Brieven uit Yalanhuitz

1 juli 2003

Zomer in Guatemala

Eva:

Hola belgitas

Weer een maand gevuld van "vivir en amor"-avonturen achter de rug. (...) Er is deze maand weer zo ongelofelijk veel gebeurd dat ik er alleen de belangrijkste dingen zal uithalen om jullie van te laten meevoelen.

Eind vorige maand zijn Deborah (vriendin met wie we tropische geneeskunde studeerden) & Bart (haar vriend) en Geert toegekomen. 3 juni vertrokken we samen naar Yalambojoch, om de volgende dag in twee andere dorpen consultaties te doen. Niemand van hen had zich aan zo'n stevige bergopwandeling verwacht, waardoor we een beetje sufferig toekwamen en Deborah erg duizelig werd en moest neerliggen... Wij vragen ons dikwijls af hoe het toch komt dat we dikwijls zo moe zijn en weinig krachten hebben, maar met ons bezoek krijgen we er meer vertrouwen in dat het normaal is.

Consultaties gedaan en daarna naar Yalanhuitz. Ik zou Deborah, Bart, Geert en Hanne in Yalanhuitz afzetten en dan volgende dag terug naar Huehuetenango rijden om er Juan (patiënt die vorige maand werd geopereerd) op te halen. We kwamen redelijk laat toe in Yalanhuitz en ik rekende er een beetje teveel op dat het niet zou regenen de komende nacht, zodat ik wel weg zou geraken met de auto. Intussen kwamen er nog een aantal mensen voor consultaties, o.a. Matias, een jongen van 12 jaar die zijn voetje gebroken had. Morgen zou ik met hem en zijn papa naar Huehuetenango vertrekken.

Angel

Avontuur in de regen

Eva:

5 juni. De ganse nacht op mijn ongemak gelegen, aangezien het stortregende. Ik vervloekte mezelf waarom ik niet de vorige avond nog vertrokken was, want de modder heeft minimum 4 uren nodig om op te drogen, voor we erdoor geraken met de auto. 's Morgens bleef het regenen. Ik voelde me schuldig voor 't feit dat Juan in Huehuetenango uit het ziekenhuis ontslagen zou worden en ik er niet zou staan... Gelukkig hebben we een heel goeie vriendin in Huehuetenango, Mariela, die goed voor Juan zorgde.

Rond drie uur in de namiddag durfden we het erop te wagen naar de terminal te rijden. De werkers van de weg zeiden dat we met onze auto niet boven zouden geraken, maar dat ze ons wel zouden helpen en vooruittrekken als we problemen hadden. Aangezien ik niet graag alleen rondreis, vertrok ik met een volle auto mensen van Yalanhuitz en Matias met zijn voetje.

Op een bepaald moment was de helling nogal spannend en het eerste waar ik aan dacht was "bidden dat we er veilig en wel zouden geraken", maar aangezien ik me zodanig moest concentreren op de weg kon ik nauwelijks een gebedje doen. Zonder er bij na te denken floepte het uit mijn mond: "hay que orar todos! Het resultaat was wonderbaarlijk, adembenemend en eigenlijk ook heel grappig. Iedereen in de auto maakte onmiddellijk een kruisteken en ze begonnen luidop door elkaar te bidden. En het hielp ons, want we geraakten goed en wel aan de terminal. We reden door, nog niet wetende waar we die avond zouden uitkomen, want Huehuetenango leek ons in eerste instantie te ver om er nog te kunnen geraken.

Rond acht uur 's avonds geraakten we vast in een file van een 60-tal auto's die niet meer verder konden, doordat een deel van de weg weggespoeld was en er allemaal stenen en modderblokken naar beneden rolden. We hadden ons al gezellig geinstalleerd in de auto met de zetels naar achter, zodat we daar zouden slapen, maar we waren bij de enkele gelukkigen die dankzij onze 4X4 en wat modder-rij-ervaring er toch door geraakten.

Patiënten

Eva:

6 juni. Met Matias en zijn papa naar het ziekenhuis voor zijn voetje. Om zes uur 's morgens kwamen we toe bij de spoedgevallendienst en rond de middag mochten we vertrekken. Het voetje van Matias was gebroken en ging in het gips en de wonde die hij had was ferm geinfecteerd. Eigenlijk moest hij voor drie dagen opgenomen worden in het ziekenhuis, maar uiteindelijk kon ik toch bekomen dat hij bij ons opgenomen mocht worden. 's Middags werd ook Juan ontslagen uit het prive-ziekenhuis waar hij geopereerd werd. Een gans pak van mijn hart toen ik wist dat we de volgende dag met de patiëntjes konden terugkeren naar Yalanhuitz.

