Herfst 2008

Hola,

Na veel te lange tijd ben ik hier weer met wat nieuws vanuit Guatemala...

De laatste keer dat ik jullie schreef was op 30 september, toen vake en Elke nog in Yalanhuitz waren. We hebben 't verder nog super goed gesteld samen.

Intussentijd ben 'k ook een jaartje ouder geworden. Op m'n verjaardag stond Elke om zes uur 's morgens op. Ze zou zogezegd nog wat lezen. Toen ik ook toelating kreeg om op te staan, waren Veerle en Steven er ook en was de keuken gans versierd met tekeningen van de kindjes, een schilderijtje van vake, ballonnetje, kaarsjes, kleurrijke tafel met allemaal lekkers, cadeautjes van België, ... Zalig! In de namiddag gingen Veerle en Steven, en Elke en ik naar 't meer op een half uurtje stappen van Yalanhuitz. 'k Vind het jammer om ouder te worden maar ben zo dankbaar en gelukkig dat 'k leef!

Kindjes maken tekeningen voor de verjaardag van Eva

Na tien dagen in Yalanhuitz hebben we samen nog een reisje gemaakt. We wisten niet zeker of we die dag zouden kunnen vertrekken vanuit Yalanhuitz, gezien er een brug half ingezakt was. De brug was net hersteld tegen de dag dat we zouden vertrekken. Gelukkig hadden we geen enkel spoedgeval in de periodes dat de brug ingezakt was, want anders konden we niet naar het ziekenhuis met patiënten, want er is geen enkele andere weg. Die dag werd het een weg met hindernissen.

Herstelde brug

Na een kwartiertje rijden zaten we vast. Een ganse groep mensen waren een huis aan het bouwen en ze waren hun cement aan het maken in 't midden van de weg... dus moesten we wachten tot de cement gemaakt was en emmer voor emmer naar het huis gedragen werd... Geduld, een stille vorm van liefde...

Twee uren later dan verwacht kwamen we toe in Huehuetenango, waar 'k zo blij was Pepe en Carolina, Celia en Colocha, Mariella, ... vrienden van hier terug te zien. Warme verwelkoming!

In de namiddag reden we door richting Panajachel, maar na een dik uur rijden was er een stuk van de weg weggezakt... nieuw obstakel en kleine wijziging in de planning...

Intussentijd was 't donker. De weg zou tegen de volgende dag misschien berijdbaar zijn. We reden een stukje terug en verbleven in een goedkoop hotelletje overnachten. We nestelden ons tussen de vleermuisstrontjes op de grond en zochten iedere kamer van het hotelletje af naar een laken zonder 'haren' op en maakten er verder een heel gezellige avond van. De volgende morgen vertrokken we al vroeg naar Chichicastenango om de typische markt te bezoeken.

Daarna een paar dagen Panajachel, luieren aan het meer in Jaibalito en dan de laatste twee dagen in Antigua, waar Elke en ik 10 uren salsales volgden. Eigenlijk echt buitengewoon zalig! Zo'n unieke momenten samen met Vake en Elke. Puur genieten!!! Vake was wat ziek in Yalanhuitz en in Jaibalito. Op 't einde van de reis gelukkig veel beter.

Op zondag 12 oktober voerde 'k vake en Elke naar de luchthaven. Triestig afscheid. 's avonds en de daaropvolgende dagen voelde 'k zo'n leegte zonder hen en voelde 'k me heel erg alleen. 'k Wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug naar Yalanhuitz, maar moest nog een dag in Antigua blijven omdat de kabel van m'n computer kapot was en 'k veronderstelde dat 'k die in Huehuetenango niet hersteld zou krijgen... Moest er een dag op wachten en uiteindelijk kreeg 'k te horen dat die niet hersteld kon worden en dat het zeven weken zou duren voor 'k een nieuwe kon krijgen.

In Huehuetenango moest 'k nog vanalles doen. Altijd hectische dagen in Huehue. Lopen en vliegen om 1001 dingen geregeld te krijgen en tussendoor af te spreken met mensen die 'k een half jaar niet meer heb gezien. In Huehuetenango vond 'k uiteindelijk toch nog een computerkabel. Een geluk! Anders kon 'k jullie nu niet schrijven. Vrijdag de 17de oktober terug toegekomen in Yalanhuitz. Blij weer thuis te zijn! Zoals voordien hadden Veerle en Steven weer supergoed voor de patiënten en het kliniekje gezorgd. Zijn twee grote schatten van mensen!!!

