Brieven uit Yalanhuitz

Januari 2005

Droevige start van het nieuwe jaar

Eva:

Het jaar is alweer droevig begonnen. Maandag 3 januari is Caño Alonzo gestorven. Caño is een man van ongeveer 80 jaar, die sinds korte tijd ziek was. Caño en zijn vrouwtje hadden zich een viertal maanden geleden tot het katholieke geloof bekeerd en zijn drie maanden geleden getrouwd in het kerkje in Yalanhuitz.  Het was een heel mooie, persoonlijke en emotionele trouwmis. Ze beloofden hun trouw aan elkaar, na een 11-tal kinderen en ontelbare klein- en achterkleinkinderen en een 60-tal gelukkige jaren samen.  Nu zo kort erna, is hij gestorven.  Iedereen was triestig om z'n dood, maar opgelucht over 't feit dat hij toch met een "geloof" gestorven is.   

Diezelfde dag gebeurde er weer iets heel triestigs.  Petronatje is die dag gestorven.  Petrona is een kindje van bijna 2 jaar.  Ze was gehandicapt en erg ziek.  We hadden de ouders vroeger reeds vele keren (zelfs de week voor ze stierf nog) proberen te overtuigen om met ons mee te gaan naar het ziekenhuis. Tevergeefs... 

Waarom, waarom, is het eerste wat door m'n hoofd gaat bij 't horen van dit triestige nieuws. Ik troost me bij de gedachte dat ze verlost is van heel veel lijden. Haar ganse leven is een lijdensweg geweest.  Ik bid tot God, alle engelen en goede krachten van Moeder Aarde, dat Petrona nu verlost mag zijn van alle pijn. 

's Avonds waren we uitgenodigd op de nachtwake voor Petronaatje.  Heel triestig!!!  Door haar mentaal en lichamelijk anders zijn dan andere kinderen, voelde 'k dat er niet veel mensen echt dicht met haar verbonden waren.  Er werd gelachen en de sfeer was heel luchtig.  Maar de ouders waren weggezonken in hun verdriet en schermden zich af van alle anderen.  De mama van Petronatje zat in een klein hoekje in de kamer te huilen, zo moederziel alleen. 

Bezoek

Eva:

Op 11 januari kwamen moeke en Ria toe in Guatemala-stad.  Diezelfde dag was de weg tussen Huehuetenango en Guatemala-stad afgezet door grote opstanden ... en terecht.  Duizenden mensen moeten van hun grond en worden overgebracht naar Peten (landstreek in het noorden van Guatemala nvdr.), omdat ze mineralen en goud willen halen uit hun gronden. 

De voorbije dagen kwamen de eerste grote machines om alles plat te smijten.  De mensen kwamen in opstand en zijn bereid hun leven te geven voor hun nakomelingen!!!  In Solola werden die dag drie politieagenten vermoord nadat er twee onschuldige indigenas werden doodgeschoten door het leger, de president stuurde duizenden militairen en agenten naar ginder, een bus werd in brand gestoken, de weg lag vol brandende autobanden, enkele politiewagens werden uitgebrand.

Gelukkig kon ik er veilig en wel nog net op tijd geraken via een andere weg.  't Deed zo'n deugd om moeke na een lange 7 maanden terug te zien!!!  We sliepen één nacht in Antigua en kletsten nog uren aan een stuk...

Op 14 januari deden Canadese dokters die bij ons op bezoek waren een 30-tal oogconsultaties.  Ik vind het altijd zo ongelofelijk als je mensen ontdekt die bijna niets meer zien, die dan een bril krijgen met glazen van bv. -4 en van de 1 op de andere dag terug kunnen zien!  Hun ganse wereld verandert op slag.  Velen van hen waren er zich zelfs niet echt van bewust dat ze niet genoeg zagen... Meestal klagen ze gewoon van hoofdpijn.

Bezoek van de oogarts

Op zaterdag 15 januari kwamen er drie studenten geneeskunde van Ohio (USA) toe. Ze vlogen van Guatemala-stad rechtstreeks naar Ixquisis (tien min. van Yalanhuitz).  Eigenlijk zouden ze toekomen samen met David Eberlein (dokter), Rakhee (dokteres) & Alex (oogarts), maar hun bagage was niet toegekomen.  De drie dokterstudenten Julia, Marcia en Kate doen bij ons stage voor een vijftal weken. 

