Brieven uit Yalanhuitz

Januari 2006

Eva:

Liefste vake en moeke, broers en zussen, liefsten, vrienden en allen die “leven in liefde” volgen,

Vandaag zondag 5 februari,

‘t is een koude regenachtige dag… zondag, rustdag, dag om lang in bed te blijven… maar om 6u00 vanmorgen stond er al iemand aan de deur… zogezegd een spoedgeval… bleek uiteindelijk een babytje te zijn met een verstopte neus.

De laatste keer dat ‘k jullie schreef was net na moekes vertrek. Op maandag 16 januari ging ‘k met een patiënte naar de gyneacoloog voor een borstonderzoek. Aangezien ze zwanger is, zei de dokter dat ze nu niets kunnen doen. Dinsdag vertrok ‘k samen met de patiënten terug naar Yalanhuitz. Ursula en Steffie hadden heel goed voor ’t kliniekje gezorgd en hadden veel consultaties gedaan in de periode dat ik er niet was. ’t Is zalig om zo relaxed te kunnen thuiskomen! De eerste dagen terug in Yalanhuitz waren er veel consultaties. De week vloog voorbij, wat goed was, want ‘k telde de dagen af tegen de komst van Hanne en Kurt.

Moeilijke maar juiste beslissing

In de nacht van zaterdag op zondag werd er om 3u30 op de deur geklopt. Een meisje van 16 jaar, Angelina, was negen maanden zwanger en had reeds twee dagen hevige contracties. De contracties volgden elkaar al snel op, om de drie minuten, hoewel ze nog niets van opening had. ‘k Volgde de contracties op gedurende een klein uur. Nog steeds geen opening… ‘k was er niet gerust in en vertrok om 4u30 ’s morgens naar Huehuetenango met Angelina, haar man, moeder, vriendin vroedvrouw en de twee Duitse dokterstudenten Ursula en Steffie. Onderweg kalmeerden de contracties en had ze slechts om het uur wat pijn en zelfs helemaal niet zo hevig meer. ‘k Verweet mezelf enorm da’k misschien voor niets naar Huehue aan het rijden was, terwijl ‘k nog vanalles gepland had voor die zondag. Tegen de tijd dat we aankwamen in het ziekenhuis, had Angelina helemaal geen contracties meer. Ze werd onderzocht. Eerst wel wat spannend, want de dokteres vond geen harttoontjes meer, maar gelukkig vonden ze die iets later toch en was alles OK. ’t Zou gewoon wat tijd vragen zeiden ze, Angelina werd terug naar huis gestuurd! ‘k Zei dat dat onmogelijk was en legde de ganse situatie uit aan de dokteres, die er gelukkig mee akkoord ging haar door te sturen naar Casa Materna (een huis voor vrouwen met problemen in de zwangerschap). In Casa Materna worden de vrouwen enorm goed opgevangen en begeleid voor en tijdens de bevalling en in geval van nood worden ze onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht. Angelina werd opgenomen in Casa Materna.’s Avonds had ze nog steeds geen contracties en even weinig opening. ’s Nachts kreeg ze terug hevige pijn en werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Om 5u00 ’s morgens werd Angelina geopereerd en werd “Veronika” geboren. ‘k Was zo opgelucht te horen dat alles goed verlopen was en al bij al toch een geluk dat we naar Huehuetenango gekomen waren, want er waren toch wat complicaties waardoor een gewone bevalling niet mogelijk was.

Angelina met dochtertje Veronika

Diezelfde maandag zouden Hanne en Kurt om 12u00 ’s middags toekomen in La Mesilla (grens met Mexico). Hanne belde me op om 7u30 ’s morgens om te zeggen dat ze al -vroeger dan verwacht- in Comitan waren aangekomen en rond 10u00 al in La Mesilla zouden zijn… Help! ‘k Moest nog naar Angelina in het ziekenhuis, familie van Angelina ophalen, Ursula en Steffie ophalen in ’t centrum. De spanning om Hanne terug te zien was er niet op verminderd!

Angelina zag er heel gelukkig uit met haar babytje! Haar moeder en haar vriendin vroedvrouw kwamen met ons mee terug naar Yalanhuitz. Angelina’s man bleef in Huehuetenango om voor haar te zorgen.

Hanne:

Hola hola querida Bélgica,

Alles goed met jullie? 'k Hoop het zo van harte!

Wij stellen het ook goed! Amaai, weer zo’n compleet ander leven! We waren er direct in gesmeten! Zowel in’t mooie als in’t moeilijke, maar straks meer daarover.

Warm afscheid en warme ontvangst

Zaterdag 21 januari, we waren niet alleen om te vertrekken uit Zaventem, familie en vrienden waren ook afgekomen om ons uit te zwaaien wat ons echt veel deugd deed! Bedankt,é! Afscheid nemen doet ook echt pijn en is ambetant, bezorgdheid is er steeds van beide kanten, en toch moeten we elk onze weg volgen en vertrouwen dat het wel goed zal gaan.

veel volk bij het afscheid : deugddoend, maar ook een beetje pijnlijk om zoveel dierbaren achter te laten

De reis op zich is zeer goed verlopen. De 18-uur durende busreis van Mexico-city naar de Guatemalteekse grens, was gemakkelijker dan de vliegreis. In de bus dommelden en sliepen we aan één stuk door, wat deugd deed na een vermoeiende week van inpakken, klaarmaken en afscheid nemen.

