Brieven uit Yalanhuitz

Zomer 2005

Zomer in Yalanhuitz

Eva:

Hola Hola,

Na lange tijd ben 'k hier weer met veel gebeurtenissen en emoties...

Na een lange vlucht en 20 uren tussenstop in Atlanta ben 'k heel goed toegekomen in Guatemala. Bij 't toekomen in de luchthaven in Guatemala viel er 'n soort vredige rust over me...

Een nieuwe start

Twee dagen later: de dagen daarvoor had 'k al heel veel pijn in m'n buik. Ik belde naar Yalanhuitz om hen te zeggen dat ik pas de volgende dag zou toekomen, maar de dokterstudenten vertelden me dat 't ganse dorp, reeds van 's morgensvroeg, klaarstond om me te verwelkomen en dat iedereen heel ongeduldig was. 'k Dronk liters water, nam antibiotica en een paar goeie pijnstillers en vertrok toch naar Yalanhuitz... Beetje bij beetje werd de pijn draaglijker en kon 'k genieten van de schitterende verwelkoming die de mensen van 't dorp hadden georganiseerd!

Juana, de buurvrouw, had tamales gemaakt, Maria, de gezondheidswerkster, had vlees voor de tamales gekocht in Ixquisis, Betho had de moestuin uitgekuist, andere mannen hadden de dag voordien 't gras rond 't kliniekje komen afkappen met hun machetemes (tegen de slangen), een groepje mannen speelde marimbamuziek en een paar honderd mannen, vrouwen en kindjes kwam samen om te dansen en te feesten in 't salon, terwijl 't buiten stortregende. 't Was zalig, deugddoend en moedgevend! Een nieuwe start!

Terug in Guatemala, dit prachtige land, voor een nieuw jaar 'leven in liefde'

De volgende dag was het zondag en kon ik wat uitslapen. Veel bezoek en verder een redelijk rustige dag. Toch was ik niet echt op mijn gemak, want in 't kliniekje lag er een brief van de overheid van Guatemala, verstuurd op 5 mei, waarin er stond dat we belastingen moesten betalen en aangifte moesten doen van vanalles van 'Leven in liefde' en dat, indien we niet binnen de vijf dagen zouden betalen, ze onze zaak zouden doorsturen naar de rechtbank en de grootste maatregelen zouden getroffen worden. Ik was er bijna zeker van dat dit een eerste poging was van "Guatemala" om ons uit het land te krijgen en ons het kliniekje te laten sluiten... Politiek is er vanalles gaande. Ceiba (organisatie waar we vroeger mee samen werkten) werd een paar weken geleden via anonieme brieven en faxen bedreigd. Het is heel duidelijk dat het veel gemakkelijker zou zijn voor corrupte organisaties (zoals deze dicht bij onze deur) om hun gang te gaan en hun dromen te verwezenlijken, zonder 'Leven in liefde' en andere 'onschuldige - liefdadige' organisaties in hun buurt.

Aangezien ik naar Huehuetenango moest voor die papierproblemen besloten Judith en Inga wat langer te blijven. Wat een geluk! Judith en Inga waren in Yalanhuitz terwijl wij in België waren en deden ongelofelijk goed hun best, namen enorm veel verantwoordelijkheid op zich en zijn twee lieve, opgewekte meisjes.

In Huehuetenango leek alles minder ernstig dan verwacht en raakte alles opgelost door te betalen en voor de komende maanden een boekhouder te betalen die onze papieren zal bijhouden en aangeven. 't Voelde wel heel heel raar aan om ALLEEN in Huehuetenango te zijn, dicht bij Solola, bij William en toch er niet meer heen kunnen.... zonder Hantje, met wie 'k de vier mooiste jaren van m'n leven heb gedeeld. 'k Zou alles doen en geven voor een jaar terug samen, zoals vroeger, in Yalanhuitz. Voor de onvoorwaardelijke vriendschap, gezelschap, gedeelde verantwoordelijkheid over 'Leven in liefde', haar troost en zorg voor mij als 'k ziek of triestig ben. Nu, 'k geloof erin dat alles in 't leven z'n redenen heeft en dat God ons deze weg geeft omdat 'k er iets uit kan leren en omdat 't voor alletwee 't beste is zo... maar 't is zo verdomd moeilijk! Toch voel 'k da'k op die drie weken da'k nu terug in Guatemala ben en redelijk, buiten de patiënten, op mezelf leef, mezelf beter heb leren kennen. 'k Begin rust te vinden in 't alleen zijn met de mensen van Yalanhuitz.