Op zondag kwamen David, Rakhee en Alex toe.  David was er voor de derde keer en bleef voor 2 weken in Yalanhuitz.  Rakhee en Alex bleven 1 week.  We verveelden ons niet.  Moeke en Ria waren onze vaste keukenploeg en de anderen deden veel consultaties.  Aangezien gans de Amerikaanse groep niet zoveel Spaans sprak, speelden Hantje en ik constant voor tolk.

Juana

Hanne:

Die week startten we dus een intensieve consultatieweek en alles verliep rustig tot de woensdag in de namiddag Juan in paniek naar het kliniekje kwam en ons vertelde dat zijn vrouw een kindje aan het krijgen was, maar het handje er eerst uitkwam.

Ik vloog naar de consultatiekamers om de bevallingsrugzak te halen en dokter David op te trommelen en al snel waren we bij Maria. Het was haar 6de kindje en steeds had ze haar kinderen heel alleen laten geboren worden. Toen ik snel onder haar rok keek, zag ik inderdaad het handje en toen ik het aanraakte kneep het in mijn vinger… een moment dat ik nooit, nooit meer zal vergeten.

De navelstreng was er jammer genoeg met een lus ook uit gegleden en dokter David probeerde die terug te duwen samen met het handje en liet Maria enkele keren goed te laten duwen om het hoofdje dat vast zat in het geboortekanaal en zo ook het kindje er trachten uit te krijgen...

Maar, dit was jammer genoeg teveel voor het kindje, want achteraf bleken er geen harttoontjes meer te zijn in de navelstreng die er toch steeds weer uitgleed.

Het was al laat in de namiddag, maar we probeerden toch vliegensvlug Roberto te bellen, en wonder boven wonder, hij was juist in de buurt met zijn vliegtuigje en kon in 10 minuten in Ixquisis landen.

Maria was heel, heel sterk. Ze riep haar andere kinderen bijéén en gaf hen instructies voor de komende dagen terwijl zij naar het ziekenhuis zou gaan. De kindjes begonnen alle vier te wenen, en ik kon mijn tranen ook niet meer tegenhouden. Maar we moesten vlug verder.

Maria moest opstaan, een deel bergop te voet gaan tot waar we met de auto konden rijden en samen met haar man Juan, Eva en dokter David reden we snel naar Ixquisis. Roberto stond ons al op te wachten. Maria had heel veel weeën en kreunde van de pijn. In het vliegtuigje, voelde ik vergeefs vele keren aan de navelstreng en het handje, maar alles was stil.

In Playa Grande, reden we met een hele oude jeep, naar een primitief ziekenhuisje, maar waar ze keizersneden kunnen doen. De verpleegsters waren heel grof en brut tegen Maria en gaven onmiddellijk Juan alle schuld.

We moesten nog een heel eind wachten vooraleer de dokter kon komen, om dan uiteindelijk de keizersnede te kunnen doen. Toen ze het kindje eruit haalden, was het inderdaad enorm blauw en grauw, en was er geen leven meer. Het was een meisje. De mama vroeg me enkele keren of het nog leefde, maar kreeg snel korte reacties van de anesthesiste dat ze moest zwijgen en stil liggen.

Ik trachtte stilletjes Maria te vertellen dat het kindje een meisje was, maar gestorven was, en gaf haar enkele handdrukken. Ik ging met het kindje mee, om het wat te wassen en aan de papa te tonen, wat ook niet gebruikelijk was in het ziekenhuis. De papa kon zijn dochtertje wat in zijn armen houden, en vertelde me dat ze het Juana zouden noemen.

Toen ik terug ging kijken naar de mama, toen ze bijna klaar waren met opereren, waren de dokters uit volle borst aan het zingen: 'son cosas de la vida...' (het zijn de dingen van het leven...). Het getuigt van geen respect voor de beleving van de mama die net haar kindje verloor. Echt ongelofelijk ... Een intriestige ervaring was dit

En ik bleef zitten met de vraag of het niet beter was geweest de mama direct een andere houding te geven, zonder dat we probeerden het handje en de navelstreng steeds weg te duwen... Zou het kindje het dan wel overleefd hebben??

