Mei 2007: terug in Yalanhuitz

Hola corazones,

Hier ben ik terug met het vervolg van m'n levensverhaal...

Begin april vertrok ik naar België voor drie weken. Het werden drie gastronomische weken, gevuld met feesten (waaronder meters 100ste verjaardag!!!), lekker eten, bij m'n Ludo zijn, tijd met de familie en wat bezoekjes hier en daar. 't Deed me deugd!!! Die tussenperiode in België kwam net op tijd, want 'k voelde me de voorgaande maanden niet zo goed in Yalanhuitz. De aanpassing was zeer groot na zeven maanden België. Ver weg zijn van Ludo lukte me ook niet goed. Na die maanden in België had ik het ook veel moeilijker dan andere jaren om vrienden en familie terug te moeten missen!

Gelukkig heb ik nu het gevoel dat ik m'n innerlijke rust aan het terugvinden ben, ook hier in Guatemala.

29 april had 'k het vliegtuig terug naar Guatemala. Zoals altijd deed het afscheid nemen pijn!!!

In België heeft Stani me geholpen bij het zoeken naar een rolstoel voor Jesus, de jongen van Ixquisis die sinds twee jaar in een rolstoel zit, over wie ik in de vorige maandmail schreef.

Drie dagen voor vertrek kreeg ik telefoon dat ik een rolstoel zou meekrijgen voor Jesus. Ik belde naar Lufthansa, om te vragen hoeveel gewicht ik mocht meedoen, maar daar zeiden ze me dat ik slechts 20kg mocht meedoen en indien ik meer gewicht wilde meedoen, zou het 42 euro per kilo kosten!!! Oeps, een probleem. Ik was van plan een valies medicatie mee te doen, maar met de meest noodzakelijke spullen zat ik al aan 20 kilo, zonder rolstoel... Er zat maar één iets op en dat was zelf in de rolstoel te zitten... 'k moet zeggen dat het een ganse ervaring was.

In de luchthaven in zaventem verliep alles goed. 'k had toch nog 7 kilo overgewicht, maar die werd met medelijden voor m'n situatie door de vingers gezien, de man achter de balie zei "we zullen 't zo laten". Ik zou begeleid worden naar de gate, want dat bleek een afstand van 2 kilometer te zijn en zo getraind in rolstoelrijden ben ik nog niet. Het was nogal druk op de luchthaven, daardoor wilden ze me onmiddellijk meenemen, maar ik wilde liever nog wat bij vake en moeke, Ludo, Karen & Sodher, Bietje, Biri & Zara en Dirk zijn... na wat aandringen mochten we nog wat gaan drinken voor 15 minuutjes... We maakten er 30 minuutjes van, waardoor het allemaal heel nipt en spannend werd. Nog een geluk dat ik werd geduwd en overal voorrang kreeg om te passeren, zonder controles, want toen we aan de gate kwamen werd ik onmiddellijk naar het vliegtuig gebracht.

Daar moest ik voor het eerst doen alsof 'k niet zo goed kon lopen. Doet maar raar. Ik werd geholpen tot aan m'n zitplaats. Sommigen behandelden me alsof er me naast m'n fysisch mankement ook mentaal iets mankeerde.

De korte vlucht naar Duitsland viel goed mee. Bij aankomst stonden twee mannen me op te wachten en brachten me naar de volgende gate, en na twee uren wachten naar het vliegtuig. Het duurde niet lang meer voor 'k het "rolstoelpatiënt zijn" saai begon te vinden. Telkens als 'k naar het toilet wilde moest 'k langzaam stappen, mensen staarden me aan... Tijdens die lange vlucht van 12 uren kon 'k niet dubbelgevouwen liggen, zoals 'k op andere vluchten doe...

