Februari 2006

Hanne:

Hola hola, buenas días Belgiëlief,

Como estan? Hoe gaat het met jullie? 'k Hoop zo van harte dat alles goed gaat met elk van jullie! Volgens we horen is het redelijk koud de laatste tijd? Maar wel warm in het hart en dat is’t belangrijkste é!

Medeleven:

We leefden mee met de activiteiten die er waren t.v.v. 'leven in liefde'! Ze waren allebei een groot succes!

'Osteopaten für Guatemala', voor de tweede keer georganiseerd op 17 februari door Johan Schelpe, in Neuss, Duitsland. Johan geeft les aan leerlingen osteopathie. Om ‘leven in liefde’ te steunen zorgde hij er voor dat bekende osteopaten van over heel Duitsland elk een specifieke les aan zijn leerlingen aanboden. Om deze les en een behandeling te volgen werd een bijdrage gevraagd die rechtstreeks naar ‘leven in liefde’ ging. Bedankt Johan, voor het vele werk en je tijd dat je erin hebt gestoken, het resultaat is prachtig, je bent echt een grote meneer!

‘De hutsepot’, een evenement waar we ook ieder jaar naar uitkijken! Een festijn waar vele vrienden, kennissen, familie en sympathisanten naar toekomen! Ook dit jaar,op zondag 26 februari, was het een groot succes! De kok moest zorgen voor 550 porties hutsepot die allemaal verkocht werden, een deel in de zaal en ook een deel waarbij de mensen die kwamen afhalen. De hutsepotorganisatie is een initiatief van lieve buren en dorpsgenoten van mij in Beveren-Roeselare. We willen hen dan ook echt van harte bedanken! Ook alle medewerkers van verderaf, onze ouders en natuurlijk ook bedankt aan alle mensen die komen eten zijn! Het is een groot werk om dit allemaal voor te bereiden, te organiseren… We appreciëren het enorm en het doet ongelofelijk veel deugd om zo’n samenwerking van zo velen te zien!

Eva:

Hola hola,

Alweer een maand geleden dat ik jullie schreef.

De vorige periode dat 'k in 't stad was, was Magdalena opgenomen in het ziekenhuis. Nu was Magdalena net geopereerd toen 'k terug in Huehuetenango toekwam. Ze zag er ellendig uit. Ik vreesde zelfs dat ze 't niet meer zou halen. Haar lippen zagen er zo dorstig uit en ze weende dag en nacht om wat water. De dokter zei dat ze nog geen water mocht drinken en niets mocht eten. 'k Legde uit aan de moeder van Magdalena hoe belangrijk het was dat ze niets van water of frisdrank zou geven aan Magdalena, maar van het moment dat 'k eventjes weg was om met de verpleegsters te praten, dronk Magdalena kraantjeswater uit haar moeders handen...ai ai ai, het water hier in Guatemala is vreselijk! En haar moeders handen waren ook niet van de properste... En dat na buiktyfus! Magdalena zag er gelukkig iedere dag een beetje beter uit.

Eva met Magdalena

Spannende bevalling van Valentijns kindje:

Hanne:

