Augustus, september 2005

Met Thomas naar El Salvador

Hola Amigos y Queridos, vandaag zondag 11 september, 3u30 in de namiddag.

Na alweer een kleine maand tracht ik alle gebeurtenissen bij elkaar te rapen en de belangrijkste op papier te zetten voor jullie en voor mezelf.

Dinsdag 16 augustus kwam Thomas toe in Guatemala-stad. 'k Was heel blij met het eerste "vriendenbezoek" van dit Guatemala-jaar! Woensdag 17 augustus vertrokken we naar El Salvador, op bezoek bij Zr. Lidia (een zustertje/vriendin die vorig jaar op bezoek kwam in Yalanhuitz, in de periode dat Thomas er ook was). Thomas kocht een wegenkaart van El Salvador, wat ik oorspronkelijk veel te duur en helemaal niet nodig vond, maar uiteindelijk wel heel handig was!!!

Blij weerzien van Thomas

Na zeven uren goed- en een dik uur misrijden, kwamen we 's avonds toe in het klooster van Cojutepeque. We werden er goed ontvangen en in de watten gelegd. We kregen elk ons kamertje. Alles even netjes en geordend en getimed. Geen telefoon van Yalanhuitz, geen patiënten, zelfs niet denken wat je wil eten, om 7u00 aan 't tafel en om 8u00 gaat elk naar z'n kamer... 't Was juist wat ik nodig had voor enkele dagen...

In 't klooster waren er twee Belgische zusters die ongeveer 35 jaar geleden, dit klooster en een ziekenhuis hadden opgestart. Twee vrouwen met een sterk karakter. Zusteroverste was mild tegen Zr. Lidia, omdat er Belgisch bezoek was en liet ons allerlei uitstapjes doen. We gingen naar de familie van Lidia, bezochten San Salvador en La Puerta del Diabolo en gingen de laatste dag met Lidia en twee andere jonge zustertjes naar zee.

We hebben echt genoten van die drie dagen kloosterleven, vandaar dat we ons bijna lieten overhalen... Zondag zouden we 's morgens al vroeg terug naar Guatemala vertrekken, maar Thomas was ziek..., tegen de middag vertrokken we dan toch en reden in één stuk door naar Panajachel, waar we 's avonds laat toekwamen. Maandag reden we door naar Huehue, waar Thomas al ietsje beter was, maar nog steeds ziek.

Dinsdag naar Yalanhuitz! 'k Ben altijd zo content terug thuis te komen in Yalanhuitz! Sabine, Barbel en Ute (drie Duitse dokterstudenten) hadden 't goed gesteld en goed hun plan getrokken in de periode da'k er niet was.

Thomas in kloosterplunje. Een nieuwe intrede?

Lucia en Thomasje

Woensdagmiddag kwam Lucia op consultatie. Lucia is een meisje van 16 jaar, die zes en een halve maand zwanger was en sinds de vorige dag veel convulsies (aanvallen) had. Haar papa was nu pas te weten gekomen dat ze zwanger was en de vriend van Lucia was ongekend... Haar bloeddruk was hoog en ze leek in een andere wereld. Ze kreeg een aanval. We gaven haar een inspuiting met valium. Een half uur later werd het baby'tje geboren. Zo plots, onverwachts. 'k Wist niet wat er gebeurde toen 'k plots een baby'tje hoorde huilen. We dachten dat hij na enkele minuutjes al zou sterven, maar hij hield zich heel sterk!

Thomasje. Pas geboren ...

Lucia was nu iets rustiger en haar bloeddruk daalde al wat. We hoopten dat 't met haar op z'n minst terug goed zou gaan, maar een half uur later kreeg ze terug convulsies (nieuwe aanval). We gaven haar opnieuw valium en 'k belde een gynaecoloog (Juan Carlos Hurtado) van Huehuetenango om te vragen wat we konden doen en hoelang die aanvallen konden blijven duren na de bevalling. Juan Carlos zei 't risico dat we ook haar zouden verliezen veel te groot was en dat we haar onmiddellijk naar 't ziekenhuis moesten brengen. Jammergenoeg zijn Roberto en Jennifer er dit jaar niet meer om patiënten met hun vliegtuigje naar 't ziekenhuis te brengen...

