Brieven uit Yalanhuitz

April-Mei 2006

 

Hanne:

hola hola,

Ondertussen was het alweer de Paasweek, hier in Guatemala is dit een hele belangrijke week. Overal zijn er processies en versierde straten... Hier in het dorp zijn er vooral veel kerkdiensten. We volgden er ook enkele mee. Ik vind die sfeer enorm gezellig. Een wirwar van kindjes die weg en weer lopen, spelen en huilen, roepen en fluisteren, vrouwen die de kleinsten op hun rug wiegen of aan de borst hebben. Vrolijke marimba-muziek en urenlange gebeden afgewisseld te volgen op de knieën, zittend of rechtstaand. De zaterdagavond was er een dienst tot 22u00 's avonds en iedereen had een brandende kaars mee... gezellig, dit was onze Paasmis. Ik was heel dicht in gedachten met mijn familie en vrienden, want hoe langer hoe meer we jullie toch wel missen! We hadden in gedachten ook de 5 mensen van Yalanhuitz, die vorig jaar in deze paasweek veel te vroeg zijn gestorven...

Eva's oudste zus Veerle en haar papa zijn de voorbije weken op bezoek gekomen. Het was een blij weerzien. Ze hebben zeker en vast genoten van hun vakantie hier, en voor Veerle die voor het eerst kwam, heeft het zeker een diepe indruk achtergelaten.

 

Eva:

Hola hola,

Woensdag 19 april kwamen vake en Veerle, na 1 dag vertraging - onverwachtse tussenstop in Costa Rica en in Honduras- goed en wel toe in Guatemala. Een zalige periode tegemoet!

Eva's vader en zus op bezoek in Yalanhuitz

 

Vrijdag 21 april belde Hanne me om 6u30 's morgens op om te zeggen dat er een spoedgeval was. Een hoogzwangere vrouw met convulsies (aanvallen), moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Dus vertrokken we direct richting Yalanhuitz. Hanne had al een auto gevonden die richting Huehuetenango reed. Ongeveer halfweg wisselden we van auto, zodat Hanne en Kurt met de patiënten konden doorrijden naar het ziekenhuis. Wij keerden met de chauffeur die hen had gebracht terug naar Yalanhuitz. Samen met Veerle, vanachter in de bak van de pick-up, wind door onze haren, zon op ons gezicht, zalig!

Zaterdag 22 april ... Hanne 30 jaar! 's Morgens volop in aktie om chocolade-vijgen-brood, ajuinenbrood en taart te bakken voor Hannes verjaardag. Ballonnetjes. Bloemen... Rond de middag kwamen Hanne en Kurt toe.

Spoedgeval vanuit Pojom

 

Hanne:

Inmiddels ben ik ook 30 jaar geworden! Niet te geloven en toch waar! Het was een speciale dag. Ervoor, de 20ste april 's avonds was er een spoedgeval uit Pojom. Een jonge vrouw die reeds een hele namiddag op en af bewusteloos was en schokkerige aanvallen deed voor uren.

Toen ze bij ons toekwamen en ik haar probeerde te onderzoeken, was er niets indrukwekkends te vinden, alleen erge pijn in de maagstreek, hoofdpijn, pijn in alle spieren... Ze had ook een kleine hernia in haar lies. De familie was er zeker van dat het epileptische aanvallen waren en ze wilden eigenlijk naar het ziekenhuis gaan (raar dat ze het zelf voorstellen).

We hadden geen auto en besloten om haar bij ons in het kliniekje te observeren. Ik gaf haar ook wat Omeprazole° voor haar maagpijn, en een anti-epilepticum voor de veiligheid en iets tegen de pijn. Ze was redelijk goed. Ik veronderstelde dat het een erge aanval was van 'gastritis' wat we ervoor al enkele keren hebben meegemaakt. Ze was de ganse nacht rustig, niets abnormaals vast te stellen. Maar om 5u00 's morgens werden we wakker gemaakt door haar familie om te melden dat ze weer een aanval deed. Ze lag constant spastisch samen te trekken, alle spieren spanden schokkend op en af. Haar ogen draaiden weg en ze reageerde aan geen kanten toen we haar trachten aan te spreken of tot bewust zijn te roepen. Ik maakte een spuit Diazepam klaar van een geplet pilletje, die ik haar rectaal wou geven (omdat ik geen injectie Diazepam° kon vinden).

