Brieven uit Yalanhuitz

Herfst 2006

 

Hanne:

Belgiëlief, mensenlief overal ter wereld,

Hallo, hoe gaat het met jullie? Ongelofelijk hoe snel de tijd steeds voorbij vliegt, nog een kleine twee weken en we komen al terug naar België voor 2 maanden.

Met ons gaat alles nog heel goed. Ook dit jaar is werkelijk weer voorbij gevlogen! Ons leven heeft er ook een nieuwe wending mee genomen. Kurt jeunt zich ook heel erg in Guatemala, en kan zijn steentje daadwerkelijk bijdragen voor Leven in Liefde, en dit was zijn doel. Daarom voelden we ook dit jaar duidelijk aan, dat we ons gelukkig voelen om hier ons verder in te zetten voor de Guatemalteekse bevolking die we op zovele manieren nog kunnen steunen en op weg helpen. Vandaar dat we ook plannen hebben gemaakt voor de komende drie jaar. Het is natuurlijk niet zo gemakkelijk om daardoor onze familie en vrienden te moeten missen, maar toch voelen we ons steeds op een andere manier dichtbij, en dit maakt veel goed.

Wat zijn nu de plannen voor de komende drie jaar?

Wel, we zouden graag Leven in Liefde wat verder uit bouwen. We zien dat het kliniekje in Yalanhuitz goed draait, en dat het mogelijk is met één van ons tweeën (Eva of ikzelf); met de hulp van vrijwillige studenten geneeskunde of verpleegkunde, vroedvrouwen... Daarmee denken we dat er ruimte is voor iets méér als Eva straks in januari terug komt naar Yalanhuitz. Eva zou verantwoordelijk blijven voor het kliniekje in Yalanhuitz, en Kurt en ikzelf zouden naar Pojom gaan.

 

Pojom op de achtergrond

 

Waarom Pojom?

Omdat de nood daar ook erg groot is en er veel 'vroedvrouw' werk voor mij is en 'labo' werk voor Kurt bij het opsporen en bestrijden van de tuberculosepatiënten. Pojom is een groot dorp met naar schatting rond de 3000 inwoners. Daardoor zijn er heel wat zwangere vrouwen en vele bevallingen. Ook zijn er nog een 8-tal dorpen gelegen achter Pojom die we tot nu toe nog niet bereikten. We ondervonden ook dat de meeste tuberculosepatiënten steeds van Pojom afkomstig zijn en dat er daardoor nog een groot werk ligt om alle familieleden van die patiënten te screenen, en de patiënten zelf goed van dichtbij te kunnen opvolgen tijdens hun 6-maand-durende behandeling.

Het is dus de bedoeling om specifiek te werken, en niet om in dezelfde richting van het kliniekje in Yalanhuitz te gaan. Ik zou me vooral richten op de zwangeren, op familieplanning, voorlichtingsessies, opleiding voor de plaatselijke vroedvrouwen... Uit nood en vraag van de plaatselijke bevolking zou ik wel nog één of maximum twee dagen algemene consultas doen. Het is de bedoeling om samen te werken met Eva in Yalanhuitz en naar elkaar door te wijzen. Kurt zou vooral het labo-werk verder zetten, met focus op de tuberculosepatiënten, maar ook trachten samen te werken met de plaatselijke gezondheidswerkers bij het onderzoeken van bv. stoelgang of urine of dergelijke. Daarvoor zouden de gezondheidswerkers ook regelmatig moeten worden bijgeschoold.

Het nieuwe centrum zou een soort 'moederhuis' moeten worden. Het is de bedoeling om vanaf de start samen te werken met de plaatselijke bevolking. Ik zou graag de consultas en de bevallingen samen doen met enkele van de plaatselijke vroedvrouwen, die al in opleiding zijn bij Leven in Liefde. Het is de bedoeling dat de plaatselijke bevolking ook echt de werking van het centrum leert kennen zodoende we dit binnen drie jaar aan hen kunnen doorgeven. Daarna zouden we trachten van op afstand te steunen en co�rdineren. We zouden ook graag blijven samenwerken met vrijwillige studenten geneeskunde en/of vroedkunde. Het liefst zouden we graag mensen leren kennen die voor een lange periode kunnen komen helpen.