Dinsdagavond werd er een jongen van 17 jaar, Francisco, naar 't kliniekje gebracht. Hij had sinds drie maanden epileptische aanvallen. Eerst éénmaal per week, nu sinds enkele dagen wel twintig keer per dag!!! Na z'n eerste convulsies (aanval) in 't kliniekje gaf 'k hem medicatie, maar hij bleef nieuwe aanvallen krijgen, waardoor 'k hem 's nachts nog snel naar Huehuetenango bracht. 't Waren vijf lange spannende uren met veel schietgebedjes tussen de aanvallen door. Op weg naar 't ziekenhuis kreeg hij vijf aanvallen. De enige inspuiting die 'k had om de aanvallen te kalmeren was al veel te lang vervallen, waardoor 'k die niet durfde geven... beter op onze tanden bijten en nog wat sneller doorrijden... De ganse weg was er stortregen, waardoor we op sommige plaatsen niet onmiddellijk konden passeren. Heel grote stenen en rotsblokken waren van de bergen naar beneden gerold en versperden de wegen. Francisco was zodanig uitgeteld dat hij niet meer kon praten en half bewusteloos leek. De dokters in 't ziekenhuis vertelden me later dat hij vermoedelijk slechts een 8 tal uren zou hebben geleefd, indien we niet diezelfde nacht met hem naar 't ziekenhuis waren gereden.

Woensdagmorgen had 'k een vergadering met de Rotary-club van Huehuetenango, over de kippenkwekerij. De 'chiwiechiwies' doen 't goed en de mensen van Yalanhuitz zorgen er heel goed voor, maar de ingenieur (Jorge) die verantwoordelijk was voor dit project, liet me weten dat hij er geen tijd meer voor heeft... De mensen van Yalanhuitz worden nu verwacht alles zelf te doen en te regelen. Langs de ene kant denk 'k dat het heel goed is dat ze 'onafhankelijk' zijn en kuikens kunnen kopen wanneer ze denken dat 't het goeie moment is en geen weken meer moeten wachten tot Jorge hen de kuikentjes brengt. Langs de andere kant zijn ze nog zo onzeker en hebben nog voor duizend-en-één praktische zaken hulp nodig, bv. om een rekening te openen in een bank (wat voor de Maya-mensen van de dorpen onmogelijk is, aangezien ze geen factuur van licht en elektriciteit kunnen voorleggen, wat in Guatemala een vereiste is om een rekening te mogen openen... corrupt!). Die zulke dingen worden nu in onze handen gelegd... al die verantwoordelijkheid maakt me bang, maar 'k zie 't wel zitten om er 't beste van te maken samen met en voor de mensen van Yalanhuitz. 't Geeft me ook allemaal een gevoel hier nodig en nuttig te zijn, wat goed voor me is, anders zat 'k al terug op 't vliegtuig naar België.

Vrijdag, eerste dag "alleen" in 't kliniekje. Veel patiënten! Er werd een tweeling geboren in Yalanhuitz. Twee piepkleine prachtige zoontjes. Het ene nog wat kleiner dan het andere.