Intussentijd waren ook Annika en Maike, twee Duitse dokterstudenten, toegekomen. Zij wilden eigenlijk graag ook nog wat reizen, dus beslisten we dat ze dan beter zouden reizen in de periode dat Veerle en Steven er nog waren, zodat 'k zo weinig mogelijk (of eigenlijk nooit) alleen hoef te zijn in het kliniekje.

Zondag 19 oktober vertrokken Annika en Maike dus opreis. De daarop volgende week deden Veerle en ik afwisselend de consultaties. Het deed me zoveel deugd opnieuw consultaties te doen en zo dicht betrokken te zijn met de mensen van hier. In die laatste periode samen met Veerle en Steven bleven we, gracias a Dios! (godzijdank), gespaard van spoedgevallen, maar hadden wel een aantal vaste patiënten die dagelijks of om de twee dagen kwamen om hun wonden te verzorgen.

Zo hebben we Baltazar, een man die in december 2007 in zatte toestand in slaap viel naast een houtvuur, waardoor de zijkant van z'n lichaam compleet verbrand was. Doordat hij zoveel gedronken had, voelde hij het vuur niet. Was een vreselijke rauwe open brandwonde. Sinds februari is hij opgenomen in het kliniekje en verbleef er (onder Veerles goeie zorgen!) tot ik terug kwam van België. Van België uit kregen we te horen dat zo'n wonde nooit zou sluiten zonder operatie, maar Baltazar wilde absoluut niet naar het ziekenhuis, dus zat er niets anders op dan hem in het kliniekje te verzorgen en te hopen op een mirakel... en dat kwam!!!

In het begin verzorgden we de wonden met een soort antibiotica zalf, maar de wonden bleven enorm ge�nfecteerd tot we het probeerden met zuivere honing. Echt een wondermiddel. Na negen maanden honingbehandeling (kompressen met veel honing op de wonden) is de ganse wonde zo goed als gesloten.

De voorbije weken kwam Baltazar nog om de twee dagen voor de verzorging van een klein wondje van twee centimeter, wat hopelijk nu snel dicht zal gaan. Jammer genoeg is Baltarar vorige week opnieuw beginnen drinken... Dit ondanks die hel die hij 't voorbije jaar heeft doorstaan ten gevolge van z'n drankprobleem.

Veerle verzorgt de brandwonden van Baltazar

Naast Baltazar hadden we ook een klein meisje die kokend water over de helft van haar gezichtje heeft gekregen. Grote brandwonde die er afschuwelijk en ontstoken uitzag. We hebben de wonde verzorgd en vroegen de mama om de volgende dag terug te komen, maar hebben haar niet meer terug gezien... Zeer frustrerend zulke situaties! Dan denk ik vaak hoe haar gezichtje er later uit zal zien als ze die wonde nu niet verzorgen... maar je staat er zo machteloos tegenover en patiënten (of de ouders) moeten ook zelf wat verantwoordelijkheid op zich nemen. Dit vind 'k wel vreselijk moeilijk en pijnlijk.

Verder nog een meisje die een dikke schel vlees en huid van haar vingertje heeft afgesneden met een manchettemes. We konden de wonde niet naaien doordat de huid gewoon weg was... Ziet er niet zo mooi uit nu, maar we verzorgen de wonde zo goed als we kunnen en ze komen wel trouw iedere dag naar het kliniekje.

Vorige week kwam Julio bij Veerle op consultatie. Hij vertelde haar dat hij zo triestig was en veel geweend had de laatste dagen omdat iemand van een ander dorp hem had verteld dat we het kliniekje in Yalanhuitz zouden sluiten en dat indien ik nog eens naar België zou gaan, ik daar zou blijven en alles in de steek zou laten in Yalanhuitz (wat natuurlijk NIET waar is!!!). Hij was zo bang dat hij zijn epilepsiemedicatie niet meer zou krijgen... Zoiets zou voor zijn lichamelijke en psychische toestand effectief een heel groot probleem worden.