In Mexico-city konden we bij Angi slapen, waar we in de watten gelegd werden. Vriendelijk ontvangst, lekker eten, een goed bed… We deden ook nog een tour om alle bezienswaardigheden te bekijken in de stad, wat interessant was.

Eens in Guatemala, wachtten we op Eva die ons zou komen ophalen. Ondertussen was het genieten van de zon, de bergen, de stofferige omgeving, de drukte van mensen, bussen, camions die de grens oversteken en de roepende commercanten die van alles willen verkopen, vooral de peso (Mexicaanse munt) voor de quetzal (Guatemalteekse munt) en omgekeerd. Rond 11u30 was het... joepie joepie een blij weerzien!

Eva:

Om 11u00 kwamen we aan in La Mesilla, waar Hanne en Kurt al een klein uur op ons zaten te wachten. ’t Was een blij en ontroerend weerzien. We vertrokken onmiddellijk naar Yalanhuitz. Ik vond het zo spannend om te weten of de mensen de doeken hadden geschilderd en of ze zelf een feestje hadden voorbereid. Nog voor ‘k bij Hanne was belde ‘k een paar keer naar Yalanhuitz om telefonisch enkele dingen af te spreken… toch spannend. Ik beloofde hen op te bellen als we in Yalambojoch waren, zodat ze wisten om hoe laat we zouden aankomen in Yalanhuitz. In Nenton wilden Hanne en Kurt graag iets eten… ‘k denk dat ‘k veel zenuwachtiger was over hun aankomst in Yalanhuitz dan zij zelf! In Yalambojoch stopten we nog bij Per (Zweedse vriend). Hij had voor ons gekookt. Ai ai ai, onze planning. Per gaf nog een uitgebreide rondleiding in zijn project. Ik probeerde naar Yalanhuitz te bellen, maar de telefoonlijn werkte niet. Hantje reed met de auto. Hoewel ‘k anders meestal vind dat ze te snel rijdt, vond ‘k nu dat ze te traag reed. Ze bewonderden het landschap, de natuur, de mensen langs de weg,... Ik was bang dat het zo snel donker zou worden en we dan geen licht en ook geen marimba meer zouden hebben.

Hanne:

De weg naar Yalanhuitz was zalig, met z’n drieën van voor. Eens voorbij Yalanbojoch kwam de echte slechte weg! Amaai, geen 20km per uur, maar aan een snelheid van 10km per uur. De weg was nog avontuurlijker dan dat ik mij herinnerde, zalig. Putten, keien, bochten en vooral fel naar omhoog en naar omlaag, door die prachtige groene natuur van bergen en valleien en hier en daar een dorpje met houten huisjes en roepende kindjes. Zelden zijn er tegenliggers, en als er één komt, is het ‘oepsietoepsie’, geen plaats om te passeren. Dan moeten we een stuk achteruit om een veilig plaatsje te zoeken om een beetje aan de kant te gaan.

Aan de 'terminal' flitsten vele herinneringen de hele tijd door mijn hoofd, maar het zien liggen van Yalanhuitz in de diepte, deed me toch echt veel! Nu nog de haarspeldbochten naar beneden waar we heel voorzichtjes moeten rijden. Bijna in Yalanhuitz zat er een rijtje meisjes met hun mooiste glimlach en deden geniepig teken dat we door moesten rijden. Boven bijna in het dorp aangekomen, stonden er mensen van Yalanhuitz met een spandoek: ‘Bienvenidos a su casa, Hanna y Kurt’. Onnodig te vertellen dat we ontroerd en heel blij waren met de warme ontvangst.

Terug in Yalanhuitz

Verder in het dorp kwamen vele mensen buiten, het was zo hartverwarmend om al die mensen van Yalanhuitz terug te zien, te groeten en zoentjes te geven aan de vrouwen en kindjes en een gemeende handdruk aan de mannen. Al snel kwam de marimba-muziek naar ons toe. Het kliniekje was ook versierd met een groot spandoek: ‘Yalanhuitz te abre sus brazos, estamos feliz por tu regreso’. De marimba en de drum stond voor het kliniekje en de nieuwe burgemeester sprak verwelkomende woorden door de micro die galmden in het dorp. Het was gezellig en het was tof! Een deugddoend ontvangst met vele mensen om nooit te vergeten! Eva en Manuel de leraar, hadden dan ook veel inspanning gedaan om dit mogelijk te maken!

Eva:

De eerste dagen was het nog wat wennen, met ons drie. ’t Is nog wat zoeken om elk ons plekje te vinden.