In de namiddag kwam Agusto (21j) op consultatie. Z'n ganse lichaam was enorm opgezwollen en vol met rode plekken. Blijkbaar een allergische reactie... Hij werd opgenomen in 't kliniekje, zodat 'k hem goed kon opvolgen en 'k startte onmiddellijk met een behandeling. Na een uur was hij al ietsje beter, maar vier uur later maakte 'k me toch zorgen dat 't niet snel genoeg beterde. 'k Belde een dokter op in Huehuetenango die me voorstelde om adrenalinespuiten te geven driemaal om 't half uur. Na een rusteloze nacht, zowel voor hem als voor mij, was hij iets beter, maar nog niet goed genoeg naar mijn gedacht. 'k Gaf hem cortizone in een laatste poging, voor 'k met hem naar Huehuetenango zou vertrekken. Een paar uren later was hij zoveel beter. Gracias a Dios! Hier in Yalanhuitz, is 't zo klaar en duidelijk hoe alles in Gods handen ligt. Op zo'n machteloze momenten is 't maar daarop dat je kunt rekenen, hopen, vertrouwen, ... Op de krachten van hierboven die ons de weg geven die we moeten gaan. 'k Heb zo 't gevoel dat we dat in ons westerse leven zo snel voorbij lopen... maar hier heb je dat geloof gewoon broodnodig! 't Is de enige hoop! 't Gaat zo vaak over 't verschil tussen leven en dood. Diezelfde vrijdag zag 'k twee kindjes in Yalanhuitz, wiens leven echt aan 'n zijden draadje hangt. De ouders willen niet naar het ziekenhuis en in Yalanhuitz hebben we al al het mogelijke geprobeerd. Dan blijft er niets anders meer over dan bidden, hopen, geloven en vertrouwen dat - zelfs als ze 't niet halen - dit voor hen de beste weg zal zijn.

Zwaar gewonde man

Zaterdagmorgen werd 'k wakker gemaakt door een man van Yalanhuitz die me kwam vertellen dat er in Ixquisis een man van een auto was gevallen en gewond was, maar dat die man niet naar 't kliniekje wilde komen... . Als patiënten niet naar 't kliniekje willen komen kan ik hen moeilijk verplichten, dus stond ik op 't gemakje op, zou net beginnen ontbijten toen er een jongen van Ixquisis (met een auto) kwam vertellen dat hij een man met een wonde aan de deur van 't kliniekje had gezet en vroeg of 'k er straks eens naar kon kijken. De jongen liep weg en ik ging kijken aan de voorkant van 't kliniekje. Helemaal ingezakt zat er een man vol bloed tegen de deur van 't kliniekje. Z'n tong was in twee helften, heel grote wonden in z'n hoofd, waar je zo z'n schedel door zag, schedelbreuk, z'n kaakbeen gebroken, ogen gans opgezwollen, bloed uit mond, neus en overal bloed... 'k wist niet waar 'k 't had! 'k Liet iemand die jongen die deze man had gebracht halen. Hij mocht toch wel iets meer uitleg geven, zeker aangezien de patiënt niet meer kon praten. 'k Verzorgde de wonden zo goed en zo snel als 'k kon, gaf hem een paar inspuitingen. De jongen met de allergie, die nog steeds opgenomen was in 't kliniekje, kende die man en belde onmiddellijk zijn zoon en moeder op in Pojom om hen te verwittigen.

Toen 'k net klaar stond om te vertrekken, kwam er een andere auto toe van Pojom met een Juana, een zeven maanden zwangere vrouw, met veel contracties. De vrouw kon op haar benen niet meer staan en leek totaal in een andere wereld. Aangezien 'k geen tijd te verliezen had met de gewonde man (Pedro) besloot 'k Juana en haar man mee te nemen naar 't ziekenhuis. Net toen 'k echt zou vertrekken, kwam de zoon van Pedro toe. Wat een geluk dat hij er was om voor Pedro te zorgen in Huehuetenango en onderweg! We legden Pedro vanachter in de pick-up op een matrasje, met z'n zoon bij hem en Juana en haar man zaten op de achterbank. 't Was echt een helse tocht!!! Bij iedere put in de weg, schreeuwde Juana van de pijn en gaf Pedro een ganse boel bloed over... .Duizenden gebedjes, dat Pedro niet zou sterven en dat Juana niet onderweg zou bevallen, werden aanhoord. Om 3u in de namiddag kwamen we toe op de spoedgevallen. Pedro werd onmiddellijk opgenomen in 't ziekenhuis en Juana werd terug naar huis gestuurd. De dokter van wacht zei dat 't hun eigen schuld was. Blijkbaar zou de man Juana hebben geslagen, maar da's toch geen reden om Juana zomaar terug naar huis te sturen?! 'k Ging naar Casa Materna, een huis voor vrouwen met een risico-zwangerschap. Uiteindelijk werd Juana daar opgenomen. Aangezien 'k snel terug naar de andere patiënten in Yalanhuitz wilde (de zieke kindjes, Agusto met z'n allergie, de kleine tweeling, ...), vertrok 'k diezelfde dag nog richting Yalanhuitz. Francisco met z'n vele epilesie-aanvallen stond aan de uitgang van het nationaal ziekenhuis. Hij mocht terug naar huis. Dus dat kwam nog goed uit. Voor hen een lange busrit gespaard en voor mij wat gezelschap onderweg.