Die nacht bleef ik samen met dokter David in Playa Grande in een hotelletje slapen, maar kon niet inslapen, want steeds zag ik het kleine Juanatje voor me, voelde haar knijpen in mijn vinger, en kon haar "missie" maar niet begrijpen of een plaats geven... Was dit echt de wil van God en waarom dan? Maar ... daar kan niemand van ons op antwoorden.

De dag erna brachten we je terug naar Yalanhuitz om het daar te begraven. Ik had Juanatje de hele tijd in mijn armen.

Je lichaampje, Juanatje, zag er zo mooi en krachtig uit. Je voelde zo lief en levend aan, meisje! We gingen we met jou naar je grootouders, je broertjes en zusjes om je te dopen. Je Opa Diego vertelde ons ook dat ze bij het dopen een meter nodig hadden. Omdat ik zoveel bij je was geweest en me zo dicht bij je voelde, wou ik met gans mijn hart meter voor je zijn! Bij het dopen later in de namiddag, mocht ik je opnieuw in mijn armen nemen met ook een brandende kaars, die ik dan achteraf spaarde, een roos strikje aan deed en later aan je mama en papa gaf. Ik kon mijn tranen niet bedwingen tijdens je doop! Wat vond ik het lastig dat je zo hard gestreden had om te leven, je was er zo dicht bij, en toch...

Doop van Juanatje

Juanatje, ik mocht je lichaampje in je kistje leggen, met je doeken waarop je lag, amen met een klein, lief, bruin beertje. Maar dan... werd je kistje dicht geklopt, zo hard om te horen! Je los laten doet zo’n pijn! Engeltje, Juanitatje, 'k hou van jou en je zal nu voor altijd in mijn hart verder leven! Dank je, om me dichter bij je mooie en lieve familie te brengen! Ik ga m’n best voor je doen, en voor je familie ook! Ik zaaide reeds bloemetjes voor je in een potje hier op mijn kamer, en hoop zo van harte dat het zal lukken om je grafje er mee te versieren.

Je werd begraven net na je doop, we gingen met je mee, tot bij je grafje en lieten er brandende kaarsjes achter onder een stukje golfplaat die ze voor de wind en regen zouden beschermen.

Grafje van de kleine Juana

Container

Eva:

Donderdag 20 januari kwam de vierde container toe!!! Na veel telefoontjes, extra kosten en miserie was hij er... Moeke, Ria, Alex, Rakhee, David, William, Hantje en ik vertrokken dinsdagmiddag naar Nenton om er de container in ontvangst te nemen.

Om 7u ’s avonds kwam hij toe. We gingen eerst wat eten en begonnen daarna de container leeg te maken. We maakten een lange ketting, want de container kon niet tot aan de deur van de opslagruimte worden gebracht en de opslagruimte lag op de eerste verdieping van een huis.

Aanvankelijk waren we met z’n zessen, maar al heel snel kwamen er een tiental jongens en een oud vrouwtje ons helpen. Ook de chauffeur en zijn kindjes hielpen mee. ’t Was een plezante sfeer en het ging heel snel. De vijftig potten confituur van vake en moeke, de salami, kaas en badproduktjes van mama, de tonijn en appeljenever van birietje, kussens van Juana Maria & Christiane en de lekkestokken van Filiep & Mieke werden onmiddellijk aan de kant gezet en namen we de volgende dag al mee naar Yalanhuitz... Bedankt daarvoor! De rest van wat in de container zat, blijft een verrassing en zullen we nu beetje bij beetje ontdekken! Spannend en heel leuk.

De langverwachte container!!!