Bij aankomst in Mexico stond er weer iemand op me te wachten. Hij bracht me naar de gate, waar 'k opnieuw twee uren moest wachten. Ik belde Ludo op en voelde me zo'n sukkel die niet zelf het telefoonnummer kon draaien en voor alles hulp nodig had. 'k was moe en werd het beu om in die rolstoel te zitten. M'n voeten waren intussentijd ook enorm gezwollen, 'k denk van de ganse tijd stil te zitten. De mensen in Mexico bekeken me ook gans anders, velen liepen gewoon tegen m'n kar of durfden me niet aan te kijken.

Vanuit de gate van Mexico moesten we eerst met een busje naar het vliegtuig worden gebracht... daar was 'k zonder het zelf te willen met middelpunt van de belangstelling (op de bus, van de bus, in het vliegtuig...). Eens in het vliegtuig zag ik dat er achteraan nog redelijk veel vrije plaatsen waren en aangezien m'n voeten zo gezwollen waren, vroeg ik of 'k me niet op één van die zetels achteraan mocht leggen, zodat ik met m'n voeten in de lucht kon liggen. In plaats daarvan kreeg ik een plaats in 1ste klasse.

Een vrouwelijk airhostess kwam rond met Champagne en aperitiefhapjes, waarbij ik werd overgeslagen. Het eten werd opgediend voor de 1ste klasse (voor economy classe was er geen maaltijd voorzien). Toen het eten voor iedereen opgediend was, kwam een man naar me toe om te vragen of ik wat champagne of wijn of tequila of rum... wilde en hij zei dat hij iets voor me zou klaar maken om te eten. Beetje later kwam hij terug met rode wijn en kerstomaatjes en fetakaas en hartige pannenkoekjes met groentjes en tomatensaus en vers bruin brood en crème brulé...

Bij aankomst in Guatemala, stelde diezelfde vriendelijke airhost me voor dat hij me wel naar een taxi wilde brengen als er niemand anders om me kwam, maar een andere lieve guatemalteekse jongen stond me op te wachten en reed met me naar de band waar de bagage toekwam. Hij keek eens raar toen hij m'n grote rugzak zag ipv een valies, maar nam hem op z'n rug en bracht mij naar de uithang van de luchthaven tot aan een taxi. De taxi bracht me naar het huis van de zusters van ICM, waar ik die nacht verbleef. De taxichauffeur keek verbaasd toen ik uit de taxi stapte en m'n rugzak op m'n rug deed en de rolstoel uit de koffer haalde.

Bij de zusters in Guatemalastad, slaap ik altijd goed. Het deed me goed bij hen thuis te komen!!! De volgende dag bracht marleen me naar de bus om door te reizen naar Huehuetenango, waar ik bij Celia en Colocha verbleef... goeie vriendinnen bij wie ik me ook meteen weer thuis kon voelen.

Dinsdag 1 mei bleef ik nog een dag in Huehuetenango om met de dokters te praten over Theresa, een vrouw van Yalanhuitz, die sinds drie weken opgenomen is in het ziekenhuis. Drie dagen na de geboorte van haar 10de baby kreeg ze een longontsteking, die alsmaar verergerde tot haar linker long vol zat met vocht. Ik onderzocht haar voor de eerste keer twee dagen voor m'n vertrek naar België, maar toen kon ze nog een beetje (met veel moeite) ademen en wilde ze absoluut niet naar het ziekenhuis... de toestand verergerde nog waardoor ze vier dagen later toch naar het ziekenhuis werd gebracht door de vrijwilligers. Sinds drie weken heeft ze een buis die het vocht uit de longen laat. De familie was het wachten in Huehuetenango moe en werd ongeduldig en bang en wilden Theresa weghalen uit het ziekenhuis en mee nemen naar Yalanhuitz. Na lang onderhandelen lukte het toch hen te overtuigen nog een week in het ziekenhuis te blijven... In tussentijd zijn ze er nog twee weken langer en staan we eigenlijk even ver. Misschien wordt Theresa één van deze dagen geopereerd.

