Verhuis

Eva:

Hier zijn we weer! Terug in Huehuetenango, na een maand waarover zoveel te vertellen... Op 4 september zijn we terug naar Yalanhuitz vertrokken met de moto. Goed en wel maar kliedernat en rillend van de kou toegekomen. Het stortregende de ganse weg, uren aan 1 stuk door, zonder ook maar eens seconde op te houden. Welcome to the rainy-season!!!

In Yalanhuitz waren we heel blij verrast met de bouw. De mannen hadden enorm goed doorgewerkt. De vrouw van een van de aannemers was ziek geworden en ze wilden zo snel mogelijk naar Huehuetenango, waardoor het werktempo bijna verdubbelde! Langs een kant vonden we 't goed dat ze zo snel doorwerkten, want onze harten popelden ook om te kunnen verhuizen naar het nieuwe kliniekje... maar langs de andere kant deden ze de laatste werken maar half en half...

Maar 11 september werd toch een heel speciale dag voor ons en voor de mensen van Yalanhuitz. We vierden samen met de communiteit het einde van de bouwwerken en het afscheid van de aannemers.

Hanne:

's Avonds rond 5 uur werden we uitgenodigd samen met de aannemers, in het huisje van de burgemeester, voor een bedankingsetentje, voor hun werk! 't Was lekker, eerst de nodige bedankingswoordjes en een gebedje, en dan… in m'n enthousiasme om gans mn bord uit te eten, begon ik het plots te voelen. 'k voelde me enorm slecht en misselijk, en al snel bleek dat ik niet alleen was, we waren allemaal slingerziek! De arme aannemers, en dit voor hun laatste dag, ze hadden hier al zo afgezien dat ze steeds eitjes en bruine boontjes moesten eten, en als het nu ter gelegenheid eens kip was… Maar goed, we probeerden om ter meest over te geven, en namen wat pilletjes, en we moesten verder… naar de vergadering in het salon met gans de communiteit. Daar werden de aannemers officieel bedankt, en namen de aannemers afscheid van de mensen van Yalanhuitz, die ondertussen ook hun vrienden waren geworden! Juan had er het vooral moeilijk mee! En werden de sleutels ook officieel aan ons overhandigd, voorlopig aan ons, en later, wanneer zij onze taak overnemen, zal het ook voor hen zijn.

Eva:

We vroegen de communiteit of ze ons konden helpen om medisch en ander materiaal te verhuizen naar het nieuwe kliniekje. De volgende morgen werden we om 5u gewekt en stonden alle mannen van Yalanhuitz aan de deur om ons te helpen verhuizen.

Zoveel helpende handen, zoveel "eenheid" onder de mensen! Het blijft een wonder! Het is ook zo ontroerend en mooi om te zien dat de mensen evenveel als wij van het kliniekje houden! Iedere dag komen er mensen op de trappen voor de inkom van het kliniekje zitten om even alleen te zijn en na te denken, om uit te rusten, om naar het voetbal te kijken,... Het is er voor en door hen en ze zijn even trots als wij op de mooie badkamer met een echte douche en westerse wc.

Veel hulp en belangstelling bij de verhuis van het medisch materiaal naar het nieuwe kliniekje

Evita

Eva:

Toen we terugkwamen van Pojom, kwam de papa van Evita ons halen. Evita (zes jaar) was al heel lang ziek en een maand geleden is ze nog in 't ziekenhuis geweest in Huehuetenango, maar daar is ze alleen maar verslechterd omdat ze al zo ondervoed was en in 't ziekenhuis uit angst helemaal niets meer at.

De dag dat wij naar Pojom vertrokken is ze in coma gegaan. Toen we terugkwamen, kwam de papa ons onmiddellijk halen. Evita kwam terug bij bewustzijn. We hebben direct een infuus gestoken en medicatie en vitaminen gegeven. De volgende dag was ze wat beter. De dag daarna was ze terug heel erg ziek en waren we zo bang dat ze zou sterven. We hebben haar in de loop van het jaar dat we in Yalanhuitz zijn al zoveel zware medicatie gegeven, maar ze is zo verzwakt dat het allemaal niet lang helpt. Toch nog maar eens zware antibiotica gestart, want ze had nu ook nog een zware longontsteking...

Hanne:

Enkele dagen later, was Evitatje weer enorm ziek. Ze bleef neerliggen, at of dronk weer niet veel, een hoest tot en met, bijna geen adem.

