Invasie uit België
Eva:
In de voorbije maand is er weer zo onnoemelijk veel gebeurd. Het was een
drukke, maar zeer mooie maand!
De eerste tien dagen van juli kregen we bezoek van vijf
Vlamingen uit de streek van Roeselare: Danny, Pieter-Jan, Sam, Dieter en Jean-Pierre. Ze
waren gekomen om elektriciteit te leggen in het kliniekje. Ze hadden een grote
verrassing mee... ZONNEPANELEN! Op een weekje tijd werden alle elektrische
leidingen getrokken en werd er zonne-energie geinstalleerd! Het resultaat
is SUPERdeSUPER!!! Het was echt een emotioneel moment toen ze de laatste
nacht alle lichten van het kliniekje deden branden. Het betekent voor ons
veel meer dan 1 week werk, meer dan een lamp met een schakelaar,... 't is een
ganse verandering in ons leven en in dat van de mensen van Yalanhuitz. Het
was ontroerend om te zien hoe ook vele mensen in het donker uit hun kleine
houten huisjes, vanop afstand, kwamen kijken naar al dat licht dat uitstraalde
over de helft van Yalanhuitz. De laatste dag van hun verblijf werd er ook
opleiding gegeven aan een aantal mensen van Yalanhuitz over vanalles i.v.m
elektriciteit. Ook naast hun grote werk konden we dagelijks "genieten" van
hun bezoek. Ze verwenden ons met spaghetti, chocotofs, worst, soep,
currysaus, Ricard …. Sam is bakker en leerde ons brood bakken!
De ganse maand hadden we ook 2 jonge, springlevendige sprotjes bij ons op
bezoek: Barbara en Liesbeth. Actief, assertief en lief. Ze hielpen ons met vanalles en nog wat, zowel binnen als
buiten kliniekje.
8 juli kwamen ook Liesbeth en Dimi in Yalanhuitz
aan. Liesbeth is verpleegkundige en vriendin van Hantje. Toen Sam
vertrok, namen zij de taak van "dagelijks vers brood bakken" over.
Op 10 juli vertrok ik met de vijf mannen naar Huehuetenango, terwijl Hantje
met Barbara & Lies en met Liesbeth & Dimi in Yalanhuitz bleef. 's
morgens om 5 uur vertrokken. Het werd een lange weg met
hindernissen. Het stappen/klimmen tot aan Rio Secco (de weg) was het
lastigste wat Danny al ooit in zijn leven had gedaan en Dieter
had duidelijk nood aan meer suiker of energy. Toch goed en wel
aangekomen in Rio Secco, vanwaar we met een pick-up tot in Nenton zouden
rijden. Na een paar kilometer hadden we platte band. Voor ons reed
er nog een andere Pick-up stampvol mensen, maar we mochten er allemaal
bij... Enkele kilometers verder begonnen de remmen de kraken en te piepen,
maar we reden rustig op 't gemakje verder tot het gekraak en gepiep ongelofelijk
werd en (ik weet niet veel van auto's) er een gans deel van die auto op de grond
viel (ik denk dat het iets was om te versteken van vitesse). Dan nog eens
drie andere pick-ups genomen tot we in Huehuetenango aankwamen.
11 juli naar Guatemala-stad. Eerst de mannen afgezet in Antigua en dan naar de luchthaven. Ik
wist sinds zeer kort dat Bieke & Biri naar Yalanhuitz zouden komen.