In de toekomst zal het dus belangrijk zijn dat er plaatselijke bevolking is, die geschoold is voor het werken in een gezondheidspost. Vandaar dat Kurt op zoek ging naar geïnteresseerde meisjes en jongens uit Yalanhuitz, Pojom en omliggende dorpen die graag zouden verder studeren. In samenwerking met Per (Deense vriend) en Colocha en Celia (2 Spaanse vriendinnen) die werken voor de educatie, zouden er volgend jaar een 7 tal meisjes en waarschijnlijk een paar jongens kunnen starten met hun middelbare school in Yalambojoch wat een nieuw project is. We zijn ook op zoek naar mensen die al die middelbare studies gedaan hebben (3 jaar), via de radio (voorlopig zijn er enkel mensen uit Pojom). Van deze mensen zouden we graag enkele gemotiveerde steunen om verpleging te leren in Huehue, met de bedoeling dat ze later bij ons kunnen werken. Nu terug enkele dagen later hebben we al ondervonden dat verpleging studeren in Huehue niet zo eenvoudig is, er komt heel wat bij kijken van vereiste documenten en dergelijke en het is ook heel duur. Maar het is daarom niet uitgesloten, we zullen verder informeren en trachten hiervoor een haalbare weg te zoeken. Een ander alternatief is om enkel in het week-end te studeren in Barillas wat veel dichter zou zijn.

We beseffen dat dit een hele uitdaging is, maar hebben er goede hoop op. De mensen in Pojom zijn in ieder geval gemotiveerd om mee te werken. Daar er in Pojom geen gebouw beschikbaar is, zijn we gedwongen om een nieuw centrum te bouwen, weliswaar kleiner dan dit van Yalanhuitz. We kunnen rekenen op de hulp van de plaatselijke bevolking voor het bouwen van het centrum, maar de financiering ervan zullen we zelf moeten zoeken. Vandaar dat we nu trachten zoveel mogelijk extra fondsen te verzamelen.

Dit was een glimp van onze toekomstplannen, maar nu ga ik terug eventjes in de verledentijd om jullie te vertellen wat er zoal gebeurde in Yalanhuitz de voorbije 3 maanden.

 

September samen met onze ouders:

Het was een blij weerzien, toen we onze ouders in Mexico gingen ophalen. Voor de ouders van Kurt was deze reis een hele belevenis want het was de eerste keer dat ze naar het verre Latijns-Amerika overvlogen. Maar het is hen heel goed bevallen, ze vonden het mooi en interessant. Mijn ouders zijn altijd het liefst van al in Yalanhuitz, en daar kan ik ze geen ongelijk voor geven.

Nicole en Kristien, onze mama's hebben in Yalanhuitz zeker ook niet stil gezeten, ze leefden zich uit als echte kokkinnen, en vonden het ook leuk om hier en daar grote kuis te doen.

 

Nicole en Kristien in de keuken

Onze ouders bleven niet ongeroerd bij het bezoeken van de mensen in hun woningen. De ene familie heeft het ondertussen al wat beter dan de andere, maar armoede is toch nog troef in Yalanhuitz. We werden met z'n allen enkele keren uitgenodigd om een verjaardag van een kindje te vieren. Onder andere ook de verjaardag van mijn metekindje Anita die op 11 september 3 jaar werd. Ik bracht een piñata mee, die moest worden kapot gelagen tot de snoepjes eruit vielen, en een knalrood kleedje voor Anita met vele frulletjes die hier zo graag gezien is.

De papa's beleefden ook een tocht van hun leven. Ze gingen op een dag met de vrachtwagen van Mateo, naar Nenton om de overgebleven dozen en materialen van uit de container op te halen en deze naar Yalanhuitz te brengen. Een rit dat normaal maar 2u30 duurt met een gewone auto, als alles goed gaat! Ja, als alles goed gaat, dit was dus niet het geval voor de camion van Mateo! Verschillende keren bleven ze haperen langs de weg omdat de vrachtwagen doorgleed op de modder en zo de berg niet op kon. Ze moesten dan takken en van alles onder de wielen trachten te leggen, om er beetje bij beetje toch op te geraken. Ze moesten ook nog een wiel veranderen en zodoende waren ze 's morgens in de vroegte vertrokken en pas na tien uur 's avonds terug in Yalanhuitz. Het was voor hen zeker en vast een belevenis.

