2002

Hanne:

2002 was een jaar met hele mooie resultaten, ervaringen, ontmoetingen, en lang leve de mensen in Yalanhuitz en in België, jullie samen maken het nog steeds mogelijk om onze droom nog dag per dag te kunnen waarmaken, en ik denk ook een droom voor velen.

2002 was ook een jaar van vliegen en spoeteren en steeds tijd tekort, wat op de duur wel wat door woog, maar 't was wel zeker meer dan de moeite. Het was een belangrijk jaar. Het leven in liefde in Guatemala, was niet altijd meer zo sprookjesachtig als het jaar ervoor. We hebben heel veel bijgeleerd. We leerden dit jaar met vallen en op staan, trekken en duwen en vooral ook met heel veel geduld en hoop, vertrouwen en geloof! Want zoals steeds komt alles op de één of andere manier wel goed en zelfs steeds beter! Vooral met de vele steun van onze liefsten in België! 2002 x 2002 x dank!

2002 is een jaar dat voor 'leven in liefde' altijd heel bijzonder zal bijven, want dit jaar werd het kliniekje geschapen, gegroeid en op 19 oktober geboren! Ondertussen hielpen onze mamas en papas en vele anderen, met het opfleuren en is het echt supergezellig geworden. 't Is een wonder, ongelofelijk! Ook de mensen van Yalanhuitz voelen zich er al stilletjes aan thuis.

Het kliniekje: een klein juweeltje in de prachtige natuur.

Batjes

Eva:

16 november. De volgende dag met (nonkel) Jean-Marie, vake & moeke, Hantje, Nigeriaanse dokter Godwin en ik naar Yalanhuitz. De ezeltjes stonden ons in de terminal (eind van de weg) al op te wachten. Moeke was het al goed gewoon om op ezeltjes te rijden en vake zat ook veel meer op z'n gemak dan vorig jaar. Jean-marie stapt beter als wij en Godwin zag sterren, maar is er ook geraakt.

Maandag zetten we iedereen aan 't werk in het "slunsekot". We hadden de vorige week een grote camion vol dozen met kleren verstuurd naar de terminal en de mensen van Yalanhuitz hadden alles al naar beneden (Yalanhuitz) gedragen tegen dat we er toekwamen.

Per familie mocht er iemand bij ons komen, meestal de papa van het gezin, om op te geven hoeveel kinderen (& vrouwen) ze hadden, van welke leeftijd, enz... Vanzodra er een groot deel van de kleren gesorteerd waren volgens leeftijd, maakten we voor iedere familie een pakket klaar met per persoon twee kledingstukken. Hoe meer kleerdozen we opendeden, hoe onvoorstelbaarder de kleerbergen. 't Werd een echt "slunsekot"!

Nadat iedere familie hun pakket was komen ophalen hadden we nog zoveel kleren over dat we beslisten om een grote kleerverkoop te houden. We vonden het beter om de kleren te verkopen i.p.v. weg te geven, want zo hebben de mensen meer respect voor de kleren en zijn ze minder jaloers van elkaar en 't is een welgekomen hulp voor 't project.

Vake en moeke en Jean-Marie amuseerden zich nog enkele dagen in 't slunsekot met het sorteren en de voorbereiding van de verkoop, terwijl Hantje en ik consultaties deden en er één van die nachten ook nog een kindje geboren werd.

De voorlaatste nacht dat we in Yalanhuitz waren, voor we terug naar Huehuetenango zouden vertrekken, werd er ingebroken in ons "slunsekot". Ze hadden een 200 stuks mee. 't Gaf een raar gevoel, niet voor die kleren, maar wel voor 't vertrouwen...

De volgende avond hadden we een lange vergadering met de comités, de burgemeester en de politiemannen van Yalanhuitz. Ze namen het heel serieus en vonden het zelf nog erger dan wijzelf. Ze stelden zelfs voor om iedere nacht, tot we terugkwamen van guatemala-stad, elk om beurt een nacht in 't slunsekot te waken, maar dat vonden we natuurlijk niet nodig.

Zondag 24 nov. begon onze VAKANTIE!!! (...)

