Brieven uit Pojom

Herfst in Pojom

Hallo mensenlief!

Hoe gaat het met jullie? Elk ten volle ondergedompeld in jullie eigen vreugden en lasten van jullie dagelijkse bezigheden, denk ik? Geniet van het mooie, van het goeie en tracht door te bijten bij de moeilijker dingen. De tijd vliegt zodanig snel, we moeten die goed proberen te gebruiken,... maar ook af en toe ook eens stoppen, om te bekomen, om zelf terug op adem te komen om daarna terug verder te kunnen.

Dit is de reden waarom we gisteren uit Pojom vertrokken zijn, om er eens een weekje "uit" te zijn, want het begon zwaar te wegen. Het gaat wel heel goed, we zijn al erg opgeschoven, zowel met de afwerking van de Casa Materna als met het opbouwen van de werkmethode. We krijgen vertrouwen van de mensen, en dit zien we in de vele consultas die er niet op verminderen, integendeel... zelfs vanuit de achterliggende dorpen komen de mensen heel regelmatig.

Ook zoals in Yalanhuitz komen de mensen aan onze deur kloppen met wat tortilla's en bruine bonen, of wiskielen (plaatselijke groente), appelsienen of bananen,... wat steeds erg welgekomen is en het doet deugd om de appreciatie en de vriendschap van de mensen te voelen. Maar ook zoals in Yalanhuitz komen de mensen op ieder uur van de dag, aan de deur kloppen met één of andere vraag, of met een kindje dat koorts heeft of gevallen is... en dan moeten we hen natuurlijk ook helpen, hoewel dit soms lastig is, als je net wilde gaan rusten of wat eten klaarmaken of zo.

Maar gelukkig staan we er niet meer alleen voor, we hebben sinds de laatste nieuwsbrief al behoorlijk wat geluk gehad door de hulp van vele 'helpende handen'.

Bezoek en Vrijwilligers

Nonkel Jan en Andy en Sanne:

In september kregen we het bezoek van nonkel Jan en (neef) Andy en een vriendin, Sanne. We hadden er lang naar uitgekeken, want vrienden of familie ontvangen en het 'O zo andere leven hier' kunnen tonen, kunnen delen met hen, vinden we super tof!! Andy is timmerman en samen met nonkel Jan konden ze heel wat goed werk doen! Het was het ideale moment, om bij de start hier in de Casa Materna in Pojom, heel wat rekken en dergelijke te maken om ons gerief er gemakkelijker te kunnen ordenen.

Ze begonnen met een handig schoen- (en botten-) rek te maken, voor onder de trap. Ze hebben de apotheek grondig gereorganiseerd door er rekken te makken voor de medicatie en het verbandmateriaal, en een werkblad waar we de medicatie kunnen voorbereiden. De opslagplaats kunnen we nu ook veel beter benutten door de vele rekken die er nu zijn! Verder verrasten ze ons met nog allerhande nuttige rekjes hier en daar (keuken, badkamer, consultatieruimte...). De mooie banken mogen we ook niet vergeten die gebruikt worden door de patiënten als ze aan het wachten zijn voor hun consulta. Sanne heeft geschilderd en verwende ons door regelmatig lekkere gerechtjes klaar te maken.

We hebben niet alleen van hun werk kunnen genieten, het was ook leuk om samen in Pojom te zijn en in de rapte nog even Panajachel (lago Atitlan) en Sn Christobal (in Mexico) te bezoeken. De kindjes van Pojom zullen tio Juan y Andres y Sanna, niet snel vergeten en wij hun bezoek ook niet! Bedankt!!

 

 

De apotheek aan de linkerzijde, de apotheek aan de rechterzijde en de opslagplaats.

 

Vera en Nico:

Begin oktober kwam Vera en Nico toe. Ook mensen waar we lang naar uitgekeken hebben. Vera is een enthousiaste vroedvrouw uit Gent, die reeds wat werkte in het St. Pierre-ziekenhuis in Brussel en in het voorjaar de cursus tropische geneeskunde volgde in Antwerpen. Samen met Nico hebben ze in 2006 een hele periode in Granada in Spanje verbleven. Vandaar dat ze goed Spaans spreken en mits Vera al wat werkervaring heeft, is dit ideaal!