Problemen onderweg

 

Ook in Yalanhuitz deden onze vaders verder interessant werk, ze maakten nog enkele rekken aan, die ondertussen goed dienst doen in de opslagplaats. Ze hingen ook dakgoten aan het dak van het kliniekje, wat ook een goede verbetering is.

de vaders aan de slag in de bodega

 

Nu onze ouders op bezoek waren, was het voor ons ook eens de gelegenheid om er eens op uit te trekken en samen wat te genieten van een reis in Guatemala. We bezochten Montericco dat aan de zee ligt, Antigua waar we de vulkaan Pacaya samen beklommen en Panajachel waar we met een bootje het meer overstaken. Het was de moeite en we genoten van het samenzijn.

Vele studenten / vrijwilligers:

Ondertussen moest ook het kliniekje blijven verder draaien en daarom hadden we gezocht naar hulp van 'vele' vrijwilligers. Wie is ons allemaal komen helpen de laatste maanden? Na Ute van Duitsland die hier in augustus en half september was kwam Markus, ook geneeskunde student van Duitsland. In september kwamen ook Niek en Elise uit België, geneeskunde student en verpleegkundige. Rond de 20ste september kwamen ook Benedicte en Pierterjan uit België aan. Zij zijn voor ons een 'speciaal' koppel, want zij komen voor 8 maanden naar Guatemala en plannen hun grootste tijd om hier in Yalanhuitz te helpen. Zij hebben beiden 6 jaar geneeskundestudies achter de rug en kunnen al op wat praktische ervaring steunen. Verder kwam vanaf oktober Lisa ons ook nog helpen, eveneens een studente geneeskunde uit Duitsland. In november hadden we bezoek van Céline en Tina, een vroedvrouw uit België en een orthopedagoge.

Ute en Markus tijdens de consultatie

 

Niek verzorgt een kindje dat in het vuur gevallen is

 

Elise verzorgt een kindje met een ernstige hoofdwonde

 

Jornadas medicas en gratis operaties:

Op 23 september werd het kliniekje in Yalanhuitz overspoeld van vele grote auto's vol mensen uit Huehuetenango en enkele uit Spanje die deze dag zoveel mogelijk pediatrische consultaties wilden doen. Kurt en ikzelf waren niet aanwezig omdat we toen met onze ouders op reis waren.

Die ochtend vroeg was er net een vrouw in het kliniekje met problemen van een moeilijke bevalling. Het kindje bleek gestorven te zijn, en de bevalling wilde niet vlotten. Het was goed dat de dokters uit Huehuetenango ervaring hadden en onmiddellijk konden helpen. Het kindje werd uiteindelijk wel, maar niet op een zachte manier, geboren in de overvolle consultatiekamer. Het was triestig voor Griselda die haar kindje verloor en omringd was door een vloed van kleine kindjes in de kamer naast haar, die voor de gelegenheid op bezoek kwamen bij de dokters.

Voor de kindjes was het leuk om bij de dokter te komen, want ze kregen allemaal cadeautjes, medicatie en vitamientjes naar hartelust. Het nadeel daaraan is wel dat dit geen constructieve manier van werken is. Maar de mensen deden het met goede bedoelingen, we moeten alleen trachten selectiever te zijn in de toekomst en vooral die 'jornadas medicas' specifieker laten doorgaan met specialiteiten voor de ogen, of de tanden of iets wat wij hier niet kunnen bieden.

In oktober zijn we ook twee keer met mensen van Yalanhuitz en de omliggende dorpen naar de stad (Huehuetenango en Nebaj) getrokken waar er een bijeenkomst was van Amerikaanse dokters die in één week, zoveel mogelijk operaties trachten te realiseren. Dit is een zeer interessante formule, want alles wordt dan in die week geregeld. In het nationale ziekenhuis in Huehuetenango worden ook operaties uitgevoerd, maar enkel de levensnoodzakelijke operaties worden onmiddellijk gedaan, andere worden op de lange baan geschoven. Operaties laten uitvoeren in een privé-ziekenhuis is bijna onbetaalbaar.

