Zomer 2007
Guatemala 12 september 2007.
Hanne:
Mensenlief!
Het is ondertussen weer lang geleden dat ik (Hanne, red.) nog een nieuwsbrief schreef! Al zo lang wil ik jullie zoveel vertellen, maar we zijn steeds druk bezig met alles op te starten, in te halen en in orde te doen, verder te werken met de consultas en de gezondheidswerkers. Ook de verblijvende patiënten vragen veel aandacht en zorg. Vandaar dat een nieuwsbrief schrijven er maar niet van kwam.
Kurt schreef vorige week al een verslagje van de laatste maanden, en daarom dacht ik om deze nieuwsbrief te versturen met de woorden van Kurt:
Kurt:
Dag beste vrienden,
Lang geleden, he, dat we nog iets lieten horen. Nu komt daar hopelijk verandering in want onlangs hebben we hier in Pojom een internetsatelliet geïnstalleerd en het werkt echt zeer goed. Snel en tot nu toe zonder problemen. Bovendien hebben we via de zonnepanelen voldoende energie om verschillende computers de hele dag door te gebruiken, echte luxe is dat.
Toen we hier op 2 juli terugkwamen waren de bouwwerken zo goed als afgewerkt. Meteen huurden we een camion in om twee keer op en neer naar Nenton te gaan (5 uur rijden van Pojom), waar het gerief, meegekomen met de container, opgeslagen stond. Eens geïnstalleerd konden we aan de slag. Eerst moesten we nog een aantal knopen doorhakken wat betreft de keuze van de promotoren.
Uit eerdere sollicitatiegesprekken (totale groep van 34) kozen we uiteindelijk 1 vroedvrouw, 2 promotoren en 1 promotora (vrouwelijke gezondheidswerker), zoals we op de vergadering hadden afgesproken.
We zijn nu ongeveer een goeie maand verder en ik kan u vertellen dat alleen de vroedvrouw nog bij ons werkt. Ja, dat was wel even slikken die eerste weken. Een promotor toonde veel enthousiasme, kwam zelfs om 2 uur terwijl hij slechts om 3 uur verwacht werd, om in medische boeken te lezen. Hij ging er ook prat op dat hij al 20 jaar ervaring had en dat het z'n levensdroom was om in 'Salud' te werken.
Maar van de ene op de andere dag was hij voor een aantal maanden naar Mexico vertrokken om in de toeristische centra te werken. Hij had er ons nooit over aangesproken, we kregen alleen na zijn vertrek een verfrommeld briefje van z'n dochter met een hele vage mededeling.
De andere promotor was ook gemotiveerd, deed dat goed, kortom we zagen het zitten. Maar iedere week daagde hij op een bepaald moment niet op. Hij heeft 10 kinderen, maar er kwam nooit iemand verwittigen. Toen hij twee opeenvolgende dagen niet kwam zonder verwittigen hebben we hem geschrapt.
Onze promotora is er zelfs nooit aan begonnen al wou ze zelf wel. Wij moesten haar onder druk van het dorp echter uitsluiten. Bij de bouw was het de bedoeling dat iedere man vrijwillig 3 dagen kwam meehelpen. Wel, haar man vertikte dit, ondanks ons aandringen, z'n vrouw kon bij ons een goede opleiding krijgen, geld verdienen, volgend jaar op onze kosten verpleegkunde studeren. Hij ging het altijd subiet regelen maar kwam nooit z'n boete betalen.
Dat is hier zo frustrerend dat mensen door een gebrekkige opvoeding heel vaak afspraken niet nakomen. Het gekke is, je mag je zo kwaad maken als je wil, het lijkt hun allemaal niet te raken. De dag erop lijkt bij hen daar niets van te zijn blijven hangen en zouden ze bv op consulta komen en ons uitgebreid bedanken.
Gelukkig is er onze hondstrouwe vroedvrouw Isabela, 55 jaar, die altijd stipt op tijd komt en goed werk levert. Bovendien heeft ze een hoog aanzien bij alle vrouwen. Ondertussen hebben we ook Francisco als promotor aangeworven. Francisco was altijd al de meest gemotiveerde om bij ons te werken, maar uit de testen die we deden bleek dat hij minder ervaring had en ook minder goed schreef. Hij komt heel graag en na veel navraag bleek hij ook betrouwbaar te zijn. Hanne zegt dat er eigenlijk nauwelijks niveauverschil op zit, en dat hij eigenlijk beter te coachen is dan de anderen. Deze gingen wel eens tegen Hanne's mening in, niet dat niet mag, maar als dat redeneringen zijn die geen steek houden, kan dat best vervelend zijn. We hebben het gevoel dat we nu al een stuk verder staan, en met deze twee mensen wel kunnen door gaan.