7 juni. 's Morgens vroeg vertrokken naar Yalanhuitz. De gebeden hadden geholpen, de weg was droog, dus konden we gemakkelijk tot in yalanhuitz rijden met de auto. Eindelijk een zorgeloze nacht, waarin ik nu zelfs kon genieten van stortregens...

De daaropvolgende dagen gingen Hantje en ik elk om beurt naar een dorp om er consultaties te doen, en bleef er altijd iemand in Yalanhuitz, aangezien Deborah ons veel kon helpen met de consultaties in de dorpen. Dat maakte onze maand veel lichter qua werk! De jongens gingen ook meestal mee naar de dorpen waar we consultaties deden. Ze maakten veel grapjes en fleurden ons leven op. Hoewel ze elkaar voordien nog niet kenden, pasten ze perfect samen en waren enorm op elkaar afstemd om ons te doen lachen... De ganse maand was een echte lach-therapie voor mij en heeft me enorm veel deugd gedaan.

14 juni. Opleidingsdag voor de vroedvrouwen en gezondheidswerkers. Herhalingsles en testje gedaan. Ik blijf er nog altijd van achterover vallen hoe weinig algemene kennis de gezondheidswerkers hebben, maar ze blijven gemotiveerd om bij te leren en da's 't belangrijkste!(...)

15 juni. Zondag, rustdag! We vertrokken met z'n allen (Bartolo, Gerardo, Deborah, Hantje & ik) naar Chacaj een dorp waar er een prachtige rivier is met azuurblauw water & vissen & tropische warmte... Toen we klaarstonden om te vertrekken wilde de motor van de auto niet starten. Platte batterij. Zelfs met elektrische zaken worden we hier "geslaagde foefelaars". We verbonden de batterij van Kiki (Jeepje) aan de zonnepaneel-batterijen en dat lukte wonder-boven-wonder-wel! Na een half uurtje konden we vertrekken. We genoten enorm van onze zondagsrust! De mannen maakten een visdraad en beloofden ons 's avonds te kunnen verwennen met lekkere riviervisjes (waar niets van in huis kwam) en wij zwommen, genoten van de zon & kletsten zoals alleen vrouwen dat kunnen.

Maandagmorgen 16 juni namen we afscheid van Hantje & Deborah die 10 dagjes op welverdiende rust vertrokken (zie verder). Bartolo (vriend van deborah), gerardo & ik keerden terug naar Yalanhuitz.

In de namiddag werden alle kindjes onder de 6 jaar gewogen. 'k Was blij met de grote hulp van Gerardo en Bartolo, en vooral met hun grote gave om er altijd en overal een gezellige bedoening van te kunnen maken. Ondanks alle babyhuilkreten slaagden ze daar nog steeds tenvolle in. Vroeger kregen we mais, soyabloem, linzen, olie en melkpoeder van het ministerie van de gezondheidszorg, maar sinds twee maanden hebben ze geen meer, dus werken we nu samen met een andere organisatie (CADECO) die ook kindjes weegt en voedingssupplementen geeft aan de gezinnen van ondervoede kinderen. Er zit een klein beetje verbetering in, maar er is nog een lange weg te gaan!

Intussen hadden we ook nog altijd twee patiënten die opgenomen waren bij ons in het kliniekje. Ze zorgden wel voor sfeer. Ze lagen samen in een kamertje en ik had de indruk dat ze wel genoten van hun zachte bed, licht, mooie gordijntjes, ... alles even zacht, mooi en netjes. Juan, die geopereerd werd aan de prostaat, moest een week bij ons blijven. Matias, met zijn voetje, moest normaalgezien ook een weekje blijven, maar wou daarna nog een week langer blijven. Wij vertroetelden hem een beetje, waardoor hij misschien wat meer aandacht kreeg dan thuis (tussen alle andere broertjes & zusjes). Hij maakte mooie tekeningen voor ons en leerde ons zinnetjes en liedjes in Q'anjobal (één van de plaatselijke dialecten).

