Start 2007

Guatemala, Pojom, april 2007

Hier zijn we terug met een beetje 'Vivir en Amor nieuws'.

Ondertussen zijn we (Kurt en ikzelf) terug naar Guatemala vertrokken sinds 11 maart. Eva was werkzaam in Yalanhuitz de voorbije 2 maanden, en is nu eventjes naar België om te vieren dat haar meter 100 jaar geworden is. Pieterjan en Béné, genieten ondertussen van hun achtste en laatste maand Yalanhuitz.

In België zijn we zoals steeds heel goed ontvangen geweest bij onze vrienden en familie en dit doet veel deugd! We werden veel uitgenodigd om op bezoek te gaan en zo konden we ook genieten van al het Belgisch lekkers; de extra kilootjes waren het bewijs ervan.

Maar we hebben ook niet stil gezeten in functie van 'Vivir en Amor'; we hadden immers een grote uitdaging.

De Container

Het vullen van een container met nuttig gerief voor het bemeubelen en opstarten van de 'Casa Materna' in Pojom. Het was niet eenvoudig om alles bij elkaar te krijgen, maar met de hulp van velen is het uiteindelijk toch gelukt! Onze ouders hebben hierbij zeker en vast een grote pluim verdiend! Op 5 maart konden we dan de container vullen o.l.v. Broeder Willy in Essen. We vonden het één van de efficiëntste containers vol met echt bruikbaar gerief voor de Casa Materna. Hierbij wens ik iedereen die op één of andere manier heeft meegeholpen aan de container, echt van harte te danken.

In België heb ik vele mails geschreven en getelefoneerd om te informeren om alles zo goed mogelijk voor te bereiden ivm de papieren, het transportbedrijf, de opvang in Guatemala en het doorsturen van de container met een vrachtwagen tot Nenton (dichtste plaats waar een grote truck kan rijden, daarna zullen we vrachtwagens uit Pojom en Yalanhuitz nodig hebben).

Maar het is een 'dolor de cabeza'; het gaat echt niet vlot om de container door de douane te krijgen! Juan Forster, een man uit Guatemala stad die al heel wat mensen en projecten heeft kunnen helpen via Rotary Guatemala, is verantwoordelijk hiervoor en tracht nu van alles van papieren en handtekeningen te verzamelen om de container te kunnen inklaren. Er zijn ook problemen omdat we medicatie mee hebben verstuurd en deze moet nu goedgekeurd worden door het ministerie van gezondheidszorg en dergelijke... Ik hoop zo van harte dat het zal lukken om de container erdoor te krijgen, want het zou zo jammer zijn indien we alles ervan niet zouden kunnen gebruiken in Pojom, de zonnepanelen, bedden, tafels, matrassen, medicatie, kasten, educatief materiaal, microscoop... Ondertussen moeten we nu ook dagelijks betalen omdat de container in de haven staat te wachten. We zullen de hulp van een extra kaarsje nodig hebben!

Activiteiten voor Vivir en Amor

Zowel in januari als februari zijn er terug enkele grote activiteiten doorgegaan tvv Vivir en Amor.

Osteopathen fur Guatemala:

Op vrijdag 19 januari was er de activiteit Osteopathen fur Guatemala, in Neuss, Duitsland, al voor de derde keer georganiseerd door Johan Schelpe. Hierbij deden 14 gerenomeerde osteopaten elk 4 behandelingen op deze avond, waarbij de patiënten elk 50 euro betaalden en studenten konden les volgen tijdens die behandelingen. De opbrengst hiervan was zeker niet miniem! Johan, ook jij willen we nog eens danken!

Hutsepotfestijn:

Het Hutsepotfestijn was ook dit jaar zeker en vast een succes! Vierhonderdtachtig porties 'hutsepot' werden verkocht onder de mensen die naar het Parochiaal Centrum kwamen in Beveren en de thuiseters die hun portie kwamen ophalen. De medewerkers en de koks waren gans het weekend present om de hutsepot op zaterdag voor te bereiden en op de zondag om het echte werk te doen! Er was ook een tombola met mooie prijzen.

Onze beste dank aan alle medewerkers en sympathisanten!

