Hier is de nieuwsbrief van Tine, vroedvrouw die sinds februari samen met twee andere vroedvrouwen, Pauline en Nel, werkzaam is in Pojom. Katrien, apothekeres, en Nico, psychiatrisch verpleegkundige, zijn er ook nog bij voor eventjes.

Dag beste mensen, iedereen

De tijd vliegt hier voorbij, we zijn hier al bijna 2 maanden. Het wonder is intussen ook geschied want we hebben eindelijk weer internet. Vandaar dat ik weer een mailtje kan sturen en we een fotosite hebben kunnen maken.

Een verslag van de afgelopen 2 maanden zal er niet echt inzitten helaas. Maar ik zal jullie een idee geven van de afgelopen week hier. Niet zomaar een week natuurlijk. Het was hier namelijk semana santa, dus de hele week een beetje feest voor de mensen hier.

Maandag hebben we nog een drukke dag van consultas voor de vrouwen gehad. Dinsdag was weer eens wat anders. Ik had al de hele ochtend de ene consulta na de andere gedaan. En 's middags net toen Nel met de consultas wilde beginnen stond er een man voor de deur om te komen zeggen dat zijn vrouw, die zwanger was, ataques had. Dus Nel en Pauline de rugzak mee en op weg naar het huis. Ik dus maar nog consultas gedaan vermits er al een vrouw voor de deur stond met een kindje in haar armen. Het kindje voorover hangend, overgevend... Altijd spannend als er weer eens iemand in paniek voor de deur staat, je weet nooit hoe erg de situatie is, of ze in levensgevaar is of niet, of ze naar het ziekenhuis zal moeten en willlen.... Gelukkig was alles toch in orde.

Om 8 uur s avonds was de rust eindelijk wat weer gekeerd in ons huizeke/kliniekje. De man in huis, Nico genaamd (die hier ook even komt meehelpen) had heerlijke pasta MET KAAS gekookt.

Maar ja daar was het alweer, dat geluid waar onze oren op gespitst zijn: het kloppen op de deur. Weer een hele familie voor de deur met een meisje in hun armen die zich niet goed voelde volgens hen. De hele familie dan maar binnen. Het kind gloeide van de koorts, reageerde niet meer goed... Nel met het kind onder de douche, de koorts zakte wel wat, maar het kindje bleef wel stuipen.

Intussen ik en Nico proberen bellen naar eeen dokter om meer raad te vragen, maar ook dat duurt hier natuurlijk weer uren. De ene telefoonwinkel werkt dan niet (zeggen ze als je al een half uur aan het proberen bellen bent).

Niemand kunnen bereiken, uiteindelijk dan het nationaal ziekenhuis. Een infuus gestoken, het kindje opgenomen in ons kliniekje.

De vader was in Mexico dus kon de familie ook niet beslissen om naar het ziekenhuis te kunnen gaan. Zo gaat dat hier. De oudste van de familie zei al dat hij voelde dat het al wat beter ging en dat ze dus misschien maar beter weer naar huis konden. Gelukkig konden we hen overhalen om een nachtje hier te blijven.

Om 11 uur 's avonds was alles dan uiteindelijk min of meer onder controle en hebben we iets kunnen eten.

's Nachts Nel nog eens uit bed om alles te controleren. Pauline, Nico en ik om 5 uur op; nog eens alles controleren (gelukkig alles ok), om dan gepakt en gezakt om 6 uur de berg over te steken om capacitacion te gaan geven in Yalanhuitz. Een vermoeiende trip als je niet veel geslapen hebt en het zo vroeg in de morgent is.

Maar we werden alweer hartelijk ontvangen bij onze vriend Carlos (die een project heeft in Ixcisis), met een ontbijt van stier(!), bonen, brood en koffie. Wat zwaar, maar zo welkom en overheerlijk.

Hij heeft ons dan naar Yalanhuitz gereden, wat ons een lange wandeling heeft uitgespaart. In ons beste Spaans, met veel handen en tanden, met tekeningen, toneeltjes en casussen hebben we les gegeven in Yalanhuitz.

Toen we na een lange dag weer thuis kwamen wachtte ons de verrassing: het internet werkte! Eindelijk was die man tot in Pojom gekomen! Intussen had Nel hier nog een emergencia gehad, een kind dat met een machette ( een groot hakmes) in zijn hand had gesneden, maar ze heeft het prachtig weer gehecht...

Semana Santa was al goed aan de gang donderdag. Even mee naar de kerk, processie met de kinderen van de katholieke kerk. Mooi om te zien. We waren 's avonds uitgenodigd in een ander dorp om bij iemand brood en honing te gaan eten. Lekker maar nogal zwaar op de maag, dat gecarameliseerde fruit.

Vrijdag hebbben we van veel mensen brood en zelfgezochte honing uit de bergen gekregen, moesten we op de koffie etc.. en moesten we ons feestje voor die avond voorbereiden. Want ja, we hadden ook wel wat tijd voor ontspanning natuurlijk.

De mensen van Yalanhuitz en Moscamed waren uitgenodigd, een heerlijk buffet was bereid en swingede latino muziek stond gereed. We hebben er dus absoluut van genoten.

En Pasen hebben we dus ook een beetje, weliswaar zonder chocolade eieren, gevierd.

Intussen is het alweer dinsdag. Is het alweer druk geweest met consultas, emergencias (nog een bevalling) en morgen capacitation. Ik denk dat dit wel weer voldoende is voor even.

Er gebeurt hier veel te veel om allemaal te kunnen neerschrijven, maar dit is een impressie. Voor fotos van hoe mooi het hier is, wie de mensen zijn, hoe het er hier uitziet... www.picasaweb.google.com/tine.guatemala. Reacties zijn altijd welkom.

Muchos saludes de Pojom, van ons allemaal hier.

En heel veel liefs van mij aan iedereen ...

Tine