Voor spoedgeval naar Comitan

Dinsdagmorgen 24 januari deed ik consultaties, terwijl Hanne en Kurt op zoek gingen naar een huisje om de komende vier maanden (tot ik naar België vertrek) te wonen. In de namiddag was er telefoon van een man van Nueva Concepcion, die ons vroeg te gaan helpen bij de bevalling van zijn vrouw. We reden met de auto tot in Ixquisis en gingen dan te voet verder naar Nueva Concepcion (half uurtje stappen). Toen Hanne Isabela onderzocht voelde ze dat de navelstreng er uit zat. De baby zou nooit normaal geboren kunnen worden. Ik liep terug naar Ixquisis om een vliegtuigje te bellen, terwijl Hanne de familie en buren van Isabela aanmoedigde om een draagberrie te maken om Isabela tot in Ixquisis te kunnen dragen, met haar hoofd naar beneden en bekken naar boven, zodat er geen druk zou komen op de navelstreng. ’t Was een bewolkte dag, waardoor er geen vliegtuigen konden landen. Hanne en Kurt vertrokken met Isabela naar het ziekenhuis in Comitan (Mexico). Ik bleef in Yalanhuitz om er de consultaties te doen (aangezien er anders niemand was – Ursula en Steffie waren op reis voor een week).

Hanne:

We hadden nog 4 uur voor de boeg om in het dichtstbijzijnde ziekenhuis te komen. Kurt en ik namen vlug onze papieren en wat geld en reden snel verder. Isabela lag super ongemakkelijk, ze lag een beetje dubbel met haar hoofd, en klaagde dat ze weinig adem had. Het was moeilijk om haar beter te leggen omdat we steeds probeerden haar bekken hoger te houden. Ze riep van de pijn bij elke schok van de vele putten in de weg, ze moest ook braken. Vreselijk. De pilletjes tegen reisziekte lagen er al even snel uit als ze ze innam. Zolang ze lawaai maakte, was ik toch een beetje gerust dat alles met haar tenminste nog goed was. Na een goed uur, wanneer ze teveel riep van de pijn en zei dat het kindje zou geboren worden, controleerde ik nog even: het kindje leefde nog! Vlug terug achter het stuur gesprongen en zo snel mogelijk doorgereden. Na nog een uur reageerde Isabela veel minder en werd ik ongeruster over haar. Ik controleerde daar voor de laatste keer en het kindje leefde nog. Isabela werd stiller en stiller en antwoordde soms niet meer. We stopten af en toe om haar pols te voelen. Ik was enorm gejaagd en nerveus. Gelukkig was Kurt bij me en gaf hij me steun. We moesten de grens over en door de immigratie passeren. In Mexico waren de wegen van asfalt en dus veel beter. Isabela reageerde stilletjes aan terug wat meer. Bij de spoedgevallen aangekomen in Comitan, controleerde ik nog in de rapte even, en kon jammergenoeg geen harttoontjes meer voelen.

Dokters en dokterstudenten, verplegers en verpleegsters en bewakers genoeg, maar de vriendelijkheid was ver te zoeken. Ze zuchtten en klaagden. Isabela zou nu toch gewoon moeten bevallen omdat het kindje nu toch gestorven was en het voor de navelstreng nu geen verschil meer uitmaakte! Ik was enorm ontgoocheld, wetende dat het leven van het kindje elke seconde aan een zijden draadje hing, hoopte ik toch op een mirakel, dat we het toch gingen halen. We waren al zover door de moeilijkste wegen geraakt en het kindje leefde nog steeds en dan in het laatste stuk, moet het toch teveel geweest zijn. Jammer! Ik vertelde Isabela het nieuws, maar ze reageerde niet veel. Dan ging ik naar buiten om het aan haar 2 schoonbroers te vertellen (haar man was niet in het dorp die dag). Ze vonden het niet zo erg, als de mama maar leeft is het genoeg. Het was al haar achtste kindje, het zevende was ook dood geboren. Isabela lag ondertussen op een brancard tussen andere moeders die in arbeid waren. Ze hadden al verbanden rond haar ‘zwarte’ voeten en benen gedaan. We kregen een voorschrift en moesten vanalles gaan kopen. In dit ziekenhuis moet je alles dat ze gebruiken zelf terug geven of soms eerst gaan kopen, de verbanden, de naalden, infusen, medicatie… Eerst kan je gaan kijken in de apotheek van het ziekenhuis, maar daar hebben ze echt maar het minimum. Ik had nog een ganse lijst om in de apotheek aan de overkant van de straat te gaan kopen. Maar gelukkig kwam ik een sociaal werkster tegen en zij wou wat onderhandelen ivm het gerief. Ik had onze ‘bevallingsrugzak’ mee en kon wat spuiten, infusen, baxters en zo geven en het was ook in orde. De medicatie moest ik wel nog kopen. Het ziekenhuis verwacht dat er steeds iemand van de familie aan de deur ‘dag en nacht’ staat of zit of ligt te wachten om telkens als ze een medicament nodig hebben, dit te laten gaan halen of kopen. Ze roepen dan luid: familiar de Isabela Francisco José, hay receta! We hadden gelukkig nog een plastieken matrasje mee voor hen. Aan de deur van de spoedgevallen is er steeds een massa volk, familie van patiënten. Er komt daar ook ’s morgens en ’s middags en ’s avonds een vrouw met een grote mand met broodjes, en een grote kan koffie om aan die mensen uit te delen.

