkend naar de documentaire over Yalanhuitz ).  En zo is geschied: Nick speelt mee met ArSenal Yalanhuitz!
• Ik heb mijn eerste bevalling van een mannelijke Yalanhuitzer volbracht! Let wel het was een kleine aanpassing na al het gedrilde lesvoer in België. Met mijn petzel op mijn hoofd, zittend op het houten bed en al roepend: Ayip en Empuja (Pers!) kwam na welgeteld zes uur van zweten, kwaad worden, aanmoedigen en het vertrouwen te hebben gewonnen van al de “ familiares”, die 1 voor 1 een kijkje kwamen nemen,  de jongen al rustig kijkend ter wereld. Van al de voorgaande spanning was niets meer te merken.
• Alles wat hier hip is, dier, mens of moto wordt door Nick traditiegetrouw Fidel genoemd.
• Ik heb mijn eerste “Colmoyote” verwijderd! Het is hier de gebruikte term voor een worm die onder de hoofdhuid groeit.  De mensen hier hebben de gewoonte om de worm met vergif te doden maar dan kan hij zijn weg naar buiten niet meer vinden en moet hij via een incisie worden verwijderd. Nog Antibiotica geven en missie geslaagd!
• Geen leven zonder tortilla’s! Elke ochtend om vijf uur ‘s morgens vertrekken de meisjes naar de Molina ( = de molen) met hun kom gekookte maïs om deze te laten melen. Thuis is het vuur al aan het branden en worden de maïsbolletjes tussen de “Tortillador” geplet en daarna op de Comal ( bakplaat) gegooid. Eten maar! Dier en mens is er verzot op.  Omdat wij deze vaardigheden nog niet hebben, springen we regelmatig binnen bij de buren om een paar tortilla’s aan te kopen.
• Ik ben ook superblij dat ik ondanks trillende handen en zweten mijn eerste wonde heb gehecht en dit dankzij de rustige aanmoedigingen van onze Duitse dokterstudente, Nicole.
• Twee keer zijn we naar de grote stad afgereisd met de volgende patiënten:

Mateo: geintoxiceerd na het drinken van een pesticidenmiddel genaamd “Gramosol”. Vraag: per ongeluk na een zatte avond of bewust? Met een perfusie, Solu-Medrol en Dexametasone , heeft hij zicht tijdelijk hersteld in de Clinica en heeft hij de zes-uur lange rit  naar Huehuetenango volgehouden. Hij is nu terug thuis en stelt het beter.

Virginia: zeer sterk ondervoed  4-jarig kind met steenharde lymfeklieren in de liezen, onder de oksels en ter hoogte van de nek.  We hebben een hele maand nodig gehad om de ouders te overtuigen haar te laten opnemen.  Nick zijn motorit naar Chaquenalito (hun dorp) voor een huisbezoek heeft de doorslag gegeven. Diezelfde dag nog zijn we vertrokken naar Huehuetenango. Een hemoglobine van 3,6mg/dl was het meest choquerende van de uitslag van het eerste bloedonderzoek.

Joaquin Monte:  De linkerhelft van zijn lichaam was volledig verlamd. Hem namen we naast Virginia mee in de auto. Hij is helaas overleden in het ziekenhuis. Vandaag zijn ze met hem teruggekeerd. Morgen zal de begrafenis plaatsvinden.  De kanker was te ver uitgezaaid en er kon niets meer voor hem worden gedaan.

• De drukste dag van de maand: afnemen van uitstrijkjes! Honderdtwintig vrouwen, honderdtwintig  eendenbekken en honderdtwintig Pap Smears!  Wat een oefening!

Zo is er alweer een maand voorbijgevlogen! Het leven wordt hier mooier met de minuut. Naast het pure genieten is het soms ook zwaar. Maar had ik iets anders verwacht?  Verdriet en vreugde wisselen zich hier op een rustig tempo af.  De maand september staat vanaf vandaag op het programma. Ik ben benieuwd..

We houden jullie op de hoogte!

Veel liefs,

Nick en Lauranne