Maar zo zijn er 6 patiënten via Vivir en Amor en Helps International geholpen voor vnl. herniaoperaties. Er is een klein meisje, Elda van 4 jaar, die toch nog niet kon geholpen worden omdat ze een neurologische operatie nodig heeft en deze zou enkel kunnen doorgaan in februari 2007 in Guatemala-stad. Het meisje is geboren met een bol op haar hoofd die zacht is, en dus gevaarlijk voor trauma en een connectie heeft met haar hersenen. Op de CT was die connectie niet te zien, maar toen de plastische chirurgen die bol wilden verwijderen zagen ze dat er toch een verbinding was.

Spoedgevallen in golven:

Even was het wat rustiger ivm spoedgevallen, maar dan ineens waren er drie in één week.

De eerste was het ergste, het was Matias, een jongetje van 12 jaar die uiteindelijk na een lange strijd is overleden! We ontmoetten hem in zijn huisje na een vergadering in Pojom. Het was al laat en donker, maar toen we Matias uitgemergeld en zonder veel 'leven' zagen liggen in zijn armtierig houten huisje, enkel gesterkt door de kracht van hun gebed, besloten we om hem mee te nemen naar het kliniekje en alles op alles te zetten om hem te helpen.

Het lukte om hem een infuus te geven en daar waren we blij om, zo konden we op z'n minst al starten om hem vocht toe te dienen. We probeerden hem ook wat medicatie en melk en een granenpapje te geven, lepeltje per lepeltje. De eerste avond was ik bang voor zijn leven, we sliepen in de kamer naast hem en gingen regelmatig eens kijken en zijn koorts meten die steeds op en neer ging met de medicatie. Matias kwam de nacht goed door en omdat we pas de volgende dag gepland hadden om samen met de andere patiënten die een operatie nodig hadden naar Nebaj te gaan, besloten we dat Matias ook hier in het kliniekje eerst nog even op krachten kon komen. Hij at beetje per beetje en we hadden niet de indruk dat het slechter met hem ging. Toen we echter met hem in Nebaj toekwamen in het ziekenhuis, vertoonde Matias vreemde gedragingen. Hij had kracht om te willen weglopen, hij was zelfs koppig ivm te willen eten, hij keek boos, hij sprak nu voor het eerst en wou eigenlijk niet naar het ziekenhuis. De Cubaanse dokters die hem onderzochten vreesden voor meningitis en wilden Matias onmiddellijk doorsturen naar Quiché voor onderzoek van zijn ruggenmerg. We belden naar Huehuetenango en daar verzekerden de artsen ons dat dit onderzoek ook in het nationale ziekenhuis in Huehuetenango kon worden gedaan. We reden onmiddellijk terug met Matias en zijn doorverwijzingpapieren van de dokters naar Huehuetenango in de hoop dat dit onderzoek direct zou worden uitgevoerd. De dokters in de spoedopname stelden ons gerust dat alles in orde ging komen... De volgende dag was ik gefrustreerd en kwaad wanneer we vaststelden dat er nog geen onderzoek was gebeurd omdat Matias zogezegd nog geen koorts had gehad. Ik had onze thermometer nog bij me, en stak die onder zijn oksel, het kwik steeg in 1,2,3 naar 38 en een half. Na heel wat frustratie en discussie werd bij Matias toch bloed afgenomen, maar nog geen ruggenmerg omdat ze eerst buiktyfus wilden uitsluiten. Zijn bloed moest worden onderzocht door een privé-labo en op een zondag was dit niet zo eenvoudig, maar met de hulp van Kurt en zijn connecties in het ziekenhuislabo was het toch mogelijk. Matias reageerde nu wel terug normaler en toen ik hem plagend vroeg wat 'dit' was (een koortswerend tapje die hij absoluut niet graag had) antwoordde hij heel geleerd: 'Diclofenaco'! De artsen in het nationale ziekenhuis waren nog niet ongerust over zijn toestand. Wij echter waren onder invloed van de Cubaanse artsen wel doodsbang voor de gevolgen wanneer een hersen- of hersenvliesontsteking zo lang zou moeten wachten op zijn diagnose en vooral de behandeling...