Nico is de eerste maand bij Vera en bij ons hier in Pojom gebleven, maar daarna is hij vertrokken naar Casaca, waar hij bij Afopadi (NGO met Belgische roots), de komende zes maanden zal werken. Ook Vera is van plan om vanaf maart naar Afopadi te gaan, waar ze terug samen kan zijn met Nico. Afopadi werkt ook ivm gezondheidszorg, educatie en landbouw (www.afobelgica.be . We zouden hen graag eens bezoeken om wat ideeën op te doen en te horen hoe zij het werk aanpakken.

Nico heeft zich enorm ingezet om de benedenverdieping bijna helemaal verder te schilderen!! Het resultaat vinden we allemaal heel mooi! Bijna elke ruimte heeft zijn eigen kleur. Nico moest zich behelpen met de potten verf die we gekregen hadden in België (en erg welkom waren), en kon dus niet zomaar gelijk wat een kleur kiezen. Maar zoals ik al schreef, het resultaat is heel mooi. Het geeft direct een warmer gevoel beneden. Dank u, Nico!!

Vera heeft ondertussen al heel wat consultaties mee gevolgd in Pojom, en probeerde ook al enkele weken om de consultaties zelf te doen samen met Pancho. Het gaat goed, Vera is zeer leergierig en degelijk om de consultaties zo goed mogelijk te doen. Ze volgde ook verschillende onderzoeken mee in het labo met Kurt, om ook tuberculose en dergelijke te kunnen opsporen... Deze week is de uitdaging voor Vera om de werking van de Casa Materna even over te nemen (samen met Milena (zie verder)), in voorbereiding voor de periode dat wij in België zullen zijn. Het is voor ons een grote geruststelling dat we op hen kunnen rekenen en zijn hen dan ook erg dankbaar!

 

Het labo van Kurt en de 'oficina' wordt door Nico in blauwe tinten geschilderd. Vera sorteert de medicatie.

De tweede consultatieruimte werd geel geschilderd. Vera, Nico en Magali op 'de berg' met zicht aan de ene kant op Pojom en de andere kant op Ixquisis.

 

Magali, comadrona de Quebec:

Eind oktober, begin november hebben we een goeie veertien dagen, Magali; Canadese vroedvrouw in opleiding, op bezoek gehad. Het was een hele lieve, spontane en positieve, kortom: het zonnetje in huis. De opleiding 'vroedvrouw' is in Canada een vier jaar durende universiteitstudie met vele praktische stages. Ze zijn er opgeleid enkel en alleen om in geboortehuizen zelfstandig te werken of om te helpen bij thuisbevallingen. De bevallingen in de ziekenhuizen worden begeleid door verpleegkundigen en gynaecologen.

Na Sabina en Julia ondervonden we alweer dat deze vroedvrouwen een degelijke basis meekrijgen in hun opleiding. Magali vond het leuk in Pojom en we hopen dat ze ooit nog eens terug keert.

 

 

Joppe en Linde:

Joppe uit Brugge en Linde uit Ruddervoorde, zijn op rondreis in Mexico en Guatemala. Linde is vroedvrouw en was geïnteresseerd om het reilen en zeilen van Vivir en Amor ook eens van dichterbij te leren kennen. Jammer genoeg was Linde wel wat ziekjes, maar tegen het einde van hun week dat ze bij ons waren, ging het al veel beter met haar. We konden ook consultas samen doen en Joppe hielp nog wat met het schilderwerk. Ook al was het kort, hun hulp was welkom! Het was wel grappig dat Joppe zichzelf voorstelde in Pojom als 'Jop', wat in het Q'anjobal 'slecht' betekent... niet moeilijk om in te beelden dat zijn naam snel de ronde deed en komiek overkwam. En samen met Linde, 'Linda', wat 'heel mooi' betekent in het Spaans, was dit een ideale combinatie, :-)

 

 

Milena uit Duitsland:

Ten slotte wil ik nog graag Milena voorstellen. Zij is ook een afgestudeerde vroedvrouw en komt uit Hamburg, maar woont en werkt reeds drie jaar in Dresden. Zij is nog maar enkele dagen toegekomen, maar het ziet er naar uit dat ook zij heel erg zal meevallen. Ze kan blijven tot eind januari, dus samen met Vera zullen zij overnemen in de periode dat wij in België zullen zijn.