Spreekbeurten:

We vinden het steeds belangrijk om mensen te informeren en dia's te tonen over het leven van de, toch wel echt arme en onderdrukte Indiaanse bevolking van Guatemala. Als mensen ons vragen om voor één of andere groep ons verhaal van 'Vivir en Amor' te vertellen, trachten we daar steeds op in te gaan. Vandaar dat we de voorbije maanden terug hier en daar het land rond reden met de PowerPoint van het voorbije werkjaar. We waren te gast in Gistel, Bredene, Oudenaarde, Oostende, Roeselare, Brugge, noord Antwerpen,...

Het is wel leuk om steeds ons verhaal te mogen doen aan zoveel verscheidene mensen, jong en wat ouder...

Spontane initiatieven:

Mensen nemen soms spontaan een initiatief op, om ook te helpen een financiële steun te verzamelen voor de het project 'Leven in Liefde'. Ik denk dan aan een vriendin die een sobermaal organiseerde op haar werk, waarvoor ook echte dank, aan een parochie die een ontbijtactie deed, maar ik denk dat ik me nu op glad ijs bevind want zo zijn er nog mensen die ons steunden en om geen namen te vergeten, danken we jullie beter allemaal van harte in naam van de patiënten die hiermee geholpen kunnen worden! Ook bedankt aan de vrienden en familie die ons een envelopje toestopten voor ons vertrek!!

Terug naar Guatemala

Het was spannend, we wilden graag zo snel mogelijk naar Pojom om te zien hoe de werken van de 'Casa Materna' gevorderd waren. We waren gekomen via Mexico met het vliegtuig en zijn dan per bus doorgereisd naar Guatemala-stad. In de stad kwamen we onze 'nieuwe' auto ophalen, die we zullen gebruiken voor het Pojom project. Hoewel ze onze komst in de garage verwachtende waren, moest er toch nog heel wat gebeuren ivm de nummerplaat, papieren en verzekering, zodanig dit 3 dagen duurde. Maar het wachten loonde de moeite, het is een goede, eenvoudige en toch krachtige auto. Het is een pick-up Ford Ranger, 4x4, diesel.

Op 17 maart konden we dan eindelijk de berg over wandelen richting Pojom. Het begon al wat te schemeren, want we waren 's morgens uit Huehuetenango vertrokken en via Yalanhuitz gepasseerd en daar bleven we eventjes hangen. Yalanhuitz blijft toch een speciaal gevoel bij me opwekken, precies een deel van mijn familie, maar we zullen nog regelmatig eens in Yalanhuitz zijn en de mensen er bezoeken.

Casa Materna:

De Casa Materna zag er heel goed uit! Hoewel de avond aan het vallen was, kwam de hoofdmetser, Domingo Gaspar, aangelopen zodra hij het nieuws hoorde dat we in het dorp waren toegekomen.

Ze hebben goed doorgewerkt de laatste maanden en het ziet er allemaal heel goed uit. De beneden verdieping is al gebouwd en ze waren die dagen bezig met de muren van de tweede verdieping. Het valt eigenlijk wat groter uit dan verwacht, maar... des te beter!

Hectische start:

Na het goed en wel bekijken van het gebouw, vertelde Domingo Gaspar ons dat er twee vrouwen in arbeid waren, en hij vroeg of we niet eens wilden gaan kijken.

We hoorden dat het kindje net geboren was, bij de eerste familie waar we gingen kijken. Het leek allemaal goed te zijn met moeder en kind, gelukkig!

Bij de tweede familie zat er minder schot in de zaak. Magdalena was al de ganse nacht en dag in arbeid. Ik veronderstel dat ze al veel proberen te persen had. Het was een elfde kindje. Magdalena was een erg kloeke mevrouw en daarom was het niet simpel om haar goed te onderzoeken, ze was ook heel bang en beschaamd waarbij ze steeds haar 'zware' benen dichtneep.