Mario de papa van Matias had zijn twijfels over zijn verblijf in het ziekenhuis. Was het wel goed dat hij zijn zoontje meenam zo ver hier in die onbekende stad, weg van zijn mama en familie? Mario was een moedige man en was bereid om te vechten voor de gezondheid van zijn zoontje hoewel zijn schoonvader er tegen was dat hij naar de stad ging. Hij leende af en toe onze telefoon om te bellen naar zijn vrouw en dan trilde hij steeds op zijn benen uit angst voor de situatie.

We moesten terug naar Yalanhuitz en lieten Mario en Matias met pijn in het hart achter... We wisten nog niet dat we de komende dagen nog 2 spoedgevallen zouden hebben en zo steeds terug bij Mario en Matias op bezoek zouden kunnen gaan. Het was ook goed dat we zodoende de dinsdag Matias konden begeleiden naar een privé-ziekenhuis voor een een CT-scan. Buiktyfus werd eerder bevestigd, maar daarna was het blijkbaar toch in twijfel getrokken. Matias zag er ondertussen heel slecht uit, hij reageerde weinig deed denkbeeldige gebaren met zijn handen in de lucht, hij antwoord zelden op een vraag. Mario, zijn papa en zijn familie dachten dat zijn 'geest' in Pojom is achtergebleven, en zouden daarom heel graag het ziekenhuis verlaten en eerst terug naar Pojom gaan, om zijn 'geest' te gaan halen en daarna zei Mario, komen we terug naar het ziekenhuis. Ondertussen heeft Matias wel al een reeks medicatie, antibiotica en antivirale middelen. We konden Mario overtuigen om toch door te zetten in het ziekenhuis, hoewel de situatie thuis blijkbaar niet goed verliep. Het was voor ons zo moeilijk om in te schatten of Matias werkelijk nog een kans maakte. Hij zag er echt niet goed uit, mager, verward... Eén ding was duidelijk, een reis heen en terug zonder medicatie, zou hij niet halen en zou al te negatief zijn voor zijn behandeling. De behandelende arts gaf wel min of meer goede hoop, maar het was een dubbeltje op zijn kant. De CT-scan en het uiteindelijke genomen staaltje van zijn ruggenmerg, bevestigde dat er werkelijk hersenontsteking was. We hadden allemaal medelijden met Mario die nog steeds in dezelfde vuile kleren, met doodsangsten over Matias waakte, met de druk vanuit zijn familie in Pojom om terug te keren ... Wij trachtten hem te overtuigen om toch door te zetten in het ziekenhuis omdat we nog hoop hadden dat de medicatie zou aanpakken.

De volgende dinsdag kregen we telefoon dat Matias die morgen gestorven was, na 10 opname in het ziekenhuis. Het heeft niet mogen zijn! We waren verslagen! Kurt en ikzelf wilden zo snel mogelijk terug naar Huehuetenango gaan om Matias en Mario op te halen, maar hadden eerst miserie met de autobatterij. Maar daarna reden we in een recordtijd er naar toe. Andrés, een vriend van Yalanhuitz ging met ons mee, zodanig hij Mario ook wat kon opvangen. Colocha en Celia hielpen ons met het in orde brengen van de papieren en het kistje en zo. Het was zo jammer, hadden we er allemaal vroeger bij geweest, was dit misschien niet nodig geweest, maar... het is nu te laat!

In Pojom werd Mario en Matias ontvangen door een grote groep dorpsgenoten die hielpen om Matias in zijn kistje over de berg te dragen. Voor ze met Matias vertrokken namen we eerst nog afscheid van hem, er werd gebeden en er werd bedankt, tranen van verdriet en machteloosheid waren zo moeilijk tegen te houden! Mario, Matias en zijn familie zullen steeds een speciaal plaatsje in ons hart hebben.

