Brieven uit Yalanhuitz

16 Oktober 2004, feest voor de 2de verjaardag van het kliniekje

Dank

Hanne:

Lieve lieve familie en vrienden, 't was FEEST in Yalanhuitz. Het kliniekje werd 2 jaar!!!

Ongelofelijk. Al 2 jaar dat vele mensen binnen en buiten dit gebouwtje lopen. Yalanhuiteken, Ixquisissers, Pojommers, de Yichkakakchin, Bella Linda, Chaquenal of van nog verder komen er voor 'een consulta'.

Sommigen komen er met koorts, hoesten of diaree, vele bange kleintjes met huidproblemen, velen die van hun wormen vanaf willen geraken, velen die komen vragen om meer energie te hebben (no tengo fuersa), diabetes patiënten, epilepsiepatiënten, kankerpatiënten, regelmatig mannen, vrouwen en kindjes met 'mansjette-messen-wonden' die genaaid moeten worden, ondervoede kindjes, pasgeboren kindjes met scheve voetjes, een gesloten anusje, een helft van het lichaam in een andere huidskleur, een bol op z’n hoofdje, dove kindjes, mensen met syfilis, tuberculose, schurft, leismaniasis… en nog veel meer.

Mensen die komen met of zonder mandado, gewoon op bezoek om een koffietje te drinken in de keuken, of met een vraag voor een pasfoto te nemen of om plaklint te gebruiken of typex of om een briefje van 100 te wisselen, of om een kindje zijn haar te knippen, of om de generator te gebruiken, of om mee te mogen met de auto...

Anita en de andere meisjes die bijna dagelijks komen vragen om 'ropa para lavar' (kleren te wassen) of 'la pelota por favor' (de voetbal), ook niet te vergeten de vele giechelende kindjes met hun platgedrukte neusjes nog steeds dagelijks aan de keukenvensters, de rollende stenen voor de kleintjes om daarop beter te kunnen binnenkijken en ons te volgen in onze dagelijkse doen.

De vele lieve mensen die eigenlijk ook praktisch elke dag nog komen met een paar platanos, of bananen, reeds gekookte wiskils, een ananas, appelsienen, tortillas met ei of soms kip! Allemaal zo ongelofelijk mooi.

En dan de lieve bezoekers van buitenaf! Aan hoeveel mensen zouden we al een rondleiding gegeven hebben in het kliniekje? Vrienden en familie van België, bekenden of op het eerste zicht onbekenden van België, Spanje, Duitsland, Zweden, Oostenrijk, Canada, Amerika, El Salvador en van Guatemala natuurlijk ook heel veel. Allen droegen ze hier en daar hun steentje bij om het kliniekje op te fleuren, mensen te helpen en gelukkig te maken...

Als ik soms eens verschiet van mijn rimpeltjes rond mijn ogen, dan zegt Eva dat het normaal is dat we er nu veel ouder uitzien dan toen we hier toekwamen, als je eens nagaat wat er allemaal al gebeurd is in deze tijd. Zeer veel mooie momenten, maar ook vele triestige, harde situaties, waar we machteloos achter bleven. Maar juist om op zo’n momenten de mensen te kunnen bijstaan, zijn we gekomen. We willen een steun zijn, iemand die er voor hen is op momenten dat ze hulp nodig hebben. Dan trachten we te doen wat we kunnen, en lukt het niet om te overleven, dan hebben we toch geprobeerd samen met hen. Leren het leven en de dood aanvaarden zoals ze van 'hierboven' uit sturen, dat leren we van dit sterke en lieve volk hier!

Leren delen en leren gelukkig zijn met weinig middelen, maar vooral geluk proeven van lieve intenties, van de vrolijke glimlachen en stralende ogen die zo hun groot en warm hart weerspiegeld. Ja, zo’n geluk om hier te mogen en kunnen zijn! We voelen ons meer en meer aanvaard als één van hen, en minder als de 'speciale buitenlanders'!