Het had pas 20 minuten later resultaat. Daarna werd ze rustig en sliep al snurkend. De familie was erg ongerust. Ik vond ook dat het beter was dat ze zou in het ziekenhuis kunnen worden geobserveerd. Eva zou die dag komen met de auto naar Yalanhuitz. Maar de patiënte bleef erna zeer raar en schokkerig reageren, en had hele periodes van afwezigheid of onbewust zijn, dat het me meer en meer ongerust maakte en we een auto zochten uit Ixquisis die ons al zou op weg voeren naar het ziekenhuis.

Over halfweg wisselden we dan van auto toen we Eva,Vake en Veerle tegen kwamen die onmiddellijk waren doorgekomen. Onderweg was de patiënte op haar best, stil en rustig en aanspreekbaar. Slechts 1 keer deed ze heel even nog een 'aanval' die niet veel voorstelde, ze had wel schuim op haar mond. Het was een heel raar geval! In het ziekenhuis werd ze op slag niet serieus genomen, ze vermoedden 'hysterische aanvallen'. Ze was in de auto opvallend rustig geweest, en eens in het ziekenhuis begon ze weer luid te kreunen. Ze gingen haar gelukkig wel observeren, en onderzoeken of de hernia in haar lies een oorzaak had van een vaginale ontsteking of als het een echte hernia was. En zo, waren we weer op het onverwachts in Huehuetenango terecht gekomen.

Een gelukkige verjaardag

 

Hanne:

In Huehuetenango kwamen we Andres tegen, een man uit Yalanhuitz die met zijn hoogzwangere vrouw in Huehue was voor de bevalling, maar vooral om haar daarna te laten opereren voor 'familieplanning'. Het was een geheim, zelfs aan zijn vader durfde hij die wens niet vertellen.

Ik was blij hem toevallig tegen te komen en te horen dat Lucia (zijn vrouw die ik eerder reeds 2 keer in Yalanhuitz hielp bevallen) weeën had. Joepie joepie, ze zouden me bellen als ze naar het ziekenhuis zouden gaan. Ze wilden eigenlijk dat ik bij vrienden van hen thuis de bevalling zou doen, maar omdat ik niets van gerief mee had, stelde ik voor om samen naar het ziekenhuis te gaan. En dat deden we, we moesten wel weer enorm aandringen om mee binnen te mogen omdat ook Nana-yaw mee was en hij er ook bij wilde zijn. Maar goed, op afspraak om ons met niets te moeien en afwisselend Lucia te vergezellen mocht het toch. Lucia beviel heel vlot van een reuze-baby om een Guatemalteekje te zijn! Isa� was 57cm en woog 9 libras (4,5kg). Alles verliep heel vlot en we waren allen heel content! Net 2 uren voor ik 30 werd,werd Isa� geboren en mijn verjaardag kon niet meer stuk!

Op 22 april reden we dan terug naar Yalanhuitz... Ik was heel gelukkig mijn verjaardag voor het eerst samen met Kurt te kunnen vieren. Eva en Veerle en Vake hadden de keuken van het kliniekje versierd met ballonnen en hadden leuke cadeautjes... Veerle had ook taart gebakken en de 'poerfisters' en de liedjes die velen voor mij zongen waren hartverwarmend!

Consultaties in Pojom

 

Eva:

Maandag 24 april gingen Vake, Veerle en ik naar Pojom om er prenatale consultaties te doen. Alles verliep perfect tot de laatste twee consultaties. Herlinda is een meisje van 3 maanden met een waterhoofdje. In het zonlcht kon je de zonnestralen zo door haar hoofdje zien schijnen...zoo broos! 'k Probeerde Catarina te overtuigen om vrijdag met ons mee te komen naar 't ziekenhuis in Huehuetenango. Na Herlinda zagen we een babytje van vijf dagen met een enorm groot bloederig en etterig gezwel op het voorhoofdje. Het gezwel was zo groot dat het babytje z'n oogjes bijna niet kon openen en moeilijk kon ademen door z'n neusje. Ik stelde voor om de volgende morgen al met hen naar Huehuetenango te vertrekken... maar ze wilden wachten tot vrijdag.