Evitatje, we hebben je toen 's avonds weer een infuusje gegeven, je huilde zo, want we deden je zo'n pijn in je voetje... Je familieleden van Pojom, wisten al meer, zij waakten die nacht al bij je. (...) We bleven maar naar je staren, Evatje en ik, zonder veel te zeggen, we voelden het ook, dat het echt niet goed ging met je en waren verward over wat we nu het beste voor je hoopten. Je rustig in liefde dicht bij je mama te laten sterven en te verlossen van je pijn, of om toch hier bij ons te blijven en vooral bij je mama en papa en je vele broers, zussen schoonzussen, en al de kindjes waar je al tante voor bent… Evitatje je was zo graag gezien, we zullen je blijven graag zien… je bent ons engeltje Evitatje!

Ja, de volgende morgen kwamen we Baltasar en nog een paar mensen tegen die ons vertelden, dat je net gestorven was! Ai, amaai, toch verwacht, maar toch een schok!

We vlogen snel naar binnen. Je papa was ook pas terug van Mexico, waar hij had gewerkt, en ook hem hadden ze het onderweg van je verteld! Het geluk was je toegekomen, Evitatje, vertelde je papa! Hij hield zich toen o zo sterk! Familieleden en vrienden en bijna gans Yalanhuitz kwamen donderdag je bezoeken en je ouders steunen. Jullie huisje werd omgetoverd, bedden weg, marimba binnen, houtblokken en planken om tegen de muren rondomrond bankjes te maken voor de mensen. De communiteit leende je papa batterijen en een lamp, je huisje was stampvol, ook rond jullie huisje, vol mensen, constant hele luide marimba-muziek en de mannen die gebedsliedjes door een micro zongen. Je zussen, tantes en zo, aan het werk rond het vuur om tamales en bruine bonen te koken, om 's nachts aan de mensen te geven… maar jij kent dit wel e, Evitatje, je hebt het ook al meegemaakt hoe een belorio is…

Het is echt ongelofelijk hoe dicht dat de mensen hier in Yalanhuitz bij elkaar staan! Ze zijn er echt voor mekaar! Een ganse nacht blijven ze wakker, biddend, denkend,… zingend. Het is zwaar, maar wel emotioneel.

's Morgens rond 9 uur werd er nog een laatste gebed gedaan voor jou, Evitatje. Je papa zei nog iets door de micro, maar jammergenoeg verstonden we niet wat hij zei, want hij weende zoveel, en.. we verstaan nog niet genoeg Q'anjobal.

Evitatje, we wilden je niet laten gaan, maar moesten toch… Je mama, papa en je meter legden je dan in je groene kistje, samen met je papflesje en je hemelbeestje. (…) Je mama en papa bleven achter, samen met je zussen en broers, maar jouw naam riepen we met velen, toen je je huisje in je kistje verliet. Je peter droeg je, met zo'n band over z'n voorhoofd, en aan z'n rug, ging je daar, op weg naar het kerkhof.

De zon scheen fel, het was een mooie ochtend, nichtjes stonden bij je met kaarsjes en bloemen, en nog met zovelen van Yalanhuitz waren we daar… Het deed zo'n pijn om te zien, dat ze je werkelijk met je kistje in de grond staken, we voelden ons even machteloos, zoals we steeds zo machteloos tegenover je ziekte stonden! We wilden je zo graag helpen, Evitatje, maar het ging niet! Nu zal jij ons helpen, ons engeltje, om hier en nog vele mensen te kunnen helpen? We zien je O zo graag, je zal steeds in ons hart blijven!

Evitaatje wordt begraven...

Orkaan

Eva:

Intussentijd gebeurde er een ramp in Yalanhuitz. Een orkaan die komt van Mexico passeerde ook bij ons, gelukkig in veel minder erge mate dan ginder! Hantje en ik lagen aan elkaar vastgeklampt in ons bed (op de houten planken van ons duplex-kamertje). Iedere seconde duurde een eeuwigheid. De golfplaten sloegen hard weg en weer en maakten het geluid alsof ze ieder moment met een harde ruk van ons dak konden vliegen. De raampjes waaiden open. Ik stelde mezelf al voor dat we de volgende dag geen kliniekje meer zouden overhebben. 't was verschrikkelijk. Heel erg benauwelijk! Je staat er ook weer zo machteloos tegenover he. 't Deed me constant denken aan Jezus die de storm op zee deed kalmeren. 'k Wou dat ik het ook kon.