Juan

Hanne:

Zaterdag 29 jan. Gisteren is Juan, een jongetje van 8 jaar uit Yalanhuitz, op consulta gekomen voor een abces op zijn rechterelleboog. Hij kreeg een penicilline spuit en zijn wonde werd verzorgd. Maar nu, een dag later, stond hij helemaal in rode bubbels en gans zijn arm was enorm opgezwollen. Hij kreunde het uit van de pijn, voor hij een spuitje kreeg om zijn pijn wat te milderen! Eva belde onmiddellijk naar Roberto en we zouden hem overbrengen naar het ziekenhuis in Huehuetenango.

Het verdere verhaal van Juan Alonzo is erg triestig en frustrerend. Het maakt ons allemaal zo echt kwaad, omdat de papa zo koppig en eigenwijs is, en zijn kind het slachtoffer!

Eva had Magnolia (de verpleegster van de spoedgevallen) opgebeld, en die ging in haar vrij weekend naar het ziekenhuis om Juan op te vangen wanneer ze geland waren met het vliegtuigje in Huehuetenango. Er werden RX-foto’s genomen, en er werd vanalles vastgesteld waaruit bleek dat Juan erg ziek was en moest opgenomen worden. De ontsteking in zijn arm moet vanuit zijn longen gekomen zijn, want hij had een erge pneumonie en dit spreidde zich uit naar zijn arm. Er was ook sprake van een val, hoewel ze dit hier in Yalanhuitz nooit toegaven, maar alles is heel onduidelijk en verdacht in die familie.

Juan kon nog lopen en had eigenlijk genoten van de vliegtuigrit. Maar, zijn papa wilde hem niet laten opnemen in het ziekenhuis. Magnolia is uren bezig geweest met hen, en trachtte de vader ervan te overtuigen om zijn zoontje toch maar te laten opnemen in het ziekenhuis en hem intraveneuze antibiotica te laten geven. Uiteindelijk kwamen ze tot het akkoord dat ze één nacht samen in de hospedaje mochten slapen, dat ze de volgende ochtend moesten naar Magnolia bellen en zij zou hen komen ophalen en naar het ziekenhuis voeren.

Helaas! De vader had niet gebeld, en in de plaats daarvan, met de bus, samen met Juan en zijn schoondochter met haar kindje 5 uren naar San Mateo gereden. Daar is het hoog in de bergen en veel kouder. Zijn andere zoon was daar en die zou naar Amerika vertrekken en de vader wilde hem uitzwaaien.

Maar Juan... die overleefde het niet! In San Mateo stierf hij rond 9u ’s avonds.

Juan

De zus van Juan, kwam het ons de maandag morgen vertellen. Ze had telefoon gekregen van haar vader met het slechte nieuws. Hij wilde dat wij hen gingen halen in San Mateo. We waren akkoord, maar belden eerst naar Magnolia om het echte verhaal te horen. We zouden rijden (3 uur door en 3 uur terug), maar... omdat hij niet in het ziekenhuis wilde blijven, gaan we van hem een bijdrage vragen voor de vervoerskosten en de vlucht, wat samen mild gerekend een 300 Quetzal is.

Daar in San Mateo was het de situatie ook verschrikkelijk triestig. Vooral omdat er juist zo weinig respect was voor Juan die net was gestorven. Enkelen van de familie liepen er rond, maar zonder uitdrukking en vele giechelende vrouwen en mannen. Alsook toen ze met de kist van Juan eraan kwamen. Het ergste was ook dat ze, toen ze Juan in zijn kist naar onze auto droegen op hun schouders, hem half lieten vallen en dat volwassen mensen er luid stonden mee te lachen! Echt niet te geloven.

We reden voorzichtig naar huis, naar Yalanhuitz, met Juan in zijn kist in de laadbak van de auto en zijn vader en schoonzus lagen ernaast, slapend de ganse weg. Bij het toekomen in Yalanhuitz, vertrokken ze ook zonder een woord te zeggen. Maar bij het binnenrijden in het dorp, kwamen van alle kanten mensen aangelopen en in stilte hielpen ze Juan en zijn kist uit de auto halen en droegen hem naar zijn huis. In Yalanhuitz voelden we wel een menselijke, respectvolle sfeer, gelukkig.