Sabine ging met me mee om Lucia en haar papa naar 't ziekenhuis in Huehuetenango te brengen. Onderweg voelde Lucia dat ze opnieuw een aanval zou krijgen, dus gaven we haar al snel nog een dosis valium, wat ook 't voordeel had dat ze de ganse weg sliep en ondanks de slechte wegen geen pijn voelde bij iedere put in de weg. 't Piepkleine baby'tje bleef moedig en sterk. Lucia wilde haar zoontje niet zien. Misschien doordat ze wist dat hij toch al heel snel zou sterven... Sabine hield 't baby'tje de ganse weg in haar armen. Om 't kwartier stopten we de auto om te kijken of hij nog ademde, nog leefde... Hij was zo stil en zo levenloos en veel te klein voor deze wereld en toch hield hij vol.

Om elf uur 's avonds kwamen we doodmoe toe in 't ziekenhuis. Lucia en haar baby'tje werden onmiddellijk opgenomen. Sommige dokters beweerden dat 't kindje niets van overlevingskansen had, anderen beweerden van wel... Lucia's zoontje kreeg de naam Thomas! De volgende morgen gingen we al vroeg terug naar 't ziekenhuis om alles met de dokters te bespreken. 'k Voelde mij zo in een tweestrijd. Indien Thomasje geen levenskansen had vonden de familie en ik het veel beter dat hij rustig en omarmd kon sterven in hun eigen dorp, om daarna daar ook begraven te worden, maar als er wel levenskansen waren, dan moesten we al het mogelijke doen om de ouders te overtuigen hem toch in het ziekenhuis te laten...

Sabine vond dat we sowieso het kindje in 't ziekenhuis moesten laten, maar 'k heb al teveel gezien hoe gestorven zieltjes daar worden verwaarloosd en achtergelaten in rommelige kamers, op metalen platen... Het geeft me kippenvel! Met Lucia ging 't al wat beter, maar moest nog enkele dagen in 't ziekenhuis blijven. In de namiddag vertrokken Sabine en ik terug naar Yalanhuitz, Thomasje moederziel alleen (want z'n mama wilde hem nog niet zien) achterlatend in 't ziekenhuis.

Diezelfde morgen gebeurde er nog iets ergs! 'k Had enkele dagen voordien een nieuw zwart poesje (Sombrita) gekregen van William. Onderweg bleven we een nacht in Huehuetenango slapen, in het huis van Celia en Colocha. De volgende morgen (dinsdag) was Sombrita verdwenen. We zochten overal en konden haar nérgens vinden! Toen Sabine en ik woensdagnacht bij Celia en Colocha toekwamen, zagen we Sombrita terug, ze hadden haar teruggevonden vanboven in de schoorsteen... Uit veiligheid hadden ze haar nu aan een lang touw gebonden. De volgende morgen zag 'k iets vreselijks! Sombrita had 's nachts vanalles van toertjes gemaakt en was van op de vensterbank, achter enkele metalen staven gekropen en was weer naar beneden gesprongen, ... maar het touw was niet lang genoeg... 't was een vreselijk zicht! 'k Weet dat dit niets is in vergelijking met de spanning rond Thomasje, die al dan niet in leven blijft, maar 't maakte de spanning alleen maar erger en 'k was er toch de ganse dag m'n kluts van kwijt!!!

Donderdag kregen we telefoon van Lucia's papa. Thomasje was die dag gestorven.

De volgende twee dagen waren relatief rustig in Yalanhuitz. Thomas, Sabine en Ute deden consultaties, terwijl Barbel en ik papierwerk deden voor 't ministerie van de gezondheidszorg.

Zondagmorgen vertrokken Barbel, Sabine en Ute op reis.

Thomas en ik gingen naar de markt, maar ik voelde me niet echt goed, had wat koorts, pijn in m'n buik en wat bloed in m'n urine... Thomas was zo medelevend t.o.v mij dat hij diezelfde namiddag ook ziek werd. Tegen de volgende dag voelde ik me al stukken beter, maar Thomas bleef een ganse week ziek. Al was hij 't grootste deel van de tijd in Yalanhuitz ziek, 'k was heel content dat hij er was. Voor de zwaarste gevallen hielp hij enorm en hij was een heel goeie morele steun voor mij! Vrijdag was er bv. een man (Mateo) met een groot abces in z'n hals. Als Thomas er niet was geweest had 'k hem ongetwijfeld direct naar 't ziekenhuis in Huehuetenango gestuurd. Thomas opende 't abces en we staken een wiek in de wonde... Mateo komt nu om de twee dagen van Pojom naar Yalanhuitz (drie uren stappen) om de wonde te verzorgen en een nieuwe wiek te steken... . Intussentijd een week later, ziet 't er echt veel wat beter uit!

Mateo, in goede handen van dokter Thomas

Zaterdag 3 september was Thomas' laatste dag in Yalanhuitz. Ik ging nog even mee tot in Nenton van waaruit hij doorreisde naar Antigua en ik terug naar Yalanhuitz.