Ik was er zo van aangedaan toen Veerle me dit vertelde en besefte des te meer waar we hier mee bezig zijn en het waarom ervan. Al is het leven hier zeker niet altijd rozengeur en maneschijn en al voel ik me vaak alleen en ver weg van vrienden en familie in België... ik kan me momenteel geen grotere voldoening inbeelden in m'n leven, dan die van het "mogen" geven en helpen en de resultaten ervan te zien en te voelen.

Vorige week kwamen er vier vrienden van Veerle en Steven op bezoek. Ze zouden de zondag middag toekomen, maar hadden wat vertraging en de brug van Rio Seco was nogmaals ingestort... Maandag kwamen ze toe met de bus tot voor de brug en Steven en Veerle gingen hen ophalen aan de andere kant van de brug. 'k Weet eigenlijk niet hoe ze de rivier over geraakt zijn, ben het hen vergeten te vragen, maar ze zagen er droog uit bij aankomst in Yalanhuitz, dus 'k veronderstel dat ze niet moesten zwemmen.

Iedere dag kwamen er kindjes vragen of we samen een liedje zouden zingen voor de verjaardag van het kliniekje. Uiteindelijk heb 'k er dan maar in toegestemd en naar jaarlijkse traditie een tekst gemaakt (samen met Veerle en Steven) voor en over Yalanhuitz en "Vivir en Amor".

Mooie kindjes in Yalanhuitz

Dus de laatste week was er iedere namiddag van 16u tot 17u repetitie met een veertigtal kindjes. Echt plezant! Veerle en Steven en hun vrienden bleven uiteindelijk toch voor de verjaardag van het kliniekje. 'k Was echt blij dat ze erbij waren! Zaterdag de eerste november vierden we de zesde verjaardag van het kliniekje (7de jaar in Yalanhuitz, 7 en een half jaar in Guatemala). 's Morgens ging iedereen naar het kerkhof. Mooie vredevolle sfeer. 1 november was meter (onze geliefde 101-jarige grootmoeder die voorbije zomer gestorven is) ook dichtbij.

Na 't kerkhof begon het voetbaltornooi. Tegen de avond zongen we onze liedjes en waren er enkele mensen van Yalanhuitz die een toneeltje of dansje opvoerden. Daarna lekker en gezellig avondmaal samen met alle vrijwilligers en bezoekers van Yalanhuitz en Pojom. Hanne en Kurt waren er jammer genoeg niet bij. Hanne was op dat moment in de hoofdstad en Kurt is in de namiddag komen voetballen, maar moest daarna terug naar Pojom. Daarna werd er nog tot 2u30 gedanst op de marimbamuziek.

Verjaardagsfeest van het kliniekje

Zondag 2 november zouden Steven, Veerle en hun vrienden om drie uur 's morgens vertrekken met de bus. De dag voordien hadden ze al vernomen dat de bus niet zou rijden, dus hadden ze een minibusje gezocht die hen zou voeren naar Yalambojoch. Noch de bus, noch het minibusje waren komen opdagen... dus bracht 'k hen naar Yalambojoch, waar we weer tot de ontdekking kwamen dat er vandaaruit ook geen enkele bus zou rijden (door Allerheiligen & Allerzielen)... dan maar doorgereden tot in La Trinidad, waar ze gelukkig wel een auto vonden die hen verder kon voeren...

Tegen de middag was ik terug in Yalanhuitz en aangezien 'k de voorgaande nacht bijna niet geslapen had, nam 'k me voor om mij met een boekje in de hangmat te nestellen en daar de ganse namiddag door te brengen... maar ... Toen kwamen Estelita en haar familie toe in 't kliniekje. Estelita is een meisje van 18 jaar die zou bevallen van een eerste kindje. Alles zag er goed uit.

Toen ze aankwamen had ze vijf centimeter ontsluiting, dus het kon nog wel eventjes duren voor de bevalling op hang zou komen. Een goeie twee uren later had ze toch al 10 centimeter ontsluiting. Ik brak de vliezen en we begonnen te persen. Na een kleine twee uren persen was de baby nauwelijks gedaald... Vlotte echt niet. Toen maar in spoedtempo vertrokken naar het ziekenhuis. Ik hoopte nog dat de baby in de auto zou geboren worden.