In Pojom gingen we nog eens kijken naar de tweeling die een drietal weken eerder geboren was in Guatemala-stad (spoedgeval met Hanne). Ze zagen er stralend uit! Beetje klein, maar ze komen er wel door. Over het kleinste zei 'k aan de mama dat ze vooral haar veel aan de borst moest leggen. Ze lachte en zei me dat 'k dat zei om m'n naamgenootje te bevoordelen...de twee meisjes noemen Hanne en Eva.

Woensdag 26 april gingen Hanne en Kurt naar Bella Linda en Veerle en ik naar Platanar om er consultaties te doen. In Platanar waren de mensen blijkbaar niet goed verwittigd dat we zouden komen en zelfs de gezondheidswerker die de sleutel had van de consultatiekamer, was er niet. Veerle en ik keerden tevoet terug naar Yalanhuitz. Ook al waren er geen consultaties, konden we 't ons niet beklagen dat we zover gewandeld waren, want de natuur is zo mooi dat 't zoveel positieve energie geeft!

Consultaties in Chaquenal

 

Hanne:

We deden voor het eerst terug consultas in de streek van Chaquenal, een dorp op een goed half uur rijden met de auto vanuit Yalanhuitz. We hadden een 6-tal omliggende dorpen uitgenodigd om naar Chaquenal te komen voor prenatale consultas. Het was een succes, de mensen kwamen vanuit een 5 dorpen. Er waren vele vrouwen, dus moest het een beetje vooruit gaan. Kurt hielp me bij de administratie, en stelde de vragen aan de vrouwen terwijl ik hen onderzocht. Grappig om te horen hoe Kurt al die vrouwen moest vragen of ze 'flujo blanco' (wit vaginaal slijmverlies) hadden en zo... We moesten ook naar een huisje boven op een berg, waar een meisje van 15 weeën had voor de bevalling van haar eerste kindje. Alles bleek nog normaal, maar het zou nog een heel eindje duren, daarom stelde ik hen voor om mee te komen naar Yalanhuitz. We moesten eerst nog verder doen met consultas, ze zeiden dat ze gingen komen, maar uiteindelijk kwamen ze niet af. De volgende dag moest Eva hen in spoed afhalen met de auto en haar mee nemen naar Huehuetenango omdat de bevalling niet vorderde.

Consultaties op verplaatsing

Naar Huehue met vele patiënten

 

Eva:

Vrijdag 28 april zouden we om 6u00 's morgens vertrekken naar Huehuetenango. Om 6u00 rinkelde de telefoon, een spoedgeval in Chaquenal (dorp op 45 minuten rijden van Yalanhuitz). Juana (16j) verwachtte haar eerste kindje. Sinds twee dagen had ze contracties, maar de bevalling vlotte niet. De gezondheidswerker die ons opbelde, smeekte ons om zo snel mogelijk te gaan, aangezien ze stervende was! Toen we er aankwamen zag ze er helemaal niet stervende uit, maar had wel veel pijn. Ik onderzocht haar en alles zal er redelijk normaal uit. Ze had 9cm ontsluiting en alles voelde op 't eerste zicht normaal. Hopend op een normale bevalling, bleven we bij haar en wachtten we tot ze volledige ontsluiting had. Toen ze een uur later volledige ontsluiting had hoopte 'k dat de baby beetje bij beetje meer zou indalen, wat niet gebeurde. Er zat precies iets in de weg, waarvan 'k dacht dat 't een stukje van de placenta was...dus toch naar Huehuetenango.

De auto zat weer goed vol met Angelina, Maria (patiënte met epilepsie en vermoedelijk ook TBC), Catarina en Herlinda (babytje met waterhoofdje), Juana (voor bevalling) en haar schoonzus, Vake, Veerle en ik. Alle patiënten hielden zich supersterk onderweg.