Uiteindelijk was ik toch zeker dat ze volledige ontsluiting had, haar water was ook gebroken, en was lichtjes groen! Magdalena had ook opgezwollen voeten. Ik trachtte haar uit te leggen hoe ze best kon persen, om het kindje er zo snel mogelijk uit te krijgen. Maar het resultaat was niet bevredigend. Ik toonde hen voor hoe het beter kon, ik liet haar man en de traditionele vroedvrouw helpen... maar Magdalena perste niet goed mee en neep nog steeds haar benen toe. We waren net te voet in Pojom toegekomen en daarmee waren we niet voorzien van materiaal om te helpen bij een bevalling. Maar omdat je hier toch zomaar in de winkeltjes medicamenten kan kopen, liet ik Kurt een spuit en Oxitocine° halen, een weeën stimulerend medicament om de bevalling te laten opschieten. Wie weet hoe lang ze al volledige ontsluiting had en hoe lang het water al gebroken was?

Ik gaf slechts een klein beetje van de Oxitocine° omdat ik bang was voor een te hevig resultaat en ook omdat ik niets van meerdere instrumenten had (enkel handschoenen). Het medicament had eventjes resultaat, een goeie 20 minuten had Magdalena betere weeën en perste ze een beetje beter mee, maar zonder resultaat, het kindje zakte niet goed genoeg. Ik gaf het op, en besloot dat het zinloos was om hier nog verder tijd te verliezen en stelde voor om onmiddellijk naar het ziekenhuis te gaan in Huehuetenango. Maar... dat was zo simpel niet.

Naar het ziekenhuis

In Yalanhuitz hebben we de auto voor de deur en vanaf het moment dat de patiënten toestemmen om naar het ziekenhuis te gaan (want dit is ook een niet te onderschatten probleem) vertrekken we, en in deze droge periode met verbeterde weg, kunnen we in 4 uren in het ziekenhuis geraken. Maar in Pojom, moeten we eerst de berg over, en dan pas hebben we onze auto om naar het ziekenhuis te rijden.

De zoon van Magdalena; Palas, had zelf een auto, maar ze zeiden dat ze nu niet (in de regen) de berg konden overrijden. We stelden voor om via San Mateo te gaan (een goed berijdbare weg, die wel iets langer duurt, maar beter dit dan niets), maar ook dit was geen optie voor hen. We wilden ook graag Magdalena met een stoel over de berg dragen (een uurtje stappen), maar... ze waren echt niet te overtuigen. Ze zagen de nood er niet van in.

Ondertussen was Magdalena in slaap gevallen en was iedereen content dat het medicament geholpen had (de Oxitocine!?). Terwijl Kurt en ikzelf hypernerveus waren (vooral ikzelf). Ze boden ons aan om te eten, maar ik kreeg geen hap door mijn keel, we mochten er ook slapen... maar dat lukte me ook niet. Ik moest me troosten met de gedachte dat het een elfde kindje was, en voor hen, een kindje meer of minder, toch heel anders is dan bij ons. Maar toch wilde ik af en toe gaan kijken hoe het met Magdalena was. Ze reageerde steeds normaal, ze sliep heel rustig en kwam gemakkelijk wakker als ik haar wakker maakte.

Maar toch... was het een vreselijke nacht voor ons. Ik was erg ongerust, had niets van middelen om haar te controleren (geen bloeddrukmeter, geen thermometer...). We hadden 's nachts ook al geprobeerd te bellen, naar Yalanhuitz en België, maar ook zonder resultaat.

Uiteindelijk waren we vroeg uit te veren, letterlijk dan, want een grote haan sprong op ons bed; de haan die ons 's nachts van onder het bed, ook al wakker kuukeluurde.

Maar goed, iedereen binnen in het huisje was nog steeds heel content. Magdalena had geen pijn meer, ze had goed geslapen, het kindje zal wel morgen of overmorgen komen.

Het enige wat we in een hopeloze poging nog probeerden, was bellen naar een dokter in Huehuetenango en hen bang maken dat de dokter ook zei dat ze dringend naar het ziekenhuis moesten. Met veel aandringen en overtuigen zijn ze uiteindelijk in gang geschoten om eerst een andere auto te zoeken en dan uiteindelijk met hun eigen auto de berg over te rijden. Magdalena geraakte maar half in de auto, en ook dit was weer een reden om niet naar het ziekenhuis te moeten gaan. De andere kindjes weenden omdat ze hun mama niet wilden laten gaan... Van een leuke aankomst voor ons in Pojom gesproken...