Onderweg controleerde 'k regelmatig de harttoontjes en voelde 'k of 't babietje al wat meer ingedaald was. Baby leek ok, maar daalde niet goed in. Plots zag 'k dat de dieseltank op reserve stond. Ik die gewoon ben geraakt aan "zonder nafte vallen langs de weg", raakte toch in paniek. 's Nachts is het heel moeilijk om hier Diesel te vinden.

We passeerden twee tankstations, allebei gesloten en niemand te vinden... vreselijk!!! Estelita en haar familie bleven er gelukkig rustig bij, maar begonnen te bidden... drie minuten later stonden we voor het derde tankstation... ik tuutte en bleef een ganse tijd tuuten, tot er een man kwam met het hart op de juiste plaats en die de situatie kon inschatten (Estelita lag in de auto te kreunen van de pijn)...

Zo geraakten we uiteindelijk toch nog net op tijd aan Diesel. Rond 12u 's nachts, een half uurtje voor we in Huehuetenango zouden aankomen, was de baby goed ingedaald.

We probeerden te persen (langs de kant van de weg) en het hoofdje was goed zichtbaar... Een deel van het hoofdje was er... zou zo komen. persen persen... maar baby wilde er niet volledig uit. Harttoontjes van babietje bleven goed. Ik zou moeten knippen... misschien??? maar 't zou een ganse bedoening geweest zijn om haar een knip te geven zo in de auto, langs de kant van de weg, bij 't minimale licht van m'n zaklampje op m'n hoofd... zou een bloedbad worden en dan zou 'k zo in de auto die wonde moeten naaien... De familie zag het ook allemaal niet zo goed zitten en we besloten door te rijden naar het ziekenhuis.

Eens toegekomen op spoed, deed de dokter van dienst nog een poging om de baby te laten geboren worden in de auto, maar lukte ook niet... Estelita werd op een brancard gelegd en we vlogen met haar de bevallingskamer binnen. Ik werd de zaal uitgestuurd maar dringde aan om toch bij haar te mogen blijven en te helpen met de bevalling.

Na een paar minuten persen, duwen, trekken, .. met de hulp van 1 dokter en 4 verpleegsters, werd Estelita's zoontje geboren. Op het eerste moment dacht 'k dat haar kindje gestorven was. Babietje reageerde helemaal niet. Na wat aspireren en zuurstof toedienen begon hij zachtjes te wenen. Wat een pak van ons hart! Zo'n momenten zijn onbeschrijfelijk! Estelita vroeg me of het een jongetje of een meisje was... als het een meisje was zou ze het een Evatje worden, maar 't was een jongetje. Ik mag de naam kiezen. Heb al een paar namen voorgesteld en zij zal er ��n uit kiezen. Op de eerste plaats stelde ik Angel (engel) voor, maar bleek dat een vies ventje uit haar dorp ook Angel noemde. Ik denk dat het Lander of Stefan wordt. Lander vond ze mooi. Stefan vond ze te Guatemalteeks klinken, maar vond ze ook wel mooi... dus 'k hou jullie op de hoogte van wat 't wordt.

Estelita net bevallen, en de kleine Lander of Stefan

Intussentijd is Estelita ontslagen uit het ziekenhuis en ligt haar babietje nog op intensieve zorgen, maar stelt het wel heel goed en mag binnen enkele dagen mee naar huis. Ik blijf nog een paar dagen in Huehuetenango, waar 'k eindelijk eens probeer wat emails te beantwoorden en iedere dag een paar uren in 't ziekenhuis doorbreng.

Ik ben ook volop op zoek naar een job , voor de periode dat ik terug naar België kom (februari tot augustus). 'k Heb al bij een twaalftal organisaties en instanties gesolliciteerd, maar nog geen enkel positief antwoord. Als iemand van jullie toevallig een boeiende vacature tegenkomt, laat je 't me dan weten?

Ik dacht dat ik niets te schrijven had van deze keer... maar 'k was blijkbaar toch mis :-)

'k Hoop dat alles heel goed gaat met elk van jullie!!! 'k stuur jullie warmte & wat zon vanuit Guatemala.

liefs

eva x