Op 14 februari kwam Steffie (een Duits bijna-dokteresje) me bezorgd wakker maken. Er was een oudere man uit Rincon (dorp op +/- 7km van Yalanhuitz) die kwam verwittigen dat zijn vrouwtje al de ganse nacht weeën had en geen kracht meer had om te bevallen. Het was pas haar derde kindje en het eerste was een keizersnede geweest. Steffie en Ursula herkenden haar van in de consultas in Yalanhuitz. Het kindje lag toen dwars. Ze was toen met alle mogelijke uitleg doorgestuurd naar ‘casa materna’ (huis voor probleemzwangerschappen in Huehue, naast het nationaal ziekenhuis in Huehuetenango). Maar ze wilden niet gaan. Nu lag het kindje toch goed. De ontsluiting was nog niet volledig. De baarmoederhals voelde ook gezwollen aan. We probeerden af te wachten, maar na twee uur was er geen verandering. Ondertussen hadden we Eulalia al op haar zij gelegd en helpen puffen om haar weeën op te vangen. De familie was ongerust en vroeg constant wanneer ze zou bevallen. De harttoontjes van het kindje waren goed. Toen de andere vrouwen Eulalia eens naar buiten begeleidden om te plassen tussen de bomen, bleef het maar duren. 'k vertrouwde het niet en ging kijken. Ze was op haar knieën aan het persen daar boven de modder in de struiken. Omdat ze nog geen volledige ontsluiting had (+/- 8 cm) hield ik haar tegen. Het was nog moeilijk houden aan, ze bleef maar duwen om te persen. Eens ze met veel moeite terug op haar bed geïnstalleerd was, probeerden we eens te kijken of het zou gaan, maar het zag er echt niet goed uit. De baarmoederhals had echt een grote gezwollen bult en de ontsluiting was nog niets veranderd. We beslisten om Eulalia naar het ziekenhuis te voeren. Steffie had ondertussen na lang zoeken in Ixquisis iemand gevonden die wou rijden. (Carlos die de plaatselijke verantwoordelijke is voor een landbouwproject in Ixquisis, dit omdat Eva met patiënten naar Huehue was).Steffie en Ursula gingen mee met Eulalia omdat ik het kliniekje niet alleen wilde achter laten. Ze waren bezorgd en ik trachtte hen in de vlucht nog uitleg te geven indien het kindje toch onderweg zou geboren worden. Eulalia kreunend van de weeën… haar man slapend en ongeïnteresseerd naast haar. Carlos was ook bezorgd en reed zo snel hij kon in zijn super-de-luxe jeep. Hij verbrak alle records en deed er slechts 3 uur en 50 minuten over om in Huehuetenango te geraken.

Eva:

Ik wachtte hen op in het ziekenhuis in Huehuetenango. Eulalia werd onderzocht. De contracties waren wat verminderd en de baby was al wat gedraaid. De bevalling vlotte niet dus werd Eulalia diezelfde avond nog geopereerd. Bij moeilijke bevallingen vragen de ouders ons dikwijls om een naam te kiezen voor de baby... We zouden de baby Valentino noemen, maar de ouders gaven hem de naam "Baltazar"(een week later werd het uiteindelijk "Pablo").

Zaterdag 18 februari zouden Eulalia en Magdalena ontslagen worden uit het ziekenhuis. Toen 'k Magdalena ging ophalen, mocht ze nog niet mee. Magdalena had na de operatie 4 zakken bloed gekregen. Magdalena mocht enkel het ziekenhuis uit, indien we 4 zakken bloed konden doneren. Na wat discussiëren waren ze tevreden met 2 zakken bloed. De ouders van Magdalena zouden bloed geven, maar de vader was te oud en de moeder was te klein en te tenger. De volgende morgen wilde 'k 's morgens vroeg vertrekken naar Yalanhuitz (met Magdalena en Eulalia mee), dus zat er niets anders op, dan tot 10u00 's avonds in het ziekenhuis te blijven om zelf bloed te geven. Gabriel (een vriend uit Guatemala-stad) zou voor enkele dagen mee gaan naar Yalanhuitz. Hij werd onze enige hoop op een tweede zak bloed. De volgende morgen voelde hij zich niet zo goed, waardoor hij uiteindelijk niet meekwam naar Yalanhuitz, maar Magdalena mocht het ziekenhuis uit.

Hanne:

