Terug in Yalanhuitz

Yalanhuitz, 5 aug 2010

Dag liefsten,

Na veel te lange tijd ben ik er terug met wat nieuws uit Guatemala.  Na zeven maanden België, ben ik voor heel eventjes terug in Yalanhuitz, waar ik de rust in mezelf terug vind en iedere dag met volle teugen geniet van de mensen hier, de altijd stralende gezichten, de bergen, voldoening bij het werk in het kliniekje.

Op 5 juli bracht Ludo me om 4u ’s morgens naar de luchthaven.  Tegen zeven uur was ik in Parijs, waar het echte reisgevoel begon…  Het vliegtuig van Parijs naar San Fransisco zat overboekt, dus kon ik niet meer mee.  Ik kreeg wel een luxehotel in Parijs.  Tegen drie uur in de namiddag was mijn vlucht voor de volgende dag geregeld en kon ik vlug nog een beetje Parijs opsnuiven.  Op de bus leerde ik een zekere Pierre kennen die me meenam naar Montmartre en nog een paar prachtige plaatsen.  Echt super! 

De volgende dag  richting Guatemala waar Carlos (Chupie) me kwam ophalen aan de luchthaven.   In Guatemala landen, voelt aan als thuiskomen!   De volgende dag had ik afgesproken met Nick & Lauranne, de twee vrijwilligers die een gans jaar in het kliniekje in Yalanhuitz zullen werken en er de coördinatie overnemen.  Nick & Lauranne zijn een pracht van een koppel, twee jonge mensen die barsten van de energie en veel warms en goeds uitstralen!

De eerste twee weken waren we met ons drietjes.  Daarna kwamen ook Jan & Elise toe.   Jan & Elise zijn twee superlieve dokterstudenten, die hier een maandje blijven.  Ook met hen valt het supergoed mee.

Zoals steeds in het leven, maar zeker hier, waren er de voorbije maand een aantal onbeschrijfelijk mooie, maar ook triestige en frustrerende gebeurtenissen.
Zo was er o.a. Williamtje.  Een baby’tje van drie maanden.  Toen Lauranne & ik op een mooie zondag gingen lopen in de paradijselijke natuur van hier, kwamen we een auto tegen.  Een volgeladen pick-up op weg naar het kliniekje…   Ze drongen aan dat we zouden meegaan naar Yalanhuitz (dus ons looptochtje halfweg al onderbreken).  Ik vroeg hoelang William reeds ziek was en toen bleek dat hij al ongeveer 2 maanden ziek was.  Ik maakte mij een beetje kwaad en legde hen uit dat ze met zo’n aanslepende dingen niet steeds op zondag moeten komen…  Tot ik William zag.  Toen maakte mijn kwaadheid snel plaats voor angst.   William had hoge koorts, kreunde heel fel, hoestte zonder veel kracht, was ondervoed en uitgedroogd  en zag er echt niet goed uit.  William werd in het kliniekje opgenomen.  Plots begonnen zijn oogjes helemaal weg te draaien en ik vreesde echt voor zijn leven.  De grauwe kleur rond zijn mondje en neusje maakten me doodsbang.  Dit hebben we al te veel gezien.   We hadden niet veel tijd te verliezen en konden maar beter snel naar het ziekenhuis in Huehuetenango rijden.  Gelukkig gingen de ouders snel akkoord.  Het werd een lange vermoeiende rit, ’s nachts in de gietende regen op slechte wegen.  Om 12u ’s nachts kwamen we aan in het ziekenhuis.  Na een uur wachten was er een dokter die William onderzocht.  Williamtje zag er in tussentijd stukken beter uit dan toen we vertrokken uit het kliniekje.  Misschien was de medicatie en antibiotica die we hem gaven zijn werk aan het doen.  Het zag er twijfelachtig uit of ze William zouden opnemen in het ziekenhuis of gewoon terug naar huis zouden sturen… tot ze de resultaten van de RX zagen.  Toen was er plots geen twijfel meer.  William had een zware longontsteking.  Gelukkig kwam hij er snel weer door.  Een vijftaldagen later mocht hij vrij gezond & wel terug naar huis.