De plaaster van Matias was gemaakt met een gat erin, zodat we de wonde nog konden verzorgen. Na tien dagen zag de wonde er zo goed als genezen uit, maar plots ontdekte 'k dat zijn voetje onder die wonde, onder de plaaster, erg gezwollen was. Met de hulp van de jongens & hun zaagjes & zakmessen, kregen we de plaaster eraf. Zijn voetje zag er vreselijk lelijk uit met onder de plaaster een 10x grotere open wonde dan de oorspronkelijke wonde die hij had! De medicatie die ze in het ziekenhuis hadden voorgeschreven hielp naar mijn mening niet genoeg, dus ben 'k een veel zwaardere behandeling gestart en besloten we om met Matiasje eind van de maand terug naar het ziekenhuis te gaan. We gaven hem een nieuwe plaaster, maar doordat hij zo'n grote wonde had, moest er zo'n groot deel vrij blijven, dus werd het een artistieke gips met houten latjes, kartonnetjes erin verwerkt om voldoende steun te kunnen geven. (...)

... en Angelina

Bevalling

Eva:

Donderdag 19 juni werden we wakker gemaakt door een man die kwam zeggen dat zijn vrouwtje erg ziek was. Na wat uitvragen begreep ik dat er een bevalling in aankomst was. Toen ik er aankwam zag ik dat het de mama van Pascual was die zou bevallen. Pascual is het jongetje die geboren is op 20 oktober (de nacht voor de inzegening van het kliniekje), de zeer moeilijke stuitbevalling voor wie het zich nog herinnert...

Catarina (mama) had nu alle tekenen van zwangerschapsintoxicatie. Erg gezwollen voeten en handen, en een veel te hoge bloeddruk. Ze had een goeie 5 cm opening. Maar aangezien het een 11-de kindje was, durfde 'k toch niet te lang weg te gaan. 'k Ging vlug terug naar het kliniekje om valium en een boekje van HOOP te halen. De valium voor het geval ze stuipen zou krijgen & het boekje van Hoop om mezelf een beetje rustig te houden indien het nog enkele uren zou duren. De vrouwtjes in Yalanhuitz zijn erg verlegen. Ze bevallen steeds met hun corte (wikkelrok) nog aan & normaalgezien is er nooit een man aanwezig bij de bevalling. Gerardo was intussen ziek geworden van de Tamales (typische feestgerecht) die we de avond voordien kregen van Candelaria. Bartolo kwam na een uurtje eens kijken hoe 't vlotte met de bevalling. Van achter een plastieken afscherming hielp hij meetellen bij het persen van Catarina. Gewoon al weten dat ik er niet helemaal alleen voorstond gaf me rust. Tegen de middag werd er een prachtig & volmaakt nieuw leventje geboren! De spanning die op zo'n moment van je afvalt kan ik niet beschrijven, evenals het overweldigende geluk die zowel de mama als ikzelf op zo'n voelen... (...)

Donderdagmorgen 27 juni vertrokken naar Huehuetenango, waar ik Hantje, Deborah, Bart en Geert terug zou zien. Aangezien 'k niet graag alleen rijd, was 'k er dankzij de goddelijke voorzienigheid weer in geslaagd de auto vol te krijgen met leuke mensen die me vergezelden. In Soloma hadden we een accidentje. Een grote vrachtwagen nam zijn bocht te kort en zat tegen ons, waardoor we plots een paar meter opzij geduwd werden en er een eerste blutsje in Kiki is... Ik besefte niet goed wat er gebeurde en de chauffeur van de camion merkte er nog minder van, tot ik begon te tuuten. Gelukkig ging het allemaal zo traag en zachtjes dat de schade niet te groot is. Die buil kunnen ze er naar 't schijnt wel gemakkelijk uitkloppen. De chauffeur wou ons niet betalen wat we vroegen, hij bood ons na lang discussiëren 100Q (550 fr), zijn t-shirt en zijn broek aan... Al bij al toch maar beter met tussenkomst van de politie. Hij betaalde zijn 300Q wat meer voldoende zou zijn om de bluts te herstellen.

Met vertraging, maar gezond en wel aangekomen in Huehuetenango. Al heel snel Hantje (met mooi bruin vakantiekleurtje) en de anderen tegengekomen. Direct naar de spoedgevallen van het nationaal ziekenhuis gegaan met Matias & zijn papa. De dokter wou de wonde niet bekijken en was kwaad omdat we de gips er voor tijd afgehaald hadden (hoewel we er een nieuwe hadden aangedaan, 1000 x mooier gefixt dan de vorige!). Volgende morgen om 6u30 moesten we terug gaan.

Na uren wachten op een consultatie was het resultaat dat de gips eraf mocht en de ze de wonde moeten wassen met water en zeep. Ze lieten Matias gaan met zijn open wonde, zonder verbandje, niks... Daar stond hij op straat met zijn vuile open bloedende wonde! Gelukkig hadden wij vanalles en nogwat mee in de auto om zijn voetje te verzorgen. Tegen de middag vertrokken Matias & zijn papa terug naar Yalanhuitz.

