Juni 2004

Start van het vierde werkjaar

Maandag 7 juni 2004

Hanne:

Hola hola Belguita,

Hier zijn we dan opnieuw... in Guatemala!

Eigenlijk had ik er niet veel bij stil gestaan, en zeker nu ook niet in die laatste verdrietige week! Steve, een hele goeie vriend van ons, is vorige zondag gestorven! Het is een verschrikkelijk gevoel om een vriend te verliezen! Zo moeilijk te aanvaarden... Steeds meer en meer komt het besef nog groter, hoewel dit vanaf het begin al groot was! O zo jammer, k zal hem o zo veel missen! En toch vertrouwen we erop dat dit Steve zijn levensweg was, en dat hij nu de rust en vrede zal vinden die hij zocht! Steeds zullen we hem heel dichtbij blijven voelen en dankbaar zijn voor de vele mooie herinneringen! Stievieboy, die altijd o zo vriendelijk en behulpzaam was! Je bent nu iedere seconde in mijn gedachten, soms met tranen en soms met een glimlach. Nu ben je hier met me mee in Guatemala en kan ik je dat o zo andere, wonderlijke land met je delen...

Ja, toch doet het me wat, terug opnieuw hier toe te komen! Eerst op de tanden bijten om veilig door het drukke, akelige centrum van Guatemalastad te geraken! Maar het ging vlot, we hadden zelfs plezier toen we geplet zaten tussen al onze valiezen en rugzakken, en de deur van die te kleine taxi bijna niet dicht kregen... We mochten in het klooster slapen in Guatemalastad, waar we de voorbije maanden onze auto hadden mogen in bewaring geven. Deze morgen bezochten we dan Andreas in zijn hotelletje in zone 1. Andreas is de Duitse dokter die 2 maanden gewerkt heeft in Yalanhuitz, terwijl we in België waren. 't Deed deugd om terug de verhalen van de mensen van daar te horen... Ook besefte ik opnieuw, dat dit toch een hele hele andere cultuur is, en dat we eigenlijk al veel hebben ondervonden, i.v.m. de omgang met de mensen. (...)

Daarna reden we richting: Panajachel! Onderweg, eerst terug in het drukke verkeer, in onze stofferige "o zo grote pick-up", maar eens de stad uit, terug verwonderd van de O zo mooie bergen, paserend langs die kleine mooie indiane-mensen in hun prachtige kleurrijke kleren... Een prachtig beeld is dit, maar t gaf me ook een beetje triest... de sukkeltjes, zo moeten sleuren met al dat hout op hun rug, langs voortzoevende autos en gek-rijdende chikkenbussen met pikzwarte uitlaatgassen... Verschillende dronken mannen in een bolletje gekruld, of op hun langde langs de kant van de weg in een zwijm liggend...

In Panajachel zagen we Wiliam terug, 1 van de twee broers die we vlak voor ons vertrek naar België leerden kennen. Ze speelden prachtige muziek in een restaurantje, en zijn nu van plan om voor ons te zingen de komende dagen in Yalanhuitz...

Straks vertrekken we naar Huehuetenango, waar we onmiddellijk vergadering zullen hebben met dokter Fisch. Ik denk dat we in Huehue er echt wel weer zullen moeten in vliegen, want er is nog vanalles te doen en s avonds hebben we ook ONG vergadering en er moeten enkele belangrijke zaken besproken worden. We plannen om dan dinsdagmorgen 8 juni te vertrekken naar Yalanhuitz! Dat zal pas spannend zijn!

Een weekje Ohio

Eva:

Op 28 mei waren we eigenlijk al vertrokken van België, maar hebben een tussenstop van een week, gemaakt in Ohio, Cleveland. Daar waren we uitgenodigd bij dokters die in januari bij ons in Yalanhuitz hadden gewerkt. Meestal verbleven we bij dr. David, maar ook bij Jennifer en Rakhee.

Bij dokter David 'Wonder', zijn dochters en Rakhee

Ohio is een interresante ervaring voor ons. 't Zijn keer op keer echte Beverly Hills-toestanden. Grote huizen, in iedere kamer TV, stereo en computer; veel badkamers en in de meisjeskamers overdreven veel meisjesspullen; bomvolle frigo's, supergrote borden eten; sjmink en korte rokjes, zwembaden en brobbelbad... Zelfs de ziekenhuizen zijn overweldigend groots & overdreven luxe. Je zou er eigenlijk bijna ziek van worden...

Gisteren zagen we een bevalling. 't was interesant om te zien, maar 'k zou liever thuis bevallen dan in zo'n gesofistikeerd milieu.

Vanavond een laatste bad voor dit jaar en morgen naar Guatemala. 'k Verlang zo om terug in Yalanhuitz te zijn. Eigenlijk was het niet zo'n heel goed idee om vlak na Belgie naar hier te komen, want afscheid nemen is zo moeilijk en het maakt het veel gemakkelijker als je daarna seffens in een andere thuis terecht komt, maar nu hangen we er zo wat tussen rond te dwalen in een wereld die absoluut de onze niet is.

'k mis jullie, maar haal zoveel kracht uit de prachtige voorbije twee maanden.

Hanne & Eva:

In afwachting om meer te kunnen vertellen over het echte "vivir en amor" leven, alvast heel veel liefs en groetjes

Te cuidas mucho!!! Con cariño, Hanne & Eva x x x