Ik hoorde net aan de telefoon met Vera, dat het gisteren alweer een drukke dag is geweest (32 patiënten), maar dat het redelijk is meegevallen. Karen is ondertussen ook onderweg naar Pojom om er deze week te helpen. Karen is (ook) een vroedvrouw die momenteel een goeie maand in Yalanhuitz meehelpt. Zij kwam in 2004 voor stage naar Huehue en Yalanhuitz, en deed ondertussen verschillende missies in Pakistan en Ethiopië. In januari zal ze op missie gaan naar Soedan, samen met de organisatie 'Médecins du monde'.

 

18 november: verjaardag van Vera! Karen en Viviana (Duitse dokterstudente) kwamen per verrassing op bezoek(vanuit Yalanhuitz), samen deden we een uitstap naar de 'Laguna' van Pojom. Uitleg bij de tweede foto van links naar rechts: Viviana, Milena, Karen, Eulalia en Francisco en Vera.

 

Yalanhuitz:

Ook Yalanhuitz blijft geëquipeerd door vrijwilligers. De ouders van Eva waren opnieuw een tijdje op bezoek bij haar. Op 13 oktober hebben we de verjaardag van het kliniekje in Yalanhuitz gevierd. Reeds 6 jaar zijn we in Yalanhuitz, maar het kliniekje zelf bestaat 5 jaar. Er waren die dag spelletjes voor de kindjes, voetbalwedstrijd (hoe kan het anders?) en een optreden van Charlie de clown met nog andere enthousiastelingen uit Yalambojoch. Bovendien zongen de kindjes samen met Eva een liedje. Mari�tje, ons vroeger buurmeisje van in ons houten huisje, bracht een gedicht naar voor. 's Avonds waagden vele meisjes en jongens zich op de dansvloer waar ze zich lieten meeslepen op de steevast twintig-minuten-durende marimbaliedjes.

 

 

Het weer:

Het weer is niet te denderend, het is al heel wat afgekoeld en een dikke trui en extra dekens zijn nu echt wel nodig. Het regent af en toe fikse buien en soms blijven we een ganse voormiddag in de mist hangen... maar dit zijn nu de 'slechtste' maanden. Vanaf januari, februari zou het moeten beteren om terug echte zomer te krijgen in maart, april, mei.

Patiënten:

De patiënten hebben hun weg naar de 'Casa Materna' gevonden. Het is er de laatste maanden heel, heel druk! Bijna elke consultatiedag komen er 20, 30 patiënten met een topdag van 38 op 13 november. Ook de dagen dat er normaal geen consultas zijn in Pojom (woensdag: opleiding, vrijdag: consultas in andere dorpen, zondag: rustdag) komen er toch steeds mensen aankloppen voor verzorgingen, koorts, wonden... Het is druk, maar daarmee zien we wel, dat er echt nog nood was / is in die streek. De Casa Materna is zuiver voor de mensen van de regio 'over de berg' richting Sn Mateo op, en het kliniekje in Yalanhuitz is voor de dorpen van 'voor de berg' richting Yalambojoch. Er is geen vermenging van patiënten.

Aan de ene kant is het moeilijk om er slechts enkele patiënten uit te kiezen en 'hun verhaal' met jullie te delen, maar aan andere kant zijn er altijd wel enkele specifieke 'spoedgevallen' die ons zeker zullen bijblijven.

Maria

Enkele weken geleden, waren Vera en Nico, op een zondag naar de markt in Ixquisis in de hoop er wat groentjes te vinden voor de komende week. Wij (Kurt en ikzelf) waren in Pojom gebleven, om te genieten van een 'rustige' vrije dag. Om 14uur, net toen ik 'lasagne' in de oven wou steken... werd er aan de deur geklopt. Pedro, een gezondheidswerker van Pojom kwam onze hulp vragen bij een vrouw die een 'miskraam' aan het doen was en ze was blijkbaar heel slecht en in 'shock'. (Zo was het ook al eens gebeurd, enkele weken ervoor en toen we dan vliegensvlug bij die andere vrouw aankwamen, bleek het niet zo levensbedreigend te zijn als Pedro toen had voorgesteld). Dus, met dit voorval in mijn gedachten, was ik een beetje weigerachtig. En om eerlijk te zijn, vond ik het eigenlijk spijtig dat ik niet kon verder genieten van het maken van de 'lasagne' en vooral het proeven ervan. Maar als de plicht roept, dan moeten we gaan.