Isabela had dus een 3-4 cm ontsluiting en werd medicatie gegeven om de weeën terug meer op te wekken en de ontsluiting te bevorderen. Het had snel effect, al snel had ze volledige ontsluiting. Ik mocht er niet bij zijn bij de bevalling, maar kon het volgen via de weerspiegeling in een venster aan de overkant. Het kindje was een meisje van 2,8kg. Het enige wat ik nog kon doen, was snel een kistje gaan kopen ook aan de overkant van het ziekenhuis om het kindje met wat respect te laten ‘rusten’. Achterafgezien had het toch geen zin, ook al had ik het goed uitgelegd daar aan de mensen van het mortuarium, toch hebben ze het kistje niet gebruikt tot ik 2 dagen later het kindje ging ophalen.

Het is een enorm moeilijk ziekenhuis ivm communicatie. Er zijn enorm veel regels, ze luisteren niet, je mag zo moeilijk binnen en buiten, het enige wat er steeds gezegd werd, was dat ik moest wachten, en dan weer wachten en wachten. In Guatemala, in Huehuetenango hebben we meer contact met de dokters en luisteren ze tenminste naar de situatie, maar daar is het wel primitiever.

Isabela had ook erge bloedarmoede. Ze stond op 5,3 van Hb (hemoglobine). Ze moest bloed krijgen. Maar zoals alles in het ziekenhuis, moesten we eerst 2 zakken bloed geven voordat Isabela bloed zou kunnen krijgen. Dit kregen we de volgende dag te horen, en dit hield ons van ’s morgens tot laat in de namiddag bezig. Kurt hielp ondertussen om de papieren van de akte en zo te regelen in de stad, om het gestorven kindje te mogen meenemen. We vroegen aan de 2 schoonbroers om bloed te geven. Ze waren er erg bang voor, maar we konden hen overtuigen dat het geen kwaad kon en dat een dokter hen eerst ging onderzoeken om te zeggen of ze wel of niet mochten bloed geven. Ze dachten beiden dat ze geen bloed genoeg hadden. Als ze dan binnen waren en hun namen moesten opgeven, waren ze plots verdwenen. 'k Vond hen dan terug in mannentoiletten en ze stonden zonder pet, met hun gezicht tegen de muur luidop door elkaar te bidden. Ik liet hen even gerust, maar na een eindje trachtte ik toch om hen te storen om verder te doen. Daarna bleek dat ze moesten ‘nuchter’ zijn om bloed te geven, en ze hadden gegeten die morgen. Het zou voor dag erna zijn! Ik was niet akkoord en na aandringen mochten ze tegen de middag terug gaan, nuchter. Bij de controle bij de dokter zei één van de 2 schoonbroers dat hij malaria had. Paludismo omdat hij pálido was, (bleek was), zei hij, wat dus geen malaria is, maar omdat hij dat gezegd had mocht hij natuurlijk geen bloed geven. De andere broer had zogezegd heel lage bloedplaatjes, eerst 23duizend, dan 52duizend en uiteindelijk bleek de bloedtuben geen goeie anticoagulantia te hebben, of hun machine niet goed te werken en was het dan toch in orde. Ondertussen waren er zeker weer twee uren voorbij, met de nodige emoties dat Isabela geen bloed zou kunnen krijgen, en dan uiteindelijk toch. Toen eindelijk haar eerste zakje bloed aan hing, zuchtte ik eens diep. De dokteres zei dat Isabela zeker 3 zakken zou nodig hebben. Het werden nog spannende dagen van wachten, onderhandelen, nog wachten, hopen, zuchten…

Vervelend slot

Als uiteindelijk Isabela het ziekenhuis mocht verlaten, was er zeker nog een uur ‘loping’ om papieren in orde te doen, de factuur te betalen, kindje op te halen, alles volgens de regels van het ziekenhuis.

Ondertussen had Kurt al de auto dicht bij het ziekenhuis gezet. Maar wat bleek toen Isabela uiteindelijk buitenkwam en we eindelijk naar Guatemala zouden kunnen vertrekken: de ruit van de auto was ingeslagen en de radio was half gestolen en helemaal kapot. 't Was ondertussen al vrijdag 16u00. De banken waren net gesloten. Zonder ruit kunnen we de auto niet afsluiten en in Guatemala kunnen ze dit alleen in Xela of in de hoofdstad herstellen, wat alle twee heel ver is. Dus moesten we dit zo snel mogelijk trachten in Comitan in orde te brengen. We vroegen rond, werden van puntje naar paaltje gestuurd, niemand gaf goeie hoop, maar door een vriendelijke vrouw zijn we dan toch terecht gekomen bij iemand die ons geholpen heeft met een venster in kunststof. De kwaliteit is niet te degelijk, maar het venster was terug dicht.