Draadjes verwijderen bij Eulalia toen ze terug thuis was, het was niet niets! De genaaide wonde was erg broos, scheef en op verschillende plaatsen ontstoken. Het zag er echt lelijk uit. Eulalia hield zichzelf nog redelijk sterk bij het ‘met alle macht’ uittrekken van de overlangse draad die onder de huid zat. Uit het ziekenhuis sturen ze de mensen naar huis met de wonde zo open en bloot. Eulalia was nu ook niet het voorbeeld van hygiëne (amaai op haar voorste tanden lagen twee zwarte bergen tandplak). Ik trachtte de wonde zo goed mogelijk te ontsmetten en dan goed af te dekken. We gaven haar ook anti-biotica en wat vitaminen in de hoop dat de wonde snel zal genezen. De kleine Pablo in doeken gedraaid, lag in een hoekje van de kamer op wat planken op de grond. Hij zag er wel goed uit. Ik trachtte om hen nog enkele tips te geven ivm borstvoeding. Maar sommige mensen geloven er hier minder en minder in, ze denken dat poedermelk veel beter is. Ze geven ook heel snel bijvoeding zoals maisdrank en zeker ook koffie met veel suiker. Ze klagen dikwijls dat er geen melk komt… (wat te maken heeft met de bijvoeding die ze geven). Poedermelk is nu ook te vinden in Ixquisis maar super duur en in welke hygiënische omstandigheden zouden ze het dan klaarmaken? Hopelijk op z’n minst met gekookt water. We proberen zoveel mogelijk de mensen aan te raden om de eerste 4 – 6 maanden enkel en alleen borstvoeding te geven.

Wonde Eulalia na keizersnede

Consultaties in de dorpen :

Eva:

Dinsdag 21 februari gingen we naar Bella Linda en Platanar om er consultaties te doen. Hanne en Steffie gingen naar Bella Linda, Ursula en ik naar Platanar. In Platanar waren de mensen blijkbaar niet goed verwittigd en had er niemand de sleutel van het huisje waar we gewoonlijk consultaties doen. In Pojom had Hanne met Ursula vorige week al iets gelijkaardigs meegemaakt. We keerden te voet terug naar Yalanhuitz (2 1/2 uur stappen). In Bella Linda had Hanne meer geluk en kon samen met Steffie de ganse dag consultaties doen.

Donderdag 23 februari kwam Birte toe. Birte is een Duitse dokteres. Ze is net afgestudeerd. Het leuke met Birte is dat we zoveel van haar kunnen leren. Ze is heel zelfzeker en rechtuit en toont veel liefde voor de patiënten. Haar eerste avond was er al een spoedgeval.

Een viertal mannen kwamen ons halen om te gaan kijken naar Eulalia in Rio Seco (dorp op 15 à 20 minuten rijden van Yalanhuitz). Toen we er aan kwamen lag Eulalia in een bed, omringd door een twintigtal mensen. Eulalia schreeuwde het uit van de pijn en sloeg met haar hoofd in alle richtingen. We onderzochten haar, maar konden niet direct iets vinden. we twijfelden of ik niet beter met haar naar Huehuetenango zou rijden, maar besloten haar eerst mee te nemen naar het kliniekje en te kijken hoe het de komende uren met haar zou gaan. Weg van alle mensen, werd Eulalia al de helft rustiger en eens we aankwamen in ’t kliniekje had ze bijna geen pijn meer. We gaven haar ’t een en ’t ander van medicatie tegen maagzweer, waar ze al heel snel beter van werd. Ze sliep de ganse nacht ‘als een roos’. De volgende dag bleef ze nog bij ons, om haar nog wat op te volgen, maar ‘k denk dat ze al voor de helft genezen was, eens ze in de auto stapte, op weg naar ’t kliniekje. ’t Is soms zo moeilijk in te schatten wanneer het echt heel ernstig is en wanneer niet. Sommige vrouwen houden zich zo sterk en geven zelfs bij een bevalling geen kik en anderen roepen en schreeuwen alsof ze gek worden…

Opleiding voor de vroedvrouwen:

Hanne:

Zaterdag 25 februari. Het deed deugd om terug met de enthousiaste groep traditionele vroedvrouwen samen te zijn! Ik heb iemand nieuw uitgenodigd. Een vrouw uit Yalanhuitz die ook vroedvrouw-werk doet. Ze was blij met de uitnodiging. Wat is/was eigenlijk het werk van een traditionele vroedvrouw? Wel,in de zwangerschap komen de vrouwen regelmatig bij hen en dan voelen ze aan de buik en trachten de ligging te bepalen. Sommige vroedvrouwen zouden naar het einde toe trachten het kindje te draaien om het met z’n hoofdje naar beneden te leggen. Verder bij de bevalling trachten ze de vrouw te steunen en wachten ze af tot er persdrang komt en laten dan de vrouw op haar knieën persen, met spannende wikkelrok nog aan. De vroedvrouw legt een jutezak onder de vrouw en wacht tot het kindje eruit valt. Ze worden dan ook betaald afhankelijk of het een meisje of een jongen is (een jongen is meer waard in een Guatemalteeks gezin).