(...) 't Was een heel heel warm en grappig
weerzien!!! De bagage van Bieke & Biri was niet
toegekomen, dus kwam Bieke toe met een plastiek zakje met een fles
appeljenever (die ze op de luchthaven gekocht had) en haar klein
handtasje. Biri was iets beter voorbereid en had zelfs een onderbroek en
een rokje mee in handbagage. We waren alledrie zo gelukkig om elkaar na
zolang terug te zien, dat er niemand ook maar een seconde geklaagd heeft
over de achtergebleven rugzakken! Aangezien Nele (m’n zus) en Patrick
de volgende week zouden toekomen, was het de moeite niet om naar Yalanhuitz te
gaan en dan terug te keren om hen op te halen, want het is al minimum twee dagen
rijden om tot in Yalanhuitz te geraken en dan nog eens twee dagen terug...
enige beste oplossing: VAKANTIE!!! Sedert oktober vorig jaar (met
vake en moeke) eerste week vakantie! Het deed echt zo'n
deugd!!! Drie boezemvriendinnen samen... leute
verzekerd!
Ook
zalig om Nele en Patrick bij ons op bezoek te hebben!!! Nadat we hen
gingen ophalen op de luchthaven, volgende dag onmiddellijk naar Huehuetenango
(waar zij ook Boma leerden kennen) en daaropvolgende dag naar Yalanhuitz.
7 uren bus vlogen deze keer voorbij. Het was goed terug in
Yalanhuitz te zijn. Terug echt Yalanhuitz-leven. Bruine
boontjes, eitjes en tortillas…
Zaterdag 20 juli hadden we opleidingsdag voor de gezondheidswerkers en de
vroedvrouwen. Biri & Nele maakten prachtige tekeningen van het geboorteproces en van alle methoden
van familieplanning, als educatief materiaal voor de opleiding. Patrick,
Bieke en Dimi, legden een moestuintje voor ons aan, waar we
wortellen, ajuinen, kool ,enz kunnen planten! Wij hadden het wat
druk met eerst de opleiding en daarna dagelijks redelijk wat
consultaties. De laatste week waren we met 10 belgen in
Yalanhuitz. Het was ontroerend mooi om te zien hoe iedereen meehielp
op zijn manier, in de dingen die men het liefste deed of het beste kon. Niemand
zat stil!
24 juli hadden we 's avonds NGO-vergadering van "Leven in Liefde" in
Huehuetenango. Het is prachtig om te zien hoe alle leden van de NGO zo
dicht betrokken zijn bij het project. Het maakt ons zo gelukkig te zien
dat we er zeker niet alleen voor staan.
25 juli zijn we met z'n tienen (10 belgen) naar Santiago Atitlan vertrokken.
Er was juist een heel groot folklore feest. Ongelofelijk mooi! Ook
voor Hanne en mij was het iets totaal nieuws! Al die mensen samen, zo
gelovig, zo kleurrijk, zoveel vreugde en vrede onder iedereen...
indrukwekkend! Wat een geluk dat we zoveel moois mogen
meemaken. We zijn ook zo blij voor al ons bezoek dat ze dit konden
meebeleven, ruiken, zien, horen, voelen... Het valt niet onder woorden te
brengen.
Daarna
nog een dagje Panajachel met het prachtige meer “Lago Atitlan”. We deden
er ferme aankopen van allerhande spulletjes (zakjes, armbandjes, sleutelhangers,
sjaaltjes, portemoneetjes, ...) om later in België te verkopen ten voordele
van "Leven in Liefde".
Nu
zijn Nele & Patrick, Hantje, Liesbeth & Barbara en Liesbeth & Dimi
in Tikal. Ik ben gisteren met Bieke en Biri naar de luchthaven geweest,
waar ze het vliegtuig namen naar Brazilie. Het doet pijn afscheid te
moeten nemen van zo'n intense mooie periode.
Pero
es la vida...
Nu
ben ik alleen, maar vervuld van mooie herinneringen! 'k Ben God
dankbaar dat we "ons verhaal van leven in liefde" de voorbije maand konden delen
met 13 Belgische vrienden!
Morgen
komen Nele & Patrick terug toe in Guatemala-stad. We zullen nog
een dagje genieten van het samenzijn met ons drietjes. Ik verlang al
om hen terug te zien. Ik loop een beetje verloren, na
zoveel mensen rondom, nu plots alleen...