Rond de middag kwamen we toe in 't nationaal ziekenhuis in Huehuetenango. Juana moest nog wachten op een keizersnede. Met Herlinda en Maria gingen we naar een ander ziekenhuis voor een scanner. Aangezien geen één van de twee nuchter was, konden ze niet onder de scanner. Gelukkig kon Angelita (sociaal werkster die ons helpt) de volgende dag met de patiënten naar 't ziekenhuis gaan voor de scanner. Na een lange gestresseerde dag nodigden we de patiënten uit om iets te eten in een gezellig restaurantje. 't Was evenveel een geschenk aan ons als een geschenk aan hen...hun stralende verwonderde gezichten zien, is onbetaalbaar! (zie foto).

's Avonds werd Juana geopereerd en werd er een gezond meisje geboren. De mooiste beloning na zo'n dag! 's Avonds vertrokken Vake, Veerle en ik nog naar Panajachel. We reisden nog enkele dagen samen tot ze op vrijdag vertrokken.

 

Hanne:

Capacitación: Opleiding voor de vroedvrouwen. Op 29 april was het weer zover, een maandelijkse opleidingsdag voor de traditionele vroedvrouwen vanuit de omliggende dorpen. Het was deze keer redelijk theoretisch. Ik wilde hen uitleg geven, opdat zij deze uitleg zouden kunnen geven aan de zwangere vrouwen in hun dorpen. Ik toonde hen ook de vele foto's die we hadden genomen tijdens onze uitstap naar de 'Casa Materna'. Degene die niet mee waren konden zo nu ook eens zien hoe het is.

Colmoyote

 

Hanne:

Eva heeft vorige week een colmoyote gesignaleerd. Een kindje had erge huidproblemen over zijn ganse lichaampje, maar op een bepaalde plek was er een gaatje van een kleine halve cm diameter en een harde plek er rond. Eva had dit al eerder gezien en vermoedde daardoor dat er waarschijnlijk een worm groeide onder zijn huid. Ik verzorgde het kindje de dagen erna twijfelend of er nu wel of niet een worm zou uitkomen.

Eva had me verteld dat we het kindje nuchter moesten verzorgen en een beetje speeksel op het gaatje doen en dat de worm dan waarschijnlijk zou er uitkomen. Dit probeerde ik, maar zonder resultaat, enkel etter kwam er uit. De tweede dag had ik dan goed het gaatje dik afgedekt met zwarte zalf en goed afgesloten met een Opsite°-pleister. Toen ik die de volgende dag eraf haalde, zag ik een klein wit puntje, ik trachtte het vast te nemen met een pincet, maar het lukte niet goed. Uiteindelijk kwam plots vanzelf de colmoyote eruit gekropen. Het schijnt hier redelijk frequent voor te komen, vooral bij dieren. Het is precies een larve van 2 cm lang, en een halve cm breed, een echte parasiet.

 

babytje verlost van wormpje

 

Uurwisseling

 

Hanne:

Na 26 jaar heeft de Guatemalteekse regering opnieuw een uurwisseling ingevoerd. Het resultaat is een uurtje langer licht. Maar de mensen in de dorpen, zijn niet akkoord, ze weigeren hun uurwerk te veranderen. Ja, wat maakt het voor hen uit? Zij leven niet met de klok zoals wij, ze staan op met de zon en gaan slapen als het donker wordt. Van het moment dat wij het nieuws hoorden van de uurwisseling (2dagen later) hebben we ons uurwerk onmiddellijk aangepast... veronderstellende dat iedereen dat zou doen. Het blijkt dus van niet en zo leven wij nu verschillend met de mensen van het dorp, allé, verschillend, ze lachen met ons als we nu plots een uur vroeger opstaan. Het geeft wel de neiging om 's avonds veel langer door te werken, maar dat is niet slecht,é ?

Vreselijke tragedie!

 

Hanne:

Donderdagavond waren we samen met Antonia en Michaël (nieuwe Duitse studenten) en Nana-Yaw in de keuken van het kliniekje pannenkoeken aan het bakken en we waren gestart met het kijken van een film op DVD. Ondertussen was er veel lawaai in het dorp. Sinds enkele dagen werd er in het salon (vergaderzaal) een evangelische film getoond en de klank galmde door de boxen in het ganse dorp.