Mario met vrouw en kinderen en buurmeisjes

Maria met teveel vruchtwater:

Toen we een tweede keer naar Huehuetenango reden die week, was dit voor Maria Diego Caño. Zij was zwanger, slechts 32 weken, maar had een enorme grote uitzetting. We vonden het niet normaal, en onze vermoedens voor polyhydramnion werden bevestigd. Dit is een teveel aan vruchtwater. Maria werd opgenomen in het ziekenhuis en daar trachtten de dokters door middel van een punctie zoveel mogelijk water eruit te halen. De reden van die polyhydramnion, was nog onbekend. Maria was een beetje eenzaam in het ziekenhuis, maar ze hield zich sterk. Alleen was het héél spijtig dat ze zaterdag 28 oktober, (terwijl we hier het feest hadden voor het kliniekje) vroegtijdig beviel en haar kindje verloor!

We werden pas de volgende dag op de hoogte gebracht, omdat de mensen in het ziekenhuis dan pas zagen dat het gestorven kindje niet werd opgehaald. De man van Maria was enkele dagen in Huehuetenango geweest, maar was al snel terug vertrokken, hij is niet zo verantwoordelijk en heeft een alcoholprobleem. Colocha en Celia hielpen ons met het in orde brengen van de papieren voor het gestorven baby'tje en om Maria op te vangen. Ook Mario, de papa van Matias was bij haar. Gelukkig dat Colocha naar het ziekenhuis ging, want Maria zat daar op de grond, ze was haar bed al kwijt omdat ze al ontslag gekregen had, maar omdat er niemand haar kwam ophalen, wist ze niet waar ze naar toe moest. Colocha kon het regelen dat ze toch nog een nacht in het ziekenhuis mocht verblijven en wij zonden haar papa naar de stad om haar en het baby'tje op te halen. Maria moest ook nog een boete betalen omdat het gestorven baby'tje te lang in het mortuarium van het ziekenhuis had verbleven.

Hanne en Celine en de gelukkige ouders

Geboren worden na bevestiging van een RX:

We werden gebeld voor een bevalling die niet vorderde in een afgelegen dorp. We gingen kijken en de vrouw en haar man zaten te wachten op dit veld met pak en zak, klaar om naar het ziekenhuis gevoerd te worden. We wilden eerst onderzoeken om te zien of het werkelijk nodig was. Het was een moeilijk onderzoek, het kindje zat nog heel hoog en het hoofdje was slechts in de diepte aan één kant een klein beetje voelbaar. Er was wel een grote vochtblaas, maar ik durfde het risico niet nemen om daar in dat open voetbalveld de vliezen te breken met de kans dat de navelstreng daarmee zou uitzakken. Het hoofdje zat niet klaar. We besloten om het zekere voor het onzekere te nemen en reden nu voor de derde keer deze week naar het ziekenhuis in Huehuetenango. De weeën bleven regelmatig komen (dat ondervonden Bené en Céline zeer goed wanneer Magdalena kwaad en ellendig van de pijn, in hun benen neep)

De dokteres op de spoedopname was ook niet zeker over haar inwendig onderzoek en blijkbaar is het dan de gewoonte om RX-foto te nemen om de positie van het kindje te bevestigen. Wij schrokken van deze methode, maar wellicht is dit niet erg op het einde van de zwangerschap. Het zag er goed uit op de RX-foto. Het water mocht gebroken worden, en enkele weeën later werd een prachtig klein ventje geboren.

Feesten in Yalanhuitz:

15 september: Nationale Feestdag

Het was leuk dat we dit feest konden delen met onze ouders. Het is een gezellige sfeer wanneer de kindjes zich voorbereiden met hun fakkels om dan op de vooravond van het feest een estafetterun te doen tussen twee dorpen. Het echte feest verliep met optredentjes van de kindjes op het schoolplein en daarna met voetbal voor de volwassenen.

 

de kinderen liepen de fakkelrun bij zonsondergang van Rincon naar Yalanhuitz

 

05 oktober: Inhuldiging van het tweede schoolgebouw

In het voorjaar werd er een nieuw deel voor de school gebouwd. Het schooltje heeft nu twee klaslokalen bij en ondertussen zijn er 4 leraren die lesgeven aan ongeveer 210 leerlingen. De grootste klassen zijn het eerste en tweede leerjaar, vanaf het derde leerjaar haken vele kindjes af. De grote vakantie is gestart sinds half oktober en half januari begint het volgende schooljaar.