Juan zal altijd met een intriestig gevoel bij ons verder leven. We waren niet uitgenodigd op de gebedsdienst en vonden het beter om niet te gaan, want de vader is ondanks dat we zijn familie al veel hebben geholpen met verschillende goed afgelopen operaties, steeds zo vijandig tegenover ons, en toch bleven ze op consulta komen.

De spanning in de familie zelf liep ook heel hoog op. De moeder van Juan en zijn familie gaven de vader de schuld voor de dood van hun zoon, en de vader werkte het uit op de moeder. Hij zou haar vermoorden met een machetemes. De moeder was bang en liep nog voor haar zoontje begraven was, weg uit Yalanhuitz naar haar eigen familie terug. Maar ook de zus van Juan mocht niet meer thuis terugkeren, de vader eiste dat ze nooit meer zou terugkomen en die wou er alleen blijven met zijn schoondochter!

Ja, ook hier gebeuren er waarschijnlijk ook heel wat triestige situaties binnen de houten muren van hun huizen hier

Samen op weg. Vooraan in de stoet wordt Juan in zijn kistje, naar huis gedragen

Consultas en bevallingen ...

Eva:

Maandagavond waren we uitgenodigd voor de eerste verjaardag van Elias, een kindje die ‘k hielp geboren worden en een naam heb gegeven. ’t Was echt grappig. De vader gaf ons een beetje Caña Real (sterke drank) ter herinnering aan vorig jaar, toen de moeder een halve fles van die sterke drank gedronken had, tegen de pijn... ’t Was zo spannend geweest, want ze kreeg haar kindje in totaal dronken toestand. Maar alles verliep beter dan verwacht en Elias is nu reeds 1 jaar.

Dinsdag gingen Hanne, Ria, Samira en de dokteresjes naar Mayalan om er consultaties te doen. ’t Was goed om eens alleen in het kliniekje te zijn met moeke!

Hanne:

Dinsdag 1 februari waren wij dus (Ria en Samira, Veronica en Marcia en ikzelf) aan de beurt om "vliegende verpleegsters en dokters" te zijn! Waw, waw! Roberto stelde voor om ons te splitsen en Veronica en Marcia zouden in Mayalan consultas doen en wij drie zouden naar Xalbal gaan, een dorp op een goeie 5 minuten vliegen van Mayalan.

Na de middag vlogen we naar Xalbal! Het voelde echt zo spannend en ongelofelijk aan! Daar toekomend, spraken we met de burgemeesters en snel kwamen er mensen voor een consulta. In het grote nieuwe salongebouw mochten we de consultas doen. Er waren veel te veel mensen om ze allemaal te zien en gelukkig konden we de dag erna opnieuw teruggaan, maar ook dan was er tijd te kort om iedereen te kunnen zien. Er waren geen extreem ernstige gevallen, maar het was toch heel goed dat we velen konden helpen.  

Donderdag 3 februari: Santa Rosa en Poblado. Ik ging naar Santa Rosa, maar daar kwamen niet veel mensen op consultas. Kort na de middag trok ik dan maar terug naar Yalanhuitz in de gietende regen. In Yalanhuitz aangekomen, trok ik direct naar de hoogzwangere Maria Christina die erg ziek bleek te zijn.

Eva:

Samira en ik kwamen kletsnat terug van Poblado, trokken andere kleren aan en liepen ook snel naar het huisje van Maria (voor de bevalling). Op ’t eerste zicht leek alles normaal, buiten ’t feit dat de mama veel te vroeg was beginnen persen en helemaal niet goed perste. We bleven er zeer rustig bij, erop vertrouwend dat de baby er na een uurtje wel zou zijn...

Na 1u30 afzien, zagen we dat het hoofdje niet genoeg indaalde en besloten snel met haar naar het ziekenhuis te gaan. We belden Roberto (piloot) op, in de hoop dat hij ons nog naar het ziekenhuis kon brengen, maar hij zat vast in Guatemala-stad (door de bewolking). Na de familie te overtuigen (wat niet gemakkelijk was) vertrokken we naar ’t ziekenhuis.