't Was zalig! Echt vakantie!!! Hangmatten aan 't strand, kleine zanderige kamertjes met muggenetten, zonsondergang vol hartverwarmende kleuren, op zee met een klein vissersbootje...

Ik zag dolfijnen, maar de anderen beweerden dat het zeemeeuwen waren. 't Was super de super, ginder in Monterico! Jammer dat twee dagen zo voorbij vliegen, maar toch een ongelofelijke verademing om op zo'n korte tijd "vivir en amor" en al zijn zorgen te kunnen vergeten. Vake en Moeke genoten ook met volle teugen en besloten er nog een week te blijven.

Hoog bezoek in Yalanhuitz.

1 December. We reden samen met Karen door naar Chacula. Karen is een super- enthousiaste vroedvrouw die voor enkele dagen "leven in liefde" kwam bezoeken. We bleven in Chacula slapen om de volgende dag consultaties te doen in twee dorpjes op weg naar Yalanhuitz.

's Avonds in 't donker kwamen we aan in Yalanhuitz. Er was een kindje meegekomen (samen met z'n ouders) vanuit het dorp waar we die dag consultaties gedaan hadden, om genaaid te worden. Het had een lelijke vuile wonde, die na drie dagen moeilijk te naaien was, maar 't lukte al bij al nog redelijk.

Ze waren de eerste patiënten die in het kliniekje bleven slapen. 't gaf een goed gevoel om hen een mooi kamertje met verse bedden, warme dekens, zachte matrassen, mooie badkamer, zelfgenaaide gordijntjes (moeke), nachtlampje, enz... te kunnen geven.

'k Denk dat het voor die mensen als een nacht in een 7-sterren-hotel was. 't Is zalig! Zeker voor ons. Ik denk dikwijls dat het nog veel plezanter is te kunnen en mogen geven dan krijgen...

's Nachts ging ik nog eens kijken hoe 't ging met ons patientje. Ze sliepen alle-drie vanboven op de dekens en zeiden dat het een beetje koud was. We hadden de bedden zo mooi opgemaakt, dat ze nooit hadden durven dromen dat ze ONDER die dekens mochten kruipen om te slapen. Hun ogen glinsterden toen ik hen toonde hoe ze tussen het onderlaken en het bovenlaken mochten slapen!

Container

Eva:

Volgende dag was ons patiëntje nog maar pas vertrokken toen we telefoon kregen met het goeie nieuws dat de container toegekomen was in Puerto barrios en dat hij de volgende morgen geleegd moest worden in Huehuetenango.

Met een beetje pijn in ons hart omdat we alweer moesten vertrekken vanuit Yalanhuitz en mensen die consultaties vroegen hulpeloos achterlieten, maar met veel blijdschap uitkijkend naar de container, vertrokken we een uurtje later terug naar Huehue.

Intussentijd konden we ook vake en moeke verwittigen dat de volgende morgen de container zou toekomen, dus deden ze ook al het mogelijke en bijna 't onmogelijke om naar Huehuetenango te komen (die lieve schatten).

Vake en moeke aan het werk.

De volgende morgen kregen we bericht dat de container pas in de namiddag zou toekomen... 's avonds zeiden ze ons "morgen", morgen werd overmorgen en overmorgen werd overovermorgen...

Vrijdagmorgen om zeven uur kwam hij uiteindelijk toe. Waaaw, t is super, zo groot, zoveel, zo ongelofelijk De medicijnen, het medisch gerief en ook de schilderijen van vake, confituur van moeke en vele lieve verrassingen van vriendinnen en zussen en cuniado, zo´n rijkelijke Sinterklaas hebben we van ons leven nog niet meegemaakt!

De daaropvolgende week hielden we met de grote hulp van vake & moeke, mama & papa, fransisca & tante magda, een grote slunsekot-uitverkoop. Eerste dag alles aan 1Q (5fr) per stuk, volgende dag 1Q voor 2 stuks, daarna alles gratis... ´t was ook echt een ganse belevenis. prachtig om de blije gezichten te zien en om de mensen zo te zien opgaan in hun zoektocht naar ´t mooiste, ´t warmste en ´t beste...