We zoeken nog een promotora die we vooral willen opleiden voor vrouwelijke aangelegenheden en gezinsplanning, maar nemen onze tijd nu, we willen er in de eerste plaats zeker van zijn dat ze betrouwbaar is.
Op 16 juli zijn we met de consultas begonnen, altijd van 8h00 tot 11h30 (loopt meestal uit tot na 12h00) en van 15h00 tot 17h00 (loopt ook vaak uit) en dit op maandag, dinsdag, donderdag en zaterdag.
Op maandag is het wel prenatale consulta en de andere 3 algemene consulta. Woensdag houden we voorlopig vrij om opleiding te geven aan vroedvrouwen en promotoren. Voorlopig zijn we nog aan het voorbereiden. Met de projector en het internet die we ter beschikking hebben willen we vooral veel meer foto's en beelden tonen, daar zijn de mensen echt verzot op, ja, ze kennen natuurlijk nog maar nauwelijks cinema of televisie.
Op vrijdag gaan we telkens naar andere dorpen. Eerst dachten we nog om ook dorpen richting Yalanhuitz te gaan consulteren maar de mensen zijn zo vertrouwd met Yalanhuitz dat we besloten om een heel nieuwe 'markt' aan te snijden. De eerste weken hebben we enkel verkend en onze werking voorgesteld. Vorige week deden we dan de eerste consultas in Yalambolop, volgende week gaan we naar Yoltziblac en de week erop naar Tiactac, voor de genen die er al geweest zijn, nieuwe dorpjes dus. We leven echt wel, zeker in de natte periode en dus moeilijke weg, aan de andere kant van de berg en gaan ook via San Mateo Ixtatan naar Huehue.
Tot nu toe kwamen er heel veel mensen naar de consulta, per consultatiedag tussen 10 en 20, nu is dit na een goede maand wel wat aan het zakken. Het lastigste is dat de mensen niet gewoon zijn om met een uurschema en dagschema om te gaan. Om de haverklap komen ze buiten de 'horario' consulta vragen, hopelijk schrikt hen dat niet teveel af, want voor ons is het echt veel efficiënter werken, de dagen kunnen veel beter ingedeeld worden.
Voorlopig hadden we nog geen al te grote 'emergencias', al ontdekten we in Yalambolop een tbc-patiënte (17 jaar en woog nauwelijks 30 kg) en heeft Hanne momenteel de handen vol met een jonge vrouw die heel psychotisch doet (wellicht een postpartum psychose).
Over de indeling van het gebouw zijn we heel tevreden, we werken beneden en wonen boven, wat ons veel privacy geeft. We hebben zowaar een eigen douche en toilet in onze kamer.
Vorige week zijn we er voor het eerst in 2 maanden eens uit geweest. We zijn 3 dagen naar de zee geweest (Stille Oceaan). Vooral goed gegeten, gezwommen en ook de nodige alcohol genuttigd.
Zo, dat was een overzichtje van onze situatie. Straks komt ook de nieuwsbrief van Hanne waar alles in veel meer geuren en kleuren uit de doeken zal worden gedaan.
Vele groeten en bedankt voor de steun,
Kurt.
Hanne:
Wel, het ook eens willen vertellen vanuit mijn "geuren en kleuren" zou ik dolgraag doen, maar ik denk dat ik me beter beperk bij enkele aanvullingen en vooral wat foto's.
Vivir en Amor in Pojom:
Verhuis:
De vrachtwagen van Tino: nog even geduldig wachten tot de "kuisploeg" klaar is, en dan kunnen we de eerste dozen, stoelen, bedden, kasten... uit België, in de Casa Materna binnen brengen.