Ondertussen was het al laat in de avond. We hadden het gestorven kindje in haar kistje in de koffer maar er was niemand die er wilde naar kijken. Alleen ik had het kindje gezien, wanneer ik het in zijn kistje legde. Het was een mooi kindje, dat nooit een naam heeft gekregen. Het deed voor mij zo raar, ik ben er nog lang mee bezig geweest. Voor hen was het alsof het kindje nooit bestaan heeft en ze het snel als een ‘feit’ weer zullen vergeten. Wanneer we ’s avonds onderweg in een herberg bleven slapen, moest ik hen erop wijzen dat ze toch ook het kistje ook uit de auto zouden halen en binnen zetten bij hen in de kamer. Ze gingen het anders gewoon in de open koffer laten staan. Isabela was nog zwak. De volgende dag, zaterdagmiddag kwamen we dan terug thuis. In Yalanhuitz gaven we haar nodige medicatie. Dan voerden we haar naar hun dorp. Vele mensen van Nuevo Concepcion kwamen Isabela ophalen. Ze werd gedragen op een stoel, die ze op hun rug naar beneden droegen, met een plastiek over haar, als bescherming tegen de regen. Het kistje met het kindje werd rechtstreeks naar een begraafplaats gebracht, zonder afscheid, zonder emoties.

Op een stoel gedragen op de rug wordt Isabela terug naar haar dorp gebracht

Kippenkwekerij

Eva:

Vrijdagavond 27 januari hadden we een vergadering met een groep mannen van Yalanhuitz over de kippenkwekerij, die al een paar maanden stil ligt. Sinds de orkaan Stan, zijn sommige prijzen enorm gestegen, o.a. de prijs van de kuikens, gas, vervoer, … Aan de laatste serie kippen hadden ze verlies i.p.v winst, waardoor de mensen direct gedemotiveerd raakten. Alberto, de jongen die opgeleid werd om voor de kuikens te zorgen, had 29 kippen gestolen, waardoor hij uit het kippencomité werd gezet. Alles samen zorgde ervoor dat ze het ganse project wilden stoppen! We probeerden de mensen te motiveren met het project door te gaan of het opnieuw te proberen met een nieuw comité. Mensen werden kwaad en wilden de dagen dat ze vrijwillig aan de bouw van de kippenkwekerij hadden gewerkt terugbetaald krijgen. Heel frustrerend om te zien hoe mensen die steeds vriendelijk zijn in ons gezicht, plots zo kwaad en zonder enig respect reageerden. Ze raken er zo aan gewoon om te “krijgen” en enkel aan zichzelf te denken… alles verandert… Mensen vechten niet meer samen voor hun gemeenschap. Zoiets doet echt pijn om te zien! Uiteindelijk zullen ze de kippenkwekerij verderzetten met een klein groepje mensen. Hopelijks lukt het!

Zaterdag consultaties en veel bijbabbellen met Hanne. Eerste dag dat we echt wat konden praten, sinds hun aankomst in Guatemala.

Zondag stond ‘k om 6u30 op om naar de markt te gaan in Ixquisis. Ik kreeg m’n tweede rijles met de camion.. Wel spannend op die wegen hier. Aangezien er heel wat mensen meereden in de camion naar Ixquisis, vond ‘k het toch een hele verantwoordelijkheid en volg ‘k m’n derde rijles liever met gerief in de camion i.p.v mensen.

Uit het bed gelicht voor spoedgeval

Hanne:

Dinsdagavond 31 januari was de laatste avond in Yalanhuitz voor we naar Yalambojoch vertrokken. Eva en ik hadden net afgesproken om ook de nachtshifts te verdelen. En net die nacht was er een spoedgeval. Ik was van dienst en om 01u40 kwam Alberto ons wakker kloppen. Zijn vrouwtje Johanna was 4 maand zwanger en had sinds 19u00 de avond ervoor veel pijn en bloedverlies. Ai, dat ziet er niet goed uit. Kurt ging ook mee. We wandelden eerst naar het kliniekje om wat gerief op te halen om Johanna te controleren, en daarna naar het huisje van hen. De dopler deed het een beetje, maar ik kon geen harttoontjes vinden. Johanna had een klein beetje koorts, maar vooral weeën die heel regelmatig kwamen en veel pijn deden. Ik trachtte om eens voorzichtjes te onderzoeken, maar wat ik voelde was heel raar. Ik voelde stokjes die redelijk vast zaten. Precies iets buitenaards… Johanna en Alberto hadden hun eerste kindje al verloren doordat het geboren was zonder schedeltje. Hun tweede kindje was goed, en nu was het haar derde zwangerschap.