Toen wij onze film aan het bekijken waren hoorden we dat ze iets afriepen door de micro, maar omdat het in Q'anjobal is, verstonden we er niets van. Plots hoorden we dat er op de hoorn geblazen werd, een teken om de burgemeesters en plaatselijke politie samen te roepen voor vergadering. Ik vond het raar op dat uur van de avond... Ik was een beetje ongerust, maar we keken verder naar de film.

Plots raasde het ganse dorpscomité, naar het kliniekje en klopte opgejaagd op de deur. O, nee, zeker een spoedgeval! Met een ganse bende mannen stamelden ze dat er een huis was opgebrand met 6 mensen erin, allemaal dood! Ze vroegen ons om met de auto naar San Mateo te gaan om daar het nieuws dringend te melden. De auto was er niet, maar we konden wel met de moto naar Ixquisis rijden. Ik begon te trillen op mijn benen en vroeg angstig om meer uitleg en wou weten wie en waar het juist was!

Kurt is met één van de afgevaardigden naar Ixquisis gereden, op zoek naar een auto om de officiële politie in San Mateo in te lichten (in hun paniek beseften ze niet dat de politie ook telefonisch kon ingelicht worden, wat ze in Ixquisis wel deden). De Duitse dokterstudenten en ikzelf zijn dan gaan kijken naar het afgebrande huis. Het was vreselijk! De studenten konden slechts 4 en daarna 5 'skeletten' vinden... we waren ongerust of er iemand toch had kunnen ontsnappen en misschien ergens met brandwonden lag.

Maar de plaatselijke mannen zeiden overtuigd dat er 6 waren. De mama had een kindje op haar rug, en ééntje in haar armen onder haar. Het is verschrikkelijk, het ging om een vrouw (Maria) van 19 en haar 3 kindjes van 5 en 2 � jaar en 6 maanden. Ook nog twee neefjes van 11 en 8 jaar!

De man van Maria was sinds kort naar Amerika (zoals zoveel jonge mensen in het dorp) vertrokken om daar te werken voor een aantal jaar. De schoonouders, de eigenaars van het huis, en grootouders van de kindjes hadden nog een ander huisje dat hun winkel was aan de rand van de weg en daar sliepen er ook een aantal om de winkel te bewaken. De grootvader was nog in het dorp bij iemand op bezoek en toen hij naar huis ging, waar hij ging slapen zag hij zijn huis in brand. Alle hulp kwam te laat...

Het wekt weer heel wat vragen op... het schijnt dat het huis aan de buiten kant gesloten was (eerst zeiden ze met een slot en daarna met een touw) en dat de mensen er daarom niet uit konden? Men zegt dan zo snel zo veel... De ouders van het meisje gaven eerst de schuld aan de schoonouders, maar het schijnt dat ze hen al excuseerden. De gerechtelijke politie is erbij gekomen (een vrouw uit Huehuetenango) die emotieloos de familie aan het uitvragen was. De vader van de twee neefjes kwam op dat moment net vanuit Mexico afgewandeld, en hij vertelde onmiddellijk dat het zijn kinderen zijn. Die vrouw van het gerecht antwoordde hem met een snak: 'het waren uw kinderen, want nu zijn ze dood!'.

's Nachts en de dagen erna waren we bij de familie en trachtten we hen wat te troosten... woordeloos natuurlijk! Vrijdag was er steeds heel veel volk die rond het afgebrande huis en de verbrande mensen stonden te kijken. Wij voelden ons daar raar bij omdat we geen ramptoeristen wilden zijn, maar voor hen betekent het eerder als steun aan de familie als je er bij bent.

Toen ze naar het kerkhof werden gedragen in 6 kisten, vroegen ze mij om foto's te nemen.

Op weg naar het kerkhof

 

 

Eva:

In de luchthaven, een uur voor het vertrek van vake en Veerle, kreeg 'k telefoon van Hanne... Hanne vertelde me dat er de voorbije nacht iets vreselijks gebeurd was in Yalanhuitz. Het huisje van Francisco en Angelina was volledig afgebrand met Maria (hun schoondochter) en 5 kleinkinderen erin! Ik wilde 't liefst van al zo snel mogelijk naar Yalanhuitz, maar moest nog naar de patiënten in Huehuetenango.