Vivir en Amor, wie had dat gedacht dat alles zo snel zou evolueren? Dit kon alleen met de hulp van ons geloof, dat een voortduwende kracht is, en met de hulp van zovelen. De mensen hier, maar ook jullie in België! Want zonder steun en zonder “middelen” zou er geen kliniekje in Yalanhuitz bestaan! Een dank waar ik zeker levenslang woorden voor te kort kom, willen we vanuit ons hart ten volle aan jullie doorsturen!!! Een enorme dank!

Feest...

Hanne:

Zaterdag 16 oktober was het feest in Yalanhuitz! Het kliniekje werd mooi versierd met grote palmbladen, plastieken lintjes, en ballonnen. Er werd een podium gemaakt en aan de hemel werd gevraagd om de regen op te houden tot na middernacht.

Tijdens de dag kwamen er voetballers en supporters vanuit de vele omliggende dorpen en werd er een mooie wedstrijd gespeeld. Yalanhuitz deed het goed en kon ook enkele nieuwe voetballen in ontvangst nemen als prijs.

Rond 18u30 zouden de 'actos' beginnen. Het werd iets later, maar dat was niet erg. Mateo, was zoals de vorige jaren opnieuw de 'maestro de ceremonio' en praatte de verschillende actos aan elkaar. Een openingswoordje van de burgemeester, en dan een eerste deel van Kinka-Yù.

Kinka-yù, is een muziekgroep uit Solola, die we in maart in Panajachel leerden kennen. Ze spelen prachtige Latijns-Amerikaans folklore muziek en reeds in maart nodigden we hen uit voor dit feest. William en Cesar en Romeo zijn ondertussen goeie vrienden geworden. 't Was mooi, en de mensen van Yalanhuitz genoten er echt van!

Na hun eerste opteden, deden wij een welkomswoordje, en vertelden we wat over de voorbije jaren. Ook Mateo gaf een exacte weergave van datums en feiten van de historie van ‘Vivir en Amor’.

Daarna kwam Superstar. Een dansje dat ik leerde aan Sybran en die de turnende meisjes ook deden dit jaar bij Flink en Fris. Aan de meisjes in Yalanhuitz heb ik een eenvoudige versie aangeleerd en het was fantastisch leuk! Op het podium waren ze iets minder uitbundig dan op de repetities, maar ze genoten er des te meer van.

Andres, onze vriend aan huis, nodigden we uit om “happy birthday” te zingen. Hij deed het ook heel goed en zong nog las mañanitas erbij.

Kinka-yù zong nog een tweede en derde deel en daartussen waren er actos comicos. Antonio Tio was tandarts en met groot materiaal gaf hij enkele patiënten zilveren tanden. Er was ook een witte clown die op de muziek van Strauss enkele kunstjes deed. Eva en William zongen samen over “Vivir en Amor” die 1000 jaar mag worden. Mateo en Pedro, onze buurjongetjes zongen over een kuikentje dat uit zijn schelp brak en pio pio pio zei.

Los Tigres del Norte waren Antonio tio en Francisco die zeer komiek hun “ranchero-liedje” zongen.

Dansende kinderen ...

Antonio Tio speelt voortreffelijk de rol van tandarts 'Boma'.

Optreden van de witte clown

Mateo en Pedro: "pio, pio, pio, ..."

... en een bevalling

Hanne:

Na deze optredentjes die een zeer gezellige sfeer gaven, begon de Marimba te spelen tot in de vroege uurtjes. De mensen waren al in form en zo werd er niet lang gewacht om te dansen.

Na mijn eerste dans, kwamen ze ons verwittigen dat er een 'emergencia' was, het bleek een bevalling te zijn! (Joepie!) Vlug naar het kliniekje gestapt om de bevallingsrugzak te halen en dan met de papa en Anne (Duitse studente geneeskunde) naar dat huisje geweest.

Daar toekomend hoorde en zag ik de mama kreunend op een nogal forcerende manier, en onmiddellijk schoot ik er naar toe, keek onder haar wikkelrok, en daar zag ik een zwartharig nat kopje tevoorschijn komen. Nog net op tijd om mee te helpen met de geboorte van de schoudertjes en het kindje eruit te halen en op de buik van de mama te leggen.

