Luxe

Eva:

Amai, als je ons hier nu zou zien zitten zou je je ogen niet geloven. we geloven het zelf maar half dat het "werkelijkheid' is! 'k Zit hier momenteel aan de bureau van de consul van België hier in Guatemala, Oscar Berger, de zoon van een heel belangrijke politieker. Hij was uitgenodigd op de inhuldiging van 't kliniekje en is afgekomen. We beseffen nu pas dat het voor hem wel een ganse cultuurshock moet geweest zijn in Yalanhuitz.

In ieder geval is hij enorm enthousiast over ons en 't project en hij nodigde ons uit. Hij had voor ons al een hotel gereserveerd: 'Hotel las Americas'. Ik was nog nooit in mijn ganse leven in zo'n sjiek ding geweest.

Ons leventje ziet eruit als in een film, omringd door mensen die eruit zien als filmsterren en al die luxe. Coctails, sauna, Turks stoombad, ontbijtbuffet met aardbeien en slagroom. Ik kan het niet opnoemen. 'k Voel me een beetje schuldig tegenover de mensen van Yalanhuitz, maar we zijn hier om te spreken over mogelijke projecten in Yalanhuitz, o.a. om groenten te planten enz… dus 't is voor 't goede doel hé ? en we genieten er met volle teugen van.

De rest van de voorbije maand is een gans ander verhaal, niet van sjieke diners, stoombaden, marmer en goud…

Joseetje

Hanne:

Goed en wel in Yalanhuitz terug… en Magdalenatje, 't zusje van Joseetje, je weet wel ons klein boeleke die in maart geboren was, en met moeite een kilo woog… was zoals steeds bij ons in de keuken. Ze is graag bij ons. Magdalenatje spreekt niet goed Spaans… lacht steeds… zo'n lief kind, ze helpt enorm veel thuis en droeg enorm veel Joseetje overal op haar rug met haar mee, een echt moedertje al. Nu was ze alleen… en Joseetje vroegen we? 'No hay…' Wat? Waar is Joseetje? 'No hay' (er is geen)… zei ze half lachend. Wat? Is alles goed met hem? Neen, o neen, het kan toch niet waar zijn! Maar uiteindelijk bleek het toch allemaal goed…. Oef!

Ik deed nog 't een en 't ander verder in ons keukentje terwijl Evatje eitjes ging halen. Ze passeerde bij het salon, waar de meeste mannen zoals steeds elke avond samen komen… ze bleef wat lang weg, en toen ze terug in de keuken kwam, kwam ze recht op me af,… en begon te wenen… Joseetje is toch gestorven…

Al een half uur zit ik te staren naar het computertje en weet echt niet wat te schrijven, want ons verdriet, onze verwarde gevoelens lijken een déjà-vue. Vorige maand Evitatje, ervoor Juanita, ervoor Yolanda, Domingootje,... de laatste 5 maanden stierven er 5 kindjes in Yalanhuitz… Waarom toch! 't Leven is toch zoveel meer waard?

En Joseetje, je was zo'n vechtertje, je was al zes maanden en je deed zo je best! Ook je tengere mama deed zo haar best en je papa ook! Neen, niet te begrijpen! Je mama was met je naar San Mateo geweest, om haar familie te bezoeken en waarschijnlijk om je voor te stellen… maar, hele koude temperaturen daar hoog in de bergen kon je niet aan… Je werd ziek, je kreeg koorts, er was geen dokter… en kon het niet meer halen! Je mama moest je daar achterlaten! Je mama huilt enorm en vroeg ons om je foto, eentje van jou en je mama, net een maand geleden genomen toen jullie naar de opleiding kwamen voor de vroedvrouwen… Je was altijd ons kindje, elk om de beurt droegen we je…

Joseetje, we hebben geen afscheid kunnen nemen, en 't lijkt precies alsof we ons verdriet wat willen sparen. 't Lijkt veraf, en toch Josetje, als er iemand was die we doodgraag zagen en waar we dagen en nachten en weken en maanden hebben voor gevochten, dan was jij het wel… Joseetje, pietekootje, engeltje lief, je was ons hartediefje… Neen je bent niet weg, je zal altijd bij ons blijven, we gaan je nu nog niet loslaten, blijf nog maar bij ons!

De voorbereiding

Eva:

De twee weken voor de inzegening van 't kliniekje waren heel erg druk. Veel kuisen, deuren die nog met cement bekliederd waren, afwassen, vloeren schrobben, gerief verhuizen van de vroegere consultatiekamer naar het nieuwe kliniekje, bedden klaarmaken voor bezoek, de grote tombola met 1665 prijzen klaarmaken, 1001 dingen die nog moesten besproken en geregeld worden o.a voor tamales (typisch feestgerecht) enz...

Razenddruk, maar zo leuk om zo dicht samen te werken met de mensen van Yalanhuitz die ons bij alles hielpen. Iedere avond hadden we vergadering met het comité van de verbetering en de burgemeester van Yalanhuitz om te bespreken wat we de volgende dag zouden doen en wat er nog allemaal moest geregeld worden. We konden echt voelen dat het niet alleen voor ons een heel belangrijk feest zou worden, maar dat alle mensen van Yalanhuitz er iedere dag mee bezig waren en er evenveel als wij naar verlangden en meewerkten alsof het hun eigen trouwfeest was. Echt prachtig!

Hanne:

15 oktober: de mama's waren er! Wat een blij weerzien! Wat een geluk! En ze hadden vele briefjes en kaartjes en foto's mee van jullie thuis… waw, dank je wel, t is zalig van jullie te horen!