We kwamen Nico en Vera onderweg tegen, en samen gingen we verder mee met Pedro naar de patiënte. Ze lag op haar bed gemaakt van houten planken, in hun donkere houten huisje tussen de vele kleren en dekens die het bestaan van een kast niet kennen. Toen we zoals steeds eerst haar parameters controleerden, ondervonden we al snel, dat dit niet een 'loos' alarm zou zijn, zoals ik eerst vreesde. Vera had moeite om de pols goed te tellen en toen we beiden trachtten te onderscheidden hoe het nu juist was, hadden we zo'n pols nog nooit eerder meegemaakt. In 10 seconden klopte haar hart 28 keren en daarna was het enkele seconden stil... De harttoontjes van de baby, dreigend miskraam, was niet te onderscheiden met die van de mama, als die van de baby er nog zouden geweest zijn. Haar bloeddruk was 60/40, heel laag, dus. Dit alles wijst op veeeeel bloedverlies. We gingen eventjes onderzoeken, om te voelen hoe haar baarmoeder aanvoelde, maar zo'n grote bloedkonter tussen haar benen, had ik ook nog nooit vroeger gezien. Bij het onderzoek konden we alleen maar bloedklonters voelen. Dit was duidelijk, de vrouw moest zo snel mogelijk naar Huehuetenango om geholpen te worden. De familie, zag snel de ernst van situatie in, omdat ze zelf al verschillende keren de 'corte' of wikkelrok van Maria hadden ververst en zo ook zagen dat ze veel aan het bloeden was en Maria erg zwak aan het worden was.

We staken onmiddellijk een infuus, in de hoop haar bloedvaten hiermee wat op te vullen. Kurt ging de auto en de draagberrie halen. Haar huisje stond wat afgelegen, en het was wat foefelen tussen de stuiken en in de modder om de grote weg in Pojom te bereiken, waar de auto stond. Eens we Maria in de auto konden installeren, zagen we dat het infuus al gesneuveld was. We konden vooraf nooit bedenken dat we nog zo'n miserie met het infuus zouden hebben om die te hersteken. We reden eerst naar de Casa Materna om ons gerief voor Huehue te halen. Daar trachtten we het infuus opnieuw te prikken, maar ons materiaal was niet goed, de vleugelnaaldjes (bij gebrek aan catheters) lekten en gingen kapot op koop toe. Uiteindelijk met een gewone naald geprobeerd, maar door de schokken van de auto, zouden die haar aders weer doorprikken. Ondertussen was (zoals steeds als er een spoedgeval is) de helft van de mensen van Pojom al rond de auto komen staan, om te drummen en te curieusneuzen naar wat er gaande is... Los Pojommeros, t zijn der nogal, zulle :-)

Goed, ondertussen werd Maria alsmaar zwakker, begon ze over te geven en begon onze stress serieus te stijgen!!

Vera zag het nog niet zitten om alleen voor Maria te zorgen onderweg, terwijl Kurt zou rijden omdat Maria zo delicaat was, en daarom beslisten we dat ikzelf zou rijden om te begeleiden en steunen in nood en ging Vera ook mee om voor Maria te zorgen.

We vertrokken, we konden geen tijd meer verliezen met het infuus dat niet lukte...

Nog maar goed en wel vertrokken richting Sn Mateo, begonnen we te twijfelen ofdat we nog wel op tijd in het ziekenhuis zouden geraken (nog 7 uren onderweg). Plots dacht ik aan een vliegtuig in Ixquisis. Op zondag is er meestal een vliegtuig voor Moscamed, en wie weet zouden ze toestemming geven om met Maria naar Huehue te vliegen. We draaiden de auto en keerden terug naar Pojom. We trachtten te bellen, en de eerste keer lukte het om verbinding te maken: er was inderdaad een vliegtuig, maar we moesten toestemming vragen in Guatemala-stad en ze gaven ons een telefoonnummer door, die niet klopte en daarna geraakten we ook niet meer door met de telefoon naar Ixquisis. We waren weer veel kostbare tijd aan het verliezen en onze stress bleef maar stijgen.

Ondertussen trachtte Vera goed op Maria te letten, probeerde er een vervelende dronkenman steeds ook in de auto te kruipen, was weer de helft van Pojom aan het drummen rond de auto om te zien hoe erg Maria wel was, en riep Vera me uiteindelijk in paniek dat Maria aan het gaan was en dat ze stuiptrekkingen had gehad. Help!