Hulp van Canadese vroedvrouwen:
Na vele vergaderingen met de burgemeester en zijn team, die net voor de Casa Materna hun gemeentehuis hebben, en de hulp van Sabina en Julia uit Quebeque, konden we na een weekje kuisen en installeren eindelijk op 16 juli, echt van start gaan met de eerste officiële consultaties in de Casa Materna in Pojom. Al de meubels die we vanuit België meekregen komen echt fantastisch goed van pas! Bedankt, dit is echt een grote hulp!! Bedankt ook voor de zeer goed gelukte gordijntjes! We moesten wel ons best doen om sommige dingen in elkaar te krijgen... Toen we de boekenkasten (die later apotheek kast werd) wilden monteren, lukte het niet zo goed. Beetje per beetje ontdekten we, dat we een bed aan het monteren waren, ipv een kast, wel eens waar van dezelfde houtsoort. Nog even later kwamen we tot onze verbazing weer op hetzelfde uit... nog een bed. En daarna zagen we eindelijk klaar om uiteindelijk de kast te kunnen monteren.
16 juli: De eerste consultatiedag:
Op maandag verwachten we 'de zwangertjes'. Op de foto zie je ook (links) de "garage" die werd gemaakt voor de auto. De twee voorste houten hokjes zijn toiletten voor de burgemeester en zijn team, en voor de schoolgaande kindjes.
Zonnepanelen:
Wat een luxe om voldoende elektriciteit te hebben!
28 juli: La inauguración:
De officiële opening van de Casa Materna, op 28 juli 2007. Op vrijdag 27 juli, gingen we eigenlijk al van start. Dan waren de mensen van 'de consejo', het plaatselijke bestuur van Pojom, burgemeesters van andere dorpen en mensen die voor ons hier iets speciaals betekenen, uitgenodigd. We gaven een rondleiding in het kliniekje, beneden en boven, en eindigden met iets lekkers en de nodige speechen...
Het echte feest voor alle inwoners van het dorp, de genodigden van buitenaf, ging op zaterdag om 07u30 van start. De marimba zorgde voor de sfeer en stilletjes aan kwamen beetje per beetje de mensen toe. De officiële 'palabras' en 'Corte symbolico' werden afgewisseld met enkele schattige kinderliedjes.
Daarna gingen we met z'n allen naar het voetbalveld, want daar zal de marimba verder spelen terwijl er wedstrijd was tussen de verschillende uitgenodigde dorpen. Kurt speelde natuurlijk mee, en dit kon zowel met Yalanhuitz als met Pojom. Ondertussen kwamen ook Ina (Duitse dokterstudente) en Rik en Hél�ne (Belgische helpende handen in Yalanhuitz) toe, alsook onze goede vriend Carlos en compagnie. Het was ook ontroerend de mensen van Yalanhuitz hier in Pojom te ontmoeten. We voelen ons nog steeds erg verbonden met hen, en dit zal altijd wel zo blijven.
Tegen de avond was het winnende voetbalteam bekend en daarna begon het snel te duisteren. Tijd om de foto's te projecteren op de Casa Materna. Dit was een echte meevaller, hoewel er de nodige stress aan vooraf ging. De projector hadden we getest en alles leek in orde. Tot op de dag zelf het maar niet leek te lukken! We probeerden van alles, computer aan, af, dingen veranderen... we begonnen echt klam zweet te krijgen bij het zien dat er zoveel volk aan het toestromen was. Uiteindelijk, zonder te weten wat de oplossing was, hadden we beeld! Oef! En of, de mensen het leuk vonden. We toonden foto's van de bouw, waarop er velen zichzelf herkenden, want al de mannen van het dorp werden verwacht om elk 3 dagen vrijwillige handenarbeid aan te bieden bij de bouw. Ook foto's van het dagelijkse leven in Pojom vonden ze leuk.
Op een feest in de Guatemalteekse dorpen kan 'baile' op marimba muziek zeker niet ontbreken! Vandaar dat dit ook gebeurde achter het kliniekje in de salon comunal. Het was leuk voor eventjes, maar ervoor en erna genoten we evenzeer in het kliniekje van ook... iets lekkers... Het was voor ons een echte 'oef'-dag.
31 juli: bezoek van Dr Eberlein en dochter Amelia:
Dr Eberlein komt al voor de vierde keer "Leven in Liefde" helpen. Deze keer kwam hij zowel naar Yalanhuitz als naar Pojom. Hij is steeds heel begaan met ons, ons project, het leven hier en vooral ook met de patiënten! Telkens brengt hij een volle valies vol medicatie mee, wat natuurlijk zeer welkom is! Thank you, Doctor David!