Het was een verschrikkelijke rit. Ik Denk dat het eerste keer in m’n leven was dat ik iemand zag met zoveel fysische pijn! Ieder putje in de weg (en er zijn er heel veel) was een echte marteling. We besloten naar Comitan, Mexico, te gaan in plaats van Huehuetenango, omdat dichterbij is (3u30 rijden) en doordat de wegen in Mexico veel beter zijn. We werden enkele keren tegengehouden door de politie (waarschijnlijk omdat we te snel reden op rechte putloze wegen). Hoewel we illegaal en op eigen risico de grens waren overgestoken, lieten ze ons snel gaan, bij ’t horen van het gekreun en geween van Maria.

Om 10u ’s avonds kwamen we toe in Comitan. Het ziekenhuis is er zoveel beter dan het ziekenhuis in Huehuetenango. De dokters waren ook veel vriendelijker en lieten haar geen uren liggen in een koele gang, maar brachten Maria onmiddellijk naar de operatiezaal. Ze vroegen ons de vader voor te bereiden op het ergste, aangezien de harttoontjes van de baby te traag waren en er veel meconium was (eerste stoelgang van baby’tje, wat een teken is van baby in nood).

Om 11u ’s avonds werd een prachtig groot meisje geboren. Ze woog 3kg 500, wat zeer veel is voor een Yalanhuiteekse baby!!! Ze moest afgezonderd blijven op neonatologie, in een couveuse en had problemen met de ademhaling, waardoor ze zuurstof kreeg.

In het ziekenhuis mochten we slapen in een slaapzaaltje voor de familie van patiënten. We waren heel gelukkig dat we geen hotelletje meer moesten zoeken, maar deden geen oog dicht die nacht!!! We sliepen met een 50-tal mensen samen in een klein slaapzaaltje met 25 harde bedden (houten planken en een soort dik deken als matras). Op 2 meter van ons sliep een hoogzwangere vrouw met weeën. Alle anderen waren patiënten of familie ervan, die om 5u ’s morgens opstonden om aan te schuiven in de ellenlange wachtrij, voor een consultatie.

Tegen de volgende middag leek het al veel beter te gaan met de baby. We mochten haar nog niet zien, maar na lang aandringen konden we de behandelende dokter overhalen een fotootje van haar te trekken met ons digitaal cameraatje. Geef toe, ze is een wonder, hé!?

Kindje van Maria Bernabe

Zondag 6 februari vertrokken Ria, moeke en ik, met een tuberculose-patiënt en een oude, bijna blinde man die een oogoperatie nodig heeft, naar Huehuetenango. We gingen op bezoek bij een paar andere patiënten die we in de loop van de maand naar het ziekenhuis in Huehuetenango of Guatemala-stad hadden gestuurd. Met Heidi (een baby’tje van 2 maanden) gaat het heel slecht. Ze is opgenomen in het nationaal ziekenhuis van Guatemala-stad. Ze heeft een grote tumor, die met de dag groter wordt en haar ganse halsje dichtsnoert. Met de andere patiënten verloopt alles goed, de meeste van hen mogen binnen enkele dagen terug naar huis.

Hanne:

Maandagmorgen 7 februari maakte Antonio Primo mij wakker (ja, reeds 8 uur) en toen ik zijn stem hoorde vroeg ik dadelijk of zijn vrouwtje weeën had! Ja, al van 4 uur deze morgen! Oepsietoepsie, vlug in m’n kleren gesprongen, de bevallingsrugzak genomen, Samira meegeroepen en op stap naar Antonio's huis.

Eulalia was stilletjes haar weeën aan het opvangen en wist dat het “ya mero” zou zijn. Dat het kindje klaar zat. Ik mocht haar onderzoeken, en voelde een puilende vochtblaas bij de contracties en volledige ontsluiting en een hoofdje die heel laag klaar zat! Waw, “primero Dios”, het zag er super goed uit! We legden alles klaar, 2 kochers en een schaar, een peertje en een navelklem, en controleerden de harttoontjes die prima waren! Ik legde me even naast Eulalia om te tonen hoe ze best goed zou kunnen persen, maar eigenlijk was dit niet zo nodig, want het was haar vierde kindje. Hun derde kindje Liliana was ook in mijn handen geboren… .