's Morgens waren wij bij de gelukkigsten want ons kliniekje stond er nog op en top volledig. Niet veel mensen van Yalanhuitz hadden zoveel geluk! Heel veel huisjes in Yalanhuitz verloren hun daken!

Een huisje dicht bij ons kliniekje is half ingestort. De avond voordien waren we er nog geweest voor een bevalling. Stel je voor: een mama met tien kinderen, waaronder een pasgeboren babietje, en het dak en de helft van het huisje stort 's nachts is! Wij waren al zooo bang en hebben enkel aan onszelf en het kliniekje te denken, wat moet dat niet zijn voor een moeder van tien kinderen! Ik denk dat ik het mij gewoon niet kán voorstellen! De milpa (mais) is ook allemaal gebroken. De oogst is mislukt! Dat is vreselijk! De mensen zeggen nu al dat het volgende jaar een jaar van "honger" wordt. Ze zullen niet voldoende mais hebben om hun kinderen eten te geven...

Tussendoor wil 'k jullie nog wat leuker nieuws vertellen: 21 sept is er nog een mooi meisje geboren in Yalanhuitz. Ze kreeg de naam Juanina (jeaninne), naar moeke genaamd. In een jaar tijd hebben we in Yalanhuitz al een Albertito (Albertje), een Juanina, een Ana-Eva en een Evita (Evatje).

Een orkaan hield flink huis in Yalanhuitz

Zelfs grote bomen moesten het ontgelden

Kicky

Hanne:

Ons dochtertje KICKY is geboren. Toeroet en Halcon zijn heel blij met hun nieuwe grote zus. Ja, na een lange zwangerschap vol wikken en wegen, zoeken en onderzoeken hebben we uiteindelijk beslist om een "Jeepke" te kopen.

Kicky is een Suzukie, type "sidekick" modelo '95. Het is een heel goed onderhouden auto, rijdt heel zachtjes, plaats genoeg en toch niet te groot, patienten kunnen we er comfortabel in installeren, en vooral…. we voelen er ons veilig in!

Voor we Kicky gevonden hadden, waren we al meerdere keren ons hartje compleet verloren voor andere auto's, maar het waren steeds van die oude grote camionetachtige jeeps waar we op vielen, die we met moeite recht op de baan konden houden hier in Huehuetenango, stel je dan maar eens voor… op die bergachtige slechte wegen.

(...) In de ngo vergadering werd er beslist dat Juan-Carlos de gynaecoloog mee ging uitkijken naar een goeie verantwoorde en veilige auto. En azo… is Kicky dan geboren, een beetje duurder en nieuwer dan verwacht, maar uiteindelijk wel een veel betere koop! Hopelijks zullen we mensen er echt kunnen mee helpen, wanneer die te ziek zijn om in Yalanhuitz te blijven, en hen naar het ziekenhuis zullen voeren! Het was al van in het begin een groot gemis, en bleven dit tot nu laatst, jammergenoeg nog steeds ondervinden!

Kicky, is nu nog voor groot onderhoud (Juan-Carlos wil zeker zijn) bij de mecanico (garage noemt dit zeker?) en morgen middag is 't zover en gaan we er van de eerste keer al op uit trekken. Voor Evatjes verjaardag gaan we een beetje rust en warmte opzoeken aan "la costa".

Eva:

Na vrijdag zijn we terug in Yalanhuitz tot de 15de oktober, dan komen we naar Huehuetenango om medicijnen op te halen en de 16de gaan we onze ouders ophalen in Guatemala-stad! De 17de keren we terug naar Huehue en de 18de terug naar Yalanhuitz... 't zal allemaal snel gaan en HEEEEELP we moeten nog zoveel doen voor de inzegening van het kliniekje.

'k Hoop echt dat het met ieder van jullie heel goed gaat! Drink je op 19 oktober iets lekkers (wijntje, pintje, potje koffie of tasje thee, 't doet er niet toe) op 't lange leven van "leven in liefde"?! Op die dag zijn we nog meer dan anders, heel speciaal, dicht bij jullie in gedachten!

Heel veel liefs en tot snel. beso y abrazo
XXX eva XXX
se cuida mucho

Alvast heeel veeel liefs, Het ga jullie allemaal heel heel goed,
Besitos y abrazo lleno de cariño,
Hanne x x x