Woensdag 2 mei vertrok 'k samen met de schoonvader en schoonbroer van Theresa naar Yalanhuitz. In Yalambojoch haalden we Eugenia op. Eugenia is een Spaanse dokteres die 2 maanden komt helpen in Yalanhuitz. Het is een heel lieve actieve en spontane vrouw. Ze is 38 jaar, waardoor ze ook al heel wat ervaring heeft en een enorm grote hulp is in het kliniekje!!! 'k Heb het gevoel dat de verantwoordelijkheid over patiënten ook echt gedeeld is, nu zij er is. In tussentijd is ze een vriendin voor me geworden.

't Was een mooie start voor een nieuwe periode in Yalanhuitz. Bij aankomst was 't kliniekje supernetjes, wat me veel rust geeft. Er stond een lange rij mensen te wachten op een consultatie. De mensen waren blij met m'n thuiskomst in Yalanhuitz. Zo bleek dat velen hadden gevreesd dat 'k in België zou blijven en kwamen me nu feliciteren en bedanken voor m'n terugkomst naar Yalanhuitz. De eerste dagen waren gevuld met uitleg aan Eugenia over de werking van 't kliniekje, veel consultaties en bezoekjes.

Anna, de mama van m'n metekindje Myriam, kwam de volgende dag ook op bezoek. Ze had slecht nieuws. Haar man had haar de voorbije weken veel geslagen en was het huis uitgegaan... Nu was hij al een week spoorloos (nadat de communiteit hem een dag in de gevangenis had gestoken). Vrouwen hier zijn zo afhankelijk van hun man, dat ze zelden zelf de stap zetten om bij hem weg te gaan. Zonder hem heeft ze geen enkel inkomen voor zichzelf en haar acht kinderen. In tussentijd is Mateo (vader van Myriam) terug thuisgekomen en wonen Anna en het ganse gezin weer bij hem. 't Doet me hartpijn te zien hoe mager en ongelukkig Anna geworden is. 'k hou m'n hart vast voor hun toekomst...

Zondag 6 mei gingen Eugenia en ik naar de markt in Ixquisis. Daarna gingen we op bezoek bij Jesus. Hij was heel blij met z'n nieuwe rolstoel!!! Er moest nog één en ander aan aangepast worden, maar daar had hij blijkbaar meer verstand van dan wij. Hij zou z'n nieuwe rolstoel enkel gebruiken voor uitstapjes en voor de zondagen, zodat hij niet te snel zou verslijten. Hij nodigde ons uit om de volgende middag kip te gaan eten. Stany & Jo, hij is jullie enorm dankbaar voor jullie steun en voor de rolstoel!!! Stany, hij verlangt al om jou te leren kennen!!!

Maandagavond kwamen Hanne en Kurt toe met een spoedgeval. Een meisje van ongeveer 16 jaar had een hernia. Wat een geluk dat Eugenia er was en de hernia helemaal terug kon duwen. Hanne, Kurt, het meisje en haar ouders bleven die nacht in het kliniekje slapen.

Dinsdag 8 mei werd moeke opnieuw geopereerd. Gelukkig is alles goed verlopen... hopelijk herstelt ze goed. Tot nu toe voelt ze zich nog wat zwak, wat wel normaal zal zijn na twee operaties kort na elkaar... help alsjeblieft duimen dat alles goed komt!!!

Dinsdagmiddag waren we uitgenodigd voor de verjaardag van Alonzo. Wie reeds in Yalanhuitz is geweest zal zich waarschijnlijk Aloncito wel herinneren. Alonzo werd dinsdag 8 mei 9 jaar. Alonzo is heel klein en ondervoed. Het is nu pas sinds 2 jaar dat hij kan lopen. Een paar jaar geleden was hij voor lange tijd in het nationaal ziekenhuis van Guatemalastad. Op z'n jonge leeftijd heeft hij al heel veel meegemaakt, wat hem heel bijzonder en gevoelig maakt.