Zaterdagavond kwam Christian toe in Huehuetenango. Christian is een student geneeskunde (5°jaar), die voor 2 maanden komt stage doen bij ons! Hij ziet er een zeer goeie hulp voor ons uit! Zaterdag vertrokken Deborah en Bart terug naar Yalanhuitz en de volgende dag ook Christian. Wij waren gepland nog enkele dagen in Huehuetenango te blijven om nog wat dozen met gerief van de derde container te openen en te ordenen. We zijn nu nog onze laatste dag in Huehue.

Morgen vertrekken we terug. We gaan eerst naar Gracias a Dios, een dorpje aan de grens met Mexico, om er een nieuw visum te krijgen voor drie maanden. Daarna rijden we door naar Yalambojoch om de volgende consultaties te doen in 2 dorpen. Tegen donderdagavond zijn we terug in Yalanhuitz voor een ganse maand.

Hopelijks gaat alles heel heel goed met elk van jullie! Mijn gedachten keren nog heel vaak terug naar de mooie twee maanden in België...

Dikke zoen voor elk van jullie en hou jullie heel goed.

Eva

Wat onzeker voor de camera ...

Er even tussenuit

Hanne:

Ola hola mis quieridos amigos,

Alles goed met jullie? 'k Hoop het van harte! Voor velen van jullie is de vakantie gestart hé. Waw, wat een zalig gevoel, zal dat wel zijn. Geniet er zeker maar goed van! Mmm, als ik eraan denk, de batjes in Roeselare, de parkconcerten, de terrasjes op de Grote Markt, de 11de en 21ste juli, 't vertrekken en het thuiskomen van vrienden en familie op ‘congé’.

Hier voor mij is het aan de ene kant altijd vakantie, omdat ik leef in zo’n droomomgeving van natuur, cultuur en vriendelijke mensen. Als we op Halcoontje, door de bergen in ’t zonnetje stappen, af een toe stralende mensen tegenkomen, is 't echt wel het pure vakantiegevoel. Ook als we bij de mensen thuis mogen komen, in hun kleine houten huisjes met kampvuur, van hun zo ‘andere’ dagelijkse leven mogen delen, de glimlachjes en 't gegiechel van de kindjes, 't steeds onderweg zijn, 't gevoel te kunnen en mogen helpen, en nog zoveel meer.

Maar soms is 't voor mij een beetje teveel de laatste tijd. 'k Ben altijd moe, nog steeds niet uitgerust van ’t jaar ervoor en de drukke periode in België, de constante verantwoordelijkheid, het dag en nacht paraat te willen staan voor vanalles en nog wat, 't ziek zijn hetgeen zoveel energie weg neemt. En zo ben ik er vorige week eens tussenuit getrokken, samen met Deborah. Evatje bleef in Yalanhuitz voor de consultas, samen met Bart en Geert, het komische duo. Debora was ook een grote steun voor ons, en kan al goed overweg om met haar handen en voeten zich verstaanbaar te maken bij de mensen wanneer ze ook consultas deed. Voor ons deed het ook eens deugd om terug wat jeugd, van ons eigen land rond ons te hebben. De plaatselijke jeugd in Yalanhuitz is ook heel tof en vriendelijk en grappig, maar toch is het anders. Er is zo’n groot cultuurverschil. Echte diepe gesprekken, en uitwisselen van gevoelens is soms moeilijk. (...)

Samen met Deborah ben ik naar Roatan geweest, een eiland van Honduras. 't Was een lange tocht om er te geraken, maar uiteindelijk was het zeker meer dan de moeite waard! (...) Daar heb ik wat kunnen rusten, genieten, en zeker veel energie opgedaan. Ik heb me ook het één en ander voorgehouden om er in de toekomst wat beter tegen te kunnen. (...) Nu zijn we opnieuw allemaal samen, maar het blijft moeilijk: alweer hebben we last van buikkrampen en diarree en geen zin om te eten. Maar 'k ben niet de enige, alleen Bart blijft goed overeind.

Geniet van de vakantie, geniet van elkaar en altijd zijn jullie heel dicht in m’n hart! Want steeds sta ik stil bij ’t geluk dat we hebben!!! En ben ik dankbaar uit ’t diepste van mijn hartje dat we hier samen mogen zijn, en kunnen helpen op deze wondere plaats, bij deze wondere mensen en met zovele wondere mensen achter ons als enorme steun! Enorme dank!!! We voelen en weten dat “leven in liefde” ook in België door jullie verder bloeit, wat we ongelofelijk mooi vinden!

Heel veel liefs en dankbare groetjes, Hannexxx