Zondagmorgen, markt in Ixquisis. De eerste keer dat Myriamtje, m'n metekindje, twee uren op m'n arm zat, terwijl 'k wat rondliep op de markt van Ixquisis!!! Myriamtje is een heel tenger, gevoelig en klein meisje, die nooit bij iemand anders wilde gaan dan bij haar mama... . Myriam is nu twee jaar en een half en eindelijk, na veel geduld, durft ze nu echt bij me zijn en is ze op haar gemak, ook als ze haar mama niet direct ziet! Dat zijn van die kleine dingen die zoveel deugd doen!!! Ze maakt echt m'n dag goed! Myriamtje is heel erg ziek geweest in de twee maanden dat we in België waren. Ze had een longontsteking die veel te lang aansleepte. Judith en Inga wisten niet dat het m'n metekindje was en waren blij dat ze 't toen niet wisten, want ze waren zowieso al heel bezorgd om Myriam. Gelukkig is ze nu stralend en gezond. 't Is een echte schat. Ze lacht veel en gooit zoentjes.

Zondagnamiddag kwam er me iemand halen om in Ixquisis te gaan kijken naar een bevalling die niet vlotte. Gregoria was 8 1/2 maand zwanger en had hoge koorts en contracties. 'k Nam haar mee naar 't kliniekje, waar ze één nacht bleef. Tegen 's avonds was ze al veel beter. De harttoontjes van de baby waren terug normaal. Tegen de volgende dag was de koorts volledig gezakt, geen contracties meer en de baby was OK.

Zondagavond kwamen de twee nieuwe Duitse dokterstudenten toe. Sabine en Barbel zien er twee heel lieve meisjes uit! Sabine en Barbel slapen in Casa Canela. 't Is goed dat Casa Canela terug een beetje bewoond wordt, want 't was nogal een 'dierenplezier' geworden op die drie maanden tijd. Vol spinnen, dode vliegen, spinnewebben, vogelscheten, vogelnestjes, stof, schimmel en roest.

Bewogen bevalling

Maandagmorgen om 4u00 kwam onze buurman me halen om te helpen bij de bevalling van z'n vrouwtje. Eulalia verwachtte haar eerste kindje en was enorm in paniek. Ze had veel contracties en heel veel pijn, maar de baarmoeder zat nog heel hoog en had nog maar 1 cm ontsluiting. Om 5u30 ging 'k nog een uurtje slapen. De rest van de voormiddag ging 'k, tussen de gewone consultaties door, regelmatig kijken naar Eulalia.

Om 1u00 in de namiddag was er nog steeds geen ontsluiting en was Eulalia totaal uitgeput en bibberde ze helemaal. Haar bloeddruk was normaal, maar haar voeten raakten erg gezwollen. De harttoontjes van de baby waren gelukkig goed. 'k Vertrok met Eulalia en haar man en nog iemand van de familie naar 't ziekenhuis in Comitan, Mexico vanwaar ik jullie nu schrijf.