Een paar dagen later kwam er een jongen aankloppen.  Zijn vrouwtje Theresa moest bevallen, maar de bevalling wilde niet vlotten.  Lauranne en ik gingen snel naar hun huisje.  Toen we er aankwamen deed ik handschoenen aan en voelde hoeveel opening ze had.  Ze had 10cm ontsluiting en alles voelde perfect aan.  We moesten enkel nog de vliezen breken.  We zochten in de nieuwe bevallingsrugzak naar  twee kochers, een schaar en een peertje om slijmpjes te aspireren, maar konden niets terug vinden in de veel te mooi georganiseerde overvolle rugzak.  Na het breken van de vliezen kwam de baby supersnel.  Gelukkig was Maria (traditionele vroedvrouw die in het kliniekje werkt) beter voorbereid en had zij een schaar, kocher, een perilla  en een touwtje bij de hand.  Zo typisch… als je met een supergrote zak aankomt en uiteindelijk niet hebt wat je echt nodig hebt: wat kaarslicht & die paar stukjes materiaal.  Het werd echt een supersnelle, fantastisch mooie bevalling!  Een mooi klein jongetje werd geboren.  Ik vraag me af of het al een naam heeft.  Een paar dagen geleden ging ik er nog op bezoek, maar toen had het nog geen naam… dat kan soms een maand of langer duren.

In tussentijd was het algemeen geweten dat we terug in Yalanhuitz waren, en kwamen er veel mensen van alle verschillende dorpen op consultatie.  We kunnen onze dagen steeds goed vullen met consultaties, overdracht van informatie aan Nick & Lauranne, opruimen, dingen die in de loop van het voorbije jaar stuk gingen, herstellen zoals o.a. het elektriciteitssysteem op zonne-energie, de koelkast, de deur van de patiëntenkamer, een raampje in de consultatiekamer, …

Vorige week was er nog een bevalling.  Om 1u30 ’s nachts klopte Fransisco op de deur.  Ik werd in paniek wakker.  Een spoedgeval!  Anna, zijn vrouwtje, moest bevallen en we waren er redelijk van overtuigd dat het een tweeling zou worden.  Ana was al uren aan het afzien, maar de contracties volgende elkaar niet goed op en waren niet krachtig genoeg.  Ze had negen centimeter ontsluiting.  Intussentijd kwamen ook Lauranne & Elise toe.  We bleven geduldig wachten op 10 cm ontsluiting.  Ik legde mij een beetje naast Anna in bed (is wel gezellig en handig, maar dat zou ik in België niet zo snel doen).  Een uur later was er nog niets veranderd, maar Anna raakte wel uitgeput.  We besloten haar een inspuiting met oxitocine te geven.   Toen ging alles plots supersnel.   Ik zou de eerste bevalling doen en Lauranne de tweede, want ik heb veel minder ervaring met tweelingetjes en met stuitbevallingen.  Er volgden hevig contracties en de vliezen stonden goed gespannen.  Toen ik de vliezen brak kreeg ik een volledige douche van vruchtwater over mijn armen, mijn benen, spetters in mijn gezicht …  Zelf tot in mijn onderbroek voelde het kliedernat.  Ik stond perplex recht en lachte eens naar Lauranne en Elise.  Een nieuwe contractie volgde.   Ik zei aan Anna dat ze mocht persen en toen ik een drie seconden later onder haar rok keek, was het hoofdje al geboren.   Beetje paniek, want de navelstreng zat dubbel om het nekje en het hoofdje zag al redelijk blauw.  Lauranne bleef als echte vroedvrouw fantastisch rustig en gaf me snel twee kochers en een schaar aan om de navelstreng door te snijden.  Het ganse lichaampje volgde, maar voelde levenloos aan.  De papa (Fransisco) kwam snel kijken en zei dat het baby’tje dood was.  Na wat massage en slijmpjes aspireren kwam het er gelukkig goed door.  Dat eerste kreetje na spannende minuten (of zijn het seconden??? op zo’n moment lijkt iedere seconde een uur) van stilte… dat is echt te teder voor woorden!   De placenta volgde snel en dan was het aan Lauranne.  Lauranne nam de dopler om te luisteren naar de harttoontjes, maar hoorde niets.  We voelden aan de buik en er was helemaal geen tweede babietje!   Na de bevalling gingen we zot-content naar huis.  Onderweg zag ik nog een vallende ster!!!  Deze wondermooie bevalling & de ster voelen aan als tekenen van God of als de inzegening van een nieuwe tijd in m’n leven.  Na een aantal maanden waarin ik me niet echt goed heb gevoeld, geniet ik weer ten volle van iedere dag en van alle geschenken die dit leven ons geeft!  Van de zuiverheid van het leven.  De eenvoud die zoveel meer raakt dan grootse dingen.  Lauranne & Elise kwamen mee naar het kliniekje om er traditiegetrouw een appeljenevertje te drinken op dit nieuw leven!!! 