De berg overrijden was inderdaad niet eenvoudig, Magdalena hotste weg en weer, en kreeg terug weeën .De auto geraakte min of meer goed over de berg (dit is met geen woorden te beschrijven), maar bij aankomst in Ixquisis, waar onze auto stond, had ze zeker en vast koorts gekregen en begon ze erg te rillen. Ze had ook al dikke voeten, en ik was bang dat ze ging stuipen.

In Yalanhuitz onderzochten we haar, en zagen dat ze 38,5 koorts had, dat ze een hele hoge bloeddruk had en dat ze dus dringend naar het ziekenhuis moest. We gaven haar wat medicamenten om de koorts te zaken en te voorkomen dat ze zou stuipen. Eerlijk gezegd konden we niets meer doen voor de baby, enkel zorgen dat we snel in het ziekenhuis waren. Ondertussen was het al middag tegen dat we uit Yalanhuitz konden vertrekken.

Kurt kon ons in 3 uur, 39 minuten afzetten in de spoedgevallen van het ziekenhuis in Huehuetenango (een recordtijd). Ondertussen was Magdalena enorm aan het kreunen van de hevige weeën die ze nu wel weer kreeg, maar die ook geen effect hadden voor de geboorte van de baby.

Het kindje moest via een keizersnede geboren worden, en ondertussen deden ze ook een operatie om ervoor te zorgen dat dit de laatste zwangerschap zou zijn. De ouders moesten hiervoor tekenen, wat haar man eerst niet wilde doen. Misschien kon je tussen de regels door ook een beetje lezen, hoe moeilijk dit gezin was tegenover ons, geen beetje medewerking en steeds ons schuld geven van eventuele gevolgen. Ze snapten de nood van de keizersnede echt niet. Ze vonden dat we, en de dokters in het ziekenhuis niet genoeg geprobeerd hadden om een normale bevalling te doen. Wanneer er op een bepaald moment geen harttoontjes te vinden waren, was het kindje gestorven door de schuld van onze auto... Maar gelukkig kon één dokter toch terug harttoontjes vinden, en om de baby te redden werd er snel een keizersnede uitgevoerd, en het kindje werd, Godzijdank, levend geboren, maar het was op het nippertje. Het kindje was groot (waarschijnlijk was dit de oorzaak van de onmogelijke bevalling), maar was slap, en had een slechte geur zeiden de dokters. Het kindje kreeg 3 dagen zuurstof en antibiotica en herstelde snel.

Met Magdalena hebben we nog een maand moeite gehad om de wonde van de keizersnede goed te laten genezen. Eerst ging ik dagelijks in hun huisje twee keer de wonde verzorgen, maar er waren al twee 'gaten' geïnfecteerd. Uiteindelijk is ze enkele dagen in Yalanhuitz verzorgd en heel uiteindelijk is ze terug in het ziekenhuis in Huehuetenango beland om één plaats waar de wonde heel diep opengevallen was opnieuw dicht te naaien. Gisteren heb ik die laatste draadjes uitgehaald en Godzijdank, is haar wonde nu helemaal dicht. Het heeft ons heel wat moeite gekost, omdat de familie niet gemakkelijk wilde meewerken, uit onwetendheid, en misschien ook gemakzucht. Maar toch hadden we af en toe wel goede contacten met Magdalena en haar dochters. En uiteindelijk was haar man soms nog vriendelijk ook.

Ons gezin:

Ondertussen zijn we deel geworden van de familie van Isabela, de vroedvrouw die steeds naar onze opleidingen kwam in Yalanhuitz en erg gemotiveerd is om bij te leren. Samen met haar man Mateo nodigde ze ons uit om bij hen te logeren terwijl we nu nog 'dakloos' zijn in Pojom. De familie is erg vriendelijk ... we zijn er zeker erg welkom... en toch voelen we er ons niet zo op ons gemak. We zijn namelijk nooit gerust gelaten! Hoe kan het ook anders als het gezin bestaat uit 11 kinderen, waar van er nog 5 thuis wonen, plus een inwonend kleinzoontje van een andere broer en een inwonende schoondochter met twee kindjes en een heleboel neefjes en nichtjes en vriendjes die om de haverklap ook blijven eten en slapen.