Woensdagmorgen kwam de man van Maria Christina ons zeggen dat Maria Chr. zich niet zo goed voelde. We gingen naar haar huisje en onderzochten haar. Ze was negen maanden zwanger. De harttoontjes waren ok. Met Maria Christina ging ook alles goed, maar de baby lag nogal scheef. Misschien zou hij/zij bij de geboorte nog wel wat draaien en toch indalen, maar aangezien haar vorig babietje (eva) geboren is met een keizersnede, leek het ons toch een risicogeval... We zouden de contracties afwachten en zien hoe alles zou verlopen en indien nodig met haar naar het ziekenhuis in Huehue gaan.

Diezelfde namiddag kwamen Hanne en Kurt toe met een meisje, Juana, van Pojom, die haar eerste kindje verwachtte. We vonden geen harttoontjes meer en de navelstreng hing uit de baarmoeder en zag donker blauw... Hanne en Kurt zouden met haar naar Huehue rijden. Zo probeerde 'k Maria Christina te overtuigen om met hen mee te gaan naar het geboortehuis in Huehuetenango. In eerste instantie wilde ze niet mee, aangezien haar man gaan werken was op het land en pas later in de namiddag zou thuiskomen. Haar papa en haar broers waren naar een feest voor moedertjesdag. Aangezien vrouwen hier niet gewoon een beslissing te nemen, kostte het me extra veel moeite om haar toch te overtuigen om mee te gaan.

Hanne en Kurt kwamen die avond toe in 't ziekenhuis, waar Juana's kindje dood geboren werd en waar Maria Christina ook onmiddellijk opgenomen werd en 's nachts geopereerd werd (keizersnede). Maria Chr. werd op moederdag (in guatemala gevierd op 10 mei) mama van een mooi en gezond zoontje 'Sebastian'.

Donderdag om 6u 's morgens kreeg 'k telefoon van Rafael, een jongen van Bella Linda. Hij vroeg me of 'k naar Ixquisis kon gaan om z'n vrouwtje Soila op te halen, die negen maanden zwanger was en sinds woensdag contracties had. Haar water was blijkbaar woensdag om zes uur 's morgens al gebroken. Toen we (Eugenia en ik) in Ixquisis aankwamen kwam even later ook Soila aan. Ze had een uur gestapt, maar zag er nog superfit en fris uit. We brachten haar naar het kliniekje waar we haar onderzochten.

De vorige dag had ze blijkbaar al wat meconium (eerste stoelgang van babietje) in het vruchtwater, wat geen zo'n goed teken is. Ze had na meer dan 24u dat haar water gebroken was slechts 1cm opening en heel weinig contracties... Alles bij elkaar leek het ons beter haar naar het ziekenhuis te brengen. 'k vertrok onmiddellijk met Soila en Rafael naar Huehuetenango.

Soila was op haar gemak, lachte veel en was opgewekt. Soila is 18 jaar en verwachtte haar eerste kindje. De lange autorit van Yalanhuitz naar Huehue had ze geen enkele contractie, wat het voor haar veel aangenamer maakte, maar wat mij wel verontrustte. Toen we om 13u toekwamen in het ziekenhuis moesten we eerst nog 2u wachten bij de spoedgevallen, voor Soila werd opgenomen en naar 'labor y partos' (bevallingszaal) werd gebracht. Ze kreeg een infuus met oxitocine, waar ze blijkbaar niet goed reageerde. Daarna werd haar een ander medicament gegeven, waarna ze 8 uren zouden wachten om de bevalling op hang te laten komen.

Ik bleef bij haar tot 4u in de namiddag en ging daarna naar Colocha voor twee uren, aangezien 'k barstende koppijn had. Om 18u ging 'k terug naar het ziekenhuis en stelde 'k Soila voor aan twee Canadese vroedvrouwen die vrijwilligerswerk doen in 't nationaal ziekenhuis en binnen enkele weken ook naar Yalanhuitz en Pojom zullen komen om ons te helpen. Aangezien zij die nacht nachtdienst hadden, vond 'k het niet echt nodig dat ik de ganse nacht bij haar bleef. 'k Bleef nog bij hen tot acht uur 's avonds en ging dan nog eens op bezoek bij Maria Christina, Juana en Theresa (vrouw met vocht in de longen). 'k Gaf m'n telefoonnummer aan de Canadese vroedvrouwen (Julia en Sabina) om vroeg hen mij op te bellen als de baby van Soila geboren was of bij gelijk wel probleem.