Dit feest verliep een beetje zoals op 15 september. Er werden ook voetbalploegen vanuit de verschillende dorpen uitgenodigd.

Atletico Juvenil de Yalanhuitz (in het wit) wint voor het eerst een toernooi nadat het de finale won met strafschoppen

 

28 oktober: Feest voor het vierjarige bestaan van het kliniekje

We hadden het goed voorbereid en wilden er een mooi feest van maken. We wilden graag iets doen met iedereen, niet alleen de ganse dag voetbal voor de volwassenen zoals bij elk feest. En zo hebben we een spel gespeeld met de kindjes. Ze waren in groepen verdeeld, elke groep had een kleur. Er werden competitieve spelletjes gespeeld zoals, zaklopen, touwtrekken, flesjes water vullen, om het langst aan het doel hangen...

Tina en Kurt hebben enkele dagen vooraf de spelletjes met de kindjes uitgetest, zodoende er echt klaar voor te zijn. We hadden allemaal onze taak en het feest kon beginnen na de drukke 'spoedgevallenweek' en nog net een goede bevalling in Yalanhuitz de nacht ervoor, de geboorte van Rodolfo.

Maar, o neen, toch vandaag geen regen aub! Ai ai ai, er was niets aan te doen, de regen begon er met bakken uit te vallen en er was geen stoppen aan. Maar de kindjes lieten het niet aan hun hart komen, ze speelden strijdlustig verder. We hadden troostprijzen voorzien, maar besloten om deze al wat vroeger te geven, het waren regenjasjes van de ABB. Het was een komiek zicht al die witte schimmen door de regen. Kurt deed de presentatie, en ik moet zeggen dat hij het heel goed deed!'s Avonds deelden we aan alle deelnemende kindjes een klein cadeautje uit. Ze waren allemaal content.

de kinderen elk met hun gekleurde hoofdband om de groepen de onderscheiden

 

 

 

De mensen van de communiteit vonden dat voetbal die dag niet mocht ontbreken, het is de traditie om te voetballen als er iets te vieren valt. En er waren ook frietjes te koop, als dat geen echt feest was!

Voor 's avonds in het salon hadden we ook een liedje voorbereid over het kliniekje (onderweg gemaakt tijdens de vele ritten terug van Huehuetenango). Ik denk dat wij er vooral het meeste plezier aan gehad hebben. Pieterjan begeleidde ons met zijn gitaar. Pieterjan en Bene speelden enkele nummertjes op hun accordeon en dwarsfluit. Lisa en Tina deden een klein toneeltje. Céline was op thuiswacht ondertussen in het kliniekje omdat er in de loop van de vooravond nog een meisje in spoed was toegekomen, ze was uit een boom gevallen terwijl ze appelsienen wou plukken. Haar hoofd had een serieuze wonde die moest gehecht worden met 15 draadjes, en het was beter dat ze enkele nachten ter observatie bleef.

's Avonds hadden we voorzien om een halve nacht te dansen op de muziek van de plaatselijke marimbagroep, maar de mensen wisten van geen stoppen, er werd doorgespeeld en gedanst tot lang in de kleine uurtjes. Jammer genoeg dronken vele mannen veel te veel bier en sterke drank waardoor het er af en toe eens heftig aan toe ging!

De dag erna ondervonden we de naweeën van het feest, we moesten verschillende mensen hun wonden hechten nadat ze in dronken toestand gevallen waren...

01 november: Feest op het kerkhof voor de geliefde overledenen

een hele dag samen op het kerkhof bij de graven van geliefde overledenen

 

1 november is een dag om gezellig op het kerkhof door te brengen. Er wordt de ganse dag marimba gespeeld en de kinderen jeunen zich enorm met het gooien van bommetjes die vééél lawaai maken. Ook de volwassenen gaan af en toe een luide bom in de lucht afvuren. De familieleden zitten dan de ganse dag bij het graf van hun dierbare overledenen en het is de gewoonte om eten aan het graf te leggen en vele kaarsjes te branden. De gekleurde graven, de planten en plastieken versierlinten zijn een tegenstelling tot het gevoel op de grauwe kerkhoven van bij ons in België. Toch is er ook verdriet, schrijnend was het beeld van de grootmoeder die bij de 6 graven samen stond, van de vrouw en 5 kindjes die begin mei overleden in de brand van hun houten huis. Mijn gedachten zweven dan ook tussen alle zieltjes van Yalanhuitz, en de zovele dierbare zielen van thuis in België, elk met hun vele herinneringen.