Woensdag
breng ik hen naar de luchthaven. Daarna heb ik een vergadering met mensen
van de rotaryclub in Guatemala-stad (o.a. over de derde container die in
september verstuurd wordt). Donderdag terug naar Huehuetenango... nog veel
papierwerk te doen. Daarna naar Yalanhuitz. Hantje is nu nog even
opreis met Liesbeth, Dimi, Barbara en Liesbeth en blijft daarna nog even in
Guatemala tot Christof (vriend van Hanne) toekomt. Zes augustus zijn we
terug samen... nu met z'n drie voor enkele maanden. We weten nog niet
precies voor hoelang Christoph blijft, hij heeft in ieder geval een jaar
loopbaanonderbreking genomen! Het is spannend... toch wel grote
verandering voor mij & Hantje. Ik kijk al enorm uit naar
nóg bezoek in augustus... Karen, Elke & Kreso!
Zo ziet het kliniekje er momenteel uit. Ramen en deuren en vloer
ontbreken nog. Daarna nog de waterleidingen en wat afwerking... en 't is feest!
Telefoon
Hanne:
We
zijn niet meer zo afgesloten van de bewoonde wereld, want sinds kort is er nu
een telefoon comunitario in Yalanhuitz. Mateo (niet de papa van Domingo-tje)
heeft een broer die in de USA werkt, en hij heeft geld opgestuurd om een
satelliettelefoon te kunnen kopen! ‘t Is ongelofelijk! Een telefoon in
Yalanhuitz! Maar ‘t is goed, als er nu iets is, kunnen we gemakkelijker mensen
bereiken en ook omgekeerd! Het telefoonnummer is: 00502 861 1221 of hetzelfde
maar met een 2 en hetzelfde met een 3 vanachter omdat er 3 lijnen zijn. Moest je
willen bellen, kan je best, je beste Spaans uithalen en vragen naar: “las
enfermeras Eba y Ana de Belgica...”
en dan zullen zij ons komen halen en bel je best binnen een 20 minuutjes
terug. Maar geen nood, we hebben hen verteld dat, als ze er niets van verstaan,
dat het voor ons zal zijn. Het schijn wel dat de telefoon ‘s nachts niet is
aangesloten, van 20 uur tot ‘s morgens 6 uur, dan is het bij jullie in België
... 4 uur ‘s morgens tot 2 uur in de namiddag.
Halcon
Hanne:
Halcontje is ons tweede zoontje, Toeroet is
de trotse grote broer. Halcon is een heel lief en goed paardje... ja, het is
uiteindelijk een paardje geworden in plaats van een ezel! We hebben het aan de
leraar van Yalanhuitz kunnen kopen, die normaal dagelijks met hem van een ander
dorp naar Yalanhuitz naar school komt. Het tweede paard is van zn papa en met
dit paard ging hij dan naar huis gaan. Ja, Halcoontje zeggen we steeds, t is
echt ongelofelijk, eigenlijk voelt het wel aan als pure luxe om zo naar de
dorpen te kunnen gaan... maar we hebben het goed overwogen en t is toch wel ook
veel in het voordeel van de mensen. We kunnen meer gerief meedoen naar de dorpen
voor de consultas, we zijn er sneller en we hebben ook meer energie voor de
mensen als we ter plaatse komen. Maar daarnaast is het ook reuze reuze tof,
nooit gedacht om zelf een paardje te mogen verzorgen, eten geven, wassen,
opzadelen,... waw t is raar maar zalig tof! We zien hem al doodgraag, ons
Halcoontje. De naam had hij al, en hij herkent ze ook, dus houden we zn naam
zoals hij gewend was. Halcon is de naam van een vogel die snel kan vliegen...
In gedachten samen, heel veel liefs
Eva xxx
Geniet nog van de zomer, de vakantie, en vooral van MEKAAR!!!! Liefs,
Hannexxx
Intussen is Joseetje, het jongetje dat eind maart geboren werd en met
moeite 1kg woog, opgegroeid tot een flinke baby