Ok, geen telefoon meer, ik riep haar man, en vroeg zijn beslissing... wat gaan we doen? Eum wachten tot de telefoon wel weer verbinding kan maken... Nee, dat kan ik niet, we gaan ervoor! Ondertussen had ik al iemand naar Kurt gestuurd om te vragen om te komen met de draagberrie en we zouden het proberen om naar Ixquisis te gaan, ook al hadden we nog geen toestemming voor dat vliegtuig. De berg over rijden is zeer riskant, maar dit was een noodgeval. We sprongen de auto in en Kurt reed richting 'de berg'. Het regende en er was overal modder, we geraakten de berg niet op met de auto,we gleden achteruit... Dus te voet verder. Ik liep alvast vooruit om de mensen in Ixquisis te verwittigen en Kurt en Nico en Vera, en de man van Maria en nog wat mannen kwamen ook heel snel achter met Maria op de draagberrie. Het werd voor hen ook een zeer lastige tocht (normaal wandelen we er, een uur over) maar iedereen liep met de draagberrie en om de haverklap wisselden de mannen zich af!

In Ixquisis zocht ik voor een auto, om Maria op te halen aan de berg, en haar (in het beste geval naar het vliegveld te voeren). Ondertussen zocht ik ook Carlos (onze goede vriend van Moscamed) om toestemming te vragen voor het vliegtuig. Hij nam me mee naar de bureaus en van daaruit belde hij naar de baas van de vliegtuigen, en wegens het slechte weer, gaven ze geen toestemming voor het vliegtuig! Jammer, ik was echt ontgoocheld...

We reden terug naar de berg en die 'andere' auto had Maria en de anderen alvast opgeladen beneden de berg en had Vera weer een nieuw infuus kunnen prikken. We vroegen Don Meinor, eigenaar van die auto of hij ons snel wilde voeren naar Huehuetenango. Hij deed het voor 950Q (+/- 100 euro).

Onderweg lag Maria nog steeds op de draagberrie en telkens we vroegen of alles Ok was, gaf ze een klein murmelend geluidje dat steeds voor even een 'oef' moment van geruststelling gaf. Haar man was ook erg bezorgd en zorgde goed voor haar (nee, dit is hier niet zo van zelfsprekend). We zaten met vijf in de bak van de pick-up vanachter, met gelukkig een zeil erboven, want het bleef verder regenen. De eerste uren uit Ixquisis, Yalanhuitz, zijn steeds erg hobbel de bobbel, maar Maria hield vol!

We konden geen pols meer voelen, die was te zwak... we trachtten ergens midden de tocht nog een laatste keer opnieuw het infuus te hersteken, maar het had geen zin, de naald prikte steeds haar fragiele aders kapot.

Onderweg sprongen ook twee priesters (evangelische predikanten) op de achterbak van de auto en toen ze het verhaal hoorden, werd er collectief gebeden. Op zo'n momenten is de hulp van 'hierboven' nog de enige hoop!

Maar Maria heeft volgehouden! Een mens is soms sterker dan we vermoeden in onze westerse medische wereld. Maar het was wel hoog, hoog dringend dat we in het ziekenhuis arriveerden. Maria kreeg voorrang, en algauw kreeg ze in beide armen een infuus, met plasma-expanders, ze rilde en voelde erg koud aan, maar steeds was ze bewust. Ze antwoordde op de vragen die de dokters hadden. Ze kreeg in het operatiekwartier een curettage, om haar miskraam volledig te verwijderen (3 maand zwangerschap) en kreeg daarna ook 3 zakjes bloed! De volgende dag troffen we Maria met een mooie glimlach aan, en zag ze er stukken beter uit!! Ze heeft het gehaald, oef!!