Maria voorlopig gered

Maandagmorgen waren er veel consultaties. Over de middag kwam Gaspar vragen of 'k mee kon gaan naar z'n huisje om naar Maria'tje te kijken, die sedert de voorbije nacht niet meer was wakker geworden. Maria'tje is een kindje van 3 jaar met een grote mentale achterstand en erg ondervoed. Ze is heel vaak ziek, maar zag er nu nog slechter uit dan ooit tevoren. Ze was blijkbaar in coma, maar kwam wakker terwijl 'k haar onderzocht. Alweer zo'n tweestrijd: neem 'k haar mee naar 't ziekenhuis, waar ze waarschijnlijk toch ook zal sterven, of laten we haar hier in hun huisje sterven... 'k Besloot de beslissing niet aan mezelf over te laten, maar aan de ouders. De papa besloot met Mariaatje naar 't ziekenhuis te gaan.

Mariaatje. Doodziek en toch nog met een glimlach

Onderweg begon 't enorm te stortregenen. Sommige straten leken meer op rivieren, grote stenen vielen naar beneden en versperden de wegen en er waren veel wegverzakkingen. We zaten vast op een punt waar een rivier uit z'n oevers getreden was en met veel kracht over de weg liep. Na een tijdje wachten waagde een auto het om door die stroom te rijden. Na een kruistekentje en een gebedje durfde 'k 't er ook op wagen... Wij hadden geluk! Met onze 4x4 pick-up geraakten we er redelijk gemakkelijk door. 's Avonds laat kwamen we toe in het ziekenhuis. Dokters verwittigden me onmiddellijk dat ze erg ziek was en dat ze niets konden beloven. Maar Mariatje werd opgenomen in 't ziekenhuis en kreeg een sonde, infuus, bloed, ... en er werden allerlei onderzoeken gestart. Dinsdagmiddag zouden er al wat resultaten zijn.

Langs de ene kant wilde 'k zo snel mogelijk terug naar Yalanhuitz, aangezien 't kliniekje anders gesloten bleef, maar langs de andere kant was 'k bang dat Maria vandaag of morgen zou sterven en da'k de familie dan helemaal aan hun lot overliet. Uiteindelijk vertrok 'k woensdagmorgen terug naar Yalanhuitz, nadat dokters me geruststelden dat 't ietsje beter met haar ging. Woensdagavond was 'k heel blij verrast dat Ute al was toegekomen in Yalanhuitz. Zo was 'k niet meer alleen!!! Joepie joepie!!!

Donderdag werden de kindjes gewogen en werd er daarna voor de tweede keer les gegeven aan de moeders over hoe ze papjes kunnen maken voor de kindjes tussen 6 maanden en 1 jaar. 't Was leuk, lekker en interessant, want da's iets wat ze normaalgezien nooit geven aan de baby-tjes hier.

Vandaag zondag 11 september kwamen Gaspar en Mariatje terug toe in Yalanhuitz. Gaspar hield het niet langer vol in het ziekenhuis en kwam terug naar Yalanhuitz... Maria ziet er ietsje beter uit, maar de kansen dat ze 't overleeft zijn volgens mij nog altijd zeer klein. In Yalanhuitz kunnen we zo weinig doen voor haar, maar we blijven geloven in "mirakels". Vanavond gaan we naar de nachtwake ter herdenking van Roselia, een meisje van 17 jaar die net een jaar geleden stierf aan kanker.

Intussentijd juist een week verder: Zondag 18 september. 'k Zit nu in Antigua (op een uurtje rijden van de hoofdstad). De voorbije week was vrij rustig. Dinsdag ging 'k naar 't ministerie van de gezondheidszorg in San Mateo (3u rijden van Yalanhuitz) om medicatie op te halen. 't Was 5 maanden geleden dat we nog medicatie hadden gekregen van 't ministerie en enkele soorten medicatie raakten op. 't Geduldig wachten werd beloond. 'k Kreeg veel medicatie mee, zelfs tegen slangenbeten en veel vitaminen... 't Maakte m'n dag echt goed! In San Mateo zag 'k Caramelletje (Carmen Isabel = ons metekindje) terug. 't Is al een echt meisje. Ze loopt en is niet meer bang van haar blanke meter. Dat maakte m'n dag dubbel zo goed.

15 september is de nationale feestdag van Guatemala , is de dag van de onafhankelijkheid. De dorpen zijn goed georganiseerd en vieren dit feest elk op een andere dag, zodat de mensen iedere dag kunnen feesten in een ander dorp. Daardoor waren er minder consultaties dan anders en 'k had ook veel hulp van Ute. 't Deed me heel goed, zo'n rustige week, want 'k voelde me wat koortsachtig en niet 100 % in m'n vel.