Twee keer goed persen was voldoende om het kindje eruit te duwen, een voorbeeld bevalling was dit zeker wel! Amaai, zo mooi, zo goed!! We waren allemaal héél gelukkig! Alles is goed en het kindje kreeg de naam Elia. (Antonio kwam ons om hun hulp vragen om een naam te kiezen, eerst op de kalender, maar Jackeline en Jenny en Jeroen spraken hem niet zo aan. Toen ik Elia, als één van mijn lievelingsnamen zei, klonk het onmiddellijk goed voor hem: Eso, zei hij.) Joepie, joepie!

Ik moet eigenlijk ook nog vertellen dat Roberto één van deze dagen een vlucht had van Ixquisis naar Huehuetenango om een patiënte terug op te halen en als we wilden… mochten we met hem meevliegen. Waw, dat zou wel heel handig en leuk zijn. Ik had toch mijn weekje "stad" gepland en de 3 Amerikaanse meisjes zouden met mij meekomen naar Panajachel, waar ik was afgesproken met Eva en haar ouders en vrienden.

Veronica en Samira bleven in Yalanhuitz. En zo gingen wij gisteren met pak en zak te voet naar de vliegtuigpiste in Ixquisis. Toen de mensen uit Yalanhuitz vragend riepen waren we naar toe gingen keken ze bedenkelijk bij het antwoord Huehue, omdat dit de andere kant op is… . Het was de mooiste vlucht in mijn leven! Ik mocht vliegen, maar echt vliegen! Roberto vertelde me waar ik moest op concentreren en daar mocht ik op vliegen, draaien en zo! Niet eenvoudig, echt niet, gelukkig zijn de anderen niet misselijk gekomen wanneer ik soms eens teveel wiebelde of op en neer vloog! Er waren ook wat luchtturbulenties en toen nam Roberto verder over! Wonderful!

Eva:

Nu zitten we weer aan de andere kant van het land. Zojuist zijn vake en Josiane toegekomen!!! ’t Gaf ons (moeke en ik) veel rust om na zo lang aftellen onze “schat” terug te zien!!! En natuurlijk zijn we ook heel content dat Josiane er is!!!

Zo zijn jullie weer op de hoogte van ons “leven en liefde” dat we trachten te leven… ‘k Hoop dat het heel goed gaat met jullie!!!

Heel veel liefs en eenheid! Eva x

Hanne:

Enige tijd geleden nam ik een belangrijke beslissing voor mezelf. Reeds méér en méér had ik het gevoel dat ik eigenlijk ook graag nog eens een langere tijd in België wou zijn. Dichter bij mijn O zo dierbare familie en vrienden… die nog steeds het allerbelangrijkste zijn in mijn leven. Het was geen éénvoudige beslissing omdat mijn hart altijd o zo’n dubbel gevoel heeft! Ik ben hier ook zo héél graag in Guatemala, Yalanhuitz, ik zie de mensen hier heel graag, en ben nog dagelijks echt verwonderd van de vele mooie, en ongelofelijke en soms rare of triestige taferelen die voor mijn ogen passeren. Leven in liefde is nog steeds mijn doel en droom, hier in Yalanhuitz en ik ben o zo dankbaar voor de voorbije bijna 4 jaar, die zo’n uitzonderlijke ervaringen bij me nalieten. Maar nu, zou ik graag tot het einde van het jaar in België verblijven (vanaf 1 mei), en héél graag zou ik dan in januari terugkeren...

En zo is voor ons het nieuwe jaar 2005 wel uitzonderlijk speciaal in alle opzichten, gestart.

Verder probeer ik nu nog zoveel mogelijk te genieten van alles en iedereen hier, want één ding is zeker: het afscheid in mei zal enorm pijnlijk zijn! Maar dit is pas binnen 60 dagen, en aan de andere kant verlang ik ook enorm naar het weerzien die erna komt!!!!

Tot de volgende keer. Heel veel liefs en groetjes voor jullie allemaal, hou jullie goed en geniet ook intens van alles en iedereen bij jullie!!

Adiooosss, Hanne xxx

Het centrum van Yalanhuitz bij valavond