Toen 'k in Yalanhuitz aankwam besefte 'k pas echt welk drama er gebeurd was. 'k Ging op bezoek bij Fransisco en Angelina, die zo gevuld waren met verdriet. We gingen samen naar de kerk. In de mis legde de predikant aan mij uit wat er precies was gebeurd en hoeveel pijn alle mensen van Yalanhuitz en ook wij nu voelden. Zoveel verdriet en terzelfdertijd zo'n intense verbondenheid onder alle mensen, maakt me woordeloos! Het samenzijn is de grootste troost.

Francisco en Angelina hebben alles verloren: hun zoon is een maand geleden naar de Verenigde Staten vertrokken, om er te werken voor z'n gezin, maar heeft nu geen doel meer om terug te keren naar Yalanhuitz, hun schoondochter Maria, hun drie kinderen en de twee kinderen van een andere zoon die in Mexico woont, zijn gestorven, hun huis en alle bezittingen zijn opgebrand. Francisco leeft verder met een enorm schuldgevoel. Die avond werd er een film getoond (Pasion de Cristo) in Yalanhuitz. Maria bleef thuis met haar drie kinderen en de twee kinderen van haar schoonbroer, terwijl de rest van de familie naar de film gingen kijken. Francisco stelde voor om de deur langs de buitenkant te sluiten met een maalslot, zodat Maria niet zou moeten opstaan als ze 's avonds laat terug kwamen van de film. Aan het hoofdeinde van het bed stond er een kaars op een klein houten tafeltje. Iedereen viel inslaap en de kaars bleef branden. Maria had haar kleinste baby van 8 maanden in haar armen toen ze stierven... De andere kinderen lagen verspreid in die kleine houten kamer. Iedere dag zoek ik naar foto's van Maria en van de 5 kindjes. 'k Heb er enkele gevonden van 1 en 2 jaar geleden... de enige zichtbare herinnering die er over blijft.

Maria met één van haar kindjes

 

 

Eva:

Intussen hadden dokters in Huehuetenango gezien dat Herlinda slechts de helft van de hersentjes had, waardoor een operatie een zeer groot risico zou zijn. De dokters denken dat Herlinda slechts een paar maanden meer te leven heeft. Catarina, Angelina en Herlinda keerden met de bus terug naar Pojom (hun dorp). Maria bleef alleen achter in Huehuetenango, aangezien ze nog moest wachten op verder onderzoeken en de resultaten. Maria was enorm triestig en klampte zich aan me vast. Ze weende toen 'k naar Yalanhuitz vertrok en haar alleen in Huehuetenango achter liet. Mensen van de dorpen zijn zo broos en afhankelijk als ze voor het eerst in een stad terecht komen. Gelukkig was ze niet lang alleen, want Hanne en Kurt vertrokken diezelfde zondag nog naar Huehuetenango.

 

Hanne:

De dag erop, zaterdag 7 mei , was er een feest gepland ter ere van 'moedertjesdag'. We dachten dat dit nu niet meer zou doorgaan omwille van het gebeurde... Maar, van het moment dat ze begraven waren, werd de school versierd en ging het leven terug verder! Niet dat de mensen niet triestig zijn, maar het is veel meer een deel van hun leven. Als je broers en zussen ziet van Maria die is gestorven (oa onze buurvrouw) zou je op bepaalde momenten niet kunnen zien aan hen dat er zo iets ernstig is gebeurd. Op andere momenten dan natuurlijk wel, maar toch was het voor ons schokkend om te zien hoe anders de mensen erop reageren.

Ik zou vele voorbeelden kunnen geven, maar het oude mannetje uit Pojom was wel straf. Hij had 3 uren gewandeld om op consultatie te komen. Hij wilde zijn consulta nu onmiddellijk omdat hij gehoord had dat er doden waren in ons dorp en dat er auto's waren (ramptoeristen) waarmee hij dan zou kunnen mee meerijden op zijn weg terug, zei hij deugnietachtig lachend, met zijn twee overgebleven tanden bloot. We waren zo versteld dat we er op de duur ook mee moesten lachen.