Vrijdagavond kwam Barbel terug toe in Yalanhuitz. 'k Heb voor die gelegenheid onze nieuwe pan om taart te bakken op een gasvuur eens uitgetest. 't Was super! Zeker voor vele herhalingen vatbaar.

Gisteren (zaterdag) vertrok 'k om 5u00 's morgens met enkele patiënten naar Huehuetenango. 'k Liet de patiënten achter in de goede handen van Angelita, de sociaal werkster die in Huehue voor onze patiënten zorgt. Voor mezelf had 'k een afspraak met een dokter voor een echo van blaas en nieren en voor bloed- en urineonderzoek. Daarop vonden ze al dat 'k nog steeds een ontsteking heb en dat m'n nieren overbelast zijn en zo. Langs 'n kant ben 'k wat gerustgesteld te weten waardoor 'k me de laatste tijd niet op en top gezond voel. Nu ben 'k sinds gisterenavond in Antigua. Vandaag ga 'k naar Guatemala-stad, naar Marleen Renders en de zusters van Icm. Marleen gaat morgen met me mee naar de uroloog voor een endoscopie. 'k Ben heel blij da'k niet alleen moet gaan. Op zo'n momenten heb 'k nood aan "wat Belgisch bloed", een goed hart en een beschermende ziel bij me... Dat heeft Marleen allemaal!!!

De tijd vliegt alweer zo ongelofelijk snel! 'k Heb al een ganse rij mooie vooruitzichten voor de maand oktober:

* 1 oktober komt Karen toe en blijft voor 2 maanden in Yalanhuitz!!!

* 3 oktober komen Stijn en Jean-Marie (neef en nonkel) toe en blijven voor 3 weken in Guatemala!!!

* 3 oktober, 28 jaar geleden, kreeg 'k van vake en moeke een mooie en vruchtbare naam waar 'k trots op ben... 'k nodig al m'n tucaya's (= evatjes, laatste 4j geboren en naar mij genoemd) uit om samen met hun mama en papa zelfgebakken taart en chocolademelk te komen drinken. 'k Heb 'n lijstje gemaakt en voor 't moment zijn 't er 12 die 'k mij herinner. 'k Ben al heel benieuwd.

* 19 oktober viert Yalanhuitz de 3de verjaardag van 't kliniekje!!! Misschien komt er een professionele clown van Huehuetenango, maar da's nog niet zeker. Sowieso wordt er veel gedanst...

Wist je dat ...

... een meisje van Ixquisis me vroeg of ik natuurlijke kuiten heb. Ze vind ze heel mooi en dacht dat ze van silicone zijn (ze ging onlangs naar huehue en zag daar een programma op TV over siliconeborsten en -lippen).

... Mieshi onze kat drie nachten na elkaar een slangetje gevangen heeft en levend opgegeten.

... 'k iemand gevonden heb in Yalanhuitz die onze auto wast, van binnen en van buiten. Ze is blij met wat ze ervoor krijgt en doet 't heel goed. Zij blij, ik super blij!

... de beste vriend van Thomas Pieter heet.

... 't terug de tijd is van de appelsienen.

... ik heel binnenkort Meter wordt van Elke en Vincents kindje!

... 't binnenregent recht op m'n bed, waar 'k al allerhande trucjes voor gevonden heb om dat probleempje op te lossen, maar de ultieme oplossing wacht op Jean-Marie en Stijn.

... er voor de komende week veel opstanden gepland zijn in Guatemala.

... de kippenkwekerij heel goed draait en de mensen nu veel kippen eten.

... M'n fototoestelletje kapot is en 'k dus de komende maanden geen nieuwe foto's kan doorsturen.

... Meter (m'n lieve oma van 98j) in 't ziekenhuis ligt. 'k Hoop zo dat ze snel beter wordt!!!

... Moeke waarschijnlijk naar Guatemala komt in december en 'k zo Kerstmis zal kunnen vieren met familie (wat 5j geleden is)!!!
... 'k mezelf nu ga verwennen met een lekker ontbijt mmm.

'k Ben nu nog enkele dagen in Guatemala-stad. Daarna ga 'k naar Huehuetenango. Donderdag 22 of vrijdag 23 september vertrek 'k terug naar Yalanhuitz.

'k Stuur jullie zo snel mogelijk nog wat foto's door van de voorbije maand.

Hou jullie heel goed, zorg goed voor jezelf en voor elkaar!

Heel veel liefs

Eva x