Ik wou niets forceren en wachtte zo lang mogelijk gewoon af. Ondertussen trachtte ik Johanna wat te steunen en Alberto ook. Ze wisten ondertussen al dat het kindje zou geboren worden en niet leefbaar zou zijn. Voor Kurt was het een ervaring op zich om zo ’s nachts in hun huis te komen en te zien met hoevelen ze overal rond slapen, zelfs op planken en jute-zakken op de grond.

Tegen een uur of drie had Johanna echt het gevoel dat het kindje zou eruit komen. Inderdaad, ik kon gemakkelijk de stokjes, wat beentjes waren eruit halen, het rompje volgde en de armpjes moesten er voorzichtjes uitgehaald worden. Het hoofdje bleef nog even vast zitten, maar twee weeën verder kon het ook geboren worden. Vreselijk om zien, zo’n klein perfect miniatuurmensje! Het was een jongetje. De navelstreng was erg broos en de placenta kwam niet onmiddellijk mee. Er was een 4-5 cm ontsluiting. Ik trachtte om terug geduldig te zijn en wat te wachten. Ondertussen had Kurt al de bevallingsrugzak gehaald en kon ik het kindje afnavelen. De papa draaide het in een doek, de mama wou het niet zien.

Ik probeerde opnieuw of de placenta zou meekomen, maar floep, de navelstreng scheurde af! Tju, dat was nu echt jammer! Ik kon de placenta goed voelen in de baarmoeder, maar ze zat nog vast, ik durfde niet te veel te prutsen, hoewel de verleiding groot was. Ik was op zich rustig met Johanna, maar eigenlijk binnenin erg bang en zag steeds weer de operatiezaal voor mij, waar ze de placenta zouden kunnen afhalen onder verdoving. Ondertussen gaf ik Johanna ook een oxitocine-spuit en trachtte ik echt lang gewoon af te wachten, met wat massage te geven op haar baarmoeder. Eigenlijk was het nog niet zo abnormaal, de placenta mag zeker twee uren achteraf pas afkomen of zelfs langer. Na een heel eind afwachten voelde ik opnieuw eens, en ja, hoor, daar was ze dan, ze zag er ook redelijk compleet uit en redelijk groot in vergelijking met het babytje. Johanna voelde zich goed. We wisselden haar wikkelrok. Ik was een beetje bang omdat ze redelijk wat bloed had verloren. Al bij al is alles goed afgelopen, we gaven nog wat medicatie tegen de pijn, wat ijzer- en vitaminepilletjes en ook een antibiotica-kuur voor de veiligheid. De volgende dag liep ze gewoon rond, en bleef ook alles goed met haar.

Woensdagavond 1 februari gingen we na de consultaties naar Yalambojoch. Colocha en Celia (Spaanse vriendin die net terug was van Spanje) waren er ook. Gezellige avond! Leuk om eens weg te zijn! De volgende morgen vertrokken Hanne en Kurt naar Huehuetenango en wachtte ik op een pick-up om terug te keren naar Yalanhuitz. Van 7u30 zat ‘k aan de kant van de weg. Om 11u00 passeerde er een bus,die naar Yalanhuitz reed. “Geduld… een stille vorm van liefde”. ‘k Was op m’n gemak, aangezien Ursula en Steffie woensdagavond in Yalanhuitz waren toegekomen, dus ’t kliniekje was niet gesloten.

Hanne:

Kurt en ik reden de volgende dag door naar Huehue.

We waren afgesproken met een patiënte met huidproblemen die zou mee gaan naar een dokter in Huehuetenango. Er was al vanalles geprobeerd om haar huidproblemen op te lossen, maar er was nog niets gevonden dat hielp, zelfs niet in het ziekenhuis in Huehue, daarom gingen we nu naar een privé-ziekenhuis. Volgens die dokter heeft de patiënte een zonne-allergie. Ze moet zich zoveel mogelijk beschermen tegen de zon, en kreeg ook een voorschrift voor cortisone-pilletjes en béta-caroteen die hier tot nu toe in Huehue nergens te vinden zijn.

Nu de eerste keer blijven we een week hier in Huehue, omdat we vanalles willen in orde maken, en ook t’ één en t’ander willen kopen. Onze Toeroet (brommertje) is binnen voor groot onderhoud, we zullen een kookvuurtje kopen, een gascilinder, een grotere batterij voor de zonnepanelen, transparante golfplaten, we wilden graag een bankrekening openen, maar dit blijkt onmogelijk hier. Ondertussen hadden we ook vele computerproblemen (e-mail en internet), wat ik al zo gewoon ben hier. Het is vooral met Kurt zijn computertje, maar met geduld en weinig verwachtingen lukt het op de duur wel, tot er een ander probleem optreedt. Welkom in Guatemala zeggen we dan.

Eva:

De rest van de week verliep redelijk rustig. Redelijk veel consultaties, maar met de hulp van Ursula en Steffie viel dat goed mee.