Veel kennis van het menselijke lichaam hebben/hadden de vroedvrouwen dus niet. Ondertussen komen de meeste vroedvrouwen al 4 jaar naar de opleiding één keer een zaterdag in de maand. Ik ondervind wel dat het resultaat heeft. Omdat Maria nieuw was, en omdat het sinds april vorig jaar geleden was, ben ik deze keer begonnen met terug algemene zaken. Vooral het belang van een vroedvrouw besproken en het belang om hulp te roepen wanneer het nodig is! Bij deze heb ik ook voorgesteld om samen eens een uitstap te doen naar Huehuetenango naar de ‘casa materna’. (Het is ondertussen gepland voor vrijdag 17 maart.) Het zou goed zijn als zij een beetje meer vertrouwd zijn, met wat de ‘casa materna’ juist is, en ook met het nationaal ziekenhuis. Zij hebben veel vertrouwen opgebouwd bij hun zwangere vrouwen en kunnen dan zo helpen om hen te overtuigen wanneer het nodig is om iemand door te sturen bij problemen. De meeste mensen zijn steeds heel bang om naar het ziekenhuis te gaan.

Ik liet de vroedvrouwen eens een vrouw tekenen op papier met de typische kenmerken van een vrouw… Het resultaat toont het niveau van de vroedvrouwen. De tekeningen zijn bij de meeste ‘kopvoeters’. Zelf vonden ze het super grappig. In de namiddag gaf ik nog uitleg over de controles die belangrijk zijn bij de moeder na de bevalling.

Hanne samen met de vroedvrouwen

Juanito:

Hanne:

Zondag 26 februari keken we van op de stoep van het kliniekje naar de spannende voetbalmatch tussen Yalanhuitz en Ixquisis. Er waren al verschillende mensen komen vragen naar een consulta, maar omdat het niet dringend was, zeiden we dat ze de maandag moesten terugkeren. Toen kwam Juanito, 9-maanden oud, op de rug van zijn mama. Eerst keken we sceptisch omdat we het vervelend vonden dat men steeds ook de zondag om consultas vraagt. Maar wanneer we Juanito van dichtbij zagen, twijfelden we geen seconde om hem direct te onderzoeken en te helpen. Ook de mama was bang dat hij het niet lang meer zou uithouden. Hij had felle diarree, hij zag er zwak uit, zijn ogen waren diep ingezakt en zijn fontanel was ook naar binnen getrokken. Hij had dringend vocht nodig! Het is steeds een spannende opdracht om een infuusje te steken bij uitgedroogde kindjes. Het is van reuze belang, maar het is niet eenvoudig. Gelukkig lukte het van de eerste keer bij Juanito! Ik was super content, hij had al tenminste nu zijn vocht die schoon aan het inlopen was. We gaven hem ook metronidazol tegen amoeben om zijn diarree te stoppen en iets tegen de koorts. Zijn mama was redelijk rustig. Juanito was ook super stil in het begin. Zijn ogen draaiden alle kanten op, en hij bewoog heel weinig. Na enkele uren begon hij wel te wenen en was er wel meer leven in, gelukkig. Hij dronk ook terug bij zijn mama van de borst. ’s Nachts huilde Juanito veel en Eva liet hen even naar huis gaan om eens thuis te bekomen. Zijn infuusje was ondertussen tegen 4 uur ’s morgens verstopt geraakt en moest verwijderd worden. We waren van plan om een nieuwtje te plaatsen als hij terug kwam, maar Juanito en zijn mama kwamen maar niet terug. Aan de ene kant was ik angstig voor het ergste en aan de andere kant was het misschien omdat hij al veel beter was. In de namiddag waren ze nog niet terug, en we lieten hen dan via de microfoon in het dorp afroepen. Even later waren ze daar. Juanito zag er gelukkig al veel beter uit dan de dag ervoor. De diarree was ook al gestopt. We stelden voor om nog een infuusje te plaatsen, maar de mama had het liever niet. Het was niet zo erg, hij zou het nu wel redden. We gaven zijn medicatie mee en hoopten dat alles goed zou aflopen.