 

 

Tuberculose patiënten:

Sinds de laatste nieuwsbrief in september heeft Kurt al weer 4 nieuwe positieve TB-patiënten ontdekt. Gelukkig hebben we er de juiste medicatie voor, en tracht Kurt goed samen te werken met het ministerie, en de verantwoordelijke gezondheidspost in Sn Mateo Ixtatan. Dit ondervinden zij ook als positief en daardoor zijn ze ondertussen al meer meegaand. Vroeger gaven ze geen toestemming om onmiddellijk te starten als we een positieve patiënt hadden, maar de laatste keren lieten ze dit wel toe. In normale omstandigheden moeten die positieve onderzoeksplaatjes eerst een hele weg afleggen in 5 tussenstappen en tegen dat de medicatie met al de tussenstappen dan ook bij ons zou geraken, zou de patiënt al lang kunnen gestorven zijn. Meestal ontdekken we de TB-patiënten pas als ze al erg ziek zijn; zeer mager, hoge koortsen 's nachts, geen eetlust en veel hoesten en fluimen met of zonder bloed. (Nu pas, half november kregen we de startmedicatie voor Juana die 23 augustus positief gevonden was). Maar goed, als we onmiddellijk bellen en de situatie uitleggen, dan gaven ze toestemming om zelf te starten met eigen medicatie van Orbifarma uit België en als onze voorraad dan achteraf aangevuld wordt door het ministerie van Guatemala, dan is dit ook prima!

De uitdaging is nu ook om alle patiënten dicht op te volgen zodanig ze hun medicatie nauwkeurig nemen, voor zes maanden aan een stuk. Dit is om resistentie te voorkomen. Als ze dit goed doen, dan kunnen ze helemaal genezen.

 

Kurt met de microscoop die we kregen van het H.Hartziekenhuis in Roeselare.

Ook al was Eulalia ernstig ziek, haar stralende lach is nooit ver te zoeken!

 

Andere patiënten:

 

Ja, dat zijn de benen van Angelina. Angelina hebben we meer dan 30 dagen na elkaar verzorgd, omdat ze een diepe wonde had en we deze eerst naaiden en dan verder verzorgden tot ze nu eindelijk genezen is.

Ramon(links) kreeg een stamp van een paard in zijn oog. En het andere jongetje (rechts, ook Ramoncito) werd verbrand door 'lauw water' zoals de papa ons vertelde.

Het linker kleine meisje heeft zicht hees getierd toen ze telkens op 'verzorging' moest komen. Zij had een stafylokokken infectie ter hoogte van haar billetjes, die zich uitte in grote geïnfecteerde blazen.

Elza (rechter foto) moest naar Huehuetenango overgebracht worden omdat haar kindje 'dwars' lag. Achteraf was alles goed en wel, maar toch nog even paniek in Pojom omdat we de overlangse 'nylondraad' van de wonde er aan geen kanten uit kregen. Nu blijkt dat je die dan gewoon mag laten zitten...

Bij Magdalena (linker foto) en Dominga (rechter foto) hoort er toch een klein verhaal bij.

 

Magdalena (linker foto) is een vrouw die begin augustus een auto-ongeluk heeft gehad. Zij bleef toen enkele maanden stil liggen in haar bed, en we raadden haar toen aan om mee te komen naar Huehuetenango om foto's te nemen en verdere verzorging te krijgen, maar ze weigerden. Magdalena kwam nu op consulta bij ons, en heeft nog steeds last van haar pols en haar sleutelbeen die gewoon recht uit haar schouder steekt. Ook nu is Magdalena nog niet te overtuigen om naar het ziekenhuis te gaan. Ze komt bij ons op consultatie in de hoop 'een pilletje' te kunnen krijgen om te genezen...

Dominga, (rechter foto) had de pech dat haar 'water' brak op 26 weken zwangerschap. We hebben haar nog een maand opgevolgd in Pojom en haar aangeraden om complete bedrust te houden en antibioticapilletjes te nemen. Uiteindelijk kreeg ze plots bloedverlies op bijna 31 zwangerschapsweken en konden we haar hiermee wel overtuigen om naar Huehuetenango te gaan. Ondertussen kreeg ze injecties om de longetjes van het kindje te rijpen in de hoop dat ze het nog even ging volhouden tot in december. (Sinds kort heeft het nationale ziekenhuis nu ook een ventilatiesysteem om premature kindjes te beademen.)

Vervolg 27 november: Dominga is vorige zaterdagnacht bevallen van een dochtertje. Volgens de dokters zou het kindje toch reeds 36 of 37 zwangerschapsweken zijn (hoewel ze reeds enkele dagen ervoor een echo deden waarin bevestigd werd dat ze 31 weken was...). We krijgen bitterweinig info vanuit het ziekenhuis, maar het kindje blijkt het redelijk goed te doen, hoewel de dokter de eerste dag, de situatie sober inschatte.