Vrijdagmorgen 3 februari kwam er een auto toe met Magdalena. Magdalena is een meisje van 14 jaar die erg ziek was. Ze is graatmager en zag er heel erg ziek uit, hoewel ze weinig specifieke klachten had. Ze had hoge koorts, waar we de oorzaak niet van vonden. Haar mama had een heel groot gezwel aan haar oog en zou waarschijnlijk een kleine operatie nodig hebben. Met diezelfde auto kwam er nog een ander meisje met onchocercosis, een ziekte waarvan je blind wordt, reeds in een zeer gevorderd stadium. Genoeg redenen om een auto te zoeken die hen naar Huehuetenango kon brengen! De leraar van Magdalena had hen naar Yalanhuitz gebracht (aangezien ze in een dorp redelijk ver van Yalanhuitz wonen) en was bereid met hen naar het ziekenhuis in Huehuetenango te rijden,aangezien ik de auto niet had.

Vrijdagavond kwamen ze toe in het ziekenhuis en werd Magdalena terug naar huis gestuurd. De dokters zeiden dat ze een “keelontsteking” had en “chronisch ondervoed” was en wilden haar niet opnemen in het ziekenhuis. Magdalena verbleef in een ‘hospidaje’ en mocht maandag terug naar het ziekenhuis op consultatie. Maandag werd haar ziekte ernstiger genomen en zagen ze dat ze hartklachten heeft enz… Ze werd gelukkig toch opgenomen in het ziekenhuis.

De erg zieke Magdalena

Hanne:

Nu wij toch in Huehue zijn zullen wij deze patiënten verder opvolgen : de patiënt en de familie in de kliniek begeleiden eventueel echo's en RX-foto's laten nemen, bezoek aan de oogarts... De komende dagen, zullen we de dingen, die we de dagen hiervoor overwogen hebben, gaan kopen. We zouden ook nog graag een aantal bezoekjes doen bij mensen hier in Huehue.

Eva:

Intussentijd een kleine week later, donderdag 9 februari.

Angelina is sinds 2 februari terug in Ixquisis, samen met haar babytje Veronika. Maandag 6 februari, kwam haar man Tomas naar ’t kliniekje. Hij was helemaal in paniek en zei dat Angelina stervende was. We lieten de wachtende consultaties voor wat ze waren en vertrokken met de eerst-passerende auto naar Ixquisis. Angelina zag er niet zo slecht uit. Gelukkig maar! Ze had geen koorts, wel diarree en overgeven, waarschijnlijk amoeben… als ik ze heb, voel ‘k me ook alsof ‘k dood ga, dus kon ‘k hun die overdreven paniekerige reaktie wel vergeven.

Maandagnamiddag kwamen padre Eric en Ann toe. Ann is een meisje van België dat ons komt bezoeken voor een week en padre Eric is een missiepriester die reeds 20 jaar in Guatemala woont. Leuk om mensen te leren kennen die naast onze eigen cultuur ook de Guatemalteekse cultuur zo goed kennen. Zo’n ontmoeting geeft kracht om verder te gaan en doet me beseffen dat we niet helemaal “zot” zijn met onze idealen en ons leven in liefde, elke dag,of misschien zijn we wel “zot”, maar dan zijn we tenminste niet alleen… er zijn nog veel meer “zotte mensen zoals wij”!

Vlotte bevalling, start van een spannende week

Alejandro en Angelina verwachtten hun 11de kindje. Alejandro was pas sinds 8 maanden terug uit de Verenigde Staten. ’t Zou dus een klein babytje worden. Angelina had al volledige ontsluiting en de baby was al heel goed ingedaald. Ik brak de vliezen en na twee keer goed persen werd er een pracht van een engel geboren. Hij was vol witte slijmpjes en had veel donshaartjes op de armpjes, wat wel een teken is dat hij wat te vroeg geboren is, maar zag er anders heel gezond en groot genoeg uit. Toen ‘k terugkeerde naar ’t kliniekje, zei Alejandro dat ze dit kindje eigenlijk niet wilden houden. De vorige twee kinderen waren eigenlijk ook al “ongewenst” en een elfde was er echt teveel aan. In dezelfde zin zei hij dat hij en Angelina reeds enkele maanden voor de geboorte hadden besloten dat ze de baby aan mij wilden geven! Om zeker te zijn dat ik goed begrepen had, vroeg ‘k hem wat hij precies bedoelde. Hij zei dat ze de baby echt niet wilden en dat ik er misschien voor kon zorgen. Als ik ervoor zou zorgen, zoveel te beter en als ‘k er niet goed voor zorgde en de baby zou sterven, dan hoefde ‘k mij er ook geen zorgen in te maken, dan was ’t Gods wil! De tranen sprongen in m’n ogen. Alejandro zei me dat ze de me de baby liefst zo snel mogelijk wilden schenken zodat Angelina en de baby zich niet te sterk aan elkaar zouden binden. Ik zei hem dat ik “alleen” ben en dus (voorlopig) geen “papa” zou kunnen geven aan de baby. ‘k Vertelde hen dat ‘k binnen drie maanden naar België ga voor 7 maanden en da’k nog niet weet hoelang ‘k nog in Yalanhuitz zal wonen.