Patiënten en consultas:
En ondertussen trachten we de patiënten die op consultatie komen, zo goed mogelijk te helpen, met de middelen en mogelijkheden die we hebben. Ondertussen is "Vivir en Amor in Pojom", nu ook officieel verbonden met het ministerie van gezondheidszorg hier in Guatemala. En dit is goed voor de continuïteit, en vooral om maandelijks een deel medicatie te kunnen aanvragen. Het is natuurlijk beperkt, maar toch een grote hulp!
Kurt heeft naast het labo-werk, ook verder gewerkt aan het computersysteem. Ondertussen zijn alle patiënten van Pojom en omliggende dorpen, die op consultatie gekomen zijn bij Vivir en Amor, sinds 2006, allemaal ingegeven in de computer. Dit is ook een grote hulp bij de consultaties omdat we nu niet meer lang moeten zoeken in de vele mappen die er ondertussen al waren, en we de mensen zo snel kunnen terug vinden, op hun naam, de naam van hun man, hun moeder, volgens datum... Ook bij het invullen van de vele ministerie-paperassen is dit een grote hulp.
De plaatselijke helpers Francisco en Isabela zijn inderdaad tot nu toe onze enige hoop, maar ik denk wel dat deze twee, goede betrouwbare mensen zullen zijn voor de toekomst. Francisco valt echt goed mee, en is betrouwbaar qua parameters. Thermometer en weegschaal zijn geen probleem, en ondertussen kan hij bijna zelfstandig de bloeddruk en pols meten, hoewel ik deze nog steeds controleer, maar... ik was vandaag positief verrast. Zijn metingen waren betrouwbaar. Hij doet het ook graag, en we bouwen ondertussen ook een band op, om zo een beetje samen voor de Casa Materna te zorgen tijdens de uren van de consultaties. Als er even geen patiënten zijn, overlopen we medicatie, wassen en sorteren we instrumenten, delen we de apotheek beter in. Samen met Anneleen en Catherine heeft ook Francisco meegeholpen bij het schilderen van ..eum... de helft van de opslagplaats, de tweede helft is er nog niet van gekomen. Hij geeft vanuit zichzelf steeds uitleg aan de mensen ivm goede voeding enz.
Trippers van het eerste uur:
Op vrijdag gaan we naar de verschillende dorpen. In het begin was het eerst verkennen. Sommige dorpen bleken te ver en te klein om er maandelijks naar toe te gaan. Maar het was wel eens de moeite om die super-verlaten, kleine dorpjes te leren kennen. Zo ontmoetten we Pedro in Palmira, we passeerden Cansalac en geraakten net niet in Varsovia omdat dit teveel door de wildernis was, en we geen gids mee hadden. We zijn ook nog eens een week te voet naar Poblado geweest vanuit Pojom, omdat de mensen in dit dorp al verschillende keren om consultas vragen, maar het was 3uur30 stappen, en het was echt de ganse tijd steil omhoog, echt afzien... Deze dorpen komen dus niet in aanmerking om er consultas te gaan doen.
Voorstelling van de Casa Materna in de verschillende nieuwe dorpen waar we wel op consultatie zullen gaan:
Eerste verblijvende patiënt:
Ja, het was een man... in de Casa Materna :-) De man had een serieuze longontsteking, die hem hoge koortsen gaf en een extreem snelle pols (160/min). Hij genas redelijk snel dankzij de medicatie.
Juanita Elsira die momenteel opgenomen is
Ook zij heeft zeer hoge koortsen, ze is zwanger van een vierde kindje, en had vooral een blaasontsteking. Wel waren we op zoek naar nog een andere oorzaak van de hoge koortsen, want ook al werd de blaasontsteking beter, de hoge koorts bleef snel komen ondanks de koortsdalers die ik gaf (tot 39,6). Vandaag gaf ik op advies van Dr Eberlein (per e-mail), een hele reeks extra medicamenten die ik eerst niet durfde te geven omdat ze 12 weken zwanger is, maar het blijkt te helpen. Ik ga nu vlug nog eens kijken, of het nog steeds zo is... Randje kantje, 36,9°C, neen geen koorts maar het is wel gestegen van 35,5°C enkele uren geleden, en voor de komende nacht denk ik dat het beter is preventief een supo Perdolan te geven.