Waw, niets vind ik zaliger dan kindjes met mijn blote handen te ontvangen en hun kleverige huidsmeer te kussen! Zo’n wondermooi moment was dit! 't Was een goed sterk jongetje. Hij zette onmiddellijk ferm zijn keelgatje open en alles was in orde. De mama, Catarina, was uitgeput, maar had een gelukzalige glimlach.

We hadden onze rugzak bij voor de nazorgen bij de mama en het kindje en in minder dan 20 minuten verlieten we weer hun huisje. De mama in een verse rok gewikkeld, rustend in haar bed, en de papa met z’n 3de zoontje in zijn armen bij het houtvuur dat ze in het midden van de kamer hadden gemaakt.

Ik ben ongelofelijk dankbaar voor dit prachtige moment net op die mooie en belangrijke dag voor ons!

We gingen rechtstreeks terug naar het salon, waar we nog een paar dansen deden en er zo al snel enkele uurtjes passeerden. Rond 3u30 gingen we slapen, de mensen dansend (en drinkend) achterlatend in het salon.

Miserie

Hanne:

Iets na 7 u ’s morgens werden we gewekt voor een andere emergencia. Een man was op één of andere manier onder de 'transJimenes' bus geraakt. Hij was dronken, zoals zovelen die al bij de plaats van het ongeval stonden.

Het was een moeilijke en stresserende bedoening. De meesten waren goed zat en dus erg prikkelbaar. (...)

Toen we de gewonde controleerden, zagen we een zeer grote wonde aan zijn rechterbeen en ook zijn linkerbeen was blauw en gezwollen. Hij kon zijn voet een beetje bewegen en toen wij het voorzichtig wat omhoog deden, viel zijn dijbeen naar beneden. Zijn bovenbeen was dus volledig gebroken! Terwijl Eva probeerde mensen te motiveren om geschikte planken te zoeken om het linker been goed te spalken, ging ik gaan telefoneren naar Roberto om de gewonde te komen ophalen in Ixquisis met zijn vliegtuigje.

Intussen waren er problemen met de burgemeester die al gebeld had naar San Mateo Ixtatàn om de politie te verwittigen, die zeiden dat ze de gewonde moesten laten liggen... Uiteindelijk kon ik zelf spreken met de politie en was het geen probleem om hem naar het ziekenhuis te sturen met een vliegtuigje.

We hielpen een beetje met het verzamelen van gegevens en het opschrijven in een aktenboek. Verder probeerden we iedereen wat uit elkaar te houden en vertrokken dan snel naar Ixquisis, waar het vliegtuigje om 9u zou landen. We hopen dat ze de ‘rechtelijke zaken’ zelf kunnen oplossen. En voor de man met zijn gebroken been hoop ik dat er een goeie revalidatie komt, wat wel iets van lange duur zal zijn, vrees ik!

Verder werd het eigenlijk een luie zondag. We waren van plan om nog aan elke familie een zakje met bloemenzaadjes te geven met een briefje eraan, maar aangezien de zatte toestand van zovelen, en het vertrekken van de burgemeester en getuigen van het accident naar San Mateo, vonden we het beter om dit volgende week te doen.

En zo beleefde Yalanhuitz weer enkele onvergetelijke momenten.

Kippen

Hanne:

Het kippenproject is op volle toeren gestart! Vorige woensdag 6 oktober kwam Jorge in Yalanhuitz toe met een vrachtwagen vol materiaal voor de bouw van het kippenhok. Verder had hij ook het nodige mee om met de kweek te starten.

We waren allemaal héél content. Het kippencomité in Yalanhuitz startte onmiddellijk met de bouw, en in minder dan een week tijd staat het hok er. Het is het eerste van de 3 hokken die er gaan komen. Het meet 10m op 8m, denk ik. Nu wachten we op de eerste 500 kippetjes, en een bijna afgestudeerde student van landbouw, die voor 2 maanden op stage komt, als hulp bij het opstarten van de kweek.

Ik hoop zo van harte dat alles heeeel heeel goed gaat met jullie!

Heel veel lieve groetjes en 'se cuidan mucho', het ga jullie goed!!

Besitos y abrazitos con cariño,

Hanne x x x

Bouw van de kippenboerderij