Om 12u 's nachts belde Julia me op om te zeggen dat Soila's baby geboren was. Een klein schattig meisje. Soila vroeg me of 'k wilde gaan met Tortilla's, maar om 12 u 's nachts wist 'k niet waar 'k tortilla's zou vinden en normaalgezien is de voeding het enige waar patiënten zelf voor moeten zorgen, haar man was er tenslotte ook om iets van eten voor haar te zoeken, dus verontschuldigde ik me en zei dat ik geen tortilla's zou brengen...

De volgende morgen bracht 'k de auto naar de garage, aangezien 'k zo weinig controle had over het stuur. De auto zou twee dagen in de garage zijn, zodat ik die zondag terug zou hebben om met de patiënten terug te keren naar Yalanhuitz.

Eva met de baby, en de fiere vader Rafaël

Toen 'k die middag bij Rafael en Soila kwam waren ze koel en onvriendelijk. Soila klaagde over het eten in het ziekenhuis en Rafael wilde zo snel mogelijk terug naar Bella Linda. 'k Zei hen dat we zondag pas terug zouden keren naar Yalanhuitz, maar dat Soila in het geboortehuis kon blijven of in de hospidaje (verblijfplaats) waar Rafael ook sliep. Ze kozen ervoor om naar de hospidaje te gaan, dus bracht ik hen daar naartoe. Toen 'k afscheid nam en zei dat 'k hen zondag zou ophalen, waren ze allebei even koel en afstandelijk.

Rafael was kwaad doordat ik hen niet onmiddellijk naar huis bracht en Soila was nog steeds geïrriteerd doordat 'k haar geen tortilla's had gebracht om middernacht. 't Gaf me zo'n slecht gevoel dat 'k het hen zei hoe 'k me voelde bij hun reactie en hoe zoiets me demotiveert om mensen verder te helpen... ze glimlachten en ik vertrok met tranen in m'n ogen. Hoe stom toch, hoe ik me slecht zit te voelen terwijl 'k weet dat 'k m'n best voor hen heb gedaan. Nu, dat zal wel deel van het leven zijn en het ligt ook aan mezelf, 'k moet maar leren me harder op te stellen?!!

Gelukkig vond 'k veel troost bij Maria Christina die één en al dankbaarheid was. Ze had pijn van de keizersnede, maar was zotcontent met haar babietje. Zij moest ook het ziekenhuis uit, dus bracht 'k haar naar Casa Materna, het geboortehuis, waar ze tot zondag kon verblijven en waar ze goed verzorgd werd en eten en al het nodige kreeg.

Marie-Christina met haar baby'tje

'k Ging meerdere malen praten met de dokteres die Theresa behandelde. Ze zei me dat we dringend 5 bloedgevers moesten zoeken en eens ze het bloed hadden, zou Theresa geopereerd worden. Ik vroeg welk risico de operatie inhield. De dokteres legde ons uit dat ze een abces in de longen zouden verwijderen en de longen zouden reinigen en dat de prognose er wel positief uitzag, waarbij Theresa zeker 98% kans had op een goede genezing. Het enige waar men nog op wachtte was bloed. We zochten bloedgevers, maar doordat er in gans Guatemala grote vaccinatiecampagnes doorgaan en gevaccineerden geen bloed mogen geven, is het ongelofelijk moeilijk om goede donoren te vinden. Voor iedereen die we vonden was er wel een reden waarom hij geen bloed mocht geven.