Het is steeds een drukke bedoening. Ze gaan ook niet vroeg slapen, zoals we dat gewoon zijn van de mensen in Yalanhuitz, vergeet het maar, soms pas na 22uur komt er een beetje rust in het huis. Kurt Tomas Ca�o, as� es? as� es? si? si? Ana, Ana, Ana, klinkt het de ganse dag door. Het zijn echte zuignapjes die kinderen! Ze volgen ons overal van als we opstaan, of ervoor zelfs staan ze al te gluren tussen de spleten van ons houten kamertje. 's Morgens vroeg is er van kwart voor zes al een lawaai en kabaal van jewelste! Ze hebben zelf een marimba staan in hun huis, en zelden gebeurt het dat er niemand, niet een beetje aan het kloppen is op de toetsen... Ons gerief en de rugzakken en zo vinden ze ook een spektakel die nooit verveeld. Steeds zijn er enkele curieuze kinderhandjes om te voelen en te kijken wat we allemaal hebben. Maar het is maar voor eventjes... een ervaring is het in ieder geval! We verlangen wel tegen dat de Casa Materna zal klaar zijn, en we ons, en ons werk een beetje comfortabeler kunnen installeren.

Wat doen we nu in Pojom?

De bouw opvolgen:

Op de eerste plaats trachten we de bouw wat op te volgen en te helpen waar we kunnen. Kurt kan een beetje helpen met materiaal aan te geven en zo. Maar we moeten vooral zien dat alles goed gebeurt en aanwijzingen geven indien nodig. Ook gaan we af en toe materiaal halen uit de stad, zoals de ramen en de deuren. Er moet natuurlijk ook regelmatig dingen betaald worden.

Ondertussen zijn ze al goed opgeschoten. Het dak ligt erop en boven is het gevloerd. Beneden zijn ze bezig met de muren te cementeren in bepaalde kamers. Het is natuurlijk een ander tempo dan in België, maar beetje per beetje gaat het toch mooi vooruit. Er zijn vier betaalde metsers vanuit Pojom, en daarbij moet men steeds mensen vanuit het dorp oproepen om vrijwillig een dag te komen helpen. Daar begint er nu wat sleet op te zitten, maar met nog enkele weken een extra duwtje, zullen we er wel geraken.

De mensen leren kennen:

Het is belangrijk dat we de mensen een beetje beter leren kennen. Vooral omdat we graag dit project samen met de plaatselijke bevolking willen opbouwen en uitwerken. We proberen te weten te komen wie wat doet, wie van wie familie is, wie eventueel gestudeerd heeft... Het is niet eenvoudig omdat Pojom redelijk groot is en vooral omdat we er toch min of meer nieuw zijn. Mensen zijn soms moeilijk in te schatten. In Yalanhuitz weten we al meer hoe bepaalde mensen in elkaar zitten en wie er capabel en 'min of meer' te betrouwen zou zijn om in het kliniekje te werken. Het vraagt natuurlijk een goede organisatie en veel geduld en vertrouwen.

Francisco Mateo Matias, voorzitter van het comité voor de bouw van de Casa Materna.

Werkmethode voorbereiden

Het is de bedoeling dat we aan iedereen de kans geven die geïnteresseerd is om mee te werken in de Casa Materna. Maar we zijn wel van plan om daaruit een selectie te maken. We denken om enkele tests te doen, waarbij we kunnen zien of ze inzicht hebben en een beetje 'slim' zijn...of hoe zeg ik dit beter? Ze hoeven daarvoor nog geen gezondheidswerkers te zijn, maar wel gemotiveerd om zich in te zetten en bij te leren.