Feest in het dorp

 

Hanne:

De kinderen hadden versjes en liedjes voorbereid om op een podium voor te dragen voor hun mama's. De nationale vlag werd naar voorgebracht terwijl het volkslied speelde. Er waren wel minder mensen dan anders, en de sfeer was niet zo super, maar toch werd er af en toe voluit gelachen en plezier gemaakt. Zelfs de grootmoeder die de dag ervoor haar huis en kleinkinderen verloren had, was ook aanwezig.

Er werd marimba-muziek gespeeld en in de namiddag was er een voetbaltornooi met teams uit de verschillende dorpen. Kurt was present bij de plaatselijke voetbalclub Atletico Juvenil Yalanhuitz. Ze behaalden de halve finale (De drie broers van Maria speelden ook mee).

's Avonds was er feest in het salon, marimba-muziek, dans en er was uitzonderlijk ook bier te verkrijgen... een ervaring op zich om zo'n avond in Yalanhuitz mee te maken. Kurt voelde zich al goed op zijn gemak tussen de Yalanhuiteekse kennissen en vrienden. Vier liedjes na elkaar dansen was goed om een uur en een half te passeren. De broers van Maria waren ook present... enkele aan het dansen en de andere muziek aan het spelen.

Hoofdwonde

 

Eva :

Op maandag 8 mei keek 'k samen met Antonia en Michael (twee nieuwe Duitse dokterstudenten) naar een film... maar films brengen ongeluk. Om 10u00 's avonds kwam er een auto toe met een spoedgeval. Milton (18 j) had veel te veel gedronken en had een grote wonde aan z'n hoofd. Een volledig bloedbad! Toen we het verband van z'n hoofd haalden, stroomde het bloed er gewoon uit. We gaven hem een infuus, legden een drukverband aan en zochten een auto om hem zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen. Af en toe was Milton buiten bewustzijn, waardoor we zelfs twijfelden of hij die 5-uren-rit naar Huehue nog zou halen. Sowieso zat er niets anders op, aangezien we die wonde zo niet konden naaien en hij zoveel bloed verloor. Z'n bloeddruk daalde enorm snel, maar steeg terug. Op z'n wakkere momenten zag hij er eigenlijk redelijk goed uit, maar hoelang zou hij 't zo nog volhouden.

Uiteindelijk waren we overeen gekomen met een chauffeur en zouden Antonia en Michael met hen mee gaan naar Huehuetenango. Toen iedereen in de auto zat, klaar om te vertrekken, veranderde Miltons moeder van gedacht en wilde ze niet met hem naar het ziekenhuis. Er was werkelijk niets aan te doen. Twee uren lang deden we al het mogelijke om haar toch te overtuigen naar het ziekenhuis te gaan, maar niets hielp. Uiteindelijk gingen ze gewoon naar huis en zagen we hen niet meer terug. Dit is de meest frustrerende kant van ons werk!

Bevalling in Nueva Concepcion

 

Eva:

Dinsdagnamiddag 9 mei kwam Chico (een man van Nueva Concepcion - dorp op 45' stappen) ons halen om te helpen bij de bevalling van z'n dochter Juana. Juana (16j) had sinds 1 dag enorm veel pijn. Toen 'k haar om 3u30 onderzocht had ze 3cm opening. Ze bloedde wel wat, wat ons verontrustte. Verder leek alles normaal. We brachten Juana en de ganse familie naar Ixquisis, van waaruit we gemakkelijker zouden kunnen vertrekken in geval van complicaties. De familie wachtte geduldig af. Om 9u00 's avonds zaten we nog steeds met z'n allen op de grond in een kamertje...iedereen doodmoe en met grote honger... en Juana met heel veel pijn.

Om 9u30 had ze "eindelijk" volledige ontsluiting en kon 'k de vliezen breken. Na een half uurtje goed persen kwam de baby. Nog heel even spannend... navelstreng rond halsje...vlug afgeklemd en doorgesneden... en floep...gans 't heelal krijgt een andere kleur en alle pijn wordt vergeten en veranderd in pure gelukzaligheid! Na een goeie geboorte voel je de vreugde gewoon door je ganse lichaam stromen! 't Is iets heel speciaals, dat met geen enkele andere gebeurtenis te vergelijken valt.