We gingen in één keer door terug naar Huehuetenango! Dan nog een dagje om nog vanalles te regelen in Huehue, en dan terug naar Yalanhuitz, met mama en moeke (mama is mijn mama, en moeke is de moeke van Evatje).

De mama's waren bijzonder rustig en zagen het goed zitten, ze hadden volle vertrouwen in hun dochters. Maar toen mama haar ezel zag, en de afdaling onder haar zag, en Yalanhuitz al in de schemerdonker… sloeg de schrik haar toe! Jeik, O boy, hoorde ik haar roepen… We zonden de mama's op hun ezeltjes snel naar beneden omdat het al donker aan het komen was, en wij moesten nog het één en het ander regelen in de terminal boven en spoeterden dan snel ook naar beneden.(…)

Na een hele spannende tocht, voor mama dan toch, vooral als haar ezeltje de leiding nam en zich wat haastte, zijn we goed en wel in het pikdonker in Yalanhuitz met onze mama's toegekomen! Vuurwerkschoten als verwelkoming en heel wat mensen kwamen naar ons toe, om persoonlijk ook mama en moeke te verwelkomen.

Eva:

Vrijdag begon het feest van de inauguracion (inzegening) van 't kliniekje. De ganse dag werd er marimba gespeeld en een zestal voetbalgroepen kwamen spelen. De vrouwtje verkochten chips, snoepjes en drankjes... leuke rustige sfeer. Het eerste bezoek vanuit Huehuetenango en Guatemalastad kwam toe.

Inauguracion

Hanne:

19 Oktober. We werden wakker van de marimba. De inhuldiging van "El centro de salud - Vivir en Amor - Norte de San Mateo Ixtatan, Huehuetenango, Guatemala!"

En nu vind ik geen woorden meer, zoveel gevoel, zo ongelofelijk... zoveel dank, zoveel hoop...

't Was een mooi feest, enorm veel mensen zijn er gekomen, van overal rond. 's Morgens waren we stilletjes aan zenuwachtig aan het komen en verlangden tot het officiële gedeelte voorbij zou zijn, om dan te kunnen genieten van het feest. We hadden geluk, 't was mooi weer.

's Morgens moesten we nog snel met de vroedvrouwen en de gezondheidswerkers hun toneeltjes nog wat inoefenen. Bueno bueno, 'k voelde me net als een trainster vóór de Gymschow.

Een grappig beeld dat we nooit zullen vergeten, was het moment, toen er door de micro werd afgeroepen, tussen de voetbalcommentaren door, dat de tombala geopend was. Amaai, je had dat moeten zien, iedereen, gelijk een storm van mieren zich haasten naar de richting van het kliniekje! Iedereen verliet z'n plaats, de mensen die de vlaggen aan het klaarmaken waren, al de voetbalsupportes, de mensen van de standjes waar er drankjes en snoep te koop was, zelfs bijna de voetballers zelf. Daar konden ze nu voor 1Quetzal (5,5 Bfr) een nummertje kopen om dan hun prijs op te halen.

De tombola was zeker en vast een hoogtepunt, en super goed ook in afwachting. Want de officiëlen moesten nog toekomen. We hadden een 10- tal ezeltjes gestuurd. Dat was voor Juan-Foster, de president van de Rotary van Guatemala, Ricardo Jaramillo – Boma -, Pato Alvarado, z'n vrouw en twee dochters, ook een belangrijke persoon in de Rotary Guatemala, en Oscar Berger - consul van België, en voor dokter Betancourt van het ministerie van gezondheidszorg.

Rond 1 uur, twee uurtjes later dan verwacht (wat normaal is in Guatemala) werd de openingsceremonie gestart. We hadden echt geluk met het weer, rond de middag dreigde het een beetje te regenen, maar neen, we hebben de ganse dag geen druppel regen gehad!

Speciale genodigden

Eva:

We deelden tamales uit aan de speciale genodigden van dichtbij en veraf, en de overige driehonderd tamales werden ook aan de mensen van de dorpen gegeven. Iedereen vloog erop alsof ze nog nooit zoiets lekkers gegeten hadden. 't Was leuk om te zien en al die blije gezichten te bewonderen! Wat een verwende mensen zijn wij, om het geluk te hebben anderen iets te kunnen geven! De ganse dag werd er gevoetbald. Er waren zelfs voetbalploegen van Mexico gekomen.

De ganse nacht life-muziek marimba en veel gedansd. 't Was plezant! Een dag en een nacht om nooit te vergeten! Ik heb 't gevoel dat ik er zo weinig over kan schrijven, gewoon doordat woorden zo weinig inhouden en nooit de gepaste gevoelens van dat moment zouden kunnen weergeven. Onbeschrijfelijk is misschien de meest gepaste verwoording.

Het kliniekje reeds volop in gebruik. Moeders schuiven aan voor de weging van hun kleintjes.

Administratieve verrichtingen bij de weging.

Eva:

Ik denk veel aan jullie en voel dat de tijd tegen dat we naar Belgie komen snel inkort. Het begint al een beetje te kriebelen in mijn buik als ik eraan denk... Abrazo y beso con todo el cariño xxxxxx eva xxxxx 'k Wens jullie alles goeds in een leven van mirakels...

Hanne:

Mis quieridos, un besito, y un abrazo grande, con mucho cariño…. Stel het goed deze maand en tot een volgende keer... 'k mis jullie! Dank je voor t O zovele!!!! Hannexxx Heel veel groetjes ook van mama, Evatje en Moeke, Bert en Jean-Marie. ADIOOOOSSS!