De zieke Juanito

Eva:

Dinsdag 28 februari was het juist 1 jaar geleden dat Dr. Christian Fisch en Virginia gestorven zijn. We vertrokken om 7u00 ’s morgens met een overvolle auto (11 mensen, waaronder vier patiënten) naar Jacaltenango om bloemen op het graf van Christian en Virginia te leggen en die dag wat dichter bij hen te zijn.

Daarna reden we door naar Huehuetenango.

Woensdagmorgen bezocht ‘k samen met Peluzin (Peruaanse clown die al enkele keren naar Yalanhuitz kwam) Proyecto Salvacion (zie foto). Proyecto Salvacion is een project voor straatkinderen en jongeren met drugs- en andere problemen. De kinderen worden enorm goed opgevangen, terwijl ze wachten op adoptie. Alle kindjes kenden Peluzin al goed en hangden enorm aan hem. Hun oogjes straalden zo, net alsof ze voor even in een andere wereld waren… Ze waren zo schattig! Na “Angel” en nu “Proyecto Salvacion” denk ‘k dat ‘k ooit wel een kindje wil adopteren…

Op 1 maart zou ik al vroeg terug vertrekken naar Yalanhuitz, maar toen ‘k naar vake belde, kreeg ‘k het slechte nieuws dat meter (mijn oma) een trombose heeft gehad en al snel geopereerd moest worden, wat niet zonder risico zou zijn op haar 98- jarige leeftijd! ’t Werd een echte rotdag! Moest ‘k vertrekken naar Yalanhuitz of beter in Huehuetenango blijven tot ‘k wist hoe de operatie verlopen was? Of beter gewoon onmiddellijk naar België gaan? De stad maakte me stapelzot, dus besloot ‘k toch maar naar Yalanhuitz te vertrekken.

’t Werden twee rotdagen waarin ‘k steeds maar probeerde naar huis te bellen om te weten hoe ’t ging met meter, maar nooit verbinding kreeg. ’t Is om zot te worden als je zo ver van huis bent terwijl er iets mis loopt in de familie. ‘k Werd gek van “twijfel” en “angst”. Bang dat ‘k meter niet meer zou zien en vol twijfels of ‘k beter m’n valiezen zou pakken of niet.

Gelukkig kreeg ‘k vake in de namiddag aan de telefoon en meter was al geopereerd en alles was goed verlopen. Pak van m’n hart! Al staan we iedere maand zo dicht bij de dood,’t voelt allemaal nog zo anders als ’t plots gaat om eigen familie.

Hanne:

Kurt heeft zich ook nog niet verveeld. Hij is bezig met de boekhouding op de computer te zetten, wat een groot werk op zich is. Daarnaast probeerde hij ook de microscoop uit en trachtte enkele testen en kleuringen te doen voor onderzoek van tuberculose. We hadden deze maand enkele verdachte ‘tuberculose gevallen’ ontdekt. Ondertussen hebben we één van die mensen mee gekregen (Mateo) naar Huehuetenango, en fluimstaaltjes van zijn grootmoeder. We waren bij Ingrid, een laborante die we kennen via de Rotary en zij wil Kurt graag helpen om de staaltjes te leren interpreteren om dit dan in Yalanhuitz te kunnen doen. Eerst om de tuberculose op te sporen, maar later ook om amoeben parasieten en wormeitjes te zoeken in stoelgang. Dat zou voor ons een grote hulp zijn. Het staaltje dat we mee hadden van die grootmoeder, bleek positief te zijn aan bacillen van Koch (Tuberculose). Ook Mateo blijkt zware longtuberculose te hebben. Dit betekent dat gans zijn familie en dichte omgeving zal moeten getest worden omdat tuberculose via ademdruppels kan worden doorgegeven.