Vele geboorten:

Pieterjan, Benedicte en Lisa hebben elk hun bevalling gehad, waar ze mochten helpen en daar waren ze heel blij mee. Het waren uiteindelijk goed aflopende bevallingen en dit brengt steeds veel vreugde mee.

Eens was het spannend wanneer een bevalling niet vlotte in Ixcansan. Lisa was alleen in het kliniekje en wij waren die dag op komst vanuit Huehuetenango. We stelden voor dat ze met de vrouw al in onze richting zouden rijden, zodoende geen tijd te verliezen. Iets over Nenton ontmoetten we hen, en na een onderzoek in het gras langs de kant va de weg, vond ik dat er op dat moment geen reden was om naar Huehuetenango door te rijden. In Nenton is er een gezondheidspost en daar werden we goed ontvangen om de vrouw daar te mogen begeleiden in haar arbeid. De ontsluiting vorderde geleidelijk en na 2 uren waren we van de spanning verlost en werd weer een prachtig klein ventje geboren!

bevalling met Pieterjan en Benedicte

Het verder reilen en zeilen:

Het weer is erg wisselvallig de laatste tijd, we hebben het even erg koud gehad, maar ondertussen zijn de temperaturen weer wat gestegen. Af en toe zijn het enkele dagen met druilerig regenweer, maar ook komt de zon er regelmatig eens door. Rond de 15 graden was het koudste dat we op de thermometer zagen.

De consultas worden nog steeds bijgehouden op de computer. De laatste maand zijn de consultas merkelijk verminderd, komt dit door het slechte weer dat de mensen het niet zien zitten om tot bij het kliniekje te komen? We weten het niet.

Het invullen van de papieren van het ministerie is nu ook een stuk makkelijker geworden, met het programma dat Kurt maakte, het gaat een stuk sneller.

Ondertussen is er weer een nieuwe TB-patiënt bevestigd uit de streek van Pojom en deze zal maandag zijn behandeling kunnen starten. We konden tot een goed akkoord komen met het ministerie om samen zijn behandeling op te volgen.

De derde lading 500 kippen voor dit jaar, zijn weer aan het groeien om ze te kunnen verkopen tijdens de kerstperiode. Voorlopig gaat alles goed. We zullen straks weer een 500kg kippenvoer meebrengen naar Yalanhuitz vanuit Huehuetenango.

De opleiding van de vroedvrouwen gaat ook verder, de laatste keren hadden ook Lisa, Céline en Benedicte wat voorbereid om uit te leggen aan de plaatselijke 'comadronas'.

Ondertussen zitten we volop in de koffiepluk in Yalanhuitz. De mensen gaan de rode bolletjes plukken van de struiken op het veld, en brengen die dan mee naar huis. Thuis worden ze nog eens geselecteerd en door een koffiemolen gedraaid waarbij de schil eraf gaat. Dan moeten de boontjes nog eens gewassen worden en worden ze erna te drogen gelegd op houten planken. Voor het moment krijgen de mensen uit Yalanhuitz voor 50kg gedroogde koffiebonen vermoedelijk 600Q (+/-60 euro), de prijs weten ze nu nog niet exact. Enkele jaren geleden kregen ze er slechts een derde voor. Kurt is enkele dagen geleden eens mee geweest met onze buren om zo'n pluk eens van dichtbij mee te maken.

Eva zal eind januari terug naar Yalanhuitz komen. Ondertussen zullen Pieterjan en Benedicte het kliniekje verder open houden.

 

 

We wensen jullie allen van harte, een vreugdevolle kerst, en een mooi nieuw jaar toe. Dat het een jaar van licht & liefde mag zijn voor u!

Van harte dank aan alle mensen die Leven in Liefde steunen en mogelijk maken!

Tot binnenkort,

Lieve groetjes uit Yalanhuitz,

Hanne en Kurt. x x x