In tussentijd hebben we een paar bloedgevers gevonden, maar is Magnolia (goeie vriendin en grote hulp voor leven in liefde) nog eens gaan praten met de chirurg die Theresa zou opereren. De chirurg legde uit dat er niets van wat de dokteres (bleek studente te zijn) ons had verteld klopte en dat het een zeer zware operatie is, waarbij er slechts 50% kans bestaat dat Theresa het overleeft. Indien ze naar huis gaat en zich niet laat opereren, heeft ze volgens hem bijna geen levenskansen meer. Theresa's schoonvader is naar Yalanhuitz gekomen om de situatie te bespreken met Theresa's broer en moeder, en samen hebben ze beslist haar niet te laten opereren...

'k Voel me machteloos omdat ik alles op alles zou willen zetten om haar toch wat meer levenskansen te geven, als lieve zachte moeder van negen kinderen... maar langs de andere kant, wie ben ik om erover te beslissen... en wat als ze door mijn aandringen, dan toch beslissen haar te laten opereren en ze sterft???!!! Ze blijft nog een paar dagen in het ziekenhuis en dan ga ik haar halen en breng haar naar Yalanhuitz.

Theresa

Zondag 13 mei, moedertjesdag in België. Lang gesprek met moeke, wat me veel deugd deed. Wat zou 'k doen zonder mijn allerliefste moeder?!!! 'k voelde me de ganse dag wat raar. Feestdagen hebben in Guatemala een grotere invloed op me dan in België. Hier wordt er naar mijn gevoel meer stil gestaan bij de werkelijke inhoud van een feest... 'k voelde me een klein beetje triestig dat ik nog niet bij de gevierden ben... In Guatemala is het bijna onmogelijk om niet aan kinderen te denken... De ganse dag zijn we omringd door kinderen en dat lijkt ook het enige en allergrootste doel in het leven van elke vrouw van Yalanhuitz. Maar tezelfdertijd wil 'k m'n leven met niemand inruilen en geniet 'k nog volop van het werken aan m'n eerste grote doel, leven in liefde.

'k vertrok die dag met Maria Christina, Soila, Rafael en de twee babietjes naar Yalanhuitz.

Terug naar Yalanhuitz met twee kersverse babies

Maandag 14 mei was Eugenia ziek. Veel consultaties en een hectische dag. En om m'n zinnen te verzetten kleurde 'k - tussen vergaderingen met mensen van het ministerie en de consultaties door - Anna's haar. Anna is een vrouw van Yalanhuitz die volgende week illegaal vertrekt naar de verenigde staten. Haar man werkt daar sinds een paar jaar en voor haar vertrek wilde ze haar haar kleuren met een lichtbruine kleurenshampoo, wat natuurlijk niet zo'n groot effect heeft op pikzwart haar... dus heb 'k het in het kersenzwart gekleurd (kleurshampoo die ik hier nog liggen had).

Op bezoek bij Eugenia en Alonzo

Dinsdag 15 mei is Julie's eerste dochtertje geboren "Lizi" ('k weet nog niet juist hoe het geschreven is)!!!!!

Een groep van zes mensen van het ministerie van de gezondheidszorg kwam alle kinderen en vrouwen tot 39 jaar vaccineren in het kliniekje. Alle kindjes werden ook gewogen en gemeten en er werden voedselpakketten gegeven aan de families van de ondervoedde kinderen.

Om 4u deze morgen kwamen Alberto en Johanna naar het kliniekje. Johanna is 8 maanden zwanger en had om de 7 minuten contracties en drie centimeter ontsluiting. We gaven haar pre-par pilletjes en lieten haar vandaag in het kliniekje om de harttoontjes van de baby enz goed op te volgen. In tussentijd heeft ze geen contracties meer gehad en blijft de baby hopelijk nog eventjes in Johanna's buik. Haar twee vorige zwangerschappen had ze telkens een miskraam, waardoor 'k toch meer op m'n goed ben en een beetje ongerust.

Vandaag is het verder een rustige dag. In tussentijd is Eugenia genezen en voel ik me niet zo goed... maar nog net goed genoeg om achter de computer te zitten... Hopelijk voel ik me morgen weer beter.

'k stuur jullie veel warmte en zonnegeluk.

Vaya con Dios

besos

Eva