Ook heel leerrijk voor ons om te zien hoe mensen in elkaar zitten, want heel veel mensen kunnen niet tegen die weelde en doen dan ook al het mogelijk om iets mee te nemen. We waren heel strikt in onze regel dat ´wie probeert te stelen, mag niets meer kopen´.

In het begin kwam dat soms heel hard over, zeker ook voor vake en moeke, mama en papa die medelijden kregen met degenen die triestig vertrokken zonder iets... ook wijzelf hadden er hartzeer van, maar eerlijk is eerlijk. Een man die een beertje verstopt had onder zijn jas zei "maar ik vind het zo mooi!" Mijn hart brak en ´k wilde het veel liever zo aan hem geven, maar dat gaat nu eenmaal niet.

Af en toe keken we toch eens heel bewust de andere kant op om te doen alsof we niet zagen hoe kleine kindjes van een jaar of drie, hun bemodderde kapotte schoentjes uitdeden en stilletjes verwisselden voor een paar spliksplinter blinkende belgische schoentjes, en dan stiekem naar buiten glipten...

Kerst in El Salvador

Eva:

De tijd vloog voorbij en het afscheid van vake en moeke kwam vlugger dan we het wilden! 19 december waren vake en moeke en ik een dagje alleen ons drietjes. Ook al voelden we ons alle-drie enorm gespannen voor 't afscheid maakten we er toch nog een mooie dag van en genoten van iedere seconde dat we nog samen waren.

Dezelfde avond vertrokken vake en moeke al en bleef ik alleen achter (...) Ik haat luchthavens en vooral "afscheid"!!! Ik heb er echt een hekel aan!!! Nu gelukkig waren de volgende morgen Hantje & co terug bij me en hadden we de mooie vooruitzichten van "kerst in El Salvador"!!!

In El Salvador gingen we een belgische vrouw, Mia Vercruyse, bezoeken. Mia woont reeds 18 jaar in El Salvador en werkte eerst in een vluchtelingenkamp in Honduras (voor Salvadoreense vluchtelingen).

In dat kamp is ze gestart met een muziekgroep. Mensen die in het kamp verbleven speelden muziek om het er ietsje vrolijker te maken en vooral om anderen bewust te maken over hun situatie, de politiek, de oorlog, educatie...

Met een groepje van zes mensen is ze een muziekschooltje gestart in Morazan (El Salvador) bij de terugkomst van de vluchtelingen uit Honduras naar eigen land (1994).

Al het verschrikkelijke wat ze meegemaakt hebben is nog zo dichtbij in hun leven van iedere dag. Hun muziek heeft me heel erg geraakt. 't Is ontroerend mooi als muziek en de teksten hebben zoveel diepgang.

Mia Vercruysse met de leden van de muziekgroep Morazan.

Onze vier dagen kerstvakantie waren we constant bij Mia en de muziekgroep "Morazan". 't Was echt plezant om op te staan en te gaan slapen met life-muziek, om de toffe mensen van de groep te leren kennen en om te genieten van de Salvadoreense zonnestralen op onze spierwitte kuiten. Het deed zo´n deugd om met Mia te babbellen en elkaar zo goed te begrijpen in alles, doordat we met enorm veel gelijkaardige ervaringen zitten.

Het meest relaxerende van onze korte maar o zo mooie vakantie, was dat we NIETS van "verantwoordelijkheid" hadden, want die weegt soms heel zwaar: verantwoordelijkheid tegenover de patienten op de eerste plaats, maar ook tegenover andere mensen zoals de burgemeester en de comités in Yalanhuitz, de dokters in Huehuetenango, bezoek,... Nu lag alles voor eventjes in handen van Mia en dat gaf ons zo´n vrij en gelukszalig vakantiegevoel!

'k Wens ieder van jullie een jaar vol leven in liefde toe!!! Alle goeds en vrede in je hart voor 2003!!!

UNIDOS eva xxx

We verlangen echt tegen 4 februari om terug op vlaamse bodem bij jullie te zijn... 2002 warme groetjes, warme knuffel, en tot een klein beetje later é!

Liefs Hannexxx