‘k Keerde terug naar ’t kliniekje en kroop terug in m’n bed, waar ‘k natuurlijk geen oog meer dicht deed. Duizenden gedachten speelden door m’n hoofd. Pampers kopen, een naam voor de baby, papieren en administratie i.v.m adoptie, iedere nacht opstaan, dagmoeder zoeken in België, gaan spreken over 'leven in liefde' met de baby mee? Zal hij zich goed voelen in België? Wie zou de beste moeder voor hem zijn? Zou hij niet veel gelukkiger zijn bij zijn familie in Yalanhuitz? Maar wat als de familie hem echt niet wilt?

‘k Probeerde vake en moeke op te bellen, maar ze waren niet thuis. ‘k Belde Hanne op, die me onmiddellijk een lijstje plus- en minpunten kon opnoemen, de grappigste vond ik “de baby zal gevaccineerd moeten worden”. ‘k Belde Colocha op die alleenstaande moeder is van een half-Guatemalteeks zoontje. ‘k Belde naar het Belgisch consulaat om na te vragen wat ‘k allemaal zou moeten voor de (eventuele) adoptie. Elke belde me op, die in België om informatie zou vragen bij Kind en Gezin, en bij wie ‘k m’n hart ook nog eens kon luchten… Tegen ’t einde van de dag had ‘k ongelofelijke hoofdpijn van ’t piekeren.

Na een stormachtige dag had ‘k tegen ’s avonds reeds beslist de ganse situatie in Gods handen te leggen. In de namiddag ging ‘k nog bij Alejandro en Angelina op bezoek en stelde voor dat ze de baby nog een drietal weken zou houden.‘k Stelde voor dat ze er nog eens goed over zouden nadenken en na drie weken zouden zien of Angelina al gehecht zou raken aan de baby. Indien ze binnen drie weken nog even overtuigd zouden zijn dat ze hem niet willen, kunnen ze me komen verwittigen en zal ik er nog eens goed over nadenken. Voor mezelf heb ‘k al uitgemaakt dat ik er in dit geval wel voor zal zorgen, maar ‘k denk dat die kans wel klein is. Met een normaal moederlijk instinct denk ‘k wel dat de mama na drie weken aan de baby gehecht zal raken en er verder voor zal zorgen (zou voor de baby natuurlijk het beste zijn!).

Buiten alle verwachtingen, slaap ik redelijk goed en blijf ‘k er rustig bij. ‘k Denk constant aan “het babytje” en aan hoe m’n leven er zou uitzien, indien de ouders niet voor hem willen zorgen… maar ‘k heb het gevoel dat ik er niet over hoef te beslissen, dus hoef ‘k me er ook niet teveel zorgen in te maken en heeft piekeren helemaal geen zin. Als de ouders hem niet willen, zal ’t wel een teken zijn dat hij deel uitmaakt van mijn levensweg.

Ik heb beslist niet teveel bij hen langs te gaan, om geen extra druk op de ouders te zetten. Als ze de baby niet willen, zullen zij de stap moeten zetten om “Angel” naar mij te brengen, binnen een aantal weken. Na een dag zoeken naar een naam, heb ‘k beslist de baby “Angel” te noemen, indien hij bij mij terecht komt. Angel betekent Engel.

Eva samen met Angel en Angelina

Hanne:

En azo, weer vele pagina’s verteld.'k Ben blij om toch een beetje van deze O zo andere wereld, andere cultuur te kunnen delen met jullie. En ik ben ook heel content terug in Guatemala te zijn en hier en daar een beetje te kunnen helpen, samen met Kurt en Eva. Super! 'k Mis jullie wel, ik denk nog heel veel terug aan België. 'k Hoop van harte, dat alles met jullie ook heel goed gaat! 'k Ben benieuwd hoe ’t met jullie verder verloopt.

We sturen alvast heel veel groetjes,

Que les vayan bien, het ga jullie goed,

Liefs, Hanne

Eva:

Vrijdagnamiddag 10 februari, groot nieuws: ‘k Kom juist terug van bij Angelina. ‘k Wilde Angelina vitaminen brengen en wat aanmoedigen voor de borstvoeding en zo... aangezien Angel niet zo goed drinkt. Na wat praten zei Angelina me dat Alejandro het kindje niet wil, maar ’t was heel duidelijk voelbaar dat zij hem wel wilt houden. Wat een geluk! Dan is hij op z’n minst al bij één van de ouders “welkom”! Nu zet ‘k de gedachte dat ‘k heel binnenkort “mama” wordt helemaal uit m’n hoofd.Einde van de spannendste week sinds jaren.

Zondag vertrek ‘k naar Huehuetenango voor een week. Normaalgezien gaan er een aantal patiënten met me mee. Magdalena is ook nog steeds opgenomen in het ziekenhuis. Ze zou één van deze dagen geopereerd worden, hoewel ze misschien nog wat tè zwak is voor een operatie. ‘k Ga haar zondag bezoeken en hou jullie dan verder op de hoogte.

Hou jullie heel goed! Cuidense mucho,

Besos y Abrazos, Eva x