Tussen deze twee patiënten waren er nog enkele patiënten opgenomen. Onder andere Juana Alonzo Bautista. Het meisje, waar Kurt over schreef, dat amper 30kg weegt door uitputting van haar ziekte. Ook zij had hoge koortsen. We vermoedden snel tuberculose, en door middel van onderzoek in de microscoop, kon Kurt dit ook bevestigen. We konden onmiddellijk starten met de gepaste behandeling die wel 6 maanden stipt moet genomen worden. Nu is Juana terug naar huis (Yalambolop), en we zijn van plan om haar nauw op te volgen. Ondertussen is ze al iets beter, maar het blijft afwachten.
 |
|
Juana die "te voet" van de berg komt in Yalambolop.
|
Bevallingen!
Ondertussen terug een 7-tal bevallingen geholpen hier in Pojom. De één veel spannender dan de ander, maar gelukkig geen enkele vrouw die naar Huehue moest overgebracht worden. En ja, hoor, het enige meisje dat werd geboren, naast al de jongetjes, kreeg de naam "Ana". Mijn "tucaya" zeggen ze hier, naamgenootje, dat is wel lief, maar Ana, is ook een veel voorkomende naam hier. Kurt "Koert" daarentegen, dit riskeren ze niet om hun zoontjes zo te noemen, ze houden die naam liever voor... hun hond. Jawel, een zwarte hond in Pojom noemt Kurt.
Sinds de officiële werking van de Casa Materna, halen we nu ook telkens Isabela (trad. vroedvrouw bij ons in opleiding) erbij zodat ze ziet, hoort en voelt waar ze extra moet opletten bij het helpen bij bevallingen. Indien er een "spoedkeizersnede" zou nodig zijn (hopelijk niet te snel), zal Isabela ook mee gaan naar Huehue om de gang van zaken in het nationale ziekenhuis ook te leren kennen. Het is ook handig om steeds een vertrouwenspersoon voor beide kanten bij ons te hebben. De mensen zeggen meer in het Q'anjobal tegen Isabela en ik kan meer via Isabela doorgeven in het Spaans, dat zij dan vertaald voor de vrouw. Het is goed dat ze sommige zaken kan helpen bevestigen. Het enige wat erg vervelend is, is dat Isabela net zo "beschaamd" is als de vrouwen zelf, en dat ze zo steeds de reflex heeft om het deken over de benen van de vrouw naar beneden te gooien, met als gevolg dat ik niet meer kan zien, hoe het hoofdje daalt of als de placenta op komst is.
Kurt vindt het ook steeds leuk om mee te gaan naar de huisjes terwijl er een bevalling is, dan houdt hij zich op de achtergrond en praat en speelt dan met de andere broertjes en zusjes van de pasgeborene. Hij houdt van de eenvoud en de rust in deze simpele houten huisjes.
De laatste drie weken deden Catherine en Anneleen, twee Belgische vroedvrouwstudenten hier stage bij ons in Pojom. Ze hebben geluk gehad, want er waren 5 bevallingen in de periode dat ze hier waren. De laatste hebben ze zelfs alleen gedaan, samen met Ursula, een dokterstudente uit Duitsland, die een weekje overnam terwijl wij er even tussenuit gingen. Ursula werkt reeds een eindje bij Eva in Yalanhuitz. Die laatste bevalling was voor hen heel spannend omdat de mama nogal veel bloed verloor, maar met het geven van een medicament om de baarmoeder goed samen te trekken, is het allemaal goed afgelopen.
Wat ook spannend was, was de bevalling van een vrouw die haar laatste vier kindjes steeds verloor tijdens de geboorte. De bevalling op zich verliep vlot, maar het kindje ademde niet, was blauw en moest erg lang gestimuleerd worden, slijmpjes uitzuigen, wat zuurstof geven, hard over zijn borstkastje wrijven... "Komaan kindje, kom, doe je best", en uiteindelijk beetje per beetje kwam het kindje bij!! Waw, dat was afzien, maar gelukkig heeft het, het gehaald. De dag erna, en de volgende dagen was het nog steeds goed... toch zijn we een beetje bang dat er ergens een genetische hartafwijking zou zijn of zo? Maar tot nu toe, is alles nog goed.
