Brieven uit Pojom

Pojom, 15 mei 2008

Del Rinconcito de Pojom,

Mensenlief!

Hopelijk gaat alles goed met jullie! Wij zijn bijna een maand terug in Pojom, en het doet ons erg deugd! We zijn blij dat we de draad terug kunnen heropnemen, na een verblijf van drie maanden en een half in België.

VRIJWILLIGERS:

Ondertussen hebben vele vrijwilligers hier het kliniekje trachten recht te houden en de werking zo goed mogelijk verder gezet. Vera en Milena namen de verantwoordelijkheid over eind december, na een tijdje met ons te hebben meegewerkt vanaf oktober.

Daarna gaven ze de fakkel door aan Tine, Nel en Pauline drie vroedvrouwen die vanaf februari tot eind april hier werkten. In Juni komen Nel en Pauline nog even terug. Ook Nico van Vera en Nico uit Yalanhuitz zijn we dankbaar voor hun bijdrage. Katrien, apothekeres uit Antwerpen, vervoegde de "chicas", (meisjes) voor twee weken en gaf zoveel mogelijk info over de medicatie door en sorteerde onze apotheek nog eens. Sara zorgde samen met Milena en Tine en ook Nico voor de creatieve noot om het kliniekje op te fleuren.

We zijn jullie allen heel erg dankbaar, en we vinden dat jullie het heel goed hebben gedaan!! Ook onze thuiskomst was hartverwarmend! Een proper, verder uitgewerkt kliniekje en onze persoonlijke kamer versierd met vele bloemetjes en een welkomstpakketje met eten uit de winkeltjes van Pojom.

 

DE PROMOTOREN:

Carlos de promotor die nieuw maar veel belovend was toen we vertrokken, deed ook erg zijn best en blijkt een figuur te zijn waar we graag zouden kunnen blijven op rekenen. Ook Anna, onze nieuwe promotora (vandaag haar verjaardag) is een enthousiaste vrouw met 6 kinderen en ook hoopgevend om hier verder samen te werken in het kliniekje bij de dagelijkse consultas. Isabela onze trouwe vroedvrouw blijft op post, maar heeft nu de wekelijkse poetsdag van Marta over genomen, omdat ze er bekwamer voor is. Carlos en Anna moeten nu zoveel mogelijk bijleren tijdens de leermomenten in de dagelijkse consultas, maar ook met extra lessen.

Op maandag krijgt Carlos een ganse dag opleiding van Kurt: wiskunde, computer lessen, ministeriepapieren, autorijles staan op het programma.

Leidi, onze vriendin en lerares hier in Pojom, geeft twee keer in de week extra taallessen, om beter te leren schrijven. Anna zal ook nog taal volgen, en krijgt van Kurt extra wiskunde. Op zaterdag zijn we van plan om te starten met twee uren theorie verpleegkunde.

Er is nog plaats voor nog een derde promotor, en er zijn reeds twee mensen hun komen aanbieden, maar we wachten nog even af voor andere en misschien betere kandidaten. We willen een basis van verschillende promotoren kweken, omdat zo iets zekerder te zijn voor de toekomst.

Onze Pancho die een half jaar met ons heeft samen gewerkt en zo gemotiveerd was om verpleegkunde te studeren, heeft het begin januari totaal onverwachts opgegeven...

 

BEVALLING

De eerste morgen werden we gewekt voor een bevalling, een niet vorderende arbeid. Met een weinig hulp (breken van de vliezen) en nog wat afwachten, werd het kindje geleidelijk geboren na het doorknippen van de strakke navelstreng omstrengeling. Een prachtig, klein lief meisje werd als 12de kindje geboren. De mama had dezelfde leeftijd zoals ik ...

PATIËNTEN:

 

De consultas gaan vlot tot nu toe met niet al te "rare" gevallen, behalve twee spoedgevallen. Het laatste spoedgeval was Anna, een vrouw waarvan haar situatie voor ons echt een serieus raadsel blijft dat gaat over een kwestie van wel of niet overleven.

Toen de familie ons zondag rond middernacht kwamen halen om te helpen in haar situatie zag het er op het eerste zicht niet goed uit. Ze leek min of meer bewusteloos en kon heel erg moeilijk ademhalen. Gans haar huis was vol met biddende mensen… Ze was al twee dagen in die situatie, ze at of dronk niet meer. Anna is ongeveer 45 jaar, waarschijnlijk wel ouder.

De zaterdag was de familie met haar naar Mexico geweest, en eerst zeiden ze naar het ziekenhuis, maar achteraf bleek het een "curandero" te zijn, een gebedsgenezer. Ze wilden zeker niet opnieuw naar het ziekenhuis gaan, maar we konden hen overtuigen om Anna tot bij ons in het kliniekje te brengen.

We zagen meer en meer dat ze vooral moeite had met ademhalen en dachten dat ze misschien in het ziekenhuis in Huehuetenango zou kunnen geholpen worden. De familie wilde daar niets van horen, tot er toch een man de situatie zag en ook vond dat ze misschien een kans op beterschap zou hebben in het ziekenhuis.

Hij kon de familie overtuigen, en rond 4u vertrokken Kurt en Christina (Duitse verpleegster die al een aantal maanden in Yalanhuitz werkte en nu een weekje bij ons is) met de auto en Anna en twee familieleden naar Huehuetenango.

In het ziekenhuis deden ze een ganse reeks onderzoeken, maar de dokters waren vooral ongerust over een grote "bol" die ze in haar buik heeft, maar die ze eigenlijk al 20 jaar heeft. Wij denken dat het een hernia is, en zagen haar enkele jaren geleden al met die "bol" en er is nog niets veranderd sindsdien, dezelfde zachte bol.