Het is de bedoeling dat er vroedvrouwen en gezondheidswerkers met ons zullen meewerken, en al doende zullen leren om consultaties te doen en het volledige systeem van werken leren kennen. Tegen volgend jaar zouden we ook graag 2 mensen de kans willen geven om een verpleegopleiding te volgen in Barillas (enkel de zaterdag voor 15 maanden) om dan op deze mensen meer en meer te kunnen rekenen in de toekomst. Steeds zouden we ook graag vrijwilligers vanuit Europa ter ondersteuning en controle willen hebben.

Q'anjob'al leren

In Pojom spreken ze allemaal Q'anjob'al. En deze Maya-taal proberen we nu beetje per beetje te leren, maar 'kojon kulal'. Het zal nog een lange weg te gaan zijn voor we vlot een conversatie kunnen doen. Nu trachten we woordjes te leren en zinnetjes; en we gebruiken die ook, maar van als de mensen voluit terug praten... zijn we hopeloos verloren. Toch zijn we gemotiveerd om verder te zetten.

Patiënten en consultas tussenin

Dagelijks worden we aangeklampt om mee te gaan naar één of ander huisje om er een consulta te doen. Hoewel we nu maar beperkt gerief hebben, en praktisch geen medicatie, proberen we dit toch te doen, om te zien of de situatie niet te ernstig is. Ondertussen moesten we al enkele patiënten doorsturen naar Yalanhuitz. Er was een kindje die een grote snede had in haar vingertjes en die moest genaaid worden (op zeer primitieve wijze). Zwangertjes of een bevalling... daar zeg ik natuurlijk geen 'nee' tegen. Ook is er in Pojom al een 'Ana-tje' geboren, als dank voor de hulp bij de bevalling. We verlangen wel tot we echt geïnstalleerd zijn, om zo beter te kunnen werken.

Consultas voor de zwangertjes van Pojom, samen met Isabela.

Af en toe terug naar Yalanhuitz:

Patiënten

Sinds Eva vertrok naar België, en Pieterjan en Béné nog enkele dagen op reis waren, konden we enkele dagen terug consultas doen in Yalanhuitz. Ook hier waren er enkele serieuze patiënten die eigenlijk naar het ziekenhuis moesten.

Theresa die er het ergste aan toe was, is uiteindelijk toch gegaan. Ze had een zware longontsteking waarbij ze hoge koortsen had, en amper nog oppervlakkig kon ademen. Ze was enkele weken geleden bevallen en ze was enorm bang om naar het ziekenhuis te gaan. Ze spreekt geen Spaans, kent Huehuetenango niet, ze hebben geen geld enz enz...

Maar ondertussen zijn ze nu al in het ziekenhuis sinds Pasen, en heeft Theresa een drainage tube vanuit haar longen. Er kwam bij de eerste punctie liters groen vocht uit. Beetje bij beetje is ze aan het genezen, maar natuurlijk is het voor hen een echte lijdensweg om zolang in die vreemde stad te zijn. Haar man mag haar twee uurtjes op een dag bezoeken en daarna... moeten ze terug 22uur wachten. Laat ons hopen dat ze snel genezen is, en dat een operatie (deel wegsnijden van de long) niet zal moeten doorgaan!!

Theresa in het ziekenhuis.

Herdenking van het vrachtwagenongeval:

Twee jaar geleden gebeurde hier in de buurt een tragisch ongeval waarbij twee mannen van Yalanhuitz stierven, en elk een gezin met jonge kindjes achterlieten. We voelen ons dicht betrokken bij dit ongeval omdat we vooral één iemand en zijn familie goed kenden en we bij de plaats van het ongeval geweest zijn, samen met hun familie. Het doet wel deugd om dit samen te herinneren en op een respectvolle manier te zingen en bidden voor die familie.

Afscheid van Pieterjan en Benedicte:

Benedicte uit Leuven en Pieterjan uit Roeselare zijn sinds september 2006 als vrijwilligers werkzaam geweest in het kliniekje in Yalanhuitz. Ze waren ook echt bekwaam om de consultas te doen, daar ze al 6 jaar van hun geneeskunde studies (met stagejaar) in België achter de rug hadden. Ze hebben zich echt ingezet voor een verbeterde werking van 'Vivir en Amor'. Het wel en wee van het leven in een Maya-dorpje hebben ze diep leren kennen. De mensen hier, en wij ook, zullen hen zeker en vast met mooie herinneringen blijven koesteren.