Woensdag 10 mei . Moederdag in Guatemala. We vertrokken al 's morgens vroeg naar Ixquisis. Groot feest,voetbal,ijsjes, marimba-muziek,dansen, de meeste mannen met een glas teveel op,vrouwen en kindjes in hun mooiste felst gekleurde bloesjes en cortes (typische wikkelrok)... een echte vakantiedag. Ik genoot er zo van om met iedereen nog wat te kunnen kletsen,voor 'k naar België vertrek.

Eva,Antonia,Juana en haar jongste spruit

 

 

Hanne:

Kurt stelt het nog steeds zeer goed in Yalanhuitz. Hij heeft tijd te kort om alles te doen waar hij mee bezig is. Hij zal zich nu volledig toewijden aan de tuberculose-patiënten. Opsporen en opvolgen, uitleg geven... Hij is zich ook aan het bijscholen om meerdere labo-onderzoeken te kunnen doen in Yalanhuitz. De boekhouding houdt hij ook bij op de computer.

Laatst is hij nu ook gestart om gegevens te verzamelen op computer ivm de consultas en dat zijn er een hele hoop (alles staat hier nog op papier). We proberen om de gegevens van de consultas van 2006 naar de computer over te brengen. We zijn er nog lang niet, maar als het lukt, zou het super zijn om van alles dan met die gegevens te kunnen doen. Snel opzoeken van patiënten, overzichten van ziektes, consultas, medicatie...

 

Eva :

Donderdagnacht was er Novenario (herdenking) voor Maria en de vijf kinderen die juist een week geleden gestorven zijn. Het verdriet om wat er gebeurd is, blijft in gans Yalanhuitz hangen...nu wordt er niet zo veel meer over gepraat, maar het blijft zo voelbaar. Zelfs voor mij gaat er nooit meer dan 2 uren voorbij zonder dat ik aan Maria en haar familie denk. Gisteren belde Caño (Maria's man) me op. Hij weende aan de telefoon. Nu Maria en zijn kinderen gestorven zijn, zou hij liever terug naar Guatemala komen. Zijn doel om in de Verenigde Staten te werken is volledig weg. Maar door de lening die hij nog moet afbetalen (om tot in VS te geraken), zit er niets anders op dan minimum een jaar ginder te blijven om te werken.

'k Laat jullie nu.

Heel veel liefs en tot supersnel, binnen twee weken ben ik terug in België!

Eva x

de 'Sponsorloop'

 

Hanne:

De stratenloop 'Dwars door de Zilten' in Roeselare. Daar kijken we zeker en vast naar uit! Het ligt ons heel nauw aan het hart ?! We zijn dan ook van plan om ook ons steentje bij te dragen en op het zelfde moment als jullie te lopen, hier dan in Ixquisis (is vlakker dan Yalanhuitz). Voor ons zal het 12u00 ' s middags zijn. We proberen dan achteraf en/of vooraf zeker te bellen. Het zal wel afzien zijn denk ik, want van lopen is er dit jaar helaas nog bijna niets van in huis gekomen... Frans, we duimen voor je gezondheid en voor jullie allen duimen we op een goeie en mooie sponsorloop zoals de vorige jaren! Voor wie zich nog snel wil inschrijven kan dit via de website: http://www.vivirenamor.be

Omdat ik zo graag vele foto's zou willen tonen aan jullie, heeft mijn vriendin Sybran een extra website gemaakt om daar foto's te kunnen tonen via een foto-album: http://groups.msn.com/vivirenamor (nieuwe foto's vanaf vrijdag 12 mei)

Nu zijn we in onze stadsweek, en volgende maandag 15 mei vertrekken we terug naar Yalanhuitz. We kijken ook uit naar de komst van Chantal en Ludwig die op 19 mei voor drie weken zullen op bezoek komen!

Belgiëlief, stel het allen heel goed! Dank aan iedereen die ons, en 'Leven in Liefde' steunt ! We kijken steeds uit naar nieuws van jullie. Geniet van elkaar en van de mooie momenten die je mag meemaken! Heel veel liefs van ver en toch zo dichtbij,

Hanne x x