Eva:

Hanne en Kurt stellen het ook goed hier samen. Kurt vindt zeer goed z’n draai in Yalanhuitz. Hij voetbalt 's avonds veel, waardoor hij al veel mensen kent en echt opgenomen wordt onder de mannen van Yalanhuitz. Hanne en Kurt wonen in een huisje apart “Casa Blanca” (zie foto). Het is een klein houten huisje, die ze wit schilderden en mooi hebben ingericht. Heel gezellig en mooi. ’t Heeft echter ook een aantal nadelen t.o.v. het kliniekje bv. geen elektriciteit, zeer vochtig, geen douche, geen toilet, … maar ook een paar voordelen bv. veel rustiger, weg van ’t kliniekje en van ’t werk, minder wakker liggen om spoedgevallen of patiënten ’s nachts, … ’t Is voor ons alle-3 heel goed dat ze dit huisje hebben. Zo vinden we beetje bij beetje elk ons plekje hier in Yalanhuitz.

Hanne aan de afwas

Mijn tijd hier (voor dit jaar!) kort enorm snel in! Binnen een goeie maand komen Vake en Veerle. Daar kijk ‘k nu al enorm naar uit! Nu probeer ik zo intens mogelijk te genieten van iedere dag in Yalanhuitz, want ik zal het zo missen eens ‘k terug in België ben!

Ministerie-papieren:

Hanne:

Tegen het einde van de maand wordt er een medisch verslag verwacht in San Mateo Ixtatan (hoofddorp van de regio) ivm de consultas. De fameuze papieren van het ministerie. Steeds vraagt ons dat twee volle dagen werk. We hebben bladen die we dagelijks bij elke consulta invullen. Dan zijn er wekelijkse papieren, 2 soorten maandelijkse, en de balansen van de medicatie. Elk pilletje moet geteld worden, elke ziekte gesorteerd volgens de leeftijd en geslacht van de patiënt, het aantal patiënten die voor het eerst komen, het aantal IM inspuitingen… en nog zoveel meer. Het is wel interessant, maar we moeten het invullen op genummerde bladen, zodanig we steeds alle medicatie enkele keren moeten opnieuw overschrijven, wat verloren werk is. Moest het mogen met de computer zou het veel sneller gaan. Bezoekers die het al aan hun been hebben gehad om ons hierbij te helpen, zullen het wel herkennen, é!

Epilepsie-patiënt:

Eva:

Onlangs was Juan Perez opnieuw opgenomen in het kliniekje. Juan is een man van 28 jaar, die ondanks z’n hoge dosis medicatie nog heel veel epilepsie-aanvallen heeft. Naast de epilepsie-aanvallen heeft hij ook al veel nevenwerkingen van de medicatie, waardoor Birte en ik besloten te veranderen van medicatie… wat helaas niet zo simpel is! De eerste dag had hij 5 aanvallen, waardoor we hem opnamen in ’t kliniekje. ’s Nachts gaf ‘k hem (tijdens een aanval) een spuit valium, waarna hij de rest van de nacht en de volgende dag sliep. De tweede dag had hij gelukkig geen aanvallen. Deze morgen en over de middag had hij terug epilepsie-aanvallen. Over de middag was ik er op tijd bij om hem snel een spuit valium te geven, waardoor de aanval snel stopte, maar na de aanval werd hij angstig en onrustig en wilde weg uit het kliniekje. Vroeger ben ‘k hem reeds meerdere malen gaan zoeken tussen struiken en bomen,na zo’n aanval… Juans moeder vluchtte snel naar buiten uit angst dat hij haar iets zou doen. Ik sloot de deuren (om te voorkomen dat hij weg zou lopen) en bleef van achter het gordijn kijken wat hij deed. Hij liep naar de inkom en probeerde deze deur te openen. Ik probeerde hem te kalmeren, maar hij werd agressief. Ik had helemaal geen vat meer op hem en werd zelf ook wat bang. Juan was gewoon in een andere wereld. Ik riep naar Miriam, die buiten raampjes aan het schilderen was. Zelfs met z’n tweeën kregen we Juan niet gekalmeerd, integendeel, ’t werd alleen nog veel erger. We besloten hem gewoon te laten lopen, en hem daarna te gaan zoeken… Gelukkig liep hij niet ver. Misschien was hij te moe na die valiumspuit? Gelukkig is hij nog steeds opgenomen, zodat we hem goed kunnen volgen en z’n medicatieschema aanpassen en snel valium kunnen geven (indien nodig). Hopelijks komt alles snel goed en reageert hij beter op de nieuwe medicatie!