Onderweg zag Eulalia echt af! We konden niet snel genoeg in 't ziekenhuis zijn! Op een echografie zagen ze dat 't helemaal niet goed met hen ging. Blijkbaar had ze pre-eclampsie en zouden ze zo snel mogelijk een keizersnede doen. Net op 't moment dat wij 't ziekenhuis binnenkwamen kwamen er beetje bij beetje 17 gewonden toe van een zwaar auto-accident. Daardoor duurde het nog uren voor ze Eulalia opereerden. 't Waren lange uren van ongeduldig wachten aan de deur van de spoedgevallen... Om 10u 's avonds werd er Eulalia's eerste dochtertje geboren. 'k Kan nog niet zeggen of het een mooitje is, want tot nu toe heb 'k 't nog niet mogen zien... Eulalia en haar dochtertje liggen nu nog op intensieve zorgen en mogen waarschijnlijk binnen een paar uren naar een gewone patiëntenzaal. Vannacht sliep 'k samen met Eulalia's man en zijn zoon (van eerste vrouw) in een kleine garage van 't ziekenhuis. Ik was in de gangen van het ziekenhuis op zoek naar een plaatsje waar we konden slapen (want vroeger waren er bedden voor familie van patiënten, maar dat is nu failliet gegaan), toen 'k een jongen tegenkwam die daar in de opslagruimtes werkte. Na een klein beetje aandringen gaf hij ons een plekje op de grond waar we mochten slapen en beetje bij beetje kwam hij zelfs met een dun matrasje, dekens en lakens af... .We waren doodmoe maar zotcontent. We zijn nog altijd zo gelukkig dat zowel baby als mama gezond zijn!!! 't Werd een zeer onderbroken en vermoeiende nacht, want er moest constant iemand van ons aan de ingang van het ziekenhuis (buiten) gaan staan voor 't geval we iets van medicatie moesten kopen voor Eulalia of voor de baby. Ja, 't is een gans ander systeem dan in België!!! Om 6u30 moesten we ons boeltje pakken en weg uit die garage, anders zouden de bewakers van het ziekenhuis ons daar zien en zouden wij en de vriendelijke jongen met z'n matrasje, dekens en lakens, onder ons voeten krijgen. Verder moeten we enkel nog afwachten. De twee mannen staan momenteel aan de deur van 't ziekenhuis te wachten, voor 't geval Eulalia nog iets van medicatie nodig heeft, terwijl ik hier m'n maandmail zit te typen en straks een plaatsje zoek om die te versturen... Vanavond om 8u00 komt de vriendelijke jongen terug met ons matrasje, lakens en dekens... en morgenvroeg mag 'k Eulalia en de baby meenemen naar Yalanhuitz (als alles goed gaat!).

Woensdag 27 juli mocht 'k na lang aandringen en discussiëren met dokters, Eulalia en haar baby'tje meenemen naar Yalanhuitz. 't Was een lastige terugrit voor Eulalia, maar met de bus zou 't nog veel moeilijker gegaan zijn. In tussentijd is de wonde van de keizersnede goed genezen en stelt ze het goed. De baby is een "Evatje" geworden.

Eulalia, Eva en een nieuw klein Evatje

De rest van de week was goed gevuld met heel veel consultaties, uitleg geven aan de nieuwe dokterstudenten en papierwerk voor het ministerie.

Zaterdag 30 juli had 'k nood aan een dag en een nacht zonder consultaties, zonder verantwoordelijkheid, zonder de mogelijkheid op een spoedgeval... Samen met Barbel en Sabine ging 'k na de consultaties van die dag naar Yalambojoch, op bezoek bij Per (Zweedse man die er een heel mooi project heeft).

Sinds 'k van België vertrokken was, had 'k zo goed niet meer geslapen als toen!!! Zondagmorgen bakte Per bruin brood! Heerlijk! Daarna namen Per en Juana ons mee naar een nieuw stukje paradijs! Ze toonden ons "Rio Salxilac" en de watervallen erbij. Met de auto passeren we er altijd zo dicht bij, zonder te weten dat er op 200 meter zo'n schat verborgen ligt.

Een stukje paradijs in Yalanbojoch

Dinsdag 2 augustus kwam er een meisje van 14 jaar op consultatie. Ze was totaal uitgeput en had enorme astma-aanvallen, waarbij ze het heel erg moeilijk had om te ademen. Echt benauwelijk! Ze werd opgenomen in het kliniekje om haar beter te kunnen opvolgen gedurende enkele dagen en nachten. Net op 't zelfde moment kwam er een vroedvrouw binnengevallen, helemaal in paniek... . Ze stak een baby - in een doek gedraaid - in mijn handen. Toen 'k de doeken wegdeed, zag 'k dat 't één van de twee jongetjes was (tweeling) die vorige week geboren waren. Hij was enorm vermagerd en uitgedroogd. 't Was nu zo'n klein baby'tje, net als Joseetje (4jaar geleden), van amper 1,5 kg!!! 'k Ging snel naar de mama, die thuis gebleven was. 't Baby'tje (Ronaldo) had de kracht niet meer om te zuigen. 'k Kolfde de melk af van de mama om daarna met een spuitje, druppel voor druppel, aan Ronaldo te geven. 'k Probeerde de ouders te overtuigen om de volgende dag naar 't ziekenhuis te gaan. Urenlange discussies, maar tevergeefs... . 'k Stelde voor dat ze op z'n minst naar 't kliniekje zouden komen zodat 'k ieder uur wat afgekolfde melk kon geven, maar ook dat wilden ze niet. Het geeft je zo'n gefrustreerd gevoel als ze je niet toelaten hen te helpen. Het leven hangt aan een zijden draadje!