De dokters wilden een CT-scan laten nemen in een privé ziekenhuis om te zien of het mogelijk was om haar te operen voor dat gezwel. Maar toen de familieleden het woord "operatie" hoorden, was voor hen de maat vol; een operatie zouden ze aan geen kanten toestaan. De familieleden beslisten om dan maar "contra-indicado" terug te keren naar huis, en voor hen was dit een opluchting om haar thuis rustig te laten sterven. In het ziekenhuis was iedereen verrast, en alle dokters vonden het spijtig om het geen kans te geven.

Ondertussen was er ook een longontsteking vastgesteld en daarvoor kreeg ze een voorschrift van intramusculaire antibiotica mee. Het grote probleem met Anna, is dat ze niets kan drinken, eten of slikken… Ze doet de beweging niet en als er iets in haar mond komt, verslikt ze zich. Eens terug in Pojom, verbleef Anna terug bij ons in het kliniekje. De familie werd steeds heen en weer geslingerd om te beslissen om haar mee te nemen naar huis en laten sterven zonder infuus of haar hier in het kliniekje laten en verder proberen met infuus en de dagelijkse injecties met antibiotica.

Anna had toen ze nog goed was gezegd dat ze thuis wilde blijven en niet naar het ziekenhuis wou, aan de andere kant zagen wij geen overlevingskansen als ze geen infuus had. Dinsdag hebben we klaar en duidelijk met de familie gepraat, over het feit dat we ook niet weten hoe het verder gaat verlopen, en dat zij goed moeten overwegen als ze verder willen "lucharen" proberen of niet...

Uiteindelijk wilden ze toch verder proberen. We hebben hen duidelijk gemaakt dat we ook aan geen kanten weten hoe het zal uitdraaien en wat Anna precies van diagnose heeft. Nu haar ademhaling iets beter is, denken we dat ze een CVA heeft gedaan (een infarct of zo). We denken dat ze daardoor niet zo bewust is en niet slikt. Haar rechterkant is ook meer opgezwollen, en beweegt minder, of nu zelfs niet meer. Daarnaast zijn haar vitale parameters redelijk goed, en zijn er geen tekenen dat ze onmiddellijk zal sterven.

De vraag is alleen: hoe lang gaan we haar infuus blijven geven, en waar gaan we al die infusen blijven halen?

 

Dinsdagavond hebben ze Anna dan toch mee naar huis genomen, maar met haar infuus. Haar huis zit bijna steeds vol familie of dorpsgenoten, en ze waken bij haar. Bijna de ganse tijd zit er iemand achter haar, of naast haar om haar hand te bewaken om het infuus te bewaren. We weten echt niet wat we nog meer voor haar kunnen doen, dan haar mond reinigen, antischimmel druppels geven, een inhalador voor haar ademhaling, de injecties met antibiotica.

ONTSPANNING:

Met ons gaat het anders heel goed hier in Pojom. We zijn echt blij om terug te zijn, en genieten van het mooie weer die er nu echt wel is! Als we kunnen gaan we af en toe eens naar de rivier, die echt een stukje paradijs is; geen enkel subtropisch zwembad kan hieraan tippen.

 

De natuur blijft overweldigend mooi: de bergen, al het groen, de pure lucht, de stralende zon met een fris windje. Het is wat anders dan in België in de auto stappen, naar het overdekte zwembad rijden, wat baantjes trekken en dan terug met de auto naar huis. Hier wandelen we de berg op, slaan we een kronkel padje door de bossen rechtsaf in, de rivier hoor je al van ver stromen, onze kleren krijgen een plekje op de keien en rotsen naast de rivier, en de waterpret kan beginnen.

Als je wil kan je blijven zwemmen tegen de stroom in. Over de middag zijn er meestal een hele boel kindjes, die graag zot doen in het water. We spreken ook op zondag soms eens af met Veerle en Steven die nu voor een aantal maanden in het kliniekje in Yalanhuitz werken, en met de andere vrijwilligers die er dan op dat moment zijn.

Onze goede vriend Carlos van Moscamed blijft de levensgenieter, die steeds voor de vrolijke noot zorgt. In Pojom hebben we ook al uitgebreid gefeest (voetbaltornooien), ter ere van moedertjesdag. Er waren drie avonden dansgelegenheid op het speelplein van het schooltje voor onze deur hier, met de typische marimbamuziek.

 

Nog nooit heb ik dagelijks zoveel "complimentjes" gekregen, van hoe "verdikt" ik wel ben van de tijd in België. Een aantal kilootjes zijn er al af, maar de laatste blijven echt wel plakken. Af en toe probeer ik opnieuw te gaan lopen in el plan de Pojom, een strook die redelijk "plat" is. Soms gaan Kurt en de leraar Cheppe ook mee. Vanavond hebben we afgesproken om eens te volleyballen, (Europa tegen Centraal Amerika) en de verliezers moeten het avondeten klaarmaken... Je ziet, het is een aangename periode, de zon doet echt deugd en geeft energie!

HET INTERNET:

Wat wel erg vervelend is, is dat het Internet de ganse periode reeds niet marcheert! De verantwoordelijke man, die vanuit Huehuetenango moet komen, speelt echt met onze voeten, en vorige week hebben we besloten om iemand anders te zoeken. Waarschijnlijk komt er nu een technicus uit Guatemala-stad binnen enkele dagen, waarvan we hopen dat hij het probleem kan oplossen. (Die is dus ook niet gekomen, na verschillende mooie beloftes en ook zovele telefoontjes… we zoeken vol frustratie naar een oplossing. Voorlopig zal ik deze brief via het Internet in Moscamed trachten door te sturen).

Alvast nog heel veel liefs en groetjes,

Toyin, tot een volgende keer,
Kilkoba; stel het verder heel goed,

Hanne en Kurt