Mateo, tuberculose-patiënt,

Hanne:

De erg zieke Mateo werd in Huehue opgenomen voor verder onderzoek omdat er longtuberculose vermoed wordt. Ook zijn tante en nichtjes waren mee naar het ziekenhuis. Ze bleken ook veel te hoesten de laatste tijd. Ze werden onderzocht, en ze hadden wel allemaal wormen,maar het probleem was dat ze geen fluimen konden geven. Het was de bedoeling om hen te testen op tuberculose. Het was een zorg op zich, twee dagen zijn we er mee bezig geweest om hen een te laten geven. 'No hay, no hay' zegden ze steeds (er zijn geen). Tju toch, moeten we daarvoor naar hier (de stad) komen. Je had ons moeten zien, met 4 in een toilet in het ziekenhuis, ik eerst een beetje kwaad omdat ze geen fluimen wilden/konden geven en maar proberen te tapoteren (kloppen) op hun rug om een beetje diepe fluimen te bemachtigen, maar niets kwam boven. Voor mij was Mateo het belangrijkste, omdat hij het ergst ziek was. De anderen hadden een Rx-foto die er niet helemaal gezond uit zag, de dokter dacht dat het waarschijnlijk geen tuberculose was en schreef hen een antibiotica kuur voor. Kurt probeerde ook bij Mateo te tapoteren, maar ook die volgende dag kwamen er geen fluimen. De Rx-foto van Mateo sprak wel voor zich.

Eva :

Op maandag was ik voor een drietal dagen terug in Huehue en nu was het mijn beurt om Mateo op te volgen. Ondertussen is er maar liefst 2 liter vocht uit zijn long afgetapt.Hij is hier nu al bijna twee en zijn moeder kijkt eigenlijk nauwelijks naar hem om (ze kwam hem slechts één uurtje bezoeken) en wil hem weghalen uit het ziekenhuis. Mogelijk moet hij naar een beter ziekenhuis in Xela. Indien hij beslist naar Xela te gaan, wil de moeder niet meer voor hem instaan. Mateo heeft beslist toch te gaan. Zijn vader woont in de Verenigde Staten, hij werkt er als zovelen als illegaal, wat heel wat risico's inhoudt. ’t Is echt heel triestig hoe Mateo er als 18-jarige zo alleen voor staat!

Dinsdag vertrekken we terug naar Yalanhuitz. Op 2 April ben ‘k terug in ’t stad voor een drietal dagen… dan horen jullie wel weer wat van me!

‘k Hoop dat alles heel goed met jullie gaat!

Heel veel liefs,

Un rayo de sol para tu corazon!

Eva x

Hanne:

Het was redelijk druk de voorbije weken. Vele patiënten kwamen dagelijks naar het kliniekje. Zelfs elke zondag waren er enkelen die ziek of ongerust waren of verzorging van een wonde nodig hadden. Diarree (van amoeben of parasieten of viraal) en luchtweginfecties zijn de meest voorkomende problemen. Daarnaast ook maagproblemen, urineweginfecties, keel -en oorontstekingen… je weet wel, een beetje van alles. Veel kleine babytjes met ontstoken oogjes. Er zijn ook een deel kindjes die we opvolgen voor ondervoeding, en die we dan aangepast aan hun leeftijd melkpoeder en granen meegeven. Het valt ook op dat er vele jongeren zijn met zware epilepsie-problemen. Ook in Yalanhuitz' zijn er veel prenatale consultas, ook van vrouwen uit andere dorpen.

Wij hier stellen het heel goed, we jeunen ons in Yalanhuitz en zijn blij hier te kunnen zijn!

samen ontspannen in de hangmat

Stel het wel,

Hanne x