Er is nog zoveel gebeurd deze maand.  We zagen Virginia, een sterk ondervoed meisje van vijf jaar, die wormen en waarschijnlijk ook amoeben had en vergrote lever (leverabces?)…  Met haar wilden we zo graag naar Huehuetenango voor verdere onderzoeken, behandeling en opvolging, maar de mama liet het niet toe en vertrok diezelfde dag nog terug naar hun huisje in een ander dorp.  Ze zou met haar man praten en terugkomen, maar we zagen hen niet meer terug.  Ik schat zo dat er 50% kans is dat Virginia dit overleeft, maar we staan zo machteloos.  Dit is de meest frustrerende kant van het werk hier.   Ook Doña Maria, die ziek in bed ligt en klaagt van hoofdpijn, terwijl er één pupil niet meer reageert op licht (gezwel in de hersenen???) zou dringend naar het ziekenhuis moeten, maar gaat niet…  ook hier staan we machteloos. 

Nog een paar leuke nieuwtjes:

• De voorbije dagen kwamen er elektriciens van Huehuetenango naar Yalanhuitz om het warmwatersysteem dat we drie jaar geleden hebben gekregen van nonkel Paul, te herinstalleren.  Gisteren was er zalig warm water!  Deze morgen was er ijskoud water… Deze avond terug redelijk warm à lauw…  het wordt nog afwachten, maar met een beetje (superveel) geluk, moet het nu wel lukken en hebben we binnenkort een echte warme douche in Yalanhuitz!!!
• We hebben twee nieuwe zonnepanelen en batterijen aangekocht en het oude systeem is hersteld, dus nu hebben we extraveel zonne-energie. 
• Op 28 juli gingen we met het ganse Yalanhuitz-team naar Pojom, om er de verjaardag van de Casa Materna (kliniekje  & schoolproject opgestart door Hanne & Kurt) te vieren. 
• Chochi (onze poes) is twee maanden geleden bevallen van drie schattige kleintjes.
• In België is het al de ganse zomer mooier weer dan hier.  Dus geniet er daar maar allemaal van!  Hier regent het superveel en is ’t momenteel nogal koud en kil.
• Volgende week ga ik een paar dagen opreis met Miriamtje (m’n metekindje van 7 jaar). Ik kijk er echt enorm naar uit! 
• Voor wie dit nog niet wist… vanaf 16 augustus ga ik terug in Koksijde wonen en een goeie week later ga ik van start in het HBOV (verpleegkundeschool) in Oostende.  
• Het wordt weer een lastig en moeilijk afscheid van Yalanhuitz.    
• Ik draag Yalanhuitz nog even diep in m’n hart als 9 jaar geleden, toen Hanne & ik hier voor het allereerst aankwamen.  Het blijft onbeschrijfelijk, adembenemend en ontroerend mooi! 
• Nick & Lauranne zullen dat SUPERGOED doen het komende jaar, als coördinatoren van het het kliniekje in YALANHUITZ!  

Heel veel liefs!
Eva  x