Woensdagavond 3 augustus is Ronaldo gestorven.

Donderdag 4 augustus Marixa was er bijna helemaal door en mocht terug naar huis.

Afscheid van Magdalena

's Morgens vroeg kreeg ik telefoon van iemand uit Pojom (3u stappen van Yalanhuitz) die vroeg of ze mochten komen met een zeer zieke vrouw. Rond de middag kwamen ze toe met een tiental mannen en Magdalena, een vrouw van 56 jaar. Magdalena was buiten bewustzijn. Ze zag er heel erg ziek uit, maar we wisten langs geen kanten wat ze precies had. Ze had sinds 4 dagen diarree en sinds de vorige dag sprak en at ze niet meer. We staken een infuus. Een half uur later was ze wakker, enorm ongedurig en een beetje agressief. De familie van Magdalena had haar gebracht in een auto. Terwijl ik een brief schreef voor 't ziekenhuis en alles overlegde met de familie (die haar zou voeren), ging de toestand van Magdalena nog achteruit, waardoor 'k besloot snel zelf met haar te vertrekken. We legden haar op een matrasje in de auto en voelden dat ze zou sterven... . Samen met de familie besloten we haar terug in 't kliniekje te leggen zodat de familie iets rustiger afscheid van haar kon nemen. Omringd door allen nam ze voor de laatste keer adem en vertrok.

Samen met de familie en vele mensen van Yalanhuitz werd er gebeden voor Magdalena. Daarna legden we Magdalena terug in de auto en brachten haar en haar familie naar Pojom. De weg naar Pojom was zeer slecht en gevaarlijk. Toen we bijna in Pojom aankwamen begon 't te regenen en zag 'k dat de diesel bijna opwas. We moesten hen daar langs de weg achterlaten, want in de regen was 't veel te gevaarlijk om nog verder te rijden en we zouden helemaal zonder diesel vallen... . Magdalena werd door de familie verder gedragen naar haar huis. Wij keerden terug en geraakten nog net in Ixquisis, waar ze diesel verkopen.

Een drukke ziekenboeg

Vrijdag 5 augustus. 's Morgens kwam Eulalia op consultatie. Eulalia is een jong meisje van 16 jaar, 9 maanden zwanger. Eulalia zei dat ze sinds één week het baby'tje niet meer voelde bewegen. 'k Zocht de harttoontjes en was enorm opgelucht toen ik die vond. Ze waren wel een beetje trager dan normaal en 'k kon heel moeilijk voelen waar het hoofdje lag. 'k Voelde gewoon dat er iets mis was. Aangezien er twee uren later een auto vanuit Yalanhuitz naar Huehuetenango zou vertrekken, stuurde ik Eulalia voor de zekerheid naar Huehuetenango, naar Casa Materna, een huis voor vrouwen met zwangerschapsproblemen.

In de namiddag zag 'k Juana. Juana is een meisje van bijna 2 jaar. Zij en haar broertjes en zusjes hadden een vreselijke hoest. 's Morgens was Juana na een hoestbui eventjes bewusteloos geweest. We dachten dat ze kinkhoest had (net als haar oudere broertje en zusje). Juanatje was erg ondervoed en uitgedroogd. We gaven haar rehydratiedrank, medicatie en voor de zekerheid ook een ontworming. De volgende morgen zouden de ouders van Juana met Juana en de andere kinderen naar 't ziekenhuis gaan.