Dominga kreeg gisteren 'salida' uit het ziekenhuis en de ganse familie wou koste wat kost terug naar huis, ze wilden niet op het kindje wachten. Met als gevolg dat het kindje in het ziekenhuis is achtergebleven en Dominga meekwam met ons naar Pojom en niet van plan is om terug te gaan, ze gaan wel wekelijks iemand sturen om te horen als het kindje 'salida' zal krijgen... We begrijpen er ook niet veel van, maar kunnen enkel advies geven, en voor de rest doen ze wat zij denken dat het beste is... Er hangt ook zoveel sociale druk aan vast!

Hulp van Pancho en Isabela:

Pancho en Isabela blijven goed hun best doen. We kunnen op hen rekenen en dit is al heel veel! Isabela is niet zo sterk in de technische zaken (bloeddruk nemen, pols en dergelijke), maar ze heeft wel vroedvrouw ervaring en kan wel goed de positie van de baby in schatten, de doppler gebruiken voor de harttoontjes van de baby, informatie geven aan de vrouwen en hen geruststellen.

Pancho is wel echt betrouwbaar ivm de parameters, en kan ook al kleine onderzoekjes; zoals het gebruiken van de urinesticks en de diabetesmeter. Hij is snel weg met de verschillende medicatie, eens er een diagnose is gesteld, maar moet nog leren kritischer zijn ivm de verhalen van de patiënten. Sommige patiënten zouden alle ziektes dat ze kennen opnoemen (pas op, ze kennen er veel!) om maar aan zoveel mogelijk medicatie te geraken en daar doen wij natuurlijk niet graag aan mee. Maar toch is het voor de meerderheid van de patiënten, echt wel nodig dat ze komen, omdat ze toch een serieus probleem hebben.

Er waren heel veel kindjes met bronchitis wegens het slechte weer. Ook opvallend veel diabetespatiënten. De grootste, vervelendste klacht, ook in de dorpen, is steeds het pijn hebben in de maag: gastritis. We geven hen dan een dieet (niet te veel vet, frisdranken of koffie of bruine bonen (wel geplet), of chili eten), en geven soms eerst de lichte medicatie zoals Aluminium hydroxi of Ranitidine of Cimetidine en uiteindelijk Omeprazole als ze blijven last hebben. Maar we vinden het moeilijk dat dit een symptoom is dat we niet echt kunnen meten, louter aan de hand van wat de patiënten zeggen... Zijn er mensen die hiervoor een tip hebben? 'Dueeeeele mi corazón', zeggen de mensen steeds met bijhorende grimassen en gebaren. Tegen de plaats waar hun maag zit, zeggen ze 'corazón', 'picham' in het Q'anjobal of 'mijn hart' in het Nederlands.

Pancho mag volgend jaar starten met de cursus voor 'enfermero auxiliar', hulpverpleger. Dit wordt een cursus van 15 maanden, telkens de zaterdag in Barillas (ongeveer 3 uren rijden). Daarin is er ook stage voorzien in een ziekenhuis.

Maar we zijn nog niet compleet, we zouden nog steeds graag een vrouwelijke gezondheidswerkster vinden en nog een extra gezondheidswerker. We hebben wel al twee mensen op het oog.

 

Pancho, Vera,Mateo-tje en zijn papa (links) en Pancho en Ramoncito (rechts)

 

Goed op weg in de dorpen:

We denken dat we de vaste dorpen, waar we maandelijks consultaties doen op vrijdag, gevonden hebben. Deze zijn: Yalambolop, Yoltziblac en Tiactac. In de dorpen komen er evenzeer steeds meer dan 20 patiënten per consultatiedag. We zochten er ook plaatselijke promotoren (gezondheidswerkers) om ons hierbij te helpen, en het is de bedoeling dat zij ook, beetje per beetje zullen leren de parameters nemen en zullen herkennen als er een symptoom heel ernstig is of niet. Zij zullen dan onze contactpersonen zijn in die dorpen. Als ze bellen voor een 'spoedgeval' dat we dan via hen een degelijke informatie kunnen ontvangen voor we de auto nemen en bv een klein uur rijden om de patiënt op te halen.

 

 

Gestart met de capacitación:

Ik ben blij dat het er van gekomen is om de 'opleidingsdagen' voor de plaatselijke vroedvrouwen terug in te zetten. Met de komst van Vera was het ideaal om hiermee van start te gaan. We geven dezelfde lessen in drie locaties: Pojom, Tiactac en Yalanhuitz. Dit doen we telkens op woensdag, en na de drie woensdagen houden we er één vrij om de volgende les voor te bereiden.