Hopelijk gaan we in de toekomst nog opvolgers zoals Pieterjan en Benedicte mogen ontmoeten, of indien zijzelf terug keren... Maar dan hoor ik hun ouders zeggen dat ze eerst hun studies moeten afmaken. Ze plannen om zich te specialiseren als alles goed gaat; Benedicte voor pediatrie en Pieterjan voor Kinderpsychiatrie. Ze hebben ook aangeboden om verder mee te helpen denken en steunen ivm 'Vivir en Amor'. Ze vinden opleiding voor de plaatselijke bevolking ook heel belangrijk en startten een rekeningsnummer met de naam Adelante , om fondsen hiervoor te verzamelen. Hierbij wensen we hen nog eens extra en van harte te danken voor hun inzet, hun hulp en steun!!

Hun ervaringen en verdere info kan je lezen op hun weblog .

Met hun dwarsfluit en accordeon speelden ze heerlijke folk-melodietjes!

Voetbalcompetitie op zondag:

Al langer speelde Kurt met de gedachte om een voetbalcompetitie te organiseren met de verschillende dorpen uit de omgeving. Enkele weken geleden is hij ermee naar buiten gekomen en werd hij warm onthaald door de andere voetballiefhebbers van de streek. Na enkele vergaderingen organiseerden ze zich om met 10 ploegen elke week een match te spelen om zodoende na 9 weken tegen iedereen gespeeld te hebben. Een gewonnen match levert 3 punten op, gelijkspel 1 punt en nul punten voor de verliezers. De punten worden opgeteld en op het einde zal de ploeg met het hoogste aantal punten de winnaar zijn.

Het is een gezellige sfeer. Het leeft echt in de dorpen, en op zondag komt iedereen samen. Er is ambiance met muziek en verschillende eetkraampjes. Nu nog goed spelen is de boodschap. Kurt speelt zelf ook mee, met de ploeg van Yalanhuitz omdat hij vorig jaar beloofde bij hen te blijven. Ze speelden de eerste match op zondag 15 april en behaalden 1 punt, en op zondag 22 april verloren ze nipt in de laatste minuut met een onverdiende penalty tegen.

7de Sponsorloop 'Dwars door de Zilten':

Om nog eventjes sportief te blijven zou ik jullie graag in naam van 'Frans en Katleen' (hoofdorganisatoren) willen oproepen om je loopschoenen aan te trekken en mee te doen met de 'sponsorloop' ten voordele van 'Vivir en Amor', Yalanhuitz-Pojom. Die gaat door op woensdagavond 30 mei, om 19.00 uur op de Zilten in Roeselare. Je kan één toer lopen (3,5km) ofwel 4 toeren (14km). Al zes keer was deze sponsorloop een groot succes, omdat het vooral een gezellige sportieve bedoening is, waarbij we met velen lopen voor het goede doel. Jammer genoeg gaan wij (Kurt en ikzelf en Eva) niet kunnen aanwezig zijn, maar zijn van plan om net als vorig jaar, op het zelfde moment mee te lopen hier in Guatemala. We hopen om ook enkele sportievelingen van hier aan te zetten om mee te lopen.

Op de dag zelf is er nog een gezellig samenzijn in de sportzaal. Er zullen ook broodjes te koop zijn, er is een tombola met mooie prijzen, en je kunt je laten masseren voor en na de loop.

Pojommeros

Ja, Pojommeros, (spreek uit Pochomm�ros) dat zijn we nu geworden sinds we in Pojom (Pochom) wonen. We hopen dat we de Casa Materna beetje bij beetje verder kunnen uitbouwen samen met de andere Pojommeros. Op de eerste plaats hopen we positief nieuws te ontvangen ivm de container, help je mee duimen?

In ieder geval van harte dank aan jullie, mensenlief, die ons steeds steunen en kracht geven om verder te doen! We hopen dat alles met jullie héél goed gaat!
 

Alvast vele groetjes,

Stel het verder wel,

Hanne en Kurt.