Rond 4u00 in de namiddag kwamen de ouders van Alex Timoteo op consultatie. Alex is een jongetje van 2 jaar, die vanaf zijn eerste levensmaand epilepsie heeft, heel slecht ziet en doof is. We kennen Alex en zijn ouders heel goed, aangezien ze maandelijks om medicatie komen en we hem steeds opvolgen. Alex zag er helemaal niet goed uit. Veel hoest, diarree, totaal uitgedroogd en veel te mager. Hij was heel onrustig en weende veel. Af en toe werd hij wat rustiger, maar dan maakte 'k me nog meer zorgen over de manier waarop zijn oogjes wegdraaiden... Genoeg redenen om in de auto te springen en te vertrekken met Alex, zijn mama, Juanaatje, haar mama en papa, broertje en zusje. We vertrokken om 5u00 in de namiddag (alle kindjes met een maskertje op tegen kinkhoest, mama ook met masker aangezien ze zwanger was) en kwamen om 10u30 toe in het ziekenhuis in Huehuetenango. 't Was een lange rit. Kindjes die hoestten, Alex' oogjes die wegdraaiden, niemand die het maskertje wilde houden, mama ganse weg overgegeven, ... .

In 't ziekenhuis werd Alex onmiddellijk opgenomen. De dokteres zei dat hij onderdrukte epilepsie-aanvallen had (minder uitgesproken door de medicatie die hij neemt) en ook de ondervoeding werd ernstig genomen. Juanaatje werd onderzocht, maar de dokters zeiden dat het geen kinkhoest was en dat ze niet opgenomen kon worden in het ziekenhuis. Ze had zogezegd een lichte bronchitis. Tot Juanaatje niet meer wakker te krijgen was... . Ze was erg uitgedroogd en in coma. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, maar aangezien 't vrijdagavond was, intussen tijd eigenlijk al zaterdagmorgen, zouden er gans 't weekend geen onderzoeken gebeuren.

Zaterdagmorgen reed ik naar het ziekenhuis om te zien hoe 't ging met de patiënten. Eulalias papa stond aan de ingang van het ziekenhuis. Hij vertelde me dat Eulalia de voorbije nacht vanuit Casa Materna naar het ziekenhuis was overgebracht. Verder mocht er niemand van de familie bij Eulalia en wisten ze dus niet hoe 't met haar ging. Toen 'k in de zaal van "labor y partos" (arbeidskamer) binnenkwam hoorde 'k Eulalia luid wenen. Toen ze mijn stem hoorde riep ze dat ik snel moest gaan. Ze weende dat ze zoveel honger en pijn had. In Casa Materna hadden ze geen harttoontjes meer gehoord. De verpleegsters vertelden me dat het baby'tje gestorven was, wat Eulalia nog niet wist. Eulalia vroeg me hoe het kwam dat er zoveel vrouwen in diezelfde zaal gelegen hadden, maar dat iedereen na een uur of twee uur weer werd weggebracht met hun baby... zij lag er al meer dan 12 uren, had honger, mocht niets eten en had pijn! 'k Vertelde haar dat haar baby'tje gestorven was... . 'k Bleef bij haar, aangezien er anders niemand bij haar mocht. De uren, minuten, seconden tikten veel te traag. Ondanks de medicatie die ze gaven, kreeg Eulalia niks van opening. 'k Had de computer bij me. Toen alle andere vrouwen bevallen en weg waren, vroeg 'k voorzichtjes aan Eulalia of ze een film wilde zien, om haar pijn en verdriet een klein beetje te vergeten. Ze antwoordde zeer overtuigd 'ja'. Zo installeerde 'k mij ook op haar bed en zaten we even later naar "Shrek" te kijken. De verpleegster was ook in de zevende hemel en kwam er ook bijzitten. Rond 17u30 had 'k nog niet ontbeten. De dokter had Eulalia nog eens onderzocht. Eulalia had nu 1 cm opening en de dokter had de vliezen gebroken. Hij zou na twee uren nog eens terug komen... Ik besloot Eulalia eventjes alleen te laten en iets te gaan eten. 'k Beloofde haar dat ik er zou zijn voor de bevalling en desnoods de ganse nacht bij haar zou blijven. Toen 'k iets voor 19u00 terug kwam hadden ze Eulalia net naar de operatiezaal gebracht.

Terwijl 'k wachtte op Eulalia, kwam de papa van Juanaatje helemaal in paniek zeggen dat ze me nodig hadden en dat Juanaatje zou sterven. Juanaatje zag er inderdaad niet goed uit. De ouders waren ervan overtuigd dat het een speciale ziekte was, dat ze bezeten was van een boze geest. Ze wilden haar zo snel mogelijk uit het ziekenhuis halen. Ik kon hen er gelukkig van overtuigen dat ze beter in 't ziekenhuis bleef.