In Pojom hebben we het geluk om alle 'technologie' te kunnen gebruiken omdat we via de zonnepanelen voldoende energie hebben. Om de lessen voor te bereiden, maken we gebruik van het Internet. Daar hebben we ontdekt dat er op 'youtube' allerhande nuttige filmpjes staan ivm bevallingen, spijsverteringsstelsel, het hart, de bloedcirculatie... alles wat je maar bedenkt, kan je een filmpje van vinden. Eens we les geven kunnen we in Pojom gebruik maken van de 'projector' dat we gekregen hebben van Wim! Wel moesten we eerst nog eens bellen, want op het moment van de les, lukte het niet, maar via skype en internet konden ze ons helpen om het systeem wel in gang te krijgen.

De mensen vinden het super om beelden te zien en filmpjes... ze kunnen het zich beter voorstellen wat we vertellen (eerste les over de anatomie en fysiologie van het menselijke lichaam). En ze kunnen er ook beter hun aandacht bij houden. In Tiactac en Yalanhuitz kunnen we voorlopig geen 'projector' gebruiken, omdat er geen of geen voldoende energie is, maar voorlopig lukt het ook, gewoon met de computer op de batterij en een extra batterij.

 

Eerste opleidingsdag in Pojom

 

Eerste opleidingsdag in Xapper (de volgende keer zal het in Tiactac zijn om nog meer vroedvrouwen te bereiken (we zullen onderweg naar Tiactac mensen met de auto oppikken uit de voorliggende dorpen).

Nog enkele weetjes:

Wist je dat....

  • Alvaro Colom verkozen is tot nieuwe president van Guatemala (2008 � 2012, zie vorige nieuwsbrief). Hij heeft vooral de meerderheid van de stemmen gehaald in het binnenland, in 20 van de 22 provincies. Otto Perez Molina haalde overgrote meerderheid in Guatemala-stad en in Baja Verapaz, maar de stemmen in deze twee provincies waren niet genoeg om te winnen.
  • Jennifer en Roberto terug zijn! Zij zijn een Amerikaans koppel met twee kindjes die na een pauze van een goede 2 jaar, terug naar Guatemala gevlogen zijn met 'hun' vliegtuig om serieuze patiënten in de afgelegen dorpen op te halen en naar een ziekenhuis in een dichtstbijzijnde stad te brengen. Ze moeten nog even hun nodige 'papieren' in orde maken en dan mogen we hen bellen voor'spoedgevallen'.
  • Marta (lief meisje uit Pojom) heel tevreden is om onze 'was' te doen en nu ook elke zaterdag komt helpen kuisen in de Casa Materna.
  • Santiago en Pastil de muren boven zullen beplaasteren met kalk en cement en dat ze al een afwasbak en traditionele stufa (met hout) installeerden in de patiëntenkamer.
  • Kurt al uren, dagen, weken en zelfs maanden tijd gemaakt heeft 's avonds, om een 'toekomstige chauffeur' voor onze auto op te leiden? Eerst was Pastil de gelukkige (president van het bouwcomité van de Casa Materna), maar hij maakte niet snel vooruitgang, en we waren zo bang dat hij zich (en anderen) zou verongelukken in deze gevaarlijke bergwegen. Maar Domingo, een jongere enthousiasteling evolueert wel sneller en beheerster.
  • We heel content zijn van de voldoende zonnepanelen en bijhorende batterijen!! Dank u Bart! De helft van de mannen / jongetjes van Pojom: 'Francisco' heten! Maar dan wel aangesproken worden met elk hun specifieke bijnaam: bv Pancho, Chico, Pastil, Palas...
  • De naam 'Koert' als bijnaam wordt gebruikt voor: 'een grote jongen'
  • We bezig zijn met een vernieuwing van de website van vivirenamor. Frans Vandermeiren zorgt voor het ontwerp en de lay-out en wij voor de actualisatie van de informatie.
  • We snel terug in België zullen zijn... (27 december).

Zo, hiermee ben ik aan het einde van onze nieuwsbrief.

Alvast heel veel liefs en groetjes, stel het verder wel,

y hasta pronto,

Hanne en Kurt.

 

 

Ook Alonzo en broer Juanito doen jullie de groetjes!