09 september: Verkiezingen in Guatemala:
Kurt:
Afgelopen zondag was er de eerste ronde van de presidentsverkiezingen. Er kwamen 2 winnaars uit de bus die op 4 november in de 2e ronde uitmaken wie de komende 4 jaar president wordt. Alvaro Colom van Une (centrumlinks) haalde 28 % van de stemmen en zal het opnemen tegen Otto Perez Molina (Partido Patriotta, rechts tot extreemrechts) die 23 % van de stemmen haalde.
Colom, zakenman, haalde vooral zijn stemmen uit het armere platteland en Molina, militair, uit de rijkere gedeeltes van de steden. Volgens onze vriend Pepe (politiek actief bij URNG, politieke partij gegroeid uit de guerrilla-beweging en enige echte verdedigers van de armen) deugen ze allebei niet (campagnegeld werd betaald door de drugsbaronnen, volgens hem algemeen geweten). Volgens hem is Colom misschien nog de minst slechte. Molina mikt vooral op het oplossen van de onveiligheid (meer dan 5000 moorden per jaar), maar hij blijft natuurlijk een militair, en we kunnen wel stellen dat Guatemala geen al te positieve ervaringen heeft met militairen aan de macht.
Ongelooflijk maar waar, ook Rios Montt, die voor de genocide in '82 verantwoordelijk was, is opnieuw verkozen als volksvertegenwoordiger. Dit is echter zijn enige doel, zo blijft hij immuun en onschendbaar voor het Spaanse gerecht dat hem reeds aanklaagde.
Rigoberta Menchu, Nobelprijswinnares voor de vrede, haalde net als URNG slechts 3 % van de stemmen, een echte flop dus, maar dat is hier dan ook nog een echt macho-land.
14 september: consultas in Yoltziblac:
15 september: nationale feestdag:
In Guatemala is het de gewoonte om samen met de kindjes van de school, een brandend vuur (fakkel) te halen in een ander dorp. Samen met de kindjes van Pojom gingen we het vuur halen in Nuevo Sn Mateo. "Que VIVA GUATEMALA, Que VIVA! Que VIVA LA LIBERTAD, Que VIVA! Que VIVA LA CULTURA MAYA, Que VIVA!"
Gisteravond deden de kindjes olv hun maestros en maestras een optredentje. Er was ook een meisje verkozen, die ingehuldigd werd als "niña de la independencia".
Zo, zo, dat is het zo een beetje. Eigenlijk zou ik nog vele 'verhaaltjes' kunnen vertellen, maar dit zal ik tegoed houden voor een andere gelegenheid.
Wij stellen het dus heel goed, soms is het allemaal een beetje veel, de constante verantwoordelijkheid weegt bij momenten wat door. We hopen dat er in de toekomst regelmatig wat versterking van een vroedvrouw, verpleegkundige, dokter...zou kunnen komen. Indien er geïnteresseerden zijn, mogen ze ons altijd een mailtje sturen. Nu we mogelijkheid hebben van internet is dit een grote hulp voor zovele zaken. Met internet kunnen we gemakkelijker contact houden met de vrienden en familie thuis, we kunnen van alles opzoeken als er onduidelijkheden zijn met sommige ziektes; en om opleiding te geven aan de vroedvrouwen en gezondheidswerkers kunnen we ook allerhande foto's en filmpjes van het net halen. De wereld gaat opnieuw voor ons open! Het is echt ongelofelijk dat dit kan, hier, waar we soms het gevoel hebben aan het einde van de bewoonde wereld te leven...
Alvast heel veel lieve en dankbare groetjes, want zonder de hulp van zo velen van jullie, is "Vivir en Amor" niet mogelijk!!
Muchas Gracias y hasta pronto, Hanne en Kurt.
Nog een uitsmijter:
16 september: laatste patiënt(e) op zondagnamiddag:
  |
|
Een pasgeboren biggetje werd vertrappeld door zijn moeder... Ik trachtte het zo goed mogelijk te verzorgen en gaf een AB-behandeling mee, een siroop dat ze met een spuitje in zijn mondje kunnen geven. Het biggetje dronk de eerste (mini) dosis gezapig uit. Zou die AB ook voor dieren goed zijn? Ik hoop het biggetje binnen een week terug te zien om de draadjes uit te halen, als alles goed blijft gaan tenminste.
|