Met Alex Timoteo ging 't al stukken beter, maar hij is en blijft een zorgenkindje. 'k Denk dat hij zeker nog een week in 't ziekenhuis blijft.

Eulalia's kindje werd geboren met een keizersnede. Het kindje leefde nog! Rebecca's hartje klopte nog, maar ze had geen hersentjes en was ook heel heel klein en helemaal misvormd. Onmiddellijk na de geboorte is ze dan ook gestorven. Ik was bij Eulalia toen ze wakker werd. Het eerste wat ze zei was "waarom ben je niet bij me gebleven"... Ik had er zelf ook zoveel spijt van!

Ik kon niet naar huis gaan met de gedachte dat Rebecca op een rek in een oude koele achterkamer van 't ziekenhuis, alleen, achterbleef... alsof ze "iets" of beter gezegd "niets" was. Diezelfde nacht nog kochten we (ouders van Eulalia en ik) een kistje en regelden we de papieren om Rebecca mee te mogen nemen uit het ziekenhuis. Een ganse rompslomp van papieren, politie- en doktersattesten enz...

De familie van Eulalia vroeg me of ik Rebecca mee wilde nemen. Toen 'k 's nachts bij Celia en Colocha aankwam met het kistje met Rebecca erin, schrokken ze en zeiden ze dat ze geen lijken in hun huis wilden... "waarom kon 'k haar niet in de auto laten???" Achteraf gezien begrijp 'k hen wel. Colocha heeft in haar ganse leven nog niemand gezien die gestorven is. Met tranen in mijn ogen en een krop in mijn keel stond 'k klaar om dan maar een hotelletje te zoeken, waar 'k samen met Rebecca zou slapen. Al bij al mocht Rebecca toch binnen... op voorwaarde dat het kistje in mijn kamer zou staan. 'k Was blij dat we toch in het huis van Celia en Colocha konden slapen, want 'k was moe en uitgeteld van zoveel spanning en meebeleefd verdriet.

De volgende morgen stond 'k om 6 uur op om nog afscheid te nemen van Juanaatje en haar ouders en Alex en z'n mama, in het ziekenhuis. Juana zag er veel beter uit. De voorbije nacht waren er wormpjes uitgekomen. Toch al goed dat we iets meer weten van wat ze heeft.

'k Vertrok samen met Rebecca en Eulalia's papa naar Yalanhuitz. Rebecca werd diezelfde dag nog begraven.

Vandaag is 't woensdag 10 augustus. In de namiddag kwam er een priester op driejaarlijks bezoek in Yalanhuitz. Er was een lange mis, kindjes werden gedoopt, enkele meisjes deden hun plechtige communie en er werd een nieuw huis gezegend.

Vandaag viel er een baksteen op de teen van een man, z'n teen is gebroken. Het regent veel, maar het is niet koud.

Mijn metekindje is niet meer bang van me en zat vandaag lange tijd op mijn schoot tijdens de mis. Mijn haar is sinds 17 juli geknipt en is in tussentijd alweer wat gegroeid. Mieshi (poes) verdikt met de dag.

'k Heb gisternavond appel-ananas-bananenconfituur gemaakt. We hebben een nieuwe keukenkast (zie foto).

De nieuwe keukenkast staat goed in ons kliniekje

'k Ben gezond, geen buikpijn, diarree, nierstenen meer en 'k eet goed (voor iedereen die zich daar soms ongerust over maakt). Vorige week is er een koetje verongelukt. Diezelfde avond aten we vers koevlees. Overmorgen komt Ute toe, een nieuwe duitse dokterstudente. Sabine en Barbel zijn twee heel lieve meisjes en helpen me veel. Morgenavond bak ik pannekoeken als afscheid... . Overmorgen vertrek ik naar Huehue met patiënten. Dinsdag ga ik Thomas ophalen aan de luchthaven. We gaan eerst zuster Lidia bezoeken in El Salvador en gaan dan terug naar Yalanhuitz.

'k Hoop zo dat alles heel goed met jullie gaat!!!

'k Schrijf jullie van als ik kan